ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Διώξε απ' την καρδιά,
ότι σε πονά...
Ξέχασε το χθες
και τις ενοχές,
όνειρο κακό, εφιάλτης,
πέρασε να λες,
έλα μην κλαίς...

http://www.youtube.com/watch?v=yKgTIG-_TmQ

I had a dream that we were skating
The ice was thin and we were waiting to fall right in
However deep the truth is hidden
once you know it's still forbidden

It doesn't feel right
We can throw it away
And pieces of our heart
remain unbroken

Just like the chain that binds us
Just like the rain that finds us sheltering again
Just like the chemistry
All woven into tapestry
by hands of Fate, and love and hate
and sad guitars and stars

If it feels right
we can't throw it away
They're pieces of our heart
we can't tear it apart
They're pieces of our heart
we never needed to know
And so we remain unspoken

Λεν ψέμματα όσοι λεν πως έχασα το φεγγάρι,
κι αυτοί που προφήτεψαν το αμμουδερό μου μέλλον,
είπαν τόσα και τόσα με τις κρύες τους γλώσσες:
ν' απαγορέψουν θέλησαν του σύμπαντος το ρόδο

"Πια δε θα ξαναψάλει η ρέμπελη άμπρα
της σειρήνας, δεν έχει πια παρά όχλο".
Και μασούσαν τ' ατέλειωτα χαρτιά τους
τη λήθη της κιθάρας μου ευνοώντας.

Τους πέταξα στα μάτια τα ολόφωτα κοντάρια
του έρωτα μας που κάρφωσαν μαζί τις δυό καρδιές μας,
διεκδίκησα το γιασεμί που τ'αχνάρια σου αφήναν,

χάθηκα νύχτα δίχως φως κάτω απ'τα βλέφαρα σου
κι όταν με ξανατύλιξε η λαμπράδα
ξαναγεννήθηκα, του σκοταδιού μου αφέντης.


Ποιός να το'γραψε..? χμμ.... ;)

Never free,
never me,
so I dub the unforgiven...

http://www.youtube.com/watch?v=zRBEqLnL56g

Ο ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΗΔΗ


Μ' ενα χτύπημα κεραυνόβολο
σκότωσε τον κύκλο, την εφαπτομένη
και το σημείο διασταύρωσης των παραλλήλων
μέσα στο άπειρο.

Σαν τιμωρία για τον τετραγωνισμό
κατήργησε τους αριθμούς
απο το τρία και πάνω.

Τώρα στις Συρακούσες
διευθύνει μια σχολή με φιλοσόφους,
κοντοκάθεται πάνω στο δόρυ του
γι' άλλα χίλια χρόνια
και γράφει:

ένα δύο
ένα δύο
ένα δύο
ένα δύο.


- Μίροσλαβ Χόλουπ

The unsaid tone of weak despair
Fail to resonate
Frayed ends of our binding threads
Will disintegrate
By the laws our physique state
Failure to communicate
None too sentient
Hear no, see no works its magic
Against all function
Ongoing choices the trials will end
Filter the nonsense and laugh at what's left
Indecision/nonvision what matters taken away

Look at the shell that is you
Empty, fragile, weak
Soon the battle is over
Lost to apathy

So overcome with pointless tears
To test pain receptors
Nothing matters ever here
Put up a nonreaction
These eyes will never see
Covered up from reality

Look at the shell that is you
Empty, fragile, weak
Soon the battle is over
Lost to apathy

The unknown world that you deny
No priority
Cannot fail if you never start
How predictable
I want to know where did it end
For madness to start
Always the sceptic never the part
Introvertive/nondescriptive
It matters not, not

Do you remember me,
I'm just a shadow now.
This is where I used to be,
Right here beside you.
Sometimes I call your name,
High on a summer breeze.
What I would give,
To feel the sunlight on my face.
What I would give,
To be lost in your embrace.

I've fallen from a distant star,
Came back, compelled because I love.
I'm caught between two different worlds,
I long for one more night on earth.

Do you believe in dreams,
That's how I found you.
But I can't be with you,
Till you take a leap of faith.
What I would give,
To feel the sunlight on my face.
What I would give,
To be lost in your embrace.

I've fallen from a distant star,
Came back, compelled because I love.
I'm caught between two different worlds,
I long for one more night on earth.

Η Σημαία, από τους Στίχους του Καπετάνιου
Pablo Neruda


Σήκω μαζί μου.
Κανείς δεν θα 'θελε
όσο εγώ να μείνεις
πάνω στο μαξιλάρι όπου τα βλέφαρά σου
θέλουν να κλείσουν τον κόσμο για μένα.
Εκεί ακόμη θα 'θελα
ν' αφήσω να κοιμηθεί το αίμα μου
περιβάλλοντας τη γλύκα σου.

Αλλά σήκω
εσύ, σήκω
αλλά μαζί μου σήκω
και φεύγουμε μαζί
να παλέψουμε σώμα με σώμα
κόντρα στις αράχνες του κακού,
κόντρα στο σύστημα που μοιράζει την πείνα,
κόντρα στον οργανισμό της μιζέριας.

Πάμε,
κι εσύ, αστέρι μου, μαζί μου,
νεογέννητη από τον ίδιο μου πηλό,
ήδη θα έχεις βρει την πηγή που κρύβεις
και στη μέση της φωτιάς θα στέκεσαι
δίπλα μου,
με τα μάτια σου άγρια,
σηκώνοντας τη σημαία μου.

http://www.youtube.com/watch?v=ikBg4BDgsso



Ακούς το πιάνο;

Έτσι μου λείπεις.



Γιώργος Μίχος (που γαμώ την τρέλα μου ούτε καν εφτά, έξι και πατσίσαμε / textalizando voy..)

«...μπορείς να με διδάξεις να περπατάω στον αέρα,

κι εγώ θα σε διδάξω να βγάζεις ήχους απ' το πιάνο

δίχως διόλου μουσική»



Ντίλαν Τόμας

Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα
από την κορυφή της λύπης μου

δεν είναι από συνήθεια

είναι γιατί

η αλήθεια, κύριοι,

προϋποθέτει ύψος


Στιγκας

Αντικλείδι για σωρείτες
Γιάννης Στίγκας


Κι όταν με το καλό
πατήσεις πάνω στην αγάπη
να ξέρεις
πως κερδίζεις δίκαιο σύννεφο

δεν είναι λίγο
που θα σε κοιτά στα μάτια
όταν σε πνίγει

κι όλα θα γίνουν με σωστή ταχύτητα
θα δεις

ούτε που θ' ακουστεί
ο κρότος που θα κάνει το γαμώτο



(φυσικά και δεν είναι λίγο, φίλε Γιάννη.. ξέρεις εσύ, όπως κι εσύ soft μου / τέτοιες γυαλάδες, άλλωστε, μονάχα τα ξυράφια)

ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ


Δώσαμ' ένα χέρι στο χορτάρι -

κι έγινε σιτάρι

Δώσαμ' ένα χέρι στη φωτιά -

κι έγινε ρουκέτα.



Διστακτικά,

προσεκτικά,

δίνουμ' ένα χέρι

στους ανθρώπους,

μερικούς ανθρώπους.



- Μίροσλαβ Χόλουπ

ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ Τ' ΑΣΤΡΑ


Δεν είναι άγγελος
είναι ποιητής


δεν έχει φτερούγες
μόνο το δεξί του χέρι
σκεπασμένο με φτερά


τον αέρα με το χέρι του βαρεί
ανυψώνεται τρείς ίντζες
κι αμέσως ξαναπέφτει


σαν πέσει για καλά
λακτίζει με τα πόδια του
αιωρείται μια στιγμή
κουνώντας το φτερωτό του χέρι


ω αν μπορούσε να ξεφύγει απο την έλξη της λάσπης
θα κατοικούσε στη φωλέα των άστρων
θα πηδούσε απο αχτίδα σε αχτίδα
θα -


όμως στη σκέψη
πως θα γίνονταν γι' αυτόν η γη του
τ' άστρα
πέφτουνε κάτω τρομαγμένα


ο ποιητής κρύβει τα μάτια του
με το φτερωτό του χέρι
παύει να ονειρεύεται πετάγματα
παρά μια πτώση
που δείχνει σαν την αστραπή
ένα προφίλ της απεραντοσύνης



- Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ

'Οχι τεθλασμένη


Ο μαύρος καπνοδόχος, η άσπρη γυναίκα, η κόκκινη αγελάδα,
το ίδιο πουλί στην απόσταση, ακουσμένο απ' τις πέτρες.
Ο άνθρωπος - ειπε - είναι ένα δέντρο κομμένο, χωρίς φύλλα,
ριγμένο στο ποτάμι. Ταξιδεύει. Πάνω του κάθεται
το άγαλμα του πουλιού΄ και το πουλί καθισμένο στο άγαλμά του.
Οι τέσσερις που παίζαν χαρτιά μες στο σπίτι ήταν νεκροί.
Τα σφιγμένα κορδόνια τους είχαν κιόλας παγώσει. Στο τραπέζι
η τράπουλα κομμένη στα δυό. Οι δύο ψηλοί υπηρέτες,
που περίμεναν πίσω απ' την πόρτα, μπήκαν και συνέχισαν.


- Γιάννης Ρίτσος, απο τις "Προσωπίδες"