Originally Posted by
Sonia
Κατ΄αρχήν μου κάνει εντύπωση πως χαρακτηρίζεις (σωστά) ανεύθυνο κάποιον που σου λέει μέσω φόρουμ να πάρεις τα τάδε φάρμακα και να χαρακτηρίζεις ταυτόχρονα ανεύθυνο έναν γιατρό που αρνείται να σου δώσει χάπια (μπορεί σωστά μπορεί και λάθος). Βλέπεις ότι και με άλλη αγωγή από άλλον γιατρό πάλι δεν βλέπεις αποτέλεσμα. Λες ότι και παλιότερα έβλεπες ψυχολόγους για άλλα θέματα που δεν σε βοήθησαν όσο θα ήθελες. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι οι κρίσεις πανικού κτλ δημιουργούνται από παγιωμένες αντιλήψεις που έχουμε μέσα μας και προβάλουμε πολλές αντιστάσεις να τις αλλάξουμε. Είναι μία πολύ μακροχρόνια διαδικασία και δεν είναι πάντα εύκολο.
Νομίζω ότι το άμεσο που πρέπει να δουλέψεις σε όσο χρόνο σου απομένει μέχρι τις Πανελλήνιες είναι ότι δεν εξαρτάται η ζωή σου από αυτές και να βρεις τεχνικές να είσαι όσο το δυνατόν ήρεμη σε αυτές. Να μιλήσεις με τον γιατρό για το τι να κάνεις αν σε πιάσει κρίση εκείνη την στιγμή ώστε να καταλαγιάσουν τα συμπτώματα και να γράψεις. Αν πάλι δεν τα καταφέρεις, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Το πιο δύσκολο και μακροχρόνιο είναι να δουλέψεις τον χαρακτήρα σου και να βρεις γιατί ακριβώς αισθάνεσαι έτσι. Η διάθεση μας ιδίως στην εφηβεία επηρεάζεται εύκολα. Συχνά η θεωρεία συγκρούεται με την πράξη. Ας πούμε μια ζωή ακούς από τους γονείς και τους δασκάλους ότι πρέπει να είσαι καλός μαθητής και καλός άνθρωπος, να κατακτάς πράγματα με την αξία σου, να μην ενοχλείς τους άλλους, ότι ο καλός επιβραβεύεται, ότι αν είσαι εσύ σωστός θα είναι σωστοί και οι άλλοι απέναντί σου κτλ. Και μετά η πραγματικότητα συγκρούεται με την κοσμοθεωρία που έχεις αναπτύξει. Κάθεσαι ήρεμα κι ωραία και δεν ενοχλείς κανέναν και έρχεται το κάθε κ*λόπαιδο και σε κοροϊδεύει από το πουθενά, κάθεσαι εσύ και σκίζεσαι να βγάλεις καλό βαθμό και έρχεται ο γιός του καθηγητή που αξίζει 15 και παίρνει 18, κάθεσαι και διαβάζεις και παθαίνεις μπλακ άουτ σε ένα τεστ και δίνεις λευκή κόλλα... και λες γιατί ρε γαμ*το; Το θέμα είναι το πόσο αφήνεις να σε επηρεάζουν όλα αυτά όμως. Όσο πιο νέος είναι κανείς, τόσο δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί το και καλά κάνει, αλλιώς θα έτρεχε ο εγκέφαλος από τα αφτιά και θα ήταν όλοι συμβιβασμένοι με την χαζομάρα και την αδικία από την κούνια.
Ωστόσο: Το να ρίχνει κανείς νερό στο κρασί του και να είναι ευέλικτος στα αισθήματα και τις αντιδράσεις του, να μάθει να βλέπει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση ( μια αποτυχία δεν είναι το τέλος του κόσμου και δεν μπορούμε δυστυχώς να αλλάξουμε τα μυαλά και την συμπεριφορά του καθενός) και να είναι ευαίσθητος χωρίς αυτό να βλάπτει την προσωπικότητα, την υγεία και την λειτουργικότητά του, δεν είναι συμβιβασμός. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση και για επιβίωση και για την προσωπική του ευτυχία και για να είναι σε θέση να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και να προοδεύσει ο ίδιος. Νομίζω ότι μακροχρόνια πρέπει να δουλέψεις με έναν ψυχολόγο το πως βλέπεις τους άλλους και τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου και με τους άλλους.
Όπως το βλέπω εγώ, πολλά από αυτά τα θέματα λύνονται με τον καιρό και όσο περισσότερο εκτίθεσαι με ανοιχτό μυαλό στον κόσμο και αποκτάς εμπειρίες γενικότερα, τόσο αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Ένας ψυχολόγος συχνά σε βοηθάει να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και να κόψεις δρόμο, αλλά υπάρχουν πολλές παράμετροι που δεν μπορείς να ελέγξεις κάθε φορά. Δηλαδή μπορεί οι γιατροί που δεν σε βοηθήσανε να σου λέγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα σε κάποια άλλη φάση της ζωής σου και όντως να σε βοηθούσαν, ή μπορεί ένας γιατρός που σε βοηθάει αρκετά κάποια στιγμή να τελματώσετε και να μην σε βοηθάει πια και να συμβεί ξαφνικά κάτι άσχετο στην ζωή σου που να σου κάνει κλικ και να αλλάξει η διάθεσή σου εντελώς. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, όσο πιο πολύ βγαίνεις έξω στον κόσμο και κάνεις πράγματα τόσο θα βοηθάς τον εαυτό σου από το να κλείνεσαι στο καβούκι σου και να σκέφτεσαι συνεχώς ή να περιορίζεσαι μόνο στους γιατρούς.
Τώρα για τα φάρμακα, αφού έχεις τόσο έντονα συμπτώματα εδώ και ένα χρόνο, μην περιμένεις αποτελέσματα από την μία στιγμή στην άλλη. Γνώμη μου είναι να μιλήσεις με τον γιατρό και να εστιάσεις στο προσωρινό, ότι θες να προσπαθήσεις να βρεις κάποιο φάρμακο να σου καλμάρει τα συμπτώματα μέχρι τις Πανελλήνιες όσο γίνεται, αλλά μην περιμένεις θαύματα και μην περιμένεις πρόοδο μόνο με τα φάρμακα. Μόνο συνδυαστικά με ψυχοθεραπεία θα δεις αποτελέσματα κατά την γνώμη μου. Τέλος, ακόμα και για τα συμπτώματα, βοηθάνε πολύ και τεχνικές πέραν των φαρμάκων, π.χ. αναπνοές, να μάθεις να αποσπάς την σκέψη σου εκείνη την στιγμή κτλ...
Απλά την γνώμη μου λέω βέβαια χωρίς να είμαι ειδική...
