ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!
παιδια περναω ενα μαρτυριο.
εναν γολγοθα.
σχεδον καθημερινα εχω κρισεις πανικου λογω γενικευμενου αγχους.
οι γονεις μου δεν μου στεκονται οσο θα ηθελα αλλα δεν τους αδικω εντελως γιατι περνανε και κεινοι τον δικο τους γολγοθα.
μετα τα νεα χαρατσια στις συνταξεις τους, ηρθε να προστεθει αλλο ενα προβλημα.
εφυγαν οι νοικαριδες απο το σπιτι που νοικιαζαμε.
μπορει καποιος να σκεφτει-και λογικα-εδω αλλοι δεν εχουν να φανε και αυτοι που εχουν και ακινητα κανουν ετσι?
ομως δεν ειναι ακριβως ετσι παιδια.
οτι αποκτησαν το αποκτησαν με το αιμα τους και με κοπους ετων.
δεν τα βρηκαν ετοιμα.
και ας λαβουμε υποψιν μας οτι εχουν δυο παιδια που νοσουν.
οχι ενα.
ας μπουμε λιγο στη θεση τους.
εχουν περασει με τις αρρωστιες μας τεραστιες ταλαιπωριες και αντεξαν.
τωρα πια που πατησαν τα 70 τους βλεπω να αρχιζουν να λυγιζουν.
προσπαθω να μην τους επιβαρυνω οσο μπορω γιατι ποναω βλεποντας τα θλιμμενα προσωπακια τους.
τους ζητησα 80-νταρι για να παω στον ψυχιατρο την δευτερα και δεχτηκαν.
σημερα ειχα παλι ψυχολογο.
ειπαμε πολλα με την ψυχολογο.
αποκομισα πολλα.
ενα απο αυτα ηταν να μαθω να μπαινω και λιγο στη θεση του αλλου.
να κανω διαλλειματα απο το εγω μου οπως μου χε πει η Θεοφανια.
σε καποια στιγμη η Βικυ με ειδε χαλια και για πρωτη φορα ηρθε και εκατσε στον καναπε διπλα μου σφιγγοντας μου το χερι.
μετα με επιασαν και μενα τα κλαμματα.
η Βικυ λεει οτι μπορω να το αντεξω με τα φαρμακα που παιρω τωρα.
αλλα εγω δεν το αντεχω.
ειναι γολγοθας.
ειναι μαρτυριο.
με λουζει κρυος ιδρωτας απο το αγχος καθημερινα.
πλεον παρολο που τα οικονομικα μου εχουν στενεψει κυκλοφορω μονο με ταξι (εξαλλου οι μονες μου εξοδοι ειναιη ψυχολογος κ o γιατρος).
κλαιω επι ωρες καθημερινα.
δεν ξερω τι φταιει.
ισως ειναι η συγκρουση που βιωνω μεσα μου(απο τη μια ενα κομματι μεσα μου τα βαζει με τους γονεις που ομολογουμενως γινονται ωρες-ωρες σκληροι απεναντι μου και δεν αποδεχονται οτι νοσω και απο την αλλη τους ποναω).
κι υστερα οι γονεις μου ειναι 70 χρονων....
απο τη μια συνειδητοποιω ποσο ανυμπορη ειμαι κι απ την αλλη σκεφτομαι οτι ειναι σε μια ηλικια που πρεπει εγω να αρχισω να τους στηριζω πλεον...αλλη μια συγγρουση και αυτη.
ισως ειναι οτι θυμωνω με τους γονεις μου που δεν θελουν να παρω το επιδομα της προνοιας γιατι περιμενουν ματαια εδω και μια πενταετια να γινω καλα και να εργαστω.(εκει ειναι το μονο σημειο που θυμωνω μαζι τους και για αυτο παραπανω τους χαρακτηρισα σκληρους)
στο οτι δεν τους εχω διπλα μου σε αυτο τον αγωνα με γιατρους κ γραφειοκρατικες διαδικασιες.
η Βικυ πιστευει οτι στην παρουσα φαση δεν μπορω να εργαστω αλλα απο την αλλη οτι δεν εχω ποσοστο αναπηριας ανω του 67% οπως απαιτειται για το επιδομα.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΒΓΑΛΑΤΕ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ.
Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΡΑΓΙΚΑ (ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ) ,ΟΤΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΧΑΡΗ ΣΤΑ ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΡΕΜΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΧΑΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ.....
ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΖΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ "ΠΑΙΡΝΕΙ" ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΩ.
