Originally Posted by
elisabet
Μου πε κάποτε ένας φίλος, όταν του λεγα αυτά ακριβώς που λες εσύ τώρα, ότι δεν θέλω να βγει αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, ότι φοβάμαι, ότι είναι ευάλωτο κτλ, να κάτσω να σκεφτώ σε ποιον χρωστάω την χαρά στην ζωή μου. Θα σε ρωτήσω το ίδιο λοιπόν. Όσες όμορφες στιγμές είχες, που ήσουν χαρούμενος, που έκανες μια τρέλα, πυο γελούσες, που αγάπησες...σε ποιο κομμάτι σου το χρωστάς; Ήταν χάρη στο σκληρό και λογικό κομμάτι σου ή σε αυτό το ευάλωτο που κρατούσες κρυμμένο;
¨Εχεις δίκιο, δεν είναι καινούργιος εαυτός, εσύ είσαι πάλι, αλλά είναι ένα κομμάτι που υπήρχε μεν πάντα εκεί, εμφανίζοταν πού και πού αλλά κυρίως το κρατούσες κρυφό και καταπιεσμένο. Το κακομεταχειρίζεσαι γιατί το θεωρείς αδύναμο και ευάλωτο και κλαψιάρικο αλλά είναι ταυτόχρονα κι αυτό που σου δίνει χαρά. Το ότι έχει αρχίσει και κάνει περισσότερό την εμφάνιση του είναι γιατί προφανώς αναζήτησες περισσότερη χαρά στην ζωή σου και η πηγή της εκεί είναι.
Θα μπορείς να πας και μετά παρακάτω. Με κλάματα μεν, αλλά θα σε εντυπωσιάσεις για το πόσα μπορείς.