Originally Posted by
cookerman
Μετά από όλη αυτή την φοβερά ψυχοφθόρα περίοδο, σήμερα τελικά έβαλα την τελεία στην τελευταία παράγραφο του γάμου μου. Έχοντας πλέον εξαντλήσει κάθε εσωτερική δύναμη, κάθε συναίσθημα και κάθε προσπάθεια για να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο μου και αναγνωρίζοντας πολύπλευρα το συναισθηματικό κενό ανάμεσα μας στην πλήρη κλίμακα του, ζήτησα από τη γυναίκα μου διαζύγιο αφού πλέον δεν πληροί αυτά που ζητάω να μου προσφέρει μια γυναίκα δίπλα μου και λόγω όλων αυτών που αναλύσαμε στα προηγούμενα ποστ..
Ομολογώ πως ήταν μια εξαιρετικά αμήχανη στιγμή κυρίως για την ίδια, μέσα στην κουβέντα απέφευγε να αναφερθεί ακόμα και στη λέξη για αρκετή ώρα, αλλά στο τέλος δεν είχε άλλη επιλογή φυσικά από το να το αποδεχτεί πως φτάσαμε στο τέλος αυτού του γάμου. Φυσικά δεν μου ήταν κάτι ευχάριστο όλο αυτό, όμως αισθάνομαι πως έκανα ότι έπρεπε να κάνω και με τον τρόπο που ήθελα να το κάνω ώστε να φτάσω σήμερα στο σημείο να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία έπαθα, πόνεσα, διδάχτηκα και άλλαξα προς το καλύτερο.
Ήδη συμβουλευτηκα τον ψυχολόγο για το πως θα πρέπει να μεταφερθεί αυτή η απόφαση στα παιδιά και έγινε και μια πρώτη κουβέντα ως προς το πλάνο που θα ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα για την ομαλότερη κατά το δυνατόν προσαρμογή τους στη νέα αυτή κατάσταση σε νέο σπίτι κλπ.
Oσο λυτρωτικό δείχνει να είναι για μένα το αποτέλεσμα, άλλο τόσο με φοβίζει η επομένη ημέρα. Αλλά είναι κάτι που θα το δω και αυτό στην ώρα του. Προς το παρόν βάζω στόχο να προσέξω τον εαυτό μου που τόσο ταλαιπώρησα (και) σωματικά, να δείξω τη δέουσα προσοχή και σημασία στα παιδιά μου και όλα τα υπόλοιπα θα βρουν σιγά σιγά το δρόμο τους.
Οι απόψεις όλων σας, ειδικών και μη, μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμες και διδακτικές. Με βοήθησαν πολύ στο να κατανοήσω κάποια πράγματα, να αποκτήσω πολλαπλές οπτικές πάνω στο θέμα και εν τέλει να βρω μια λύση στο συναισθηματικό αδιέξοδο μου.
