Originally Posted by
ioannis2
Χτυπάει το κεφάλι μου ώρες ώρες απο απωθημενα, απο ανθρώπους που με ενόχλησαν ή με παραγνώρισαν ή με απέφευγαν. Τετοια άσχημα περιστατικά, που συνέβησαν ακόμα και δεκαετία συν εως παιδικής ηλικίας, έρχονται συχνα στο νου μου. Το τι ακριβώς συνέβη, το οτι δεν αντεδρασα, στο σήμερα ο νους να ξαναπλαθει αυτά τα περιστατικά, νεύρα και υπερένταση που σχεδόν διαπερνούν το σωμα μου, απωθημενα λόγω της μη αντίδρασης μου τοτε. Είναι αγιάτρευτη αυτή η κατάσταση. Και δυστυχώς σχεδόν καθημερινά προστίθενται κι αλλά έστω μικρότερης εμβέλειας.
Έμεινα ουσιαστικά χωρις φιλιες χωρις να έχω βλάψει κανέναν απολύτως, και το λέω υπεύθυνα. Όλοι με οσους συσχετιζομουν παντα εμεναν γνωστοί. Οποτε αντιδρουσα - παρεξηγιομουν, κι όχι αβασιμα, έχανα τον αλλο, ψυχραινομασταν. Είναι δύσκολο ο άνθρωπος να ζήσει πραγματικα μόνος, θέλει έστω ελάχιστα ατομα για επικοινωνία και το αίσθημα του ανήκειν σε ενα κύκλο ανθρώπων ή κοινωνικό σύνολο.
