Originally Posted by
katerina1991
κοπελια ειμαι παθον αυτης της καταστασης ξερω πως νιωθεις.μια φορα συνεβη στην ζωη μου με την σχεση που ειχα.ο λογος ηταν εμαθα πως πηγε βολτα με το αμαξι μια πρωην του.εσπασα το φβ της,μπηκα στο αμαξι με το λαπτοπ καλωντας και την πρωην του μπροστα ετσι για να τον ξεμπροστιασω.η πρωην του μου ειπε οτι δεν πηγανε ερωτικα βολτα και ολη την ωρα μιλουσαν για εμενα τι να λεει ομως εγω θολωσα.του πεταξα την συνομιλια τους στα μουτρα τον εβρισα τον ξεφτηλισα νεβριασε και αρχισε να μην παραδεχεται τπτ μποστα στην πρωην του ολα αυτα.με τα πολλα και τα λιγα του εριξα σφαλιαρα και ακολουθησε το οτι με χτυπησε.με χτυπησε τοσο που που αμεσως δημιουργηθηκαν μελανωματα στον στηθος και στον θωρακα και μου ειχε βγαλει ολο το δερμα.κατεβηκα εφυγα μεσα στα κλαματα και πηγα στην αστυνομια.ηθελα τοσο να τον καταγκειλω αλλα για κακη μου τυχη η καταγκελια εχει 100 ευρω και εγω σαν φοιτητρια ειχα ξεμεινει με 2 ευρω.οποτε βγηκα εξω απο το αστυνομικο τμημα και με περιμενε κατω απο το σπιτι μου και γυρναει και μου δινει 100 ευρω και μου λεει ντρεπομαι τοσο πολυ που θα σου δωσω εγω τα λεφτα για να μου κανεις καταγκελια.τα εχασα.τον παρατησα και πηγα σπιτι μου.ανοιξα το κιν μετα απο πολλες ωρες και διαβασα ενα μνμ αυτοκτονιας.τα παιξα δεν ειχα λεφτα για ταξι δεν ειχα κανεναν να με παει εκει και τον μονο που βρηκα με οχημα ηταν η πρωη του.την πηρα τηλ λοιπον και αρχισαμε να τον ψαχνουμε.ουρλιαζα στην ιδεα νομιζα οτι ειχε γινει και ειχε κλεισει το κινητο για αυτο τον λογο.ειχα γονατισει και ειχα σπαραξει απο το κλαμα δεν καταλαβαινα τι εκανα.τελικα με τα πολλα και τα λιγα εμφανιστηκε χαραματα και τον συνχωρεσα γτ μου ειπε αν δεν τον συνχωρεσω δεν ξερει τι θα γινει.ολα μελι γαλα μερικες μερες εκτοσ απο εμενα που κρυβομουνα για να κλαιω.ειχα καταρευσει με τον καιρο το ξεπερασα.και αρχισε να γυριζει ο τροχοοοοοοςςς.με το παραμικρο με χωριζε με το παραμικρο με εβριζε χωρις σοβαρους λογους του ελεγα σταματα πια ηρεμησε.ολο τον ανεχομουνα το βουλωνα ξανα και ξανα και εκανα σε ολα πισω.χωρισα τελικα ειχα πεθανει απο το κλαμα για 2 με 3 μηνες τωρα τα σκεφτομαι και λεω τι εκανα παναγια μου.ειμαι ευτυχισμενη που ξεμπλεξα.δεν υπαρχει πιο ομορφο πραγμα απο την ελευθερια σου και την ηρεμια σου εστω και αν εισαι μονη.αλλα καλυτερα μονη παρα δαρμενη.δεν προκειται να αλαξει ποτε στο υποσχομαι εγω που με τον καιρο εβλεπα εναν ολο και χειροτετο ανθρωπο απεναντι μου.φυγε οσο ειναι νωρις.