Αχ... δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω ότι 'γίνεσαι', τουλάχιστον όταν μιλάμε για προσωπικότητες και συμπεριφορές. Εξάλλου θα ήταν παράλογο να υποστηρίζω κάτι διαφορετικό και να εργάζομαι σε έναν τομέα που ασχολείται με αυτό ακριβώς που γινόμαστε και αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Δεν πιστεύω όμως κι ότι γεννιόμαστε άγραφα χαρτιά, παρόλα αυτά υπάρχουν άπειρες δυνατότητες να αξιοποιήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τόσο όσα είμαστε, όσο και όσα μάθαμε. Αλλά τι γίνεται όταν φτάσουμε στο σημείο που ό,τι γίναμε είναι 'καταστροφικό'? Και τι γίνεται αν δεν θέλουμε καν να το αλλάξουμε, αν δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε, αν το συναίσθημα απουσιάζει?
Θυμάμαι όμως πάντα τα λόγια ενός φίλου που είχε πει ότι το επίπεδο μιας κοινωνίας κι ενός πολιτισμού φαίνεται όχι από τον τρόπο που αντιμετωπίζει και περιθάλπτει τα θύματα, αλλά πολύ περισσότερο από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους θύτες.