Η σάρκα μου
πάντα πονάει
στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται
στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.
Τίτος Πατρίκιος
Printable View
Η σάρκα μου
πάντα πονάει
στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται
στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.
Τίτος Πατρίκιος
Deny the few that remain and send feeling to oblivion.
The taste of survival has decayed to feel the touch of empty darkness.
So, I'll never miss anyone the day I'll shoot my head.
And no regret for lost joy, avoid rotting here.
Hidden from the daily world, ugly soul marked by doom.
The years have let an acid trance as a treat over humans.
The dark path you'll follow. I'll take you in my fall.
I also remember some times of vice and lust, but so few.
Never asked you to understand my pain, just see me suffer.
How many years I've lost the fight.
The glory of the past times has gone, the union and our brothers,
Gone, gone, gone...
Nothing remains and I'm not sad to quit.
The lead will show me the gate of death.
Feeling bad on each second I breathe, my human shell becomes so weak.
Black as the twilight of this world, black, this tunnel has no fucking end.
Black as my heart and all I know, black as color of my soul.
Black as drug and alcohol, black as the future of tomorrow.
Black as the glorious circle's time, black as a past never to be back.
Only my soul sad memory remains, black as my flowing bloodtears.
Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Λίνα Νικολακοπούλου
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνεια, το άξιζε. Οδυσέας Ελύτης
Ο ουρανός είναι
στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει
με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα
ή να με συντρίψουν
- ένα τ' ονομάζω.
Νίκος Καρούζος
και μενα μια απο τα ιδια
ασ το καλο
τιποτα δε μαθαμε
καλα καταπληκτικος ο πατρικιος
Η σάρκα μουQuote:
Originally Posted by researcher
πάντα πονάει
στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται
στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.
Τίτος Πατρίκιος
Πολύ καλό!Quote:
Originally Posted by crazy_diamond
Μες το βυθό
του ονείρου σου θαρθώ
με το μυαλό μου το υγρό
να λοιώνει.
Είχα έρωτες
είχα μάχες
και παραφύλαξα
στις γωνίες.
Μίλτος Σαχτούρης.
αν ειχα θαρρος για να πω το ελα..
τωρα δε θαχα τη φωτια στο αιμα ;(
του το κραταω αυτου του κοσμου..
που δε μανηκει ο εαυτος μου!
Είμαστε τα βράδια μας
Κι εκείνο το γλυκό κίτρινο
Που φωτίζει τους έρωτές μας
Και που μπορεί να είναι απλώς
Η τρέλα που έρχεται
Στέλλα Βλαχογιάννη
Ενα τετραστιχο που ακουσα πριν λιγο καιρο και βρηκα μια αληθεια που μου διεφευγε
Αν δε σου γινει σαρακι το οτι εισαι μονος σου
και ξεκινησεις για να φτιαξεις τον κοσμο σου,
χωρις νευρωσεις και τους ψυχαναγκασμους σου,
ρωγμη θα γινεις, του ριζικου σου.
"Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου
που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα,
δεν είναι μικρότερη απο τον ίδιο τον Ηλιο...
Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην Ψυχή σου
δεν είναι τίποτα λιγότερο, απο την ίδια την ζωή..."
Gibran
I Suffer The Astral Woe
Soaring with eyes,
where morning never comes.
and the eternal black,
melts with infernal suns.
Creator of creators,
rip me from this breathing shell.
With the wisdom of origin,
to wear your cosmic skin.
With me I am my own,
and in all I am within.
I travel the astral depths,
on the winds of expansion.
I am of a race unbound,
from this earthly grasp.
I am the one who carries,
the burden of endless sorrow.