Originally Posted by
elisabet
Έτσι κάπως ήμουν κι εγώ. Υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Αν κάτι με ενοχλούσε στον άλλον απομακρυνόμουν με συνοπτικές διαδικασίες και του έβαζα χ. Το θεωρούσα δύναμη αυτό. Επίσης υπήρξα πολύ μυστικοπαθής, δεν ήθελα να μιλώ για μένα ούτε να δείχνω τα συναισθήματα μου γιατί αυτά τα θεωρούσα αδυναμίες.
Νομίζω ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο Γιώργο. Δεν θα σου πω ψέματα, όντως θα γίνει αυτό που φοβάσαι, θα πληγωθείς και θα πληγωθείς πολύ, πιθανόν να χάσεις και το μέτρο και δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις αν είσαι ακόμα τόσο αυστηρός ή αν έφτασες στο άλλο άκρο και παρα κάνεις πίσω αλλά θα είναι μαγευτικό το ταξίδι. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζήσει ρουφώντας στο φουλ όσα συμβαίνουν θα βιώσεις και συναισθήματα όπως η χαρά η αγάπη, το νοιάξιμο με τρόπο που δεν τα έχεις ξαναβιώσει ως τώρα γιατί κρατούσες πισινές συνεχώς κι αυτά θα είναι η ανταμοιβή σου για τον πόνο, την απογοήτευση κι όλα τα αρνητικά. Γιατί αυτά χάνεις τώρα. Μαζί με τα αρνητικά χάνεις και τα θετικά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είναι φοβιστικό και το καταλαβαίνω αυτό που λες πως αμα συμβεί κάτι αρνητικό εσύ θα πονέσεις περισσότερο από άλλους που είναι συνηθισμένοι. Είναι ο μόνος τρόπος να μάθουμε όμως αυτός. Μόλις θα δεις την πρώτη φορά ότι παρόλο που πονάς, ξανασηκώνεσαι στα πόδια σου και προχωράς, από ένα σημείο και μετά θα πάψει να σε τρομάζει ο πόνος. Τώρα φοβάσαι γιατί νομίζεις πως αν απογοητευτείς θα σταματήσει ο κόσμος, μόλις δεις όμως πως δεν σταματά και θα μπορείς να συνεχίζεις παρόλη την απογοήτευση ή την προσδοσία ή οτιδήποτε, τότε θα ξέρεις πως οκ, δεν έγινε και τίποτα αν φάω τα μούτρα μου, θα μου περάσει.
Προσωπικά το μέτρο το χάνω ακόμα, είναι πολλές φορές που δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική, σκληρή ή υποχωρητική αλλά ο πόνος δεν με τρομάζει πια. Αυτά που κερδίζεις δεν συγκρίνονται.
