Quote:
Originally posted by weird
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.
Καλή μου weird, αυτό το συναισθηματικό πάγωμα που περιγράφεις το έχω βιώσει κι εγώ, το ξέρω καλά. Στη δική μου περίπτωση ήταν πολύ ύπουλο γιατί είμαι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος κι έτσι μου έβγαιναν συνεχώς συναισθήματα, απότομα και απρόβλεπτα. Οπότε δεν θεωρούσα οτι είχα θέμα με τα συναισθήματά μου. Όταν όμως άρχισα να επεξεργάζομαι στη θεραπεία μου θέματα που ήξερα οτι με πονούσαν πολύ ανακάλυψα με έκπληξη οτι δεν είχα πρόσβαση στα συναισθήματα μου. Ένιωθα μια παγωμάρα, ένα παχύ στρώμα πάγου. Κι ενώ έχω κάνει πολύ δουλειά κι έχω πια αποκτήσει πρόσβαση σε κάποιες από αυτές τις περιοχές, ακόμα υπάρχουν κι άλλες, κι άλλες, στις οποίες δεν έχω μπει ακόμα. Κι ακόμα, όποτε μου συμβαίνει στη ζωή μου κάτι που μου θυμίζει τον περασμένο πόνο, η πρώτη μου αντίδραση είναι αυτή της παγωμάρας...Είναι απίστευτο, αλλά όμως έτσι συμβαίνει.