GROUP THERAPY!

Καλά, έχω αφήσει όλες τις δουλειές στο σπίτι που με περιμένουν κι εγώ ακάθεκτη πάλι εδώ!:)
Κι εμένα μου δίνει τόσα πολλά αυτή η συζήτηση κορίτσια, πραγματικά!

Αντάρα για μένα τα λόγια που σου έγραψαν και η weird και η Σοφία είναι πολύ δυνατά...

Εγώ θα μείνω στο τελευταίο που έγραψες:

Quote:

---

Originally posted by antara
To οποίο βέβαια από το να το λέμε μέχρι να το κανουμε έχει τεράστια απόσταση; και πως το μαθαινεις αυτό ; να μου αγοραζω αρκουδακια; να στελνω λουλουδια στον εαυτο μου; χα,χα...α ρε γιωτα! εσυ απο την αλλη εκανες και οικογενεια! ξερεις ποσο ζηλευτο ειναι αυτο; εγω νομιζω οτι δε θελω να κανω οικογενεια , οτι απεχθανομαι τα παιδια και την ευθυνη και τοσοι φοβοι! εσυ το εκανες ομως , παρα τα οσα προβληματα!γλυκια!

---

Απεχθάνεσαι λοιπόν τις ευθυνες;
Αλήθεια, στη ζωή σου μέχρι τώρα θεωρείς ότι δεν έχεις αναλάβεις ευθύνες; (απ\'ότι θυμάμαι έλεγες κάτι για απαιτητική δουλειά και για το ότι έπρεπε να ήσουν αντράκι).
Αυτό δεν είναι ευθύνη;

Μ\'ηπως ξεχασαμε (και για τον εαυτό μου τα λέω) την πιο σημαντική ευθύνη απο όλες να αναλάβουμε;
Την ευθύνη του εαυτού μας; Της αυτοπραγμάτωσής του; Με βάση τα δικά μας θέλω; Και όχι των άλλων; Το να μας αποδεχτούμε πρώτα εμείς κι έπειτα οι άλλοι; Εμείς μήπως το πήγαμε αντίστροφα; Πρώτα οι άλλοι και μετά εμείς;

Ε ναι και τώρα, στα 30, οι άλλοι, για να είμαστε αποδεκτοί, μας ζητούν μία ακόμη και κορυφαία ανάληψη ευθύνης: τη δημιουργία οικογένειας!!!

Κοίτα, κι εμένα μου αρέσει να ονειρεύομαι ότι έχω μια όμορφη και δεμένη οικογένεια, με παιδιά. Να είμαι υγιής ψυχολογικά και να έχω μια δεμένη σχέση.

Όμως, όλη αυτή η απαίτηση από τους άλλους με έχει κάνει να τρομάζω και μόνο που το σκέφτομαι και να λέω δε θέλω οικογένεια, τα ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ, είμαι ευθυνόφοβη!

Όμως, όχι, δεν είμαστε ευθυνόφοβες. Είναι ότι επιτέλους, θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη πρώτα του εαυτού μας και στη συνέχεια, ΟΤΑΝ εμείς θα το ΘΕΛΟΥΜΕ, ίσως και να πραγματοποιήσουμε αυτό το όνειρο. Ο καθένας (οικογένεια, φίλοι) ας κοιτάξει τη δική του ζωή και τη δική του ευτυχία.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Καλά, έχω αφήσει όλες τις δουλειές στο σπίτι που με περιμένουν κι εγώ ακάθεκτη πάλι εδώ!:)
Κι εμένα μου δίνει τόσα πολλά αυτή η συζήτηση κορίτσια, πραγματικά!

Αντάρα για μένα τα λόγια που σου έγραψαν και η weird και η Σοφία είναι πολύ δυνατά...

Εγώ θα μείνω στο τελευταίο που έγραψες:

Quote:

---

Originally posted by antara
To οποίο βέβαια από το να το λέμε μέχρι να το κανουμε έχει τεράστια απόσταση; και πως το μαθαινεις αυτό ; να μου αγοραζω αρκουδακια; να στελνω λουλουδια στον εαυτο μου; χα,χα...α ρε γιωτα! εσυ απο την αλλη εκανες και οικογενεια! ξερεις ποσο ζηλευτο ειναι αυτο; εγω νομιζω οτι δε θελω να κανω οικογενεια , οτι απεχθανομαι τα παιδια και την ευθυνη και τοσοι φοβοι! εσυ το εκανες ομως , παρα τα οσα προβληματα!γλυκια!

---

Απεχθάνεσαι λοιπόν τις ευθυνες;
Αλήθεια, στη ζωή σου μέχρι τώρα θεωρείς ότι δεν έχεις αναλάβεις ευθύνες; (απ\'ότι θυμάμαι έλεγες κάτι για απαιτητική δουλειά και για το ότι έπρεπε να ήσουν αντράκι).
Αυτό δεν είναι ευθύνη;

Μ\'ηπως ξεχασαμε (και για τον εαυτό μου τα λέω) την πιο σημαντική ευθύνη απο όλες να αναλάβουμε;
Την ευθύνη του εαυτού μας; Της αυτοπραγμάτωσής του; Με βάση τα δικά μας θέλω; Και όχι των άλλων; Το να μας αποδεχτούμε πρώτα εμείς κι έπειτα οι άλλοι; Εμείς μήπως το πήγαμε αντίστροφα; Πρώτα οι άλλοι και μετά εμείς;

Ε ναι και τώρα, στα 30, οι άλλοι, για να είμαστε αποδεκτοί, μας ζητούν μία ακόμη και κορυφαία ανάληψη ευθύνης: τη δημιουργία οικογένειας!!!

Κοίτα, κι εμένα μου αρέσει να ονειρεύομαι ότι έχω μια όμορφη και δεμένη οικογένεια, με παιδιά. Να είμαι υγιής ψυχολογικά και να έχω μια δεμένη σχέση.

Όμως, όλη αυτή η απαίτηση από τους άλλους με έχει κάνει να τρομάζω και μόνο που το σκέφτομαι και να λέω δε θέλω οικογένεια, τα ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ, είμαι ευθυνόφοβη!

Όμως, όχι, δεν είμαστε ευθυνόφοβες. Είναι ότι επιτέλους, θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη πρώτα του εαυτού μας και στη συνέχεια, ΟΤΑΝ εμείς θα το ΘΕΛΟΥΜΕ, ίσως και να πραγματοποιήσουμε αυτό το όνειρο. Ο καθένας (οικογένεια, φίλοι) ας κοιτάξει τη δική του ζωή και τη δική του ευτυχία.

---

Πόσο δίκιο έχεις ανώνυμη!!!!!!!
Εντομεταξύ επειδή με προβληματίζει κ εμένα κ το έχω γράψει κι αλλού....πως αγαπάμε τον εαυτό μας????
Μια λύση που βλέπω τελευταία είναι η διαρκής φροντίδα μας...κ είναι τόσο δύσκολο γμτ όταν δεν σου έχει γίνει βίωμα,όταν δεν είναι φυσική συνέπεια ότι πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας!
ξεχνιόμαστε...κ πισωγυρίζουμε.....
Να φροντίζουμε τις επιθυμίες μας,να ακούμε τις εσωτερικές μας φωνές,να φροντίζουμε την ψυχή μας.....
Αυτή η φροντίδα λοιπόν της ψυχής μας μέσα απ\'το στάδιο που πάνω κάτω περνάμε πολλοί εδώ μέσα το θεωρώ μεγάλο βήμα αγάπης για τον εαυτό μας....

Αυτά που γράφονται εδω μεσα μου ερχεται να τα εκτυπωσω και να τα κανω βιβλιο...στο μεταξυ η σκυλιτσα μου επιτακτικα θελει να βγει εξω να κανει τα κακακια της...το σπιτι ειναι μεσα στη σκονη και το χνουδι, εγω δε θελω να παω στο γαμο το απογευμα και μου ερχεται να κανω εμετο και μονο στη σκεψη οτι το φιλικο μας ζευγαρι μας προτειναν να παμε διακοπες μαζι στο εξωτερικο...στο εξωτερικο που το πασχα περασα καταπληκτικα σε μια εκδρομη -χωρις τον φιλο μου κι ενω ειχα πριν το γνωστο φοβο του ταξιδιου.

διαβαζω τοσα πολυτιμα πραγματα που μου ανοιγουν το μυαλο απο εσας και μετα που ερχεται μια ηλιθια -σαμποταζ σκεψη- (διακοπες αμαν αμαν) και χτυπαω κρισουλα! γιατι ολο το σκ εμεινα στο σπιτι , όμως ηρεμησα , δεν εκανα τιποτα, μονο εγραψα εδω μεσα ειδα δυο ταινιες, δεν πηγα με την παρεα για μπανιο, δε βγηκα..και αυτο που με εκανε να αισθανθω καλυτερα , να μεινω μονη με τον εαυτο μου, να μη δω ανθρωπο γυρναει ως μπουμεραγκ ενοχης , της προβληματικης ανταρας που δεν ζει \"φυσιολογικα\'...νιωθω τοσο ανοητη αυτη τη στιγμη και τοσο μαζοχα, που την ιδια στιγμη που κατι μου προσφερει ανακουφιση και ψυχικη αγαλλιαση ( τα λογια σας) την ακυρωνω με ενοχοποιητικες σκεψεις και καταστροφικα σεναρια, αυτα που τοσο ευστοχα περιεγραψε η weird.

να βλεπεις μια πραγματικοτητα, να γνωριζεις το μεγεθος της αυθυποβολης σου και σαν αλλο τζανκι μαζοχισμού να επαναφερεις τον εαυτο σου σε κατασταση απελπισιας!

τί άλλο λόγο είχε το μυαλό μου τώρα, μολις ακριβώς ανακουφίστηκα και χαμογέλασα ήρεμα με αυτά που διάβασα να μου προβάλει αυτήν την εικόνα με εμένα ανήμπορη να παω διακοπες , αν οχι να μη με αφήσει να νιωσω ανετα με αυτο που ειμαι , να δω τις προοπτικες που μου ανοιγονται; αντι αυτου , σκεφτεται καταστροφικά, χτυπάει μια κρίση και ζητάει λύση εδώ και τώρα , χωρίς αλλαγές και μεγαλες προσπαθειες....χωρις να εμβαθυνει...να πανε στραφι τοσες πολυτιμες σκεψεις , να βγω απο το δρομο που ανοιγεται μπροστα μου;

(ειμαι ακαταλαβιστικη μαλλον , ειμαι σε ψυχικη συγχυση αυτην τη στιγμη...) καλημερα ....παω να βγω με το σκυλι μηπως και νιωσω καλυτερα !

Quote:

---

Originally posted by antara
Σοφία ναι, εχω την ταση να μη θελω να απογοητευσω κανεναν , να ειμαι αποδεκτη από όλους..(μηπως κι ετσι αποδεχτώ τον εαυτό μου;αντανακλαστικα; ) συμπόρευση και δέσμευση ; με ποιόν άραγε; κι ερχομαι στο πρωτογενες μου θεμα. η ιδια εχω απορριψει τον εαυτο μου. πιστευω οτι αν με αγαπούσα , μου έδειχνα εμπιστοσύνη και αγαπη θα αντιδρουσα διαφορετικα και σε αυτο που μου συμβαινει. ταυτηστικα πολυ με το \"προβλημα\" μου και μου εδωσε μια καλη ευκαιρια να δώσω ακομη μια κλοτσια στον εαυτο μου, να επιβεβαιωσω μεσα μου οτι δε μου αξιζει η αγαπη για μενα.

τελικα αντι να αγκαλιασω την ανταρα , αγκαλιασα το προβλημα , αφησα αυτό να είναι το κριτήριο του πως με βλεπω. ..με βόλεψε η \"αποτυχία\" και η \"κακομοιριά\" που φέρνει. μου έδωσε μια καλη δικαιολογια για να με απεχθανομαι..

---

Δεν μπορεις να οριζεις ουτε αν θα απογοητευονται οι αλλοι, ουτε πώς κ ποσο. Ειναι δικη τους ευθυνη. Δεν εισαι παντοδυναμη να οριζεις και τις διαθεσεις των αλλων. Μηπως ομως θες να φαινεσαι καλυτερη απο ολους τους άλλους? Μηπως χρειαζεσαι αυτην σου την εικονα για να αισθανεσαι καλα?

Δεσμευση του εαυτου σου απεναντι σε επιλογες που εσυ θα κανεις. Επιλογη θεραπευτη, επιλογη θεραπειας. Εμπιστοσυνη στον εαυτο σου οτι θα τα καταφερεις.

Νομιζω οτι αγκαλιαζουμε το προβλημα μας, για να βρουμε μια δικαιολογια. Να κανουμε πισω οπου φοβομαστε...εστω κ υποσυνειδητα καπως ετσι λειτουργουμε πιστεύω...

Ευστοχη σοφία, φυσικα και χρειαζομαι αυτην την εικόνα της \"καλυτερης από όλους\". χρειάζομαι να νιωθω οτι περναω καλυτερα, κανω τα καλυτερα πραγματα, ότι είμαι αξιοζήλευτη και γενικως ότι είμαι πολύ γαμάτο άτομο... έχω διαρκώς την ανάγκη της επιβεβαίωσης ..το γεγονός ότι είμαι εδώ μέσα και αποκαλύπτω ένα άλλο εαυτό , αδύναμο, φοβισμένο , ανασφαλή, δεν είναι το καλυτερο μου και δεν ταιριαζει καθολου με την εικονα που θελω να εχουν οι αλλοι για μενα.
από την άλλη όμως ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, της \"αποκαλυψης\" , γραφω μονο για μενα για τα δικα μου προβληματα , για τις δικες μου σκεψεις χωρις καν να σχολιαζω και να συνειδητοποιω αντιστοιχες αποκαλυψεις που γινονται απο αλλους εξισου η περισσοτερο σημαντικες , πχ απο την ανωνυμ, την αρση. Επικεντρωνομαι μονο σε μενα και στο προβλημα μου , εγω . εγω, εγω....
αυτό εντεινει ακομη περισσοτερο την αισθηση μου οτι ειμαι ενα εγωκεντρικο κακομαθημενο ψωνιο που αν δεν μπορει να ειναι η μις τελεια , το επίκεντρο της προσοχης και του ενδιαφεροντος, ειναι ενα τιποτα.

Γι αυτο καλυτερα να σωπασω για λιγο..

Αν ειναι να σωπάσεις σκέψου (κατα τη γνωμη μου) γιατί το θές.

Η καθε μια απο εμας θελει το καλυτερο για τον εαυτο της νομιζω...κ ειναι στην ανθρωπινη φυση μας να θελουμε οτι εννοει ο καθενας μας το καλυτερο. Ομως η διαφορα νομιζω ειναι στο ποσο συνειδητοποιουμε τί σημαινει κ ενα αλλο φασμα, πιο σκοτεινων συναισθηματων κ ποσο μας επιτρεπεται να εχουμε επαφη με αυτο.

Δεν ειναι κ πολυ cool να λεει κανεις εκει εξω οτι δεν ειναι καλα, δεν ειναι κ πολυ οκ να ειναι κατσουφης επειδη ετσι γουστάρει βρε παιδι μου....πρεπει ολοι να μαστε ομορφοι, χαμογελαστοι κ ετοιμοι για ολα. Υπάρχει ενα προτυπο, ενα πρεπει που πλασαρεται ετσι κ αλλιως.

Μεσα σε ολα αυτα, τα πρεπει που υπάρχουν, αλλα κ τα πρεπει που κυριαρχουν στο κεφάλι μας, ερχεται νομιζω καποτε μια συγκρουση. Κ καλώς αν θες τη γνωμη μου. Για να γινει ενα ξεσκαρταρισμα. Στο τί θελει ο καθενας μας απο ολα αυτα, για τον εαυτο του. Τί του επιτρέπει κ τί οχι. Κ ποσο καθε φορα.

Ειναι στο χερι μας, λοιπον κ ευθυνη μας τί ατομα θα εχουμε γύρω μας κ ποσο η γνωμη τους θα γινει κ δικη μας γνωμη. Εχει σημασια να βρουμε τον αληθινο εαυτο μας για να μπορουμε να μοιραστουμε πιο αυθεντικα κ πιο τιμια κ ειλικρινα αυτο που φερουμε μ αυτους που αποφασιζουμε να μοιραστουμε τον χρονο μας κ την ζωη μας.

Κ τελευταιο: στις δυσκολες στιγμες ειναι λογικο να μιλας για σενα για το ποσο πονας κ πώς νιωθεις. αυτο ειναι το κυριως θεμα:)....

ειμαστε εδω λοιπον να σ ακουσουμε!

Quote:

---

Originally posted by antara
Ευστοχη σοφία, φυσικα και χρειαζομαι αυτην την εικόνα της \"καλυτερης από όλους\". χρειάζομαι να νιωθω οτι περναω καλυτερα, κανω τα καλυτερα πραγματα, ότι είμαι αξιοζήλευτη και γενικως ότι είμαι πολύ γαμάτο άτομο... έχω διαρκώς την ανάγκη της επιβεβαίωσης ..το γεγονός ότι είμαι εδώ μέσα και αποκαλύπτω ένα άλλο εαυτό , αδύναμο, φοβισμένο , ανασφαλή, δεν είναι το καλυτερο μου και δεν ταιριαζει καθολου με την εικονα που θελω να εχουν οι αλλοι για μενα.
από την άλλη όμως ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, της \"αποκαλυψης\" , γραφω μονο για μενα για τα δικα μου προβληματα , για τις δικες μου σκεψεις χωρις καν να σχολιαζω και να συνειδητοποιω αντιστοιχες αποκαλυψεις που γινονται απο αλλους εξισου η περισσοτερο σημαντικες , πχ απο την ανωνυμ, την αρση. Επικεντρωνομαι μονο σε μενα και στο προβλημα μου , εγω . εγω, εγω....
αυτό εντεινει ακομη περισσοτερο την αισθηση μου οτι ειμαι ενα εγωκεντρικο κακομαθημενο ψωνιο που αν δεν μπορει να ειναι η μις τελεια , το επίκεντρο της προσοχης και του ενδιαφεροντος, ειναι ενα τιποτα.

Γι αυτο καλυτερα να σωπασω για λιγο..

---

Trapped in your image.
Need to show
need to impress
need to admire myself through the admiration i cause to the others.
need to gain the game.


Αντάρα, μην αυτομαστιγώνεσαι, όσο κι αν δεν σου αρέσουν κάποια πράγματα που βλέπεις πάνω σου...

Ολο αυτό το ναρκισσιστικό προφίλ που περιγράφεις, έχει την βάση του δε ένα αίσθημα ανεπάρκειας, αδυναμίας, ευάλωτου. Είναι η Αντάρα που αφήνεις να ξεμυτίζει εδω μέσα, και η αντάρα που ώρες ώρες ξεσπάει με το έτσι θέλω εκεί έξω...

Ολα θα βρουν την ισορροπία τους.

Το έχω ξαναγράψει....
Οσο πιο πολλά προβλήματα ένιωθα, τόσο πιο εγκλωβισμένη ήμουν στον δικό μου μικρόκοσμο.
Ηταν δύσκολο, όταν εγώ δεν ήμουν καλά, όταν το δικό μου καράβι πλημμύριζε, να ακούσω, να ασχοληθώ με τα άλλα ναυάγια.

Είναι ανθρώπινο, μην απογοητεύεσαι,
αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έχεις αισθήματα...

Μην νιώθεις άσχημα που ζητάς βοήθεια και που όλοι ασχολούμαστε με τα θέματά σου.
Ξέρω, έχω νιώσει κι εγώ τύψεις με κάτι τέτοιο. Δεν άντεχα στην ομαδική μου να ανοίγω ένα θέμα και να σπεύδουν όλοι να με βοηθήσουν. Με μαστίγωνα μετά, οτι έγινα πάρα πολύ το επίκεντρο. Με τιμωρούσα για το πόσο το ποθούσα κατά βάθος αυτό....

Κι όμως, εδώ δεν συμβαίνει, αυτή είναι η δική σου στήλη και θα γράφεις τα δικα΄σου θέματα....

Πάνω σε όλο το ζόρι που περνάς, ενδιαφέρθηκες να με ρωτήσεις, γιατί δεν είμαι καλά, όταν στο εξέθεσα.

Αυτό σου το ενδιαφέρον, με συγκίνησε πολύ....

Θα σου γράψω κάποια πράγματα για μένα, γιατί κι εγώ φάινομαι ανοιχτή αλλά ξεγελάω. Μπορεί να πω δέκα πράγματα στον άλλο, αλλά αυτό που με καίει, θα το κρύψω. Κι ο άλλος, ακούγοντας τα δέκα, υπερκαλύπτεται. Νομίζει οτι του αντοίχτηκα, ενώ τις περισσότερες φορές αποπροσανατολίζω κι εκείνον κι εμένα.


Ετσι για αλλαγή, θα ανοιχτώ κι εγώ στην στήλη σου.
Και θα το κάνω, με το να εκτεθώ όσο πιο πολύ μπορώ.
Με τόλμη..
Την τόλμη εκείνη που βαίνει πέρα απο το κύρος της εικόνας μας ( ακόμα και της εικονικής μας εικόνας).

Μόνο, μην αυτολογοκρίνεσαι.
Αγκάλιασε την Αντάρα, μην την χτυπάς.

Αυτήν την ώρα μαλλώνω με τον πατέρα μου και κοντεύω να πάθω υστερική κρίση...

To μισώ αυτό το κλάμα....
Κάτι μέσα μου... τόσο βαρύ κι ασήκωτο.
Μα πώς τα κατάφερα?
Τι έθαψα μέσα μου πάλι?
Σε τι δεν έδωσα χώρο να ανασάνει εγκαίρως?

Είμαι ευάλωτη.
Το συναίσθημα... αχ άραγε, θα τα καταφέρω?
Ωρες ώρες κι εγώ δεν ξέρω.

Δεν ξέρω τι φταίει.

Νιώθω φορτωμένη.

Πρέπει να βρω τι φταίει..

Αλλες φορές, όταν είμαι ψύχραιμη τον αντιμετωπίζω με ηρεμία, με ανοχή, αποστασιοποιημένα.

Σήμερα όμως δεν άντεξα.

Το έργο είναι βαρύ και δεν είμαι κάθε φορά καλη ηθοποιός...

Το κλασσικό.
Μπάινω μέσα. Δεν μου μιλάει. Του μιλαώ εγώ.
Κοιταζόμαστε σχιστά, φευγαλέα.
Απόσταση και αμηχανία.
\"ολα καλα?\"
\"όλα καλά\"...

Τί έτσι έυκολα γεφυρώνονται οι αποστάσεις?
Και μετά αρχίζει το μαρτύριο.
Η κλαψιάρικη μουρμούρα του.
Το μάτι του που με κοιτά με δυσκολία και γυαλοκοπά.
\" Δεν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο?\"
( έχει έναν περίεργο μηχανισμό και δεν τα κατάφερνα - μετακόμισαν σε καινούργιο σπίτι )

\" Δεν πήρες το βιβλίο που σου είπα\" \" δεν έκανες αυτό, εκείνο, το άλλο, το παράλλο.... δεν δεν δεν...\" Κλάψα.
Απέναντι στον πατέρα μου

Πλέον είμαι κουλ.
Τον αγνοώ και τον κατευθύνω εκεί που θέλω.Δεν είμαι αντιδραστική όπως πριν κάποιο καιρό...
Σήμερα όμως ήμουν ευάλωτη....

Ε κάποια στιγμή δεν άντεξα... όταν μου είπε κάτι για το \" δίκιο είχε ο εργοδότης σου \" ( αναφερόμενος σε καβγά που του είχα περιγράψει) κι επειδή με την δουλειά πιέζομαι τόσο απο τον μαλάκα ευθονόφοβο εργοδότη μου, εκεί έγινε η έκρηξη....

Πάλι καλά που δεν έκλαψα μπροστά του.
Κλείστηκα στο μπάνιο,
του φώναξα όμως.
Σε στυλ υστερικό.

Μέχρι που με κατηγόρησε οτι ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω του
\"μου δίνεις αφορμές\" ήταν η απάντησή μου....

Τ\'ωρα είμαι καλύτερα.

Μέσα μου έχουν μπουρδουκλωθεί πάλι ενα κουβάρι απο ανείπωτα, ανέκφραστα, ανείδωτα συναισθήματα.... γιατί μου το κάνω αυτό?
Γιατί ξεχνάω να μου δίνω το άκουσμα και την προσοχή που πρέπει?
Και να τώρα, είμαι ευάλωτη, συναισθηματικά εκρηκτικη..

Είναι κι η δουλειά που κάνουμε στην θεραπεία μου, δεν λέω.


πάντως αυτή η κατάσταση με ανησυχεί.

Quote:

---

Originally posted by weird
Και να τώρα, είμαι ευάλωτη, συναισθηματικά εκρηκτικη..

πάντως αυτή η κατάσταση με ανησυχεί.

---

weird,

με την θεραπεια κ την δουλεια που εχεις κανει αλλα κ συνεχιζεις να κανεις, τί περιμενεις σημερα μετά απο ολο αυτο το σκηνικο?

ή για να το πάω στο λιγο πριν τον καβγα...περιμενεις να μην θυμωνεις? να θυμωνεις λιγοτερο?

αν θελεις, κ εχεις διαθεση θα ηθελα να μαθω ποια ειναι η κατασταση που σε ανησυχει: η εκδηλωση του θυμου, των νευρων? τα ξεσπάσματα δλδ? ή η υπαρξη αυτων?

Με ανησυχούν πολλά.


Συνήθως, διαχειρίζομαι αποτελεσματικά το οικογενειακό μου περιβάλλον.
Εχουν χτιστεί ισορροπίες ανάμεσα μας.
Εχω αποδεχτεί ότι δεν αλλάζει κι έχω υπρασπιστεί ότι δεν θέλω πάνω μου να αλλάξει.
Εχουν τεθεί όρια και αποστάσεις.

Αλλά, όταν δεν είμαι καλά, πως με πιάνει το παράπονο, πως γίνομαι πάλι ευάλωτη σε κάθε κουβέντα του πατέρα μου.

Τα νεύρα.... νιώθω μέσα μου θυμό, νεύρα, κάτι να καίει, να βράζει. Αν συνεχίσω να το αγνοώ, δεν θεωρώ καθόλου απίθανο κι ένα πισωγύρισμα....

Προσπάθω΄προσπαθώ να το βγάλω, αλλά δυσκολεύομαι.... πόσος πόνος ? Πού να τον βγάλω....

Την τελευταία φορά που προσπάθησα να βγάλω τον θυμό στην θεραπεία, μου βγήκε σε θλίψη, έκλαιγα ασταμάτητα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα για 50 λετπά!

Και τώρα με μια χαζή αφορμή γίνομαι κουρέλι.
Κι ακόμα κλαίω.
Γιατι ρε γαμώτο?

Παω να θυμώσω, αλλά μου βγαίνει σε θλίψη... είναι σαν να χάνω τον θυμό μου.ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΔΡΑΣΩ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΟΜΑΙ ΠΑΘΗΤΙΚΑ....για την ακρίβεια είμαι επιθετική αλλά καταλήγω στην θλίψη. Κι έτσι δεν είμαι ουσιαστικά εκφραστική και διεκδικητική στο θέμα του θυμού μου. Σαν να καταρρέω υπο το βάρος του συναισθήματος, που μετατρέπεται γρήγορα σε κάτι άλλο, για να βγει τουλάχιστον αυτό.

Ξέρω οτι αυτό που χρειάζομαι είναι να διεκδικήσω το συναίσθημα΄μου αυτό, τον θυμό.
Πρωτίστως απέναντι στην θεραπεύτρια.
Αλλά κάτι με σταματά.
Κάτι δεν με αφήνει ελεύθερη.


Κάτι με κάνει να στρέφω προς τα μέσα μου αυτό που πρέπει να βγάλω προς τα έξω, και έτσι, πνίγομαι απο εντάσεις εσωτερικές....
Κια γίνεται τόσο αυτόματα.

Δεν κάνει να εσωστρέφω, το ξέρω οτι αυτό είναι το προάυλιο του κακού.

Τουλάχιστον ΒΛΕΠΩ τι γίνεται.

Με ανησυχεί που δεν μπορώ να είμαι σε επαφή και να εκφράζω τα δύσκολα συναισθήματα, τις γοργές συναισθηματικες διακυμάνσεις που τρέχουν μέσα μου αυτήν την περίοδο. Με αποτέλεσμα κάποια απρόσμενα ξεσπάσματα.
Με ενοχλεί που χάνω την επαφή με τον θυμό μου και μετατρέπεται σε θλίψη.

Για να είμαι πιο ξεκάθαρη.

Quote:

---

Originally posted by weird

Παω να θυμώσω, αλλά μου βγαίνει σε θλίψη... είναι σαν να χάνω τον θυμό μου.ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΔΡΑΣΩ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΟΜΑΙ ΠΑΘΗΤΙΚΑ....για την ακρίβεια είμαι επιθετική αλλά καταλήγω στην θλίψη. Κι έτσι δεν είμαι ουσιαστικά εκφραστική και διεκδικητική στο θέμα του θυμού μου. Σαν να καταρρέω υπο το βάρος του συναισθήματος, που μετατρέπεται γρήγορα σε κάτι άλλο, για να βγει τουλάχιστον αυτό.

Ξέρω οτι αυτό που χρειάζομαι είναι να διεκδικήσω το συναίσθημα΄μου αυτό, τον θυμό.
Πρωτίστως απέναντι στην θεραπεύτρια.
Αλλά κάτι με σταματά.
Κάτι δεν με αφήνει ελεύθερη.


Κάτι με κάνει να στρέφω προς τα μέσα μου αυτό που πρέπει να βγάλω προς τα έξω, και έτσι, πνίγομαι απο εντάσεις εσωτερικές....
Κια γίνεται τόσο αυτόματα.

Δεν κάνει να εσωστρέφω, το ξέρω οτι αυτό είναι το προάυλιο του κακού.

Τουλάχιστον ΒΛΕΠΩ τι γίνεται.

---

weird,

καταρχην μπραβο σου: εγω απο οσα γραφεις, νιωθω πώς εχεις την ικανοτητα αυτη...δλδ οτι βλεπεις κ αναλυεις αυτο που βλεπεις. φαινεται να το χεις κανει πολυ ξεκαθαρο μεσα σου αυτο που συμβαινει στο περιβάλλον σου κ μεσα σου.

σαν να συνυπάρχει ο θυμος με την θλιψη. Ή σαν να διαδεχεται η θλιψη τον θυμο. ή και σαν να μπλεκονται το ενα με το αλλο....αραγε δεν ειναι λογικο να ειναι αναμεμιγμενα το ενα με το άλλο? γινεται θυμος χωρις στεναχωρια? στεναχωρια χωρις θυμο?

Καταλαβαινω πώς αναγνωρίζοντας τον θυμο, θελεις να ωφεληθεις απο αυτον, εκφραζοντας τον κ κανοντας ξεκαθαρα τα αιτηματα σου, τις θεσεις σου...αυτο που εισαι στην σχεση. Κ αυτο συμφωνω πώς μπορει να γινει με την εξωτερικευση του κ οχι κρατώντας τον κρυμμενο.

Τί σε κρατάει ελπιζω να το βρεις...κ θα το βρεις...Αλλα εχεις σκεφτει μηπως υπάρχει καπου στο σταματημα αυτο ο φοβος?

Ο φόβος
σίγουρα, είναι μέσα στα συστατικά.

Μέσα μου, παλεύουν δυο δυνάμεις... τις νιώθω.

Εκείνη του να βγάλω προς τα έξω, του να διώξω.

Κι εκείνη του να βάλω προς τα μέσα, να στριμώξω.

Ας πούμε, οτι έχω μάθει, απο τα βιώματα μου κυρίως, να εσωστρέφω.

Η διαδικασία αυτή, προυποθέτει, εφόσον είναι μη συνειδητή, την αντικατάσταση ενός συναισθήματος με ένα άλλο.
Συχνά την θέση των συναισθηματων μου, έπαιρναν ομοιώματα.

Και με τα ομοιώματα λειτουργούσα.

Τα πραγματικά, καταχωνιάζονταν μέσα μου.

Το ομοίωμα, είναι μασκάρεμα.
Κυρίως απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό και μετά απέναντι σε κάθε άλλον.

Ολη αυτή η διαδικασία που αναλυτικά περιγράφω γίνεται αυτόματα, σε κλάσμα δευτερολέπτου.

Εφτασα πλέον σε ένα σημείο, να αναγνωρίζω τα πραγματικά μεγέθη των συναισθημάτων μου.

Μου συνέβησαν τα εξής.
1. δεν τα άντεχα, είχαν μεγάλο σωματικό βάρος πάνω μου και με έριχναν σε ακραία συναισθηματική κατάσταση ( επομένως η εσωτερικευση και το μασκάρεμά τους, ήταν και ένα είδος άμυνας. Με προστάτευεαπο αυτό που δεν ήμουν έτοιμη να νιώσω).
2. Αν δεν τα εξωτερικευα εκείνη την ώρα, συχνά τα έχανα και αναφυονταν τα ομοιώματα και το μπέρδεμα ( ξέρω αλλά και δεν ξέρω τι μου φταίει)

3. Ξυπνούσαν το ευαλωτο κομμάτι μου.

Οπότε, απο ένα σημείο και μετά, γύρισα στην κλασσική παλιά διαδικασία.

Για την ακρίβεια δεν γύρισα.
Είμαι ακόμα ένα βήμα πριν.
Παλεύω να μείνω όρθια μπροστά στα συναισθήματα΄μου,
αλλά νομίζω οτι με έχουν.
Με νικάνε.
Θα με ρίξουν.

Μπορεί απλά να είναι ο φόβος μου αυτό, τι να πω.

Θλίψη και θυμός... Συνυπάρχουν σχεδόν πάντα. Και το δύσκολο είναι όταν θες να βγάλεις αυτούσιο το θυμό σου να σε υπερνικά η θλίψη και να μην μπορείς να τον βγάλεις. Αντί να διεκδικήσεις το δίκιο σου, δεν αντέχεις, αλλά ξεσπάς...

Καλή μου, έχω κι εγώ θέμα με αυτό. Οπότε δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ...

Βασικά, από ότι έχω καταλάβει είναι ότι
μπορώ να βγάλω το θυμό μου αυτούσιο και να διεκδικήσω αυτό που θέλω σε άτομα με τα οποία δεν υπάρχει συναισθηματική εγγύτητα. Εκεί το κομμάτι της θλίψης είναι πολύ μικρό, με ακουμπά αλλά δε με πλυμμηρίζει.
Όταν όμως υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο, ή συσσωρευμένη θλίψη - πληγή από τη συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου δικού μου, εκεί ο θυμός συχνά καταβάλλεται από τη θλίψη...
Και δεν μπορεί να βγει...

Αυτό που θα σου πω είναι ότι, όπως και να\'χει, είσαι άνθρωπος. Και σε μια τέτοια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή, είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό κάποια στιγμή να σπάσεις. Δεν είσαι ηθοποιός που πρέπει να ανταποκρίνεται ψύχραιμα στον απέναντί του ο οποίος ίσως έτσι τον θέλει πάντα να λειτουργεί, είσαι άνθρωπος. Και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα και να σπάσει ενώ προσπαθεί να βγάλει το θυμό του.

Το θέμα είναι τώρα ο απέναντί σου.
Αν ο απέναντί σου ταρακουνηθεί από αυτό, αναρρωτηθεί πραγματικά το γιατί, μπει σε διάλογο, τότε δε θα νιώσεις καμία μα καμία ντροπή για το ξέσπασμά σου. Αλλά αντίθετα μπορεί και να τα βρείς μαζί του.
Αν όμως ο απέναντί σου, χωρίς να μπει στη θέση σου, θεωρήσει τη συμπεριφορά αυτή \"άπρεπη\", τότε ίσως αυτό θα σε κάνει να νιώσεις χειρότερα... όμως, επειδή το βλέπει ο απέναντι έτσι, δε σημαίνει ότι ο καθρέπτης αυτός είναι αληθινός. Είναι ίσως σαν να θεωρείς την αντίδραση σου μη δικαιολογημένη και να χάνεις τη δική σου εσωτερική ματιά...

Τα συναισθήματά σου καλή μου, όχι δε θα σε ρίξουν. Τα βλέπεις, τα νιώθεις, τα αναλύεις τόσο καλά, ενώ είσαι μέσα σε αυτά!
Βλέποντας την έντασή τους, φοβάσαι ότι θα σε ξαναγυρίσουν κάπου πίσω. Μα αυτό το πίσω υπήρχε όταν δεν ειχες τα εφόδια που έχεις σήμερα, όταν δεν είχες την επαφή μαζί τους όσο έχεις σήμερα.
Η έντασή τους δε σημαίνει ότι θα γυρίσεις πίσω. Η έντασή τους σου λέει να μην τα αγνοήσεις ότι υπάρχουν και να τα εξωτερικεύσεις, ακόμα κι αν δεν βρίσκουν άκουσμα...