Σιγά που είναι ίσα και όμοια, το δικό σου είναι έγκλημα, το δικό μου πταισματάκι!Quote:
Originally posted by NADINE
Cosmopolitan σελίδα 5,κοπελιά...και μη μου πεις είναι παλιό πολύ ενώ για μένα ίδια σελίδα.Εστίασε στην ουσία!
Printable View
Σιγά που είναι ίσα και όμοια, το δικό σου είναι έγκλημα, το δικό μου πταισματάκι!Quote:
Originally posted by NADINE
Cosmopolitan σελίδα 5,κοπελιά...και μη μου πεις είναι παλιό πολύ ενώ για μένα ίδια σελίδα.Εστίασε στην ουσία!
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός
ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».
(Α. Ἡ Πέτρα)
Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
SIE LIEBTEN SICH BEIDE...
(Heinrich Heine)
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε
μες στ' όνειρο μόνο ειδώθηκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
Μετάφραση Κώστα Καρυωτάκη
κείμενο από τον Mario de Andrade (ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
ʼνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...».
ΕΝΔΥΜΑΤΑ (Καβάφης Κ. Π.)
Mέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.
Tα ρούχα τα κυανά. Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Kαι κατόπιν τα κίτρινα. Kαι τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.
Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη.
Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ' ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.
Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή - που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.
Όλως διόλου τελειωμένη. Tα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης. Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο.
Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Mερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά - άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν.
Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
Μα είναι ζωή αυτή;
Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
Και κανείς δε διακινδυνεύει
Η αγάπη μάς διαφεύγει
Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει
Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
Πιο γυμνασμένους
Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα
Η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη εκλογή
Ένα κίτρινο ταξί περιμένει
Φυσάει, θα χειμωνιάσει
Δύο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή
Πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε
Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ- ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ
Σ'ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ (Rene Francois Armand Prudhomme)
Σ' αυτήν την πλάση όλα τ' άνθη μαραίνονται
Τα γλυκά τραγούδια των πουλιών είναι σύντομα'
Ονειρεύομαι καλοκαίρια που θα κρατήσουν
για πάντα!
Σ' αυτήν την πλάση τα χείλη δεν αγγίζουν παρά απαλά
Και καμμία γεύση γλυκύτητας δεν μένει
Ονειρεύομαι ένα φιλί που θα κρατήσει
για πάντα!
Σ' αυτήν την πλάση κάθε άνθρωπος θρηνεί
τη χαμένη του φιλία ή τη χαμένη του αγάπη
Ονειρεύομαι τρυφερούς εραστές ν' αντέχουν
για πάντα!
Στα ταξίδια που δεν κάναμε,
στο παιδί που δε γεννήθηκε ακόμα,
σ'όσα μαζί δε ζήσαμε,
στα λόγια που δεν είπαμε...
Σ'αγαπάω!
Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (Ναζίμ Χικμέτ)
"Η πιο όμορφη θάλασσα είν' αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιο όμορφο παιδί, δε μεγάλωσε ακόμα,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα,
κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω, δεν στο 'πα ακόμα."
ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ ΣΤΟ 2012
Όταν οι ημέρες αιχμής γίνουν παρελθόν και θαμπάδα,
ας κάνεις ένα διάλειμμα για να λάβεις τα απλά δώρα που η ζωή προσφέρει απλόχερα...
Όταν είσαι υπερφορτωμένος και συγκλονισμένος,
ας ξεκουραστείς μέσα στην ευγένεια της δικής σου καρδιάς...
Όταν αισθάνεσαι απελπισμένος,
ας κρατήσει η φαντασία σου μια δάδα που φωτίζει τις αόρατες ακόμη δυνατότητες...
Όταν το μυαλό σας πνίγεται μέσα σε λεπτομέρειες,
ας προκύψει ευρυχωρία, για να σε συνδέσει ξανά με το ιερό μυστήριο που είσαι...
Όταν βουτηχτείς στη θλίψη, ας κολυμπάς στα πολύτιμα δάκρυα της καρδιάς σου μέσα σε αλμυρή άνωση και άνεση...
Όταν οι βούρτσες του κόσμου σε γδέρνουν με σκληρότητα, ας συνειδητοποιήσεις ότι είμαστε όλοι μας έργα σε εξέλιξη, και η ίδια η ζωή είναι μια καμπύλη μάθησης...
Όταν τίποτα δεν φαίνεται να προχωρά το δρόμο σου, ας κάνεις χώρο στο άγνωστο, έχοντας υπομονή με την εξέλιξη της ζωής σου...
Όταν χάσεις το κουράγιο σου από τα δεινά του κόσμου, ας βρεις το κουράγιο και τη δύναμη να σταθείς και να υποστηρίξεις ό, τι γνωρίζεις πως είναι καλό...
Όταν πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός, ας ανακαλύψεις την εγγενή αξία και την θέση σου στην οικογένεια όλων των πραγμάτων....
Ας λάβεις τη γενναιοδωρία της γης για να θρέψεις το σώμα σου,
την ευγένεια για να θρέψεις την καρδιά σου,
τη Σοφία για να θρέψεις το μυαλό σου, και
το Θαύμα για να θρέψεις την ψυχή σου...
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
απλα καθηλωτικο...........Quote:
Originally posted by monahoiot
κείμενο από τον Mario de Andrade (ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
ʼνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...».
Desiderata- Max Ehrmann
Προχώρα ήρεμα ανάμεσα στον θόρυβο και τη βιασύνη, και αναλογίσου πόση ειρήνη μπορεί να υπάρξει μέσα στην ησυχία.
Όσο σου είναι δυνατόν, και δίχως υποταγή, προσπάθησε να έχεις αγαθές σχέσεις με τους ανθρώπους.
Λέγε την αλήθεια σου ήρεμα και καθαρά, άκουγε τους άλλους, ακόμα και τους πληκτικούς και αμαθείς, έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία.
Να αποφεύγεις τα επιθετικά και θορυβώδη άτομα.
Είναι μια ενόχληση για το πνεύμα.
Εάν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους, υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ματαιόδοξος ή πικραμένος, γιατί πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι από σένα.
Να χαίρεσαι τις επιτυχίες σου και τα όνειρά σου.
Κράτα το ενδιαφέρον σου για τη δουλειά σου, όσο ταπεινή και αν είναι, είναι ένα πραγματικό απόκτημα μες τις εναλλαγές της τύχης.
Να είσαι προσεκτικός στις δουλειές σου γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από απάτες.
Αλλά αυτό να μη σε τυφλώνει και στις αρετές που υπάρχουν.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ανώτερα ιδανικά, και πάντα η ζωή είναι γεμάτη από ηρωισμούς.
Να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου .
Και προπαντός να μην υποκρίνεσαι στοργή.
Ούτε όμως να είσαι κυνικός με την αγάπη, γιατί παρ? όλη την ξηρασία και απογοήτευση, αυτή πάντα ξεφυτρώνει σαν την αιώνια πρασινάδα.
Δέξου με καλοσύνη την εμπειρία των ετών και παραχώρησε με χάρη τα πράγματα στα νιάτα.
Καλλιέργησε τη δύναμη του πνεύματός σου για να προφυλαχτείς πίσω από την ασπίδα του σε μια ξαφνική κακοτυχία.
Αλλά μη βασανίζεις τον εαυτό σου με έννοιες για το «τι θα γίνει».
Πολλοί φόβοι είναι απλώς αποκυήματα κόπωσης και μοναξιάς.
Είσαι και εσύ παιδί του σύμπαντος όπως είναι τα δένδρα και τα άστρα, και έχεις και εσύ το δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ.
Και είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, αναμφίβολα το σύμπαν φανερώνεται όπως πρέπει.
Γι? αυτό, να βρίσκεσαι σε ειρήνη με τον Θεό σου, όπως εσύ Τον φαντάζεσαι ότι είναι, και παρ? όλους τους κόπους σου και τους αγώνες σου μέσα σε αυτή τη φοβερή δίνη της ζωής, προσπάθησε να είναι ήρεμη η ψυχή σου.
Παρ? όλη την υποκρισία, τη μονοτονία και τα γκρεμισμένα όνειρα, αυτός ο κόσμος, εξακολουθεί να είναι ωραίος.
Έχε το νου σου.
Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος.
πω πω δεν ξερω γιατι αλλα μολις το διαβασα μου ηρθε να φαω μια σοκολατα!Ευτυχως που ειναι κλειστα τα περιπτερα!!!:starhit:
ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομά τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.
Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Αυτό το τόπικ έχει κυρίως λυρικό χαρακτήρα.Όταν το άνοιξα αρχικά είχα κατά νου ενθαρρυντικές κουβέντες,που να εμπνέουν
για θετικές προσπάθειες,στη συνέχεια εξελίχθηκε σε λογοτεχνικό χώρο, ό,τι όμορφο διαβάσαμε και θελήσαμε να μοιραστούμε...
Για άρθρα αναφορικά με τη σωστή διατροφή,την άσκηση κι ό,τι άλλο αφορά σε ένα υγιέστερο σώμα είχα ανοίξει ένα άλλο τόπικ,το οποίο
έχει ψιλοχαθεί κι ασφαλώς ο εδώ τίτλος δείχνει κατάλληλος για ενδιαφέρουσες ειδήσεις,όπως η παραπάνω κι άλλες,που κατά καιρούς αναρτήθηκαν.
Θα παρακαλούσα άρθρα σαν το παραπάνω να τ'αναρτούμε στο εξής εδώ: ΝΕΑ,ΕΙΔΗΣΕΙΣ,ΑΡΘΡΑ,ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
Έτσι,δε θα μπερδεύονται σε λόγια λυρικά και θα μπορεί ο ενδιαφερόμενος να τα βρίσκει ευκολότερα...Σας ευχαριστώ πολύ!
Υ.Γ. ʼλμα,μου επιτρέπεις,ελπίζω,νε το μεταφέρω στο καταλληλότερο τόπικ.
Μακ,και τα δικά σου θα μεταφέρω εκεί,να είναι συγκεντρωμένα με τα υπόλοιπα...Κι όποιου άλλου βρω...
NADINE μου συγνωμη για το άτοπο της δημοσιευσεις και καλα έκανες και το μετεφερες στο σωστο post .....Σε ευχαριστωωω
Δε θέλω συγνώμες κι αηδίες...Εγώ ευχαριστώ για την κατανόηση!
:) Μου επιτρέπετε,ελπίζω να τα διαγράψω τώρα από εδώ...Και πάλι ευχαριστώ!
(1320) by Emily Dickinson
Dear March - Come in -
How glad I am -
I hoped for you before -
Put down your Hat -
You must have walked -
How out of Breath you are -
Dear March, how are you, and the Rest -
Did you leave Nature well -
Oh March, Come right upstairs with me -
I have so much to tell -
I got your Letter, and the Birds -
The Maples never knew that you were coming -
I declare - how Red their Faces grew -
But March, forgive me -
And all those Hills you left for me to Hue -
There was no Purple suitable -
You took it all with you -
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)
Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν? αγγίζω μια σκιά απ? το βήμα σου
χωρίς ? πόσο γυμνός ακόμα θα? θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μην με πιστεύεις ? κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ? την αρχή.
Απόσπασμα από την «Η ανορεξία της ύπαρξης» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
Κι ήταν σαν να είχα καταπιεί ένα συννεφάκι που μέσα μου μεγάλωνε, θέριευε, τύλιγε την καρδιά μου, σκέπαζε τα σπλάχνα μου. Ναι, μέσα μου κυριαρχούσε αδέσμευτη η αγωνία, το άγχος που μεγάλωνε μαζί με την ηλικία. Υγεία υπήρχε, αλλά δυσκολεύεται η αναπνοή όταν ξέρεις πώς πρέπει πια να ζεις χωρίς την ιδέα, το ένστιχτο του μέλλοντος. Τη μέρα που έρχεται τη χαίρεσαι βέβαια και την ευγνωμονείς, αλλά νοιώθεις και πανικό μαζί, μην είναι η τελευταία. Ο πανικός -η νέα μορφή του σύννεφου- σκοτώνει και τις πιο ελπιδοφόρες στιγμές, δηλητηριάζει ό,τι καινούριο.
Ένα τόσο σκοτεινό μέσα πώς να γεννήσει ιδέες;
Θα βγω έξω, λέω, θα βγω και θα κλείσω πίσω μου τη πόρτα. Βγαίνω και τότε ξαφνικά μου κόβεται η ανάσα. Ο τρόμος που κυριαρχεί έξω στον κόσμο είναι σαν τον δικό μου εσωτερικό τρόμο. Οι άνθρωποι ζούνε -είτε το ξέρουν, είτε όχι- χωρίς ουσιαστικό μέλλον, μισιούνται, ο ένας θέλει να εξαφανίσει τον άλλον, μην του φάει το ψωμί που απομένει. Δεν ζούνε στα σύννεφα, αλλά και η πραγματικότητα ποτέ τόσο άγρια δεν είχε αποκαλυφτεί.
Επιβλήθηκε απόλυτα η καινούρια θρησκεία, ο καινούριος μονοθεϊσμός: το Χρήμα. Κυριάρχησε η τραγικοτέρη μεταδοτική ασθένεια: ο Καταναλωτισμός. Ξέραμε, βέβαια, ότι κάποτε θα πληρώναμε το τίμημα, αλλά δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ?ταν τόσο υψηλό, αφού χάσαμε την εμπιστοσύνη στον υπαρξιακό εαυτό μας, που πάντα, στο τέλος έβρισκε μια κάποια λύση.
Κοίταξα μέσα μου ξανά κι αισθάνθηκα πιο ελαφριά, αισθάνθηκα φυσιολογική αφού δεν ήμουνα μόνη εκεί που είχα βυθιστεί. Κι ανάτειλε μια απορία: από μένα, από μέσα μου ξεχύθηκε το μαύρο σύννεφο και τύλιξε τον κόσμο ή η ύπαρξή μου ρούφηξε κι αυτή το σύννεφο που 'χε σκεπάσει όλη τη πλάση;
Την έχω γνωρίσει την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, σε ένα συμπόσιο ποίησης στους Δελφούς... τότε που ακόμη υπήρχε κάτι ποιητικό μέσα μου, τότε που δεν είχα χάσει ακόμη "την εμπιστοσύνη στον υπαρξιακό εαυτό" μου..
:) Να την ξαναβρείς!Ο "υπαρξιακός εαυτός" σου ακόμα...υπάρχει!
Και θα μάθεις να τον διακρίνεις ακόμα και μέσα από τη χαρά,τη συντροφικότητα,
όλα τα υπέροχα που καρτερούν να τα γευτείς.Γυρνάμε σελίδα,αλλά είμαστε πάντα εμείς.
ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ)
Στον Π.Σ.
Επειδή με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σ? αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω,
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
έτσι σε ντύνω μ? αλλόφωνη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι? αυτό γύρω σου πετάω
και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.
Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι? αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα π? αγαπάς
μυρουδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλλίζεις.
Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου
για να τ? απαγγείλω σ? αλλόθρησκη λαλιά.
Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία
κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου
και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο
ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.
Επειδή δεν έπρεπε ποτέ
ν? αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας
και να γράψω αυτό το ποίημα
τον γκρίζο ουρανό διαβάζω
σε ηλιόλουστη μετάφραση.
Ναταλία, ξέρεις ότι η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι βαφτιστήρα του Καζαντζάκη?
απόσπασμα από "ΛΥΠΙΟΥ" της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ.
ΛΥΠΙΟΥ
Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν? αντέξει
στον κρύο χρόνο?
Έναν τόπο επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,
ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,
ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές
που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.
Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα
αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους
αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά
και καρπούς σάπιους.
Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο μ? ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.
Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ
ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,
πανύψηλους, που μ? ένα τίναγμα της κεφαλής
σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος»
ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»
ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:
«Το καλό με τον πόθο
είναι πως όταν χάνεται
χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».
Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης
γίναν σιωπηλές πλατείες
τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά
κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες
σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.
Κάτι χειρότερο από γερατειά,
η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.
Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
είδε κάποτε σ? ένα αβέβαιο όνειρο.
Τάσος Λειβαδίτης, από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)
Η πορτοκαλένια
Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Oπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!
Οδυσσέας Ελύτης
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
... Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.
Ν. Καζαντζάκης
Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,
και τον Ουρανό σ? ένα αγριολούλουδο,
να κρατήσεις το ʼπειρο στην παλάμη σου
και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.
William Blake
"Στη διάρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίες, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος. Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μιά για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα.."
''Ο Κήπος με τις αυταπάτες'' Οδυσσεας Ελύτης
Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ?χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία
πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων..
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α!ναι..
Ξέχασα να σου πω πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα..
Κι αυτό γιατί σ? αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι..
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα!
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ..
Εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων..
Σ? όποιο μέρος της γης,σ? όποια ώρα..
Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο?
Εκεί θα σε περιμένω,αγάπη μου!
Λειβαδίτης
Amir Or : ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
Σ' αυτό το ευάλωτο φως που χαμηλώνει
το μάτι βαραίνει από σκιά, βαθαίνει από απουσία.
Πράγματα αιωρούνται στο χώρο,
καθηλώνονται μόλις γίνουν ορατά, διάφανα-
κι ο τρόπος που υπάρχουν τώρα
είναι ο τρόπος τους να σβήνουν.
Το μάτι δημιουργός έχει εξασθενήσει'
κι ο κόσμος που κυλούσε -είναι σχεδόν όλος θάλασσα'
όποιος κι αν βρίσκεται μπροστά μου, πίσω μου, πλάι μου-
είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.
Και είναι ήδη αργά. Και η μέρα έφτασε στο τέλος της.
Και απομείναμε εδώ, μόνοι.
Στις όχθες του κόσμου
εκεί καθίσαμε, εκλιπαρώντας τις ψυχές μας-
εκεί θρηνήσαμε, αόμματοι,
όταν το βλέμμα μας βυθίζεται στην απέραντη θάλασσα
και ξαφνικά θυμόμαστε
ποιοι έχουμε υπάρξει.
ΠΑΡΑΔΟΧΗ (Γιάννης Ρίτσος)
Νικημένος απ? το γαλάζιο
με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής
πεθαμένος από ζωή
πεθαμένος από νιότη
βουλιαγμένος κάτου απ? τη φωτιά του
με το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του-
Το κύμα της μέρας δεν εύρισκε αντίσταση
μήτε σ? ένα χαλίκι της σκέψης του.
Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα
και για το θάνατο.
Από την υπογραφή του μέλους Eli:
"Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δίαιτες; Γιατί καμία δεν έχει αποτέλεσμα!!!"
Όντως!!!! :thumbup:
Μια αλήθεια που σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις κάποια πράγματα.
:thumbup: συμφωνώ και επαυξάνω otiosa!Quote:
Originally posted by otiosa
Από την υπογραφή του μέλους Eli:
"Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δίαιτες; Γιατί καμία δεν έχει αποτέλεσμα!!!"
Όντως!!!! :thumbup:
Μια αλήθεια που σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις κάποια πράγματα.
Ήταν κάποτε ένας γιατρός.
Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη
γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε.
Σταμάτησε και την ρώτησε:
«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»
Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για
την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης
αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους
και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους
υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».
Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι
χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο
Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η
συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό
μας.
Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση,
την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο
ουρανός στα κεφάλια μας.
Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής
χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση
στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας.
Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.
Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται.
Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία.
Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια
επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά
συνειδητοί θα διακρίνουμε τη ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την
επιθυμία.
Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο.
Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή
είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή
είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να
χαθεί.
Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα
μπορέσουμε να την απολαύσουμε.
Όπως λέει ο Όσσο :
«ʼκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε
κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου.
Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος»
Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις
να χάσεις; Προς τι ο φόβος ;
Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα, Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.
Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε:
Timendi causa est nescire. που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια.
Ποια άγνοια; Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα
μοναδικό λόγο. Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας.
Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να
φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση. Η άγνοια ότι το δράμα της
ζωής μας είναι τέλειο.
Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος :
Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως
το τέλος δεν ήρθε ακόμη....
Απροσδοκίες (Κική Δημουλά)
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives ? αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.
Κική Δημουλά, Απροσδοκίες, Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)
ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ : ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ
Μου είπες ?όχι άλλο? κι έφυγες.
Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τα αναγεννούσε απ? την αρχή, σε χρωματισμούς και φωτοσκιάσεις νέες. Φωτοσκιάσεις νοσταλγίας. Αν κάθε κόσμος χρειάζεται τον ήλιο του για να τριγυρίζει γύρω του και να ρουφά ζωή, αυτό το δικό σου ?όχι? έγινε τώρα ο ήλιος του κόσμου μου και γύρω απ? αυτό γύριζε η ύπαρξή μου συνεχώς.
Σε νοσταλγούσα.
Η νοσταλγία δίνει στην ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς.
Κυκλοφορούσα ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό μετάγγιζε στη καθημερινότητά μου ποίηση και συγκίνηση. Το ανούσιο σκηνικό της καθημερινότητάς μου μεταποιήθηκε σε ένα μυστηριακό ιερογλυφικό που ξεκίνησα με ζήλο παθιασμένο να αποκρυπτογραφήσω.
Όλα του βίου μου πήραν μια θέση και συγκλείνανε στο μέγα ερωτηματικό της καρδιάς μου: Πότε θα ξανάρθεις;
Νοσταλγώντας σε, γινόμουν άμορφος κι αδικημένος. Η αίγλη του αδικημένου έριχνε στο πρόσωπό μου χλωμό φωτοστέφανο και με ξεχώριζε απ? όλους τους άλλους γύρω μου που κανείς καημός δεν εξάγνιζε το δικό τους βλέμμα.
Βαφτισμένη στην απουσία σου, πήρε επιτέλους σκοπό η ζωή μου.
Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες περιπέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.
Η απουσία σου μου γέμιζε την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην κύλησε η απουσία σου σαν πλημμύρα μπόρας και να το πλημμύρισε. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται; Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς, να τον οραματίζεσαι και την έκσταση η ερημιά στην φωτιάζει.
Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ? την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.
Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!
Αρχές φθινοπώρου, τελικά, ένα τηλεφώνημα ήταν δικό σου?
Εγώ που όλον αυτό τον καιρό με οδύνη χαρακτήριζα οποιοδήποτε κάλεσμα μονάχα σαν ?Δεν είσαι εσύ ακόμα? με παρατηρούσα να σε υποδέχομαι ψυχρά, με απάθεια, σαν τίποτα να μην συμβαίνει.
Καμιά μα καμιά αυτογνωσία μας δεν είναι ικανή να προβλέψει την αντίδρασή μας κάποια δεδομένη ώρα, όταν πράγματι η ώρα αυτή φτάσει. Από τον τόνο της φωνής σου αισθάνθηκα πως ήσουν έτοιμη να γυρίσεις κοντά μου, έτοιμη να ζητήσεις συγνώμες και να δώσεις όρκους. Και τρόμαξα?
Παρέδιδες όλα σου τα όπλα κι έκανες όλη σου την λαμπρή εξουσία πάσα σε μένα. Μου μεταβίβαζες το ξίφος της απόφασης για τη ζωή μας.
Η απουσία σου τερμάτιζε εδώ και η μαγεία της και η αξία της μ? εγκατέλειπαν απροετοίμαστο. Ότι ποθούσα κι ότι λαχταρούσα μου προσφερόταν στο πιάτο με άπρεπη, άσεμνη ευκολία.
Γυρνούσες πάλι σε μένα. Η τραγωδία μου τέλειωνε πιο κακόγουστα και κοινότυπα κι απ? το αίσιο τέλος παλιάς ταινίας ελληνικής.
Κι εγώ που τώρα πια κάτι έχω μάθει περισσότερο για τις αλχημίες της παρανοϊκής μου ψυχής, αντέδρασα σαν κακομαθημένο κι εγωιστικό παιδί για να μην χάσω το πανάκριβο δώρο που αξιώθηκα. Για να μην μου λιώσει μέσα στην πλήξη της επιστροφής σου.
Μου είπες: Εντάξει, κέρδισες, θέλω ξανά να γυρίσω κοντά σου.
Τούτη η νίκη μου δεν μ? ενδιαφέρει πια, τούτη η ήττα σου δεν είναι αυτό που γυρεύω.
Και τώρα, σου είπα όχι εγώ για να διαφυλάξω απ? την παρουσία σου, το πολύτιμο απόσταγμα της απουσίας σου.
http://9gag.com/gag/4435726 Τι θα γίνει εάν σταματήσεις να προσπαθείς?
Αγάπη δεν είναι...
να βρεις κάποιον για να ζήσεις μαζί του..
Αγάπη είναι ..
να βρεις κάποιον που να μην μπορείς να ζήσεις χώρια του....!
Κανείς δεν θα γλιτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θα 'χει
ούτε μισό μισοσβησμένο όχι.
Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε -
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ.
Κατερίνα Γώγου - 1980