Printable View
Ιντερ, εγω τις λιγες φορες που εχω δει τη μαμα μου,
ειτε θα ειναι κατι μακαβριο(δεν θα ηθελα να μπω σε λεπτομερειες)
ειτε θα με κοιταει απλα, φευγαλεα,
ειτε θα την κοιτω εγω
ειτε θα ξυπνω αμεσως λεγοντας πως αποκλειεται! Εχει πεθανει, βλεπω ονειρο...
Δεν την βλεπω συχνα ειναι η αληθεια. Την εχω αρκετα θαμμενη μεσα μου.
αυτο που λες weird ειναι τοσο σημαντικο
ζωντανους η νεκρους καποιους ανθρωπους οσο σημαντικοι κ να υπηρξαν για μας πρεπει η ακουσια τους θαβουμε κ μεσα μας για να υπαρχει το μπροστα η εστω το τωρα
δεν πηγα στα κοιμητηρια απο τη μια νιωθω σκατα που δεν πηγα απο την αλλη μοιαζει πια να μην θελλω να ξεερω οτι ειναι το σωμα του εκει
ανατριχιαζω
τροφοδωτω το πενθος
κι εχω ενα μωρακι κ στα 5 του μωρακι ειναι για μενα που εχασε τον ενα του γονιο κι εγω θα πρεπει να ειμαι διπλα του δυνατη με στιγμες που σπαω που κομματιαζομαι αλλα παντα δυνατη
προχθες ειδα τον αντρα μου στον υπνο μου τοσο ζωντανα!!!!
αβυσσος το υποσεινηδητο...
κ ελεγε οτι ειναι κατα του γαμου
τα χασα
κι απο τοτε..
μαλλον δεν θα θελα να τον ξαναδω στον υπνο μου
εχθες ο γιος μου ξαφνικα αρχισε να λεει οτι δεν θελει να πηγαινει σχολειο κι οτι δεν του αρεσει να κοιμαται.προσπαθησα να δω με συζητηση τι συμβαινει κ αρχισε να κλαει κ να μου λεει\"μαμα θελω τον μπαμπα μου..δεν αντεχω αλλο\"ανατριχιασα στην ιδεα οτι 5 χρονων παιδι μου ειπε δεν αντεχω αλλο
ξεσπασε σε λιγμους
προσπαθησα,φανηκα δυνατη να τον παρηγορησω ουτε κι ξερω τι του λεγα
μεσα μου ομως διαλυθηκα εγινα 1000 κομματια
δεν εκλεισα ματι ολη νυχτα!
ειδα οτι τοσο καιρο ημουν πολυ εγωιστρια που εστιαζα στο δικο μου πενθος θεωρωντας οτι ο γιος μου ως μικρος ξεχνιεται..
κι ομως το παιδι μου δεν ξεχνιεται τελικα
ποιος ξερει πως πενθει ενα παιδι????
παει σε ειδικο εδω κ εναμιση χρονο ομως οταν ανοιγεται η ψυχουλα του ειναι μαυρη απο τα 5 του!
αδικο κ δικιο σ αυτη τη ζωη?????????
ματαιοτης ματαιοτητων τα παντα ματαιοτης
ιντερ μου
πιστευω τα παιδια βιωνουν μεν διαφορετικα με μας τους \"μεγαλους\" αλλα ουτε πονουν ουτε καταλαβαινουν λιγοτερο...
Μπορει να σου ακουστει καπως, αλλα χαιρομαι για τα λογια του γιου σου, επειδη το επεξεργαζεται, ανοιγεται σε σενα, εκφραζεται. Το θεωρω σημαντικο. Το χειροτερο θα ηταν να ειχε γινει ενα θεμα ταμπου, το οποιο πλαναται σαν σκια, αλλα δε μιλαμε γι αυτο.
Αληθεια τα αναφερεις αυτα στην ψυχολογο του μικρου?
Ισως να θελει να το μοιραστει μαζι σου, να το περασετε μαζι ολο αυτο. Μπορεις να του μιλας για το μπαμπα του, να του δινεις πληροφοριες για το πως ηταν, να μοιραζεσαι και τα δικα σου συναισθηματα.. Να δωσεις ενα συγκεκριμενο σχημα στην απουσια του πατερα, κατι που εγινε, μας ποναει αλλα ειμαστε εδω, μαζι και το περναμε.
Δεν θελω να κανω την ειδικο, αυτη θα ξερει καλυτερα.
Παντως και το δικο σου κομματι ειναι σημαντικο. Αν δεν το διαχειριστεις πρωτα εσυ, πως θα κατευθυνεις και τον μικρο, ο οποιος ζητα τη βοηθεια σου?
σε ευχαριστω πολυ weird δεν εχω κανενα σκοπο να κρυψω απο το γιο μου στοιχεια για τον πατερα του επεδη με πονανε.Θελω να ειναι παρων στο μυαλο του κ στην καρδια του .Απο κει κ περα ηταν η δευτερη φορα που μου ανοιχτηκε
κι εγψ το θεωρω σημαντικο το να το μοιραστει μαζι μου
μεχρι τωρα μονο η επιθετικοτητα του κ η υπερκινητικοτητα του μου δειχνε οτι δεν αισθανεται καλα
δεν ξερω αν εκανα καλα η οχι αλλα του ειπα οτι ο ο πατερας του δεν προσεχε αρκετα τη ζωη του
μου εκανε εντυπωση οτι θυμαται ο μικρος οτι επινε πολυ!!δεν το αρνηθηκα να μη θεοποιησω την εικονα του ..ημουν απολυτα ειλιρινης
κ ξερεις καμια φορα η πειρα ειναι πιο σημαντικη βοηθεια απο τους ειδικους χωρις να υποτιμω καθολου την βοηθεια τους
απο την μια ικανοποιηθηκα απο υην εμπιστοσυνη του σε εμενα
απο την αλλη οταν μου λεγε να κανω κατι...ενιωσα απαισια
Ναι, καμια φορα, οι ειδικοι μπορει να πεσουν εξω... Να μην εχουν την πειρα. Καλα κανεις και ακους την πειρα σου, ειναι πολυτιμη.
Ειναι δυσκολο να νιωθεις το ανημπορο... Οταν σου ζητα να κανεις κατι εννοω...
Καταλαβαινω, οσο μπορω.
Φαίνεται οτι έχετε μια πολύ όμορφη αμφίδρομη σχέση...Το παιδί σου πρέπει να νιώθει πολύ ασφάλεια μαζί σου για να φτάσει στο σημείο να σου ζητήσει να κάνεις κάτι. Ξέρεις, στα μάτια του ίσως να είσαι ο δυνατός ενήλικας που μπορεί να κάνει τα πάντα, να τον γλιτώσει από τον πόνο. Με συγκινεί αυτό, γιατί εγώ δεν ένοιωσα ποτέ τόση ασφάλεια με τη μητέρα μου.Quote:
Originally posted by interappted
σε ευχαριστω πολυ weird δεν εχω κανενα σκοπο να κρυψω απο το γιο μου στοιχεια για τον πατερα του επεδη με πονανε.Θελω να ειναι παρων στο μυαλο του κ στην καρδια του .Απο κει κ περα ηταν η δευτερη φορα που μου ανοιχτηκε
κι εγψ το θεωρω σημαντικο το να το μοιραστει μαζι μου
μεχρι τωρα μονο η επιθετικοτητα του κ η υπερκινητικοτητα του μου δειχνε οτι δεν αισθανεται καλα
δεν ξερω αν εκανα καλα η οχι αλλα του ειπα οτι ο ο πατερας του δεν προσεχε αρκετα τη ζωη του
μου εκανε εντυπωση οτι θυμαται ο μικρος οτι επινε πολυ!!δεν το αρνηθηκα να μη θεοποιησω την εικονα του ..ημουν απολυτα ειλιρινης
κ ξερεις καμια φορα η πειρα ειναι πιο σημαντικη βοηθεια απο τους ειδικους χωρις να υποτιμω καθολου την βοηθεια τους
απο την μια ικανοποιηθηκα απο υην εμπιστοσυνη του σε εμενα
απο την αλλη οταν μου λεγε να κανω κατι...ενιωσα απαισια
Από την άλλη, εσύ ξέρεις οτι δεν μπορείς να του πάρεις αυτό τον πόνο. Αλλά μπορείς να είσαι δίπλα του και να τον βιώσετε μαζί. Να πενθήσετε μαζί.
Αυτο θελω κι εγω
αλλα μεσα σε 1 χρονο κ 10μιση μηνες ειναι η δευτερη φορα που μου ανοιγεται
απο την αλλη οταν με πιανουν οι δυνατες μου πενθιμες στιγμες κλειδαμπαρονομαι στο δωματειο μου για να ξεσπασω κ τοτε γινομαι νευρικη κ θελω να απομονωθω αυτο ειναι ενα πολυ μελανο στοιχειο της σχεσης μας μιας κ ειναι οι περισσοτερες στιγμες
νιωθω τυψεις για αυτο αλλα τελικα δεν μπορωνα δυναμωσω αν δεν κατσω να απομονωθω να ξεσπασω να χαλαρωσω να σκεφτω..ποσο υπομονη χρειαζεται απο αυτους που μενουν πισω απο ενα θανατο???πεθαινει ενας κι η υπολοιπη οικογενεια (στη δικη μου περιπτωση εγω κι ο γιος μου )καθημερινα ζουμε αντιμρτωπιζοντας οπως μπορουμε το χαμο του
Έτσι όπως το βλέπω εγώ είναι πολύ πολύ σημαντικό που ο γιος σου κατάφερε να σου ανοιχτεί, έστω και δυο φορές μέσα σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως θα βοηθούσε αν , σε κάποια στιγμή σχετικά ήρεμη από πένθιμα συναισθήματα, να καθόσασταν και να συζητούσατε ή να εκδραματίζατε κάποια πράγματα και συναισθήματα. Σκέφτομαι οτι αν ήμουν παιδί, θα μου ήταν πιο ξεκάθαρο αν η μαμά μου πχ μου εξηγούσε γιατί κλειδαμπαρώνεται κάποιες στιγμές στο δωμάτιό της.
Υπάρχουν πολλά συναισθήματα και δύσκολα συναισθήματα. Ίσως να μην χρειάζεται να κάνετε τίποτα περισσότερο παρά να τα αγκαλιάσετε...
κι εγω του εξηγω οτι κλειδαμπαρωνομαι γιατι περναω δυσκολα κ θελω να σκεφτω το μελλον κ πως θα γινει να το περασουμε οσο πιο ανωδυνα γινεται
καποιες φορες διχνει να το καταλαβαινεικαποιες οχι
δεν ξερω πως μπορει να σκεφτετια το μυαλουδακι του
ισως εκεινες τις ωρες να με χρειαζεται
αλλα κι εγω χρειαζομαι το χρονο μου
για να τα παμε καλυτερα πρεπει να ξεφωρτιζομαι
καποια στιγμη ισως το καταλαβει
το σιγουρο ειναι οτι τωρα που πλησιαζουν οικογενειακες γιορτες τα πραγματα δυσκολευουν
η απουσια του αντρα μου γινεται ολο κ πιο εντονη
απο την αλλη στις 1 φεβρουαριου κλεινει πια 2 χρονια ημερολογιακα γιατι στην ψυχη μου δεν περασε ουτε μερα κ αλλωτε οταν μου λειπει πολυ νιωθω οτι περασαν αιωνες
το πενθος εχει δικο του χρονοδιαγραμμα κοντρα στο ημερολογιακο
η απουσια του εχει σχεδον συνηθιστει αλλα ποναει το ιδιο
κ τωρα ειναι ολα μαζι οι γιορτες κ καπακι τα 2 χρονια
θα επιβιωσουμε
Το πένθος έχει δικό του χρονοδιάγραμμα, ακριβώς όπως το λες. Και θέλει και το σεβασμό του. Για μένα είναι λίγο σαν ένα απαιτητικό παιδί που ζητάει την προσοχή, ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Η ανησυχία είναι μην εγκλωβιστείς μέσα σ\' αυτό. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό? Υπάρχουν άτομα που ειδικεύονται στο πένθος και την απώλεια.
διαβαζω ολα αυτα που γραφετε και πραγματικα λυπαμαι. ο θανατος ανεκαθεν με φοβιζε πολυ. περασα φασεις που φοβομουν οτι το επομενο λεπτο πεθανω. σκεφτομαι καμια φορα οτι η ζωη ειναι δωρο αδωρον! παρ ολα αυτα το προβλημα ειναι οτι πενθω προκαταβολικα! στεναχωριεμαι τοσο πολυ για αυτα που θα ρθουν (θανατος) και δεν μπορω να χαρω τιποτα . πρωι βραδυ το μονο μου αγχος ειναι μην παθει κατι ο πατερας μου. κλαιω συνεχεια στην ιδεα. ισως η ποιοτητα ζωης του. (μονο δουλεια και κουραση τιποτα αλλο) να με αγχωνει τοσο. τρελλαινομαι οτι καποτε θα συμβει. εχω πραγματικη ψυχωση.. τελειωσα ψυχολογια αλλα αν δεν γιατρεψω τους φοβους μου μπορω να βοηθησω αλλους??
Έτσι όπως το περιγράφεις, μοιάζει σαν να εμβολιάζεσαι. Ξέρεις, παίρνεις μια δοκιμαστική δόση πένθους, λίγο λίγο, ξανά και ξανά.Quote:
Originally posted by nave
διαβαζω ολα αυτα που γραφετε και πραγματικα λυπαμαι. ο θανατος ανεκαθεν με φοβιζε πολυ. περασα φασεις που φοβομουν οτι το επομενο λεπτο πεθανω. σκεφτομαι καμια φορα οτι η ζωη ειναι δωρο αδωρον! παρ ολα αυτα το προβλημα ειναι οτι πενθω προκαταβολικα! στεναχωριεμαι τοσο πολυ για αυτα που θα ρθουν (θανατος) και δεν μπορω να χαρω τιποτα . πρωι βραδυ το μονο μου αγχος ειναι μην παθει κατι ο πατερας μου. κλαιω συνεχεια στην ιδεα. ισως η ποιοτητα ζωης του. (μονο δουλεια και κουραση τιποτα αλλο) να με αγχωνει τοσο. τρελλαινομαι οτι καποτε θα συμβει. εχω πραγματικη ψυχωση.. τελειωσα ψυχολογια αλλα αν δεν γιατρεψω τους φοβους μου μπορω να βοηθησω αλλους??
Δεν ξέρω αν οι φόβοι γιατρεύονται ποτέ πλήρως. Πιστεύω όμως οτι αν, μέσω δικής σου προσωπικής ανάπτυξης και θεραπείας, γνωρίσεις και νιώσεις όσο καλύτερα μπορείς το μέρος αυτό που φοβάται, τότε θα μπορέσεις να βοηθήσεις άλλους.
Δες το σαν μια ευαίσθητη μέση. Δεν περνάει ποτέ εντελώς, αλλά με τον καιρό μαθαίνεις υπο ποιές συνθήκες είναι πιο επίφοβο να την πιάσει ο πόνος και τι μπορέις να κάνεις για να την ανακουφίσεις. Κι αν μπροστά σου βρεθεί ένας άνθρωπος που σου ζητήσει βοήθεια, ακόμα και αν σε πιάσει η μέση σου, θα ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις ή μέχρι πόσο μπορέις να αντέξεις.
Quote:
Originally posted by anwnimi
\"Άσχετο-σχετικό........Ο Λιαντίνης μια ψυχική διαταραχή την είχε έτσι;;Δεν ήταν και ο πιο εντάξει......Ένας άνθρωπος που βάζει τέρμα στην ζωή του δεν είναι και ο πιο εντάξει.... \"
Γι\'αυτό είπα και \"Αναρρωτιέμαι αν και ο ίδιος μπόρεσε να το αντέξει...\" Μάλλον τι αναρρωτιέμαι, δεν μπόρεσε. Όντως δεν μπόρεσε....
:) Αυτά δεν είναι τα σχήματα τα οξύμωρα; Αυτός που διακήρυττε ότι όλη η ζωή μας πρέπει να είναι μια μελέτη θανάτου για να τη ζούμε αληθινά πήγε και έβαλε τέρμα... Κοίτα ναι.Από τα ολίγα που έχω καταλάβει η υγιής στάση είναι αυτή που αγαπάς την ζωή και όχι το θάνατο.Όταν κάποιου του γίνεται εμμονή ο θάνατος μάλλον είναι λίγο ανησυχητικό..Ο Λιαντίνης δε έλεγε \"Ξέρω πως θα με πουν τρελό αλλά δεν είμαι....\" Μπορεί να ήταν όμως καταθλιπτικός..Χεχε..Ψυχίατ ρος βγήκε σε κανάλι στην ανεύρεση του πτώματος του Λιαντίνη και είπε στο περίπου ότι ο άνθρωπος είχε κάποια ψυχοπαθολογία..Αυτό που αναρωτιόμουν είναι πως ένας καθηγητής \"διδάσκει\" την καταθλιπτική του στάση ζωής..Βέβαια πόσοι και πόσοι δεν είμαστε καταθλιπτικοί;Δεν θα ζήσουμε;;Αυτό το ερώτημα είχα μέσα μου..Γιατί ωραία ρε φίλε,εσύ δημιούργησες μια \"πενταλογία\" θανάτου με ίσως ενδιαφέρουσες σκέψεις-καλλιτεχνικές ή ό,τι.Είχες μια απαισιόδοξη στάση ζωής αλλά οι άλλοι τι φταίνε;;;;Και αυτό το σκέφτομαι κι εγώ κατά καιρούς ως καταθλιπτική...Προσπαθώ να μην βγάζω την μαυρίλα μου.....Εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος είναι μαύρος αλλά ας μην γίνει και αυριανή νοοτροπία.....
Όπως και ο Μπουσκάλια που έγραφε \"Να ζεις, ν\'αγαπάς και να μαθαίνεις\" και...
Διάβασα από το φόρουμ ότι και αυτός φούνταρε..Όντως οξύμωρο.......Πάντως το βιβλιαράκι του μια χαρά μου φάνηκε.....Τον έπιασε μετά την συγγραφή του έργου του το καταθλιπτικό ή όταν το έγραφε τα είχε τσούξει ολίγον!!!!!!
Weird μου, τελικά υπάρχουν μερικά βιβλία μη θεολογικά βιβλία που σε κάνουν να θες να αρχίσεις να πιστεύεις... Όπως και άλλα θεολογικά που σε κάνουν να θες να πάψεις να πιστεύεις (δυστυχώς μου έδωσαν ένα τέτοιο στην πιο άσχημη στιγμή της ζωής μου και ήθελα να το κάψω!). Ακούγεται πολύ όμορφο το βιβλίο... Και θα συμφωνήσω με την Ίντερ σ\'αυτό:
\"κ τελικα ποιος δεν θα θελε να πιστευει οτι υπαρχει ενας δημιουργος που ενδιαφερεται για μας κ μας συμπονει?? \"
Ποιος;;; Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, δεν αντέχουμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εντελώς μόνοι, ειδικά όταν μας έχουν αφήσει αγαπημένα πρόσωπα. Υπάρχει η μεγάλη ανάγκη να πιστέψουμε ότι κάποια πατρική ανώτερη δύναμη υπάρχει...και ενδιαφέρεται...και συμπονεί...
Τι σημασία έχει αν υπάρχει; Μερικές φορές η πίστη σε κάτι έχει μεγαλύτερη σημασία από το αντικείμενο της πίστεως...Όταν κρατάει τον άνθρωπο όρθιο...
Paidia
προσφατα σε ενα βιβλιοπωλειο επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο για τον Λιαντινη,
χωρις να εχω ειδικευμενες γνωσεις, δεν μου εδωσε την εντυπωση καταθλιπτικου ατομου...
μου εδωσε την αισθηση ενος πολυ δυνατου μυαλου, ενος ανθρωπου που βιωσε με πληροτητα τη ζωη του και σε καποια φαση καταλαβε οτι επηλθε το ναδιρ, ο κορεσμος. Ισως, εικαζω κι εγω, να μπορεσε να ζησει σε τοσο υψηλο επιπεδο, τοσο εντονες εμπειριες, που απο ενα σημειο και μετα του φαινοταν η ζωη του απλη επαναληψη.. Οχι οτι τον δικαιολογω, αλλα αν ετσι εγιναν τα πραγματα τον κατανοω, μπαινω στη λογικη του. Ενας φιλος μου ειπε οτι μια παρομοια σταση απεναντι στη ζωη ειχε τηρησει κι ο Εμπεδοκλης, αν θυμαμαι καλα.
Ο φοβος του θανατου αντιπροσωπευει πιστευω ολη την αβιωτη ζωη μας. Τη ζωη που δεν ζησαμε, τον χρονο που δεν αξιοποιησαμε. Σε ολη μας την ζωη κυνηγαμε την πληροτητα. Τις ζωες μας δεν τις ζουμε στο επακρον. Κι οσο πιο \"χορτατοι¨\" ειμαστε, τοσο πιο γαληνεμενοι γινομαστε απεναντι στην \"θαλασσα της ανυπαρξιας\"(δανειστηκα την εκφραση απο το βιβλιο :Ψυχη και χρονος, το οποιο μιλαει για το θεμα αυτο, του χρονου και της α-χρονιας)
Ιντερ, λιγες μερες αφου σου εγραψα για τον χρονο του ημερολογιου και εκεινον των συναισθηματων, διαβασα την ΜΟΜΟ του Μιχαελ Εντε. Ομορφο και σχετικο...
Φιλακια!