Printable View
Εγώ; ναι σε καταλαβαίνω. Το έχω ζήσει (αλλά δεν έμεινε στη προσπάθεια).Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα πλέον γιατί δεν είσαι απροετοιμαστη. Εσένα σου κάνει κακό ο φόβος και όχι αυτό το σκουπίδι (δεν θέλω να πω κάτι χειρότερο). Ίσως... Ξέρεις μόνο αν τον κοιτάξεις τον φόβο κατάματα θα το διώξεις.
Ωχ κατάλαβα... Αυτό είναι ακόμα χειρότερο... Πώς κατάφερες να το ξεπεράσεις; (όσο γίνεται βέβαια)... Αν σε κάνει να νιώθεις άβολα η ερώτηση δεν είναι "υποχρεωτικό" να απαντήσεις...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες αλλά δεν τολμάω να τον κοιτάξω κατάματα, με παραλύει... Ο γιατρός μου είπε πρόσφατα να γράψω σε χαρτί ότι δεν μπορεί να μου κάνει κακό αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμα λες κι αν το γράψω θα τον προκαλέσω και θα ζωντανέψουν όλα τα άσχημα συναισθήματα που με κάνει να νιώθω... Με τρομοκρατεί η ιδέα του να γράψω σχετικά, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω... Μερικές φορές ούτε εδώ δεν τολμάω να γράψω μερικά πράγματα, δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος τώρα...
Πως κατάφερα να το ξεπεράσω; Ότι κατάφερα έγινε με την βοήθεια της περίφημης αγκαλιάς που λέγαμε πριν... Όταν όμως την έχασα δεν γύρισα ποτέ πίσω σε αναμνήσεις. Όσο για το φόβο... Με τον τρόπο που σου είπα. Κοιτάζοντας το στα μάτια. Αφού έκατσα 8 μήνες σε ένα κρεβάτι (χωρίς να σκεφτώ να κάνω κακό στον εαυτό μου αυτούς τους 8 μήνες) να φοβάμαι πολύ όσο δεν γίνεται, κοιμωμουν μόνο μέρα και όλη νύχτα ήμουν καθησμενη με την πλάτη στον τοίχο ε, μετά μια μέρα ξαφνικά σαν να άνοιξε ο διακόπτης σηκώθηκα απότομα. Στην πρώτη μου βόλτα ήταν που σκέφτηκα να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τότε ξύπνησα και κατάλαβα τι μου γινόταν. Εκεί που σκεφτόμουν πως και με ποιο τρόπο να πεθάνω μου ήρθε πάλι φλασια. Του τύπου ότι εγώ επεζησα από αυτό, από το γεγονός ότι η μάνα μου με παράτησε στα 10 μου, από την ξάπλα 8 μήνες και τώρα να πεθάνω; και αυτός να ζήσει;; και πήγα και τον βρήκα (έτσι κι αλλιώς μεγαλύτερο κακό απ ότι ήδη μου είχε κάνει δεν μπορούσε να μου κάνει)... Ξέροντας τον (οικογενειακως γνωριζόμαστε) τον βρήκα κάπου που ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου κάνει τίποτα. Να σου πω την αλήθεια πιο πολύ φοβήθηκε αυτός όταν κοιταχτηκαμε στα μάτια παρά εγώ. Τον θυμό μου δεν θα μπορέσω ποτέ να το εκφράσω με λόγια. Δύο πράγματα του είπα "ήρθα να σου δείξω τι κατάφερες. Αρχικά ήθελα να πεθάνεις αλλά τελικά δεν θέλω. Εύχομαι να ζήσεις 100 χρόνια και κάθε μέρα να θυμάσαι αυτό που μου έκανες" αυτά. Δεν φοβήθηκα ξανά. Σαν γεγονός δεν ξέρω αν το ξεπέρασα ποτέ γιατί τις συγκεκριμένες στιγμές αποφεύγω να τις θυμάμαι. Ξέρεις θυμάμαι το πριν και το μετά αλλά όχι το πως έγινε...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Σκότωσε τον αυτόν τον φόβο. Μετά θα δεις ότι τίποτα και κανένας δεν θα μπορεί να σε βλάψει.
Κατάλαβα... Το έχω σκεφτεί αυτό, ότι ίσως αν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω με ασφάλεια (για παράδειγμα να πάω να τον βρω με κάποιον που να εμπιστεύομαι) να το ξεπερνούσα έστω ως ένα βαθμό αλλά εγώ δεν ξέρω που να τον βρω γιατί ήταν μια τυχαία γνωριμία... Εγώ θυμάμαι τι συνέβη αλλά έχω ένα κενό μνήμης για το μεσοδιάστημα μεταξύ του ότι έτρεξα να κρυφτώ στην τουαλέτα και του ότι έφυγα απ' το μαγαζί... Κι έκτοτε δυσκολεύομαι πολύ στις ερωτικές επαφές... Εν μέρει γι' αυτό κι εκείνος με άφησε...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Απ' αυτά που λες καταλαβαίνω ότι πρέπει να γράψω αυτό που είπε ο γιατρός αλλά δεν ξέρω πως θα το καταφέρω, νιώθω να μην με υπακούει το σώμα μου και δεν πάει το χέρι μου...
Θυμό δεν έχεις; Γιατί εγώ μόνο το φόβο βλέπω.. Που είναι ο θυμός σου; Για την αδικία που ήθελε να κάνει; Για το "με ποιο δικαίωμα"; Για το "τι νόμιζε ότι είσαι"; Λες και είναι κάποιος αυτός για να τον φοβάσαι σε τέτοιο βαθμό.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Δεν έχω γιατί για πολύ καιρό πίστευα ότι έφταιγα εγώ, έτσι με έκαναν να νομίζω... Μάλλον γι' αυτό δεν αναπτύχθηκε... Εν μέρει χάρη σ' αυτό το φόρουμ κατάλαβα πως όχι...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Νιώθω να με αρρωσταίνει ο φόβος που νιώθω αυτή τη στιγμή, είχα πολύ καιρό να το νιώσω τόσο έντονα... Ανακατεύεται το στομάχι μου...
Πάρε ανάσεςQuote:
Originally Posted by Κύκνος
Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει ότι θέλει. Αυτή τη στιγμή.. Τι ακριβώς φοβάσαι;
Δεν ξέρει που μένεις, δεν μπορεί να σε βρει... Οπότε;
Με ταράζουν πολύ οι αναμνήσεις και γράφοντας σχετικά τις έφερα στο μυαλό μου... Γι' αυτό δεν τολμώ εύκολα να γράψω σχετικά... Με πιάνουν ψυχοσωματικά συμπτώματα όταν το θυμάμαι, έχουν μουδιάσει λίγο και τα χέρια μου... Είχα ξεχάσει το πόσο πολύ με φοβίζουν...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Αυτή τη στιγμή ξέρω ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό τώρα αλλά παλιότερα υπήρξαν κάποιες στιγμές που πίστευα ότι είναι εδώ... Μου έρχεται να μπω κάτω απ' την κουβέρτα τώρα... Λογικά θα περάσει κάποια στιγμή αλλά τώρα δεν νιώθω καλά...
Κάτι άλλο που με φοβίζει είναι ότι φοβάμαι μήπως ξανασυμβεί σε κάποια επόμενη σχέση, το φοβόμουν και με τον πρώην μέχρι που κατάφερε με την υπομονή που έκανε να τον εμπιστευτώ...
Δεν θα ξανασυμβεί.. Ηρέμησε. Δεν είναι όλοι γουρούνια και εκτός από αυτό τώρα θα ξέρεις να κρίνεις καλύτερα για το πόσο επικίνδυνος είναι κάποιος. Πίστεψε λίγο παραπάνω σε σένα...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Θα προσπαθήσω και να ηρεμήσω και να μου δείξω εμπιστοσύνη...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Σ' ευχαριστώ που με άκουσες...
Γράψε αυτό που σου είπε ο γιατρός. Έστω και ένα γράμμα την ημέρα. Μέχρι να μπορέσεις να το γράψεις ολόκληρο.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Απο ολα τα συμβαντα που συνεβησαν μετα απο ενα μου την εδωσε πραγματικα εντελως... γιατι δεν ειναι δυνατον να βρισκομαι τερμα θεου και να ακουω και το ραδιο αρβυλα ταυτοχρονα ως ψυχολογικο πολεμο και απλως τους επεστρεψα την καλοσυνη που μου εδειξαν.φτανει που το ακουω συνεχως το ραδιο αρβυλα αλλα απ οτι φαινετε ξεπερασαν καθε οριο
λοιπόν σήμερα διασκεδάζω με τα πιτσιρίκια που έχουν προβλήματα κλαψομουνίασης
είναι διαπιστωμένο, όταν "φτύνεις" πιτσιρικάκια τρέχουν από πίσω σου
Θα προσπαθήσω αλλά όχι σήμερα γιατί νιώθω υπερβολικά κουρασμένη και δεν έχω τη δύναμη ούτε ψυχική ούτε σωματική...Quote:
Originally Posted by Άντα_Στε87
Ένα γραμματακι μόνο; ούτε αυτό μπορείς;Quote:
Originally Posted by Κύκνος