Σ'ευχαριστώ πολύ.Και εγώ το ίδιο.Είναι τόσο αθώα και σ'αγαπάνε τόσο πολύ είναι να μην τα λατρεύεις?
Printable View
Σ'ευχαριστώ πολύ.Και εγώ το ίδιο.Είναι τόσο αθώα και σ'αγαπάνε τόσο πολύ είναι να μην τα λατρεύεις?
Ουφ, προσπαθώ εδώ και πόση ώρα να ποστάρω και δεν μπορώ!Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Τι κάνετε κορίτσια; Χαίρομαι που γράψατε, απογοητεύτηκα το πρωί που ήταν ανενεργό το θέμα...
Όποια είναι εδώ ας μου μιλήσει, νιώθω πολλή ένταση τώρα...
Πολύ ωραίο το βιντεάκι cc, δείτε κι αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=lKJk...ature=youtu.be
Κυκνε είναι των ημερών φαίνεται κι εγώ το προσπαθώ οσο μπορω.
Είμαι εδώ κύκνε.Ωραίο βιντεάκι.Γιατί είσαι σε υπερένταση?
Με τι τρόπους cc; Μήπως είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί να κάνω;Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Γιατί από βδομάδα έχω κάποιες υποχρεώσεις οι οποίες με αγχώνουν γιατί απαιτούν να βγω έξω από το σπίτι που είναι κάτι που με τρομάζει και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω...Quote:
Originally Posted by Mary93
Μπα δε νομίζω να έχω ιδιαίτερες τεχνικές. Αυτό το ρήμα το "προσπαθω" ειδικά όταν η διάθεση είναι στα κάτω μου έρχεται ξανά και ξανά στο νου.
Σε καταλαβαίνω κύκνε.Και εγώ αγχώνομαι μ'αυτά.Μην το σκέφτεσαι.όταν 'ερθει η ώρα θα είσαι καλύτερα και θα περάσει
Εσύ τι νιώθεις; Θέλω να δω αν μοιάζουν καθόλου τα συναισθήματα μας...Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Εν τω μεταξύ έβλεπα τώρα μια σκηνή από σειρά στην οποία μια γυναίκα άφηνε αποχαιρετιστήρια γράμματα στην οικογένεια της και μου θύμισε λίγο το παρελθόν...
Θα προσπαθήσω να ξεχαστώ έστω για λίγο γιατί πρέπει να προετοιμαστώ γι' αυτά, δεν μπορώ να τ' αφήσω τελευταία στιγμή...αλλά μακάρι ν' ανακουφιστώ έστω για σήμερα...Quote:
Originally Posted by Mary93
Nαι χαλάρωσε λίγο συνήθως όλα μας φαίνονται πιο δύσκολα απ'ότι ειναι
Νιώθω λίγο από ολα. Αγανάκτηση, έλλειψη κίνητρου άρα και στόχου, λύπη που μετά γίνεται ανησυχία και δώσε πόνο άντε να το χιουμορισω λίγο γιατί φτάνει πιααααααααα. Εκεί που πέφτω και είμαι έτοιμη να πω τέρμα δε προσπαθω άλλο μετά λέω σύνελθε αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Οι μεταπτώσεις δηλαδή.
Οι μαύρες σκέψεις και τα αποχαιρετιστήρια περνάνε κατά νου στα πολυυυυυυ έντονα αλλά βγάζω γλώσσα και λέω - δεν έφτασα εδώ για. Να φύγω τώρα - [emoji35]
Κι εγώ περίπου τα ίδια νιώθω κυρίως την έλλειψη κινήτρου αλλά ταυτόχρονα και θλίψη και κούραση...Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Όσο για τις σκέψεις θανάτου αυτή τη στιγμή δεν μου περνάει από το μυαλό να επαναλάβω κάτι, η προσπάθεια μου περιορίζεται στο να ζήσω αλλά ακόμα κι έτσι βλέποντας αυτό θυμήθηκα τότε που άφησα εγώ αποχαιρετιστήριο γράμμα κι όλο τον πόνο και την αγωνία που ένιωθα τότε, ένιωθα ότι ήμουν αναγκασμένη να φύγω αλλά ένιωθα και πίκρα που έπρεπε να γίνει πριν την ώρα μου, με καταλαβαίνεις καθόλου;
Ναι. Επαναβιωνεις και συλλογιζεσαι τι συνέβη πως ένιωθες αλλά και πως το εξηγείς στο σήμερα. Πες στον θάνατο να πάει να "στολιστει" εμείς θα παλεύουμε με ότι δυνάμεις έχουμε και τι να γίνει; δεν είμαστε θηρία ανήμερα αλλά έχουμε φοβίες. Οκ. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που δεν είχε καμιά μα καμία βοήθεια και ένιωσε τότε παλιά πώς η μόνη λύση είναι το τέλος. Δεν ξέρω αν σε βοηθώ αλλά θέλουμε δε θέλουμε πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα παλιά αλλά και τα νέα στοιχεία στη ζωή μας. Αλλιώς ένιωθες τότε αλλιώς τώρα. Μπορεί να μην άλλαξε η ζωή σου σε όλους τους τομείς αλλά δεν είσαι εσύ ίδια με τότε.
Με βοηθάς, ναι... :)Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Και μάλλον, λογικά, δεν είμαι ίδια με τότε αλλά όταν χάνω τα στηρίγματα μου (όπως π.χ. την εβδομαδιαία συνεδρία μου) έστω και για λίγο, εξακολουθώ να νιώθω ότι αποδυναμώνομαι...είναι φυσιολογικό αυτό; Γιατί δεν δυναμώνω; Γιατί δεν μπορώ να βασιστώ στον εαυτό μου;