Originally Posted by
elisabet
Οκ, αφού θες να ακούσεις λοιπόν θα σου πω.
Νομίζω οτι το πρόβλημα σου είναι οι ταμπέλες. Βάζεις ταμπέλες στους άλλους και βάζεις και στον εαυτό σου.
Επειδή είδα που ανέφερες κάπου και για εκκλησίες κτλ, θεωρώ οτι καταπιέστηκες πολύ ως παιδί, στην ηλικία που έπρεπε να κοινωνικοποιηθείς και να κάνεις σχέσεις με κοπελες (όχι απαραίτητα σεξουαλικές, αλλά κοινωνικές/φιλικές σίγουρα), εσύ καταπιεζόσουν από "πρέπει" και ηθικολογίες. Φαντάζομαι οτι αυτή θα ήταν μια φάση που έκρινες άλλους, που δεν είχαν την ίδια συμπεριφορά με σένα. Αυτό είναι κλασσικό δείγμα όταν καταπιεζόμαστε, να κρίνουμε τους άλλους για αυτά που ενδόμυχα θα θέλαμε να κάνουμε εμείς αλλά οι πεποιθήσεις μας, δεν μας το επιτρέπουν.
Και νομίζω και τώρα που δεν είσαι πια σε αυτη τη φάση , ακόμα αυτές οι πεποιθήσεις υπάρχουν μέσα σου και σε κατηγορείς. Γιαυτό εκλαμβάνεις τα πάντα ως αρνητική κριτική ακόμα και αυτά που οι άλλοι σου λένε καλοπροαίρετα.
Όταν μια γυναίκα σε αποφεύγει ευγενικά, θα έπρεπε να χαίρεσαι για την ευγένεια της και να δέχεσαι οτι δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους κι αυτό δεν μας κάνει ούτε άχρηστους, ούτε μη φυσιολογικούς. Ούτε κάνει τους άλλους αχάριστους ή δεν ξέρω γω τι άλλο που δεν μας εκτίμησαν. Απλά δεν αρέσουμε σε όλους, είναι τόσο απλό.
Αυτά που κανουν οι άλλοι για τα οποία διαμαρτύρεσαι και σε ενοχλούν, είναι στην ουσία αυτά που σε ενοχλούν στον εαυτό σου. Λες πχ οτι οι άλλοι σε αντιμέτωπισαν με ρατσισμό, γιατί αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα, ή γιατί δεν είσαι μοντέλο ή αρκετά πλούσιος κτλ αλλά κι εσύ κάνεις ακριβώς το ίδιο. Χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες, άλλες είναι βούζες (?), φυσιολογικοί, μη φυσιολογικοί, πλούσιοι, τυχεροί που τα έχουν όλα κτλ κτλ
Ξεκόλλα από όλα αυτά και πέταξε τις ταμπέλες όσο είναι νωρίς. Ο καθένας είναι οτι είναι για τον εαυτό του κι αυτό αρκεί. Οι άλλοι θα αρχίσουν να σε συμπαθούν και να σε πλησιάζουν όταν εσύ αρχίσεις να συμπαθείς λίγο τον εαυτό σου.