Originally Posted by
aeolus74
Εγώ τώρα είμαι στην φάση που βλέπω αυτή την ταινία μπας και βγάλω άκρη. Λοιπόν, το σενάριο της ταινίας πάει κάπως έτσι: Εγώ παίζω το ρόλο ενός κομμουνιστή που με έχουν μπουζουριάσει στην Μακρόνησο μετά τον εμφύλιο για να αναμορφωθώ και να γίνω άνθρωπος. Ο σκηνοθέτης εστίασε στην σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ εμένα και του βασανιστή-δεσμοφύλακα μου ο οποίος είναι περίεργος τύπος και θα εξηγήσω τι εννοώ. Εγώ αυτό που περίμενα να συμβεί όταν με πήγαν εκεί ήταν να δέχομαι κάποια βασανιστήρια ως τιμωρία για αυτό που αντιπροσωπεύω και είμαι δλδ ένας μισητός εχθρός του έθνους, επικίνδυνος για την κοινωνία κτλ. Αυτό βέβαια έχει την άσχημη και την καλή πλευρά. Η άσχημη προφανώς είναι ο πόνος. Η καλή είναι ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι, τι με περιμένει και τι πιθανές λύσεις μπορεί να υπάρξουν (π.χ. απόδραση, αυτοκτονία κλτ). Δεν υπάρχει καμία σύγχυση ρόλων, ηθικής και καταστάσεων. Δεν συμβαίνει όμως αυτό! Δηλαδή πάλι βασανίζομαι αλλά ο βασανιστής αντί να με βρίζει: "π.χ. παλιοκομμούνι, άχρηστο ρεμάλι της κοινωνίας, αναρχοάπλυτε, εθνομηδενιστή, σου αξίζει αυτός ο πόνος, σε μισώ και τέτοια", αυτός μου λέει ότι με αγαπάει!!! Και δεν είναι μόνο αυτό, αυτός υποφέρει πραγματικά που τον βάζω στην διαδικασία να με βασανίσει. Σε μία σκηνή για παράδειγμα, μετά από κάποιες ξυλιές που μου έριξε στις γυμνές μου πατούσες με εκείνη την λεπτή βίτσα που τσούζει πολύ η γαμημένη, μιλάμε κατέρευσε! έκατσε στην καρέκλα απογοητευμένος και έκλαιγε με λυγμούς! "είδες τι με βάζεις να κάνω" μου έλεγε σπαραχτικά "πόσο ακόμα θα με βασανίζεις?", "εγώ το καλό σου θέλω, να σε φέρω κοντά μου, στην ζεστή αγκαλιά της εθνικοφροσύνης και των ιδανικών του έθνους, γιατί είσαι μπερδεμένος και θέλω να σε βοηθήσω, γιατί ξέρω ότι είσαι καλό παιδί, απλά παρασύθηκες". Αυτός που λέτε ο τύπος δεν μοιάζει με τους κλασικούς brutal βασανιστές που φανταζόμαστε. Καμία σχέση. Είναι πολύ ευάλωτος και στην όψη γλυκύτατος αλλά όταν θυμώνει με την ξεροκεφαλιά μου γίνεται άλλος άνθρωπος. Πως μεταμορφώνεται ας πούμε το Σμιγκολ σε Γκόλουμ? κι εκεί που λες κάποια στιγμή ότι το Σμίγκολ δεν είναι και τόσο κακό τελικά, μόλις κοιμηθείς βγαίνει το Γκόλουμ και σου τρώει το συκώτι? Ένα τέτοιο πράμα. Συνέχεια μου λέει ότι δεν θέλει το κακό μου, δεν με βασανίζει επειδή με μισεί ή επειδή του αρέσει αλλά επειδή είμαι ξεροκέφαλος και επειδή θέλει να με φέρει στον σωστό δρόμο, το δρόμο της σύνεσης, της λογικής κτλ.... επειδή με αγαπάει. Δεν φταίει αυτός... εγώ φταίω. Μία άλλη φορά που με ξύπνησε ρίχνοντάς μου έναν κουβά κρύο νερό με κατηγόρησε, με ένα ύφος κάτι μεταξύ απόγνωσης και θυμού, ότι το κάνω επίτηδες επειδή το απολαμβάνω. Απολαμβάνω να τον βλέπω να τυραννιέται με την πάρτη μου, δεν εξηγείται αλλιώς! Κατά την εξέλιξη λοιπόν της ιστορίας αυτό που συμβαίνει είναι ότι φτάνω σε ένα σημείο που δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς ποιος βασανίζει ποιον. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα? Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο? Ποιος υποφέρει και ποιος όχι? ποιος είναι αυτός που χειρίζεται τον άλλον? Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει? Ποιος είμαι και ποιος είναι.....και γενικώς τι γίνεται ρε παιδιά???
Μόλις δω και το υπόλοιπο θα σας ενημερώσω για το πως τελειώνει η ταινία. Μέχρι τότε υπομονή!
