Ανώνυμη,
χωρίς σχόλια
χωρίς λόγια
κάποιες φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι.
Απλά θα πω πως μια ανατριχίλα πέρασε από κάθε κύτταρό μου.....
να\'σαι καλά κ να γράφεις....:)
Printable View
Ανώνυμη,
χωρίς σχόλια
χωρίς λόγια
κάποιες φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι.
Απλά θα πω πως μια ανατριχίλα πέρασε από κάθε κύτταρό μου.....
να\'σαι καλά κ να γράφεις....:)
Έφυγες
Έφυγες
και με άφησες
μόνη
πριν μεγαλώσω
πραγματικά.
Με την απότομη
αμετάκλητη
σκληρή φυγή σου
μίκρυνα
συρρικνώθηκα
έγινα και πάλι
ένα μικρό
απεγνωσμένο
φοβισμένο
παιδί.
Ένα παιδί
που σε έχει ανάγκη
οπως τότε,
όπως πάντα.
Με την απότομη
αμετάκλητη
σκληρή φυγή σου
με ανάγκασες
τελικά
να μεγαλώσω
σκληρά
αδυσώπητα
αλλά πραγματικά.
Άραγε,
πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;
Πως αλλιώς;
Να μεγάλωνα πραγματικά
πλάι σου
δίπλα σου
κοντά σου.
Τι όμορφα που θα\'ταν!
Τι όμορφα
αλήθεια που θα\'ταν
Τί γαλήνια
Σαν παραμύθι θα ήταν
Μα ποτέ εμείς δε ζήσαμε σε παραμύθι
Ένα όνειρο κακό θύμιζαν πολλές στιγμές μας
Λίγες ήταν οι παραμυθένιες.
Τι κρίμα...
Γιατί όμως
όταν σε είχα
πλάι μου
δίπλα μου
κοντά μου
δε σε αισθανόμουν εκεί;
δεν μπορούσα να μεγαλώσω;
να απλώσω τα φτερά μου
που ενώ ήταν πια μεγαλωμένα
ήταν αδύναμα
διστακτικά
ανήμπορα;
Γιατί έπρεπε να σε χάσω
για να συνειδητοποιησω;
Γιατί τόσες
μα τόσες
αντιφάσεις
μεταξύ μας;
Γιατί τόση σκληράδα;
Γιατί;
Σας ευχαριστώ κορίτσια μου...
:)
Κάθε φορά
σ’ αγγίζω
και πεθαίνω
κάθε φορά
σ’ αγγίζω
κι ανασταίνομαι
να σε κρατήσω ωστόσο
δεν μπορώ
πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο
πάντα
ξεφεύγεις
προς την απεραντοσύνη
Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου
και τις μικρές μου μάταιες αναστάσεις
πάνω στο φρύδι τού
βαθιού
γκρεμού
Παίζοντας την τυφλόμυγα μαζί σου
Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Γιάννης Μασμανίδης, Άτιτλο (Διάλεξε τις λέξεις...)
Διάλεξε τις λέξεις
στο σκοτάδι
μη μείνουν άστεγα τα όνειρα,
γέμισε λίγο κόκκινο στις ρωγμές
μόλις μια στάλα ποίηση,
να μην ενδίδουν
στον πειρασμό της πεζότητας.
Μυστήρια,
καθώς σκαλίζει άσκοπα
στις παγωνιές των λέξεων
το ραγισμένο χερούλι τους
σιωπώντας.
Στη Σπάρτη η Τιμαία,
η άφοβη Τιμαία,
λαχταρά το γκρέμισμα,
συμπότης εκείνης της νύχτας
με τους ανύποπτους
διαβάτες της διασποράς.
Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)
Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι
Είναι που πίσω απ\' τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων
Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων
Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις
Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις
Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα
Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα
Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Χίλιοι θάνατοι και χίλιες ζωές
Πόσους θανάτους
πόσες αναστάσεις
πόσες ζωές
χωρούν σε μια ζωή;
Χίλιοι μικροί και μεγάλοι θάνατοι
χίλιες μικρές και μεγάλες ζωές
περνούν από το κορμί μου
Χίλιοι θάνατοι
μου έκλεψαν ζωή
μου την πήραν
με γέμισαν πληγές
και χίλιες ζωές
μου χάρισαν λίγη ακόμα ζωή.
Κι αυτός ο αέναος κύκλος
θα συνεχίζεται
να τυραννά
και να γιατρεύει
το κορμί μου.
Θα συνεχίζεται
μέχρι να φτάσει
στην ολοκλήρωσή του
μέχρι να θελήσει
το κορμί να ξεκουραστεί
να γύρει και να κοιμηθεί
στην γη
στην κρύα
αλλά και την τόσο ζεστή
αυτή που μας χαρίζει τη ζωή
αυτή που στην αρχή, στη μέση και στο τέλος
όλους τους αγκαλιάζει.
Αγάπη κωδικοποιημένη
Σαν αγάπη κωδικοποιημένη
ανείπωτη
ανέκφραστη
μοιάζουν κάποιες σχέσεις
ποτέ ξεκάθαρη
να αιωρείται
ένα μαύρο
ερωτηματικό
από πάνω της
από πάνω σου.
Ψάχνεις το κλειδί
να την ξεκλειδώσεις
να την αποκωδικοποιήσεις
να την ξεγυμνώσεις
να φανεί η αλήθεια της
να φανεί αν τελικά
είναι αγάπη;
Ψάχνεις και ψάχνεις
και ψάχνεις
και κουράζεσαι
και τα παρατάς
Μα αυτό το ερωτηματικό
σου τριβελίζει το μυαλό
και μπαίνεις πάλι
στην αδιάκοπη προσπάθεια.
Μήπως τη φαντάστηκες
αυτή την πολυπόθητη
την τρυφερή
απλή
αγάπη;
Μήπως την έζησες
σαν ψευδαίσθηση;
Βρίσκεις πρόσωπα
που σου θυμίζουν πράγματα
απο το παρελθόν
κι εκεί ξυπνά ξανά το ερωτηματικό σου
εκεί που καλά το είχες κοιμήσει
και νόμιζες οτι του έδωσες μια απάντηση
ότι το ησύχασες
ότι το ημέρεψες
σα θεριό στο κλουβί του
Ξυπνά και πάλι
στέκεται μπρος σου
για να σε τυραννήσει
να σε ματώσει
Ψάχνεις να δώσεις μια απάντηση
σε αυτό το ερωτηματικό
Η προσπάθειά σου
αλλοτε μοιάζει σαν απαγορευμένος πειρασμός
κι άλλοτε μοιάζει σαν μια μάταιη προσπάθεια
κι άλλοτε σα νόημα ζωής.
Γιατί κάποτε άκουσες τις λέξεις
\"Δεν μπορεί να αγαπάς τόσο
αν δεν πήρες αγάπη\"
έστω και
κωδικοποιημένη.
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.
Έχεις απλώσει την ψυχούλα σου και την ποτίζεις θλίψη.
Ανθίζουν οι αναμνήσεις σου και ευωδιάζουν ποίηση.
Γέμισαν τα μάτια μου ευαισθησία και πόνο.
Έρχεται χειμώνας καλή μου και σου λείπει η πιο ζεστή αγκαλιά για να κουρνιάσεις.
Πολλές αγκαλιές σε περιμένουν, βρες τες.
Το τελευταίο βράδυ-Μ\'ακούς;
Το τελευταίο βράδυ
είχε γέλιο,
απλότητα,
ευθυμία.
Τελικά πόσα πράγματα
χρειάζονται για ένα άγγιγμα
έστω και από μακριά;
Τίποτα το ιδιαίτερο
τίποτα το σπάνιο.
Λίγη απλότητα
Λίγο χαμόγελο
αυτό μόνο.
Το τελευταίο βράδυ
είχε ένα τηλέφωνο
στον αδερφό
μετά από τόση αβάσταχτη απόσταση,
απομάκρυνση.
Κι έμεινε η φωνή καταγεγραμμένη
στον τηλεφωνητή
να ρωτά
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;
Το τελευταίο βράδυ
είχε κάποια ανεπαίσθητα,
λεπτά αγγίγματα
κραυγές συγχώρεσης
κραυγές για κοντινότητα.
Το τελευταίο τηλεφώνημα
είχε ένα λεπτό, διακριτικό νοιάξιμο
όπως όλες οι πράξεις
αβέβαιες,
διφορούμενες,
με ερωτηματικά.
Σαν να ήξερες,
σαν να γνώριζες.
Σαν να μην έλεγες.
Σαν να αγωνιούσες
αλλά παράλληλα να γαλήνευες
Κι έπειτα
έπειτα
έμειναν πίσω
βουβοί
να ακούν το μήνυμα στον τηλεφωνητή
να ρωτά
ξανά και ξανά
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;
\'Εμεινα
να φωνάζω
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;
Νέα εποχή.
Σε είδα.
Μετά από χρόνια,
σ\'αντίκρυσα.
Ήσουν ακριβώς όπως σε είχα μέσα μου.
Μόνο που τώρα σε είδα.
Πρώτη φορά.
Δε θα μιλήσω για τη βρωμιά σου,
για την ασχήμια σου,
για τα μαύρα σου αρπαχτικά φτερά.
Ούτε για τα κατακόκκινα μάτια σου.
θα μιλήσω για την απελευθέρωση.
Από σένα.
Πια,δεν έχεις τη δύναμη να με φοβίζεις.
Τώρα έχεις περιοριστεί στον ορισμό σου.
Άθλιο αρπαχτικό.
Φωλιασμένο χρόνια στη σοφίτα του μυαλού μου.
Τώρα ξέρω την κρυψώνα σου,εσένα,τώρα μπορώ να σε διώξω.
Ηρεμία.
Τα φτερά σου δεν ακούγονται.Ούτε οι κραυγές σου.
Φως.
Το τοπίο δεν σκοτεινιάζει απ\'τη σκιά σου.
Καθαρός αέρας.
Η οσμή σου που διαπέρασε το δέρμα μου αρχίζει και εξατμίζεται.
Τώρα αρχίζω και ζω χωρίς εσένα.
Χωρίς την ψευδαίσθηση που με τόση ανελέητη οργή μου πρόσφερες.
Μολύνοντας τους δρόμους του μυαλού μου.
Την εικόνα του εαυτού μου.
Τώρα ο κεθρέφτης έσπασε.
Τώρα μπορώ να με δω.
Το ψέμα του αρπαχτικού.
Λυσσαλέα φρίκη ξεπετάγεται απ\'τα σωθικά σου και καίει την ψυχή μου.
Είσαι μια ατελείωτη άβυσσος με παράσιτα.
Γεμάτη απορρίματα και περιτώματα.
Βρωμάει το πτώμα που κουβαλάς.
Το πτώμα της αγάπης.
Ζέχνεις από χιλιόμετρα και αφανίζεις το οξυγόνο.
Έρχεσαι παντοδύναμο.
Περήφανο.
Με όπλο σου το θάνατο.
Το θάνατο της αγάπης.
Που δεν αντέχω.
Ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.
Η δική μου : ο ήχος του φόβου.
ο ήχος της ελεύθερης πτώσης.
ο ήχος του κενού.
Η δική σου : ο ήχος του δολοφόνου.
ο ήχος του σπασμένου μυαλού.
ο ήχος της αρρωστημένης λύτρωσης.
Ιδρώνουν οι παλάμες μου.
Σφίγγεται η καρδιά μου.
Ξερένεται το στόμα μου.
Διαπερνά το ρεύμα σου το σώμα μου.
Χρόνια τώρα έρχεσαι κ φεύγεις.
Κ η σκηνή επαναλαμβάνεται...
Μα....
Μα τώρα καθώς σε κοιτάω.
Βλέπω πως είσαι ένα ψέμα.
Ένα ψέμα που με έπεισε για την ύπαρξή σου.
Τη δύναμή σου.
Βλέπω πως δεν υπάρχεις πια.
Απλά σε στοίχειωσα μέσα μου.
Ήσουν ένας άθλιος,αξιολύπητος μεταμφιεσμένος.
http://www.youtube.com/watch?v=QvSO8zdFp1c
Πολύ δυνατό ...Quote:
Originally posted by Arsi
Το ψέμα του αρπαχτικού.
Λυσσαλέα φρίκη ξεπετάγεται απ\'τα σωθικά σου και καίει την ψυχή μου.
Είσαι μια ατελείωτη άβυσσος με παράσιτα.
Γεμάτη απορρίματα και περιτώματα.
Βρωμάει το πτώμα που κουβαλάς.
Το πτώμα της αγάπης.
Ζέχνεις από χιλιόμετρα και αφανίζεις το οξυγόνο.
Έρχεσαι παντοδύναμο.
Περήφανο.
Με όπλο σου το θάνατο.
Το θάνατο της αγάπης.
Που δεν αντέχω.
Ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.
Η δική μου : ο ήχος του φόβου.
ο ήχος της ελεύθερης πτώσης.
ο ήχος του κενού.
Η δική σου : ο ήχος του δολοφόνου.
ο ήχος του σπασμένου μυαλού.
ο ήχος της αρρωστημένης λύτρωσης.
Ιδρώνουν οι παλάμες μου.
Σφίγγεται η καρδιά μου.
Ξερένεται το στόμα μου.
Διαπερνά το ρεύμα σου το σώμα μου.
Χρόνια τώρα έρχεσαι κ φεύγεις.
Κ η σκηνή επαναλαμβάνεται...
Μα....
Μα τώρα καθώς σε κοιτάω.
Βλέπω πως είσαι ένα ψέμα.
Ένα ψέμα που με έπεισε για την ύπαρξή σου.
Τη δύναμή σου.
Βλέπω πως δεν υπάρχεις πια.
Απλά σε στοίχειωσα μέσα μου.
Ήσουν ένας άθλιος,αξιολύπητος μεταμφιεσμένος.
Αληθινό.
Με άγγιξε κάθε λέξη, σαν να μιλούσε σε κάτι δικό μου.
Nα\'σαι καλά weird μου :)
Έλειψες απ\'το φόρουμ.....
Κι εσείς μου λείψατε γλυκιά μου, όλοι σας :)Quote:
Originally posted by Arsi
Nα\'σαι καλά weird μου :)
Έλειψες απ\'το φόρουμ.....
Κι εσύ να σαι καλα.
Θέλω να μοιραστώ στην αγαπημένη μου αυτή στήλη,
κάτι εξαίσιο απο την ποιητική γραφή του Προυστ :
\"Όλα ο χρόνος τα σβήνει δεν σβήνει τα μάτια
Κι ας είναι απο οπάλλι ή απο αστέρι ή απο καθαρό νερό
Όμορφα όπως στον ουρανό ή στον αδαμαντουργό
Θα λάμπουνε για μας με μια φωτιά θλιμμένη ή χαρωπή
Κάποια στολίδια κλεμμένα απο τη ζωντανή τους κοσμηματοθήκη
Θα ρίξουν στην καρδιά μου τις σκληρές τους πέτρινες αντάυγειες
Όπως τη μέρα που καρφωμένα, μες στο βλέφαρο σφραγισμένα
Λαμποκοπούσαν με μια λάμψη πολύτιμη και απατηλή.\"
:)
Σ\'ευχαριστούμε.Υπέροχο!:)
Καλή μου Βροχούλα, με άνεμο ανακατεμένη, σ ευχαριστω :)Quote:
Originally posted by RainAndWind
Σ\'ευχαριστούμε.Υπέροχο!:)
χαίρομαι που το διαβαζεις και το απολαμβάνεις.
Σ\' εσένα,
που κοίτεσαι αιωνίως
μέσα στη γλυκιά γαλήνη
την απόκοσμη,
τραγουδούν τις νύχτες,
σ\' εσένα,
οι γρύλοι κι η σελήνη,
και
τα χαμένα παιδικά μου χρόνια,
σ\' εσένα
μονάκριβη αγαπημένη.
\"Απο μικρό παιδί δεν μπόρεσα ποτέ να συγκενρωθώ ή να επιδοθώ - με καλή επίδοση- σε όσα ήταν \"of professional interest\" και δραπετευα προς την αντιεπαγγελματική περιοχή όσων είχαν \"cultural value\". Αποτέλεσμα: δεν απόχτησα τυπικά προσόντα. Πολλοί λίγοι απο όσους αποκτούν τα προσόντα αυτά, ολοκληρώνοντας τις ακαδημαϊκές σπουδές τους και γίνονται καλόι επαγγελματιες (γιατροί, νομικοί, μηχανικοί κα.), βλέπω να έχουν καλλιέργεια. Γιατί η καλλιέργεια δεν αφήνει καιρό και χώρο για άλλο τίποτα και συχνά την ανταμώνουμε σε ανθρώπους που υστερούν επαγγελματικά στη ζωή τους ( με εξαιρέσεις πάντα).Απο την άποψη αυτή θα ονόμαζα την ανώτερη παιδεία κατώτερη - απο την άποψη της καλλιέργειας- και όλα τα πανεπιστήμια επαγγελματικές σχολές. Απο την ίδια άποψη βλέπω το σημερινό πανεπιστημιακό σύστημα βάρβαρο και όσα ενδιαφέρουν εμένα ( αλλά και άλλους) δεν βλέπω πού αλλού θα μπορούσε να τα διδαχθεί κανείς παρά κατά μόνας - αυτοδίδαχτος, \"
Collectanea.
I have never let my schooling interfere with my education.
Mark Twain
ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ
Κάτω από τον Ήλιο το θερμό
όπως επέμενε να με επισκέπτεται
σχίζοντας τις κουρτίνες με την λάμψη του
γδέρνοντας τους ίσκιους
άρχισα να λιάζομαι
και να συνομιλώ με κάποιον αργοκίνητο θεό
του απομεσήμερου
μέσα στην γυμνή μπανιέρα.
Μου ζήτησε και το έκανα
να
ψάχνω με τα νύχια μου όσο πιο
βαθιά μέσα στα ανθρώπινά μου κύτταρα
να σκάβω όλο πιο βαθιά
κι αντί για αίμα
έτρεχαν θύμησες λησμονημένες
έξω από το σώμα μου
σαν ερινύες που λευτερώθηκαν απρόσμενα.
Χίλιες μικρές οπτασίες
πικρά χαμόγελα
δάκρυα καυτά
χαρούμενα ξεφωνητά
αναπήδησαν από μέσα μου
δίνοντας τη θέση τους σ ένα παρόν
άγουρο και φρέσκο.
Κατόπιν
Έπλυνα το πρόσωπο σε κείνο
το λουτρό του Ήλιου το πυρακτωμένο
κι άρχισαν να πέφτουν τα κομμάτια του
στο πάτωμα
ασβέστης σκέτος πήρε να ξεχύνεται στο δάπεδο
τρόμαζα καθώς έβλεπα να
να λιώνει ο μορφασμός μου
και αναδυόταν
η ζεστή του προσώπου μου
η Νέα σάρκα.
...ο καινούριος σου εαυτός. Φτιάξτον όπως θες και μη μετανοιώσεις ποτέ.
Φεύγεις...
Φεύγεις
μακριά από μένα
Η μορφή σου
μικραίνει
ολοενα μικραίνει
χωρά στη χούφτα του χεριού μου
που σε κρατά τρυφερά
σαν ένα πολύτιμο δικο μου κομμάτι
δικό μου
ίσως όχι τόσο δικό μου πια
Και χάνω τον άνθρωπο
τον αδερφό μου
το σύντροφό μου
Και το τραγούδι που κάποτε μου χάρισες
τριβελίζει στο μυαλό μου
κλείνω τα αυτιά μου
να μην το ακούω
να μην το ακούω
\"Μα να με κρίνεις
Όταν οι μπόρες θα χτυπάνε
Δύσκολες ώρες όταν θα \'ναι
Όταν σηκώνονται βουνά
Να με συγκρίνεις
Εκεί που οι άλλοι σταματάνε
Που παραπάνω δεν τολμάνε
Και μένουν πίσω μακριά
Ναι,να με κρίνεις
όταν θα καίγεται η ψυχή σου
όταν στερεύει η δύναμή σου
και δεν θα βρίσκεις αγκαλιά
Να με συγκρίνεις
όταν θα παίζεται η ζωή σου
ξένοι όταν γίνονται οι δικοί σου
κι εσύ μικρή στο πουθενά\"
Δεν έχω το δικαίωμα να σε σταματήσω
δεν έχω το δικαίωμα να σε εμποδίσω
δεν έχω το δικαίωμα να σε μπερδέψω
άλλο
Πόσο το έχω κάνει;
Ας αποδείξω μια φορά
ότι σ\'αγάπησα
αληθινά
και να σε αφήσω
να προχωρήσεις...
Φεύγεις...
Μα μέσα μου πάντα θα παρακαλάω
να μη με ξεχάσεις
και θα ελπίζω
πως κάπου...κάπως...κάποτε...ίσως. ..
http://www.youtube.com/watch?v=hXHVtV-cMTM
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ
Τι θα κάνω
ετσι που με επισκέφτηκες
απρόσμενα
μέσα στην γλυκιά μου
αταραξία
Χειμερινός επισκέπτης
με παγωμένη ανάσα
φωτιές στάζουν τα μάτια σου
κλείνουν μέσα τους πουλιά και υποσχέσεις
Σε κερνώ το αληθινό μου
βλέμμα
το βαθύ
αυτό που κρατώ για κάτι στιγμές σπάνιες
τότε που το μόνο μπορετό
είναι η επαφή
ήρθες αμίλητε επισκέπτη
να με ντύσεις ρίγη και χαμόγελα
τα δέντρα υποκλίνονται στο διάβα σου
και δυο μικρές σπίθες
ηλεκτρίζουν εκείνο τον χώρο ανάμεσα
σε σένα και εμένα
Ολάκαιρο τον άνεμο
και τα χρυσά μαλλιά του
θα πλέξω σε τραγούδι καλοκαιρινό
να στα χαρίσω
Απρόσμενε επισκέπτη
τόσο καθαρά καθρεπτίζεις
το είναι μου σε κάτι
μονοπάτια άγρια
ρίχνεις το φως
εκεί που ούτε εγώ
έχω πατήσει.
ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;
αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου
ενάντια σ\' όλα τ\' άλλα,
μην το κάνεις.
αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το \'χεις ζητήσει, από την
καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου
και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες
κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή να καμπουριάζεις πάνω από τη
γραφομηχανή σου
ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
τη δόξα,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάθεσαι και
να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.
αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.
μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς,
μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες
ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην είσαι πληκτικός και βαρετός και
ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτο-
λατρεία σου.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου
χασμουριούνται
από τη νύστα
μπροστά στο είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
αν δεν βγαίνει από
την ψυχή σου σαν ρουκέτα,
αν το να μείνεις ήσυχος δεν
σε φέρνει στην τρέλα ή
την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
αν ο μέσα σου ήλιος
δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
όταν θα \'ναι στ\' αλήθεια η ώρα,
και αν είσαι ο εκλεκτός,
θα συμβεί από
μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει
μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου
αυτό.
δεν υπάρχει άλλο τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.
Μπουκόφσκι.
ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Σπατάλησα
το σώμα μου
στον άνεμο και τις μετέωρες στιγμές
ταξιδιώτης
παγερών τοπίων μελαγχολικών
έγινα
ξεφλούδισα το δάκρυ μου
και μια λωρίδα ήλιου
φύτρωσε ανάμεσα στα βλέφαρα
παραδόθηκα στις αναμνήσεις
κι ήταν γλυκό το κρασί
της λήθης
με την γεύση του στα χείλη
ένοιωθα κυνηγός
άλλων εποχών
περασμένων
που μόνο οι νεκροί θυμούνται
πια.
Πολύ ωραίο weird...
Μα και εκείνο του Bukowski εκπληκτικό πάντως.:)
ναι,ναι...
η γραφή της weird πάντως είναι η εφαρμογή αυτών του Μπουκόφσκι:)
Quote:
Originally posted by Arsi
ναι,ναι...
η γραφή της weird πάντως είναι η εφαρμογή αυτών του Μπουκόφσκι:)
Αρσι, σε ευχαριστώ που νοιώθεις όσα γράφω.
είναι πολύτιμο αυτό για μένα :))
εγω παλι βρισκω ενδιαφερον το παρακατω κειμενο του Μπουκοφσκι.....
\"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...\"
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Όντως πολύ ενδιαφέρον Κρίνο...Quote:
Originally posted by krino
εγω παλι βρισκω ενδιαφερον το παρακατω κειμενο του Μπουκοφσκι.....
\"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...\"
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Και θα συμπληρώσω κάτι δικό μου. Ένα γιατί. Γιατί μέσα στους \"αλήτες\" κρύβεται μια πολύ πληγωμένη αλλά πολύ πιο ζεστή καρδιά που πραγματικά σε συνεπαίρνει, όταν σου επιτρέψουν να τη δεις. Και για να το επιτρέψουν αυτό, σημαίνει τελικά ότι κάτι μαγικό συντελέστηκε εκείνη τη στιγμή.
Ενώ οι νόμοι, η θρησκευτική τυπολατρία, η ηθική και οι κανόνες, έχουν μια αξεπέραστη, απάνθρωπη σκληρότητα, πίσω από τη μάσκα του νορμάλ, του σωστού, του πρέποντος.
Δεν συμφωνω, σε αυτην την προταση ειναι ολο το ρεζουμε...μερικοι θα παιξουν με τους κανονες,θα προσαρμοστουν αλλοι οχι.Quote:
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της
Δεν ειμαστε μια κοινωνια ρομποτ ή μια ουτοπικη κοινωνια και ουτε θα γινουμε μαλλον ποτε.
Το πρωτο μοιαζει εφιαλτικο...και πιο κοντα στην πραγματικοτητα ενω το ουτοπικο μοιαζει απιαστο.
Δεν βλεπω γιατι η οργη του συγγραφεα προς την μορφη της κοινωνιας και προς την αγαπη για τους ανθρωπους και το τι κρυβουν αυτοι στα ενδοψυχα τους να μεταφραζεται ως δυο στρατοπεδα...δηλαδη των απανθρωπων ρομποτ και των καταπιεσμενων με κρυφες αρετες ανθρωπων.
Κeep, συμφωνώ και μαζί σου ότι διακρίνεται μια οργή του συγγραφέα και μια τάση του να χωρίσει σε στρατόπεδα τους ανθρώπους.
Δεν υφίσταται μια τέτοια κατηγοριοποίηση, όλοι είμαστε λίγο από όλα, άλλοι έχουμε ένα χαρακτηριστικό πιο έντονο, άλλοι λιγότερο, κι αυτό κανει τον καθένα μας ιδιαίτερο.
Οπότε από αυτή την οπτική το απόσπασμα αυτό έχει ένα χαρακτήρα απόλυτο, μονοδιάστατο κάπως (καλά ποια είμαι εγώ να κρίνω τον Μπουκόφσκι;;; Συγνώμη για την...έπαρσή μου αλλά μου αρέσει η συζήτηση αυτή:) ).
Αλλά ίσως αυτή η απολυτότητά του και η οργή του να είναι σκόπιμες, ώστε να ταρακουνήσουν τον αναγνώστη. Να τον κάνουν να προβληματιστεί στο εξής: ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ότι δε γυαλίζει δεν είναι για πέταμα. Να μην τάσσεται κανείς πάντα με τα κοινωνικά δεδομένα, που συνήθως είναι απλά επιφανειακά και ηθικιστικά, αλλά με βάση αυτό που βρίσκεται στην ανθρώπινη ψυχή.
Εμ οχι δεν εγινα μαλλον κατανοητος γιατι δεν χρησιμοποιησα καλη συνταξη στο μηνυμα μου...εννουσα να μην χωριζουμε τους ανθρωπους σε δυο στρατοπεδα, δεν ειναι αυτος ο σκοπος του συγγραφεα.
χτυπάει χορδές ο μπουκόφσκι ε?Quote:
Originally posted by krino
εγω παλι βρισκω ενδιαφερον το παρακατω κειμενο του Μπουκοφσκι.....
\"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...\"
Τσαρλς Μπουκόφσκι
μου αρέσει ιδιαίτερα η άμεση και αληθινή γραφή του.
Μάλλον μιλάει για τον εαυτό του στο κείμενο αυτό. Καταλαβαίνω τον θαυμασμό του για τον περιθωριακό επαναστατημένο άνορωπο, τον αλήτη, όπως τον ονομάζει.
Ας έχουμε στον νου όμως, οτι υπάρχουν και μερικοί αλήτες που δεν φαίνονται, γιατί κρύβονται πίσω απο κοστουμάκια και ξυρισμένα κεφάλια μα η καρδιά τους αλωνίζει έξω σε ανοιχτά δάση, στην ξέφρενη ελευθερία και σε αλάνες παιδικές.
Κι αυτοί οι τύποι, εκ των έσω, τυπικά ενταγμένοι στα γρανάζια του συστήματος, μπορούν να το αποδομήσουν και μάλιστα, με τον νόμο.
Προσωπικά μου αρέσουν κι αυτού του είδους οι \"κοινωνικοί επαναστάτες\" που διεισδύουν μέσα σε θέσεις εξουσίας για να ασκούν την επιρροή που θέλουν, παλεύοντας για τα ιδανικά τους, διατηρώντας παράλληλα την άγρια εσωτερική ομορφιά τους.
Btw Κρίνο, πιστεύω θα σου αρέσει τρελά το βιβλίο \" Ο δρόμος με τις Φάμπρικες\" του Στάινμπεκ. . Αν έχεις χρόνο στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=868
:)
Το άκουγα στο ραδιόφωνο και με σκλάβωσε... με την καλή έννοια :)
http://www.youtube.com/watch?v=19rXEWrggv4&feature=related