Printable View
Ρε μεγάλε γιατί το παίζεις θύμα νομίζεις θα σε λυπηθεί κανεισ ;Δεν καταλαβαίνεις ότι φταισ κι εσύ;Θα σου πω είσαι ενήλικος πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου να βρεις τι δύναμη κ να προχωρήσεις επειδή σε δούλεψε μία γυναίκα το παίζεις θύμα εμένα με δούλεψαν πολλές και πάλι την πέφτω εσύ γιατί δεν προχωρασ;
Quote:
Originally Posted by elis
Προφανώς δεν έχεις διαβάσει όλα μου τα σχόλια. Είπα ότι είμαι πολύ θυμωμένος ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ότι έφτασα σε καταστάσεις συμπεριφορών οριακά παθολογικές από τις εμμονές ΜΟΥ, ότι η απόφαση να προχωρήσω μαζ'ι της ακόμα κι όταν έμαθα την αλήθεια ήταν καθαρά δική μου και ΛΑΘΟΣ κλπ., από που προκύπτει ότι το παίζω θύμα; Από που προκύπτει ότι αποποιούμαι των δικών μου ευθυνών, που είναι περισσότερες;
Δεύτερον, το σχόλιο ότι πρέπει να προχωρήσω μόνος μου αναιρεί την αιτία ύπαρξης αυτού του φόρουμ. Κάποιες φορές, δεν μπορούμε να χειριστούμε ένα θέμα μόνοι μας, όσο ενήλικες κι αν είμαστε. Γι αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι, οι σύμβουλοι, ακόμα-ακόμα και οι φίλοι. Και βέβαια, τα φόρουμ.
Και τρίτον, επειδή πάλι μάλλον δεν διάβασες ειδικά τα τελευταία μου ποσταρίσματα.....έχω ήδη προχωρήσει, έχω ήδη κλείσει την ιστορία, έχω ήδη ξεκινήσει σχέσεις με άτομα στον αληθινό κόσμο. Το ότι γράφω εδώ ακόμα οφείλεται στο ότι νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις λεπτομέρειες της ιστορίας μαζί με κάποιους ανθρώπους του φόρουμ που με οδήγησαν σε σωστές αποφάσεις και όχι επειδή πλέον αναζητώ συμβουλές ή καθοδήγηση.
Και τέταρτον, ήσουν από τα άτομα που με τον ιδιαίτερο τρόπο του, μου έριχνε συχνές σφαλιάρες για να αρχίσω να συνέρχομαι σιγά-σιγά.
Ακόμα και τώρα, η φράση "σε δούλεψε μία γυναίκα" είναι αυτό ακριβώς που αντικατοπτρίζει το πως νιώθω πλέον γι αυτήν. Και ήδη προχωράω μπορστά, ίσως πιο μπροστά απ' όσο θα περίμενα.
Εντάξει καλά το καταλαβεσ δεν τα διάβασα όλα αλλά θα σου ξανατυχει νομίζω εμένα όλες με δούλευαν το πήρα αποφαση πλέον μόνο χαβαλε αλλά τι βλακειεσ λέω άμα ακουσεισ θα πεις δε γίνεται να την πεφτεισ έτσι
Τη μέρα που ετοιμαζόμουν να πάω στην πόλη της, εκείνη με κάποιο "μαγικό" τρόπο, κάτι μπορεί να είχε διαισθανθεί. Πρώτα απ' όλα, το πρωί άλλαξε φωτογραφία προφίλ κι εγώ στα σχόλια έβαλα μια ανθοδέσμη. Εκείνη τότε έγραψε από κάτω "Έτσι θα τη βγάλεις; Με φεισμπουκικά λουλούδια; Δε θα μου τα δώσεις στο χέρι;". Έχοντας ήδη σκεφτεί να της εμφανιστώ με μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα, ένιωσα παράξενα. Εκείνη, αμέσως σχολίασε από κάτω "Πλάκα σου κάνω", αλλά οι παράξενες σκέψεις μου δεν έφυγαν.
Λίγες ώρες μετά ξεκινούσα. Είχα μια μεγάλη αμφιβολία για το τι θα γίνει, αλλά και αγωνία. Έφτασα, αγόρασα τόσα τριαντάφυλλα όσα η ηλικία της, όλα κόκκινα πλην ενός άσπρου που το έβαλα στο κέντρο, να ξεχωρίζει. Φωτογραφήθηκα στο πιο γνωστό σημείο της πόλης της, ένα σημείο από το οποίο συνέχεια περνούσε για βόλτα όπως μου είχε πει, άφησα τα λουλούδια στο ξενοδοχείο και άρχισα τις βόλτες στα λημέρια της. Κάθησα σε ένα μαγαζί και ήπια ένα καφέ, ξεκινώντας μια άσχετη κουβέντα με τον μπάρμαν κι όταν εκείνος με ρώτησε αν είχα ξαναεπισκεφτεί την πόλη, του είπα ένα αδιάφορο "ναι" και συμπλήρωσα "γνώρισα και κάποια άτομα από δω, εκείνοι με είχαν φέρει στο μαγαζί". Περίμενα την επόμενη ερώτηση και ήρθε αμέσως. "Α ναι, ποιοι;". Ανέφερα τότε, δήθεν στο αδιάφορο πάντα, 2-3 ονόματα που ήξερα ότι ήταν στην παρέα της 3-4 χρόνια πριν, αλλά δεν ζούσαν πια σε εκείνη την πόλη, και φυσικά, και το δικό της. "Ναι, τα ξέρω καλά τα παιδιά", η απάντηση. "Έχουν φύγει όλοι πια από δω, δεν μένει κανείς τους". "Όλοι;" ρώτησα. "πως το ξέρεις;". "Έχω να τους δω πάνω από 4-5 μήνες, από το κσλοκαίρι που έρχονται για διακοπές. Κανείς τους δεν ήρθε από τότε, έχουν εξαφανιστεί". "Ε, καλά, δεν μπορεί να πηγαίνουν αλλού;", ρώτησα, δήθεν αδιάφορα πάντα. "Εδώ μαζεύονταν, έπιναν ένα καφέ και μετά πήγαιναν στα μπαράκια. Το αφεντικό άλλωστε είναι κολλητός τους, στην παρέα τους, θα είχε δώσει κάποιος σημεία ζωής από τότε, δε γίνεται". "Είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις δει κανένα απ' αυτούς εδώ και 4-5 μήνες;". "Ναι, εδώ δουλεύω χρόνια, δεν κάνω λάθος". "Ούτε ένα; Ούτε μια;", με έντονα τονισμένο το "μια". "Κανένα και καμιά, απ' αυτούς που μου είπες όχι. Έρχονται άλλοι από την παρέα καθημερινά, αν περιμένεις θα τους δεις κιόλας". Δεν πίστευα στην τύχη μου να επιβεβαιώσω τόσο εύκολα όσα είχα ήδη μάθει γι αυτήν. Ότι είχε τουλάχιστον 4-5 μήνες (ήδη 8-9 τώρα) να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε στέκι, ακόμα και σε εκείνα που ένιωθε "ασφάλεια" και "σιγουριά".
Μετά, πήγα ,ως το σπίτι της. Είδα και το μαγαζί του πατέρα της, με εκείνον μέσα. Σκέφτηκα να μπω και να αγοράσω κάτι, η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνω, αλλά δεν το έκανα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ροή της ιστορίας. Τα παντζούρια της κατεβασμένα, ένα φως να αχνοφαίνεται από μέσα και κάτι σα σκιά να κινείται, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος γι αυτό. Μου πέρασε από το μυαλό κάτι που η ιστορία τελικά το δικαίωσε ως σκέψη. "Έχει γούστο αυτό είναι το κοντινότερο που θα έχω βρεθεί σ' αυτήν".
Πήγα στο ξενοδοχείο και άρχισα να της στέλνω μηνύματα στο inbox. Η ώρα περνούσε και εκείνη άφαντη, παρά το ότι συνήθως εκείνες τις ώρες σχεδόν πάντα μου έγραφε μια απάντηση. Έβαλα ένα χαμογελαστό emoticon κάτω από τη φωτογραφία της που είχε βάλει τα λουλούδια, τίποτα. Της έστειλα μήνυμα στο κινητό "που είσαι;", της πήρα 2-3 φορές τηλέφωνο, χτυπούσε αλλά τίποτα. Ένιωσα πάλι παράξενα, μου ήρθε η ίδια αίσθηση με το πρωί, λες και είχε διαισθανθεί την παρουσία μου και ήθελε να το καθυστερήσει όσο πιο πολύ μπορούσε.
Τελικά, 12.30 το βράδυ και αφού είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, ξαφνικά λαμβάνω μήνυμά της στο inbox. Εκεί πραγματικά κοκκάλωσα, πραγματικά ένιωσα ότι με κάποιο τρόπο αυτή η γυναίκα διαισθανόταν τις κινήσεις μου. "Θέλω να διακτινιστείς και να έρθεις εδώ ΤΩΡΑ", μου έλεγε. "Τι έχεις;", τη ρώτησα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, πιστεύοντας ότι ίσως με χρειάζεται εκείνο το βράδυ και θα μου άνοιγε την πόρτα να τη γνωρίσω. Και αμέσως, κλέιστηκε στον εαυτό της, πάλι δίνοντάς μου την εντύπωση ότι καταλάβαινε τις δικές μου ψυχικές διακυμάνσεις. "Τίποτα, τίποτα, άστο, είμαι κουρασμένη, θέλω να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ". ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ. Το κρατάμε αυτό. "Κοίτα λίγο μια φωτογραφία" της λέω, και ανεβάζω τη φωτογραφία μου με τα τριαντάφυλλα. "Διακτινίστηκα και ήρθα".
Σιωπή λίγων δευτερολέπτων και μετά.....άπειρα θαυμαστικά, άπειρα ερωτηματικά......."Που είσαι; Είσαι εδώ; Δεν είναι δυνατόν. Πως έγινε αυτό;" "Ήρθα να σου δώσω τα τριαντάφυλλα που μου ζήτησες στα χέρια". Για να μην τα πολυλογώ, επί 2-3 λεπτά, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει ότι είμαι στην πόλη της. Και μετά, μου λέει. "Σήμερα βρήκες να έρθεις; Που είμαι στο νοσοκομείο όλο το απόγευμα με τον πατέρα μου;" (τον πατέρα της που είχα δει νωρίτερα στη δουλειά του). Ως τότε, μου έλεγε ότι ήταν έτοιμη να κοιμηθεί και δεν μπορούσε να μιλήσει, τώρα ξαφνικά ήταν στο νοσοκομείο επιτήρηση του πατέρα της. Αλλά δεν τελείωσε εκεί. "Θα έρθω να σε βρω στο νοσοκομείο" της λέω. "Θα σου δώσω τα λουλούδια, θα σε δω για 2 λεπτά και θα φύγω. Γι αυτό ήρθα, για να σε δω, τίποτα άλλο". Πάυση 2-3 λεπτών. "Πως θα'ρθεις;" μου λέει. "Τώρα δεν είμαι στο νοσοκομείο (!!!!!), είμαι στο σπίτι του πατέρα μου, στο χωριό, εδώ ήρθε". "Καλά, ήταν τόσο σοβαρά όσο μου είπες και δεν τον κράτησαν;" "Όχι, εκείνος ήθελε να φύγει". Καταλάβαινα που πήγαινε η δουλειά. "Ωραία, θα έρθω στο χωριό (ΣΣ: 10 λεπτά με αυτοκίνητο). Θα σου δώσω τα λουλούδια και φεύγω. κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα". Ξανά πάυση 2-3 λεπτών. Δικαιολογίες, δικαιολογίες, ότι δεν μπορεί ούτε δευτερόλεπτο να τον αφήσει μόνο του (εκείνη που θα έπεφτε για ύπνο άμεσα), ότι δεν θέλει να με δει μόνο για τόσο λίγο (προφανώς, προτιμούσε το "καθόλου" από το "τόσο λίγο") κλπ. κλπ. Της ξαναλέω "Ξέρω που μένεις (ΣΣ: μου το είχε πει παλιότερα), θα πάω να αφήσω την ανθοδέσμη στην πόρτα σου και την παίρνεις όποτε πας σπίτι". Ούτε συτό ήθελε, προφανώς επειδή φοβόταν μην ανακαλύψω ότι είναι σπίτι της. Ρίχνω το τελευταίο μου χαρτί "Θα βρεθούμε απόψε ή τελειώνει εδώ;"
Στο τελεσίγραφο (επανέρχομαι στα όσα ήδη ειπώθηκαν στο φόρουμ περί "χρόνου που προσπαθούσε πάντα να κερδίσει"), μου απαντάει ότι απόψε είναι απολύτως αδύνατο, αλλά μου υπόσχεται ότι το πολύ σε ένα μήνα θα έρθει εκείνη να με βρει στην πόλη μου. Και μου πετάει και ένα "Δεν έχεις καταλάβει εδώ και καιρό ότι είμαι τρελά ερωτευμένη με σένα;" Κάτι τέτοιο βέβαια δεν προέκυπτε από πουθενά και από καμία της συμπεριφορά ως τότε.
Όλη νύχτα, μείναμε ξάγρυπνοι να μιλάμε, κυρίως στο messenger και ένα μισάωρο περίπου στο κινητό. Μου είπε να αφήσω τα λουλούδια στη reception και θα έστελνε κάποιον να τα πάρει (έμμεση παραδοχή της άρνησής της να βγει από το σπίτι), επανέλαβε την υπόσχεση ότι θα έρθει να με βρει, αλλά όταν της είπα να έρθει να με αποχαιρετήσει πριν φύγω (θα έφευγα μεσημέρι, ως τότε θα είχε βρεθεί άνθρωπος να κρατήσει τον πατέρα της), άρχισε τις υπεκφυγές ότι θα χρειαστεί να κοιμηθεί και ότι ίσως να ξαναπάει με τον πατέρα της στο νοσοκομείο (η ίδια ΔΕΝ οδηγάει) κλπ. κλπ. Αργότερα, η αξήγηση που μου έδωσε για το ότι δεν ήρθε ήταν ότι ήταν ταραγμένη από όσα είχαν συμβεί εκείνο το βράδυ. Δε χρειάζεται νομίζω να σχολιάσω. Έφυγα από την πόλη της, ελπίζοντας ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα έσπαγε την απομόνωσή της και θα ερχόταν. Μάταια. Όταν, πρόσφατα, άρχισε να μου λέει τα δικά της ότι δεν μπορεί να με εμπιστευτεί επειδή δεν με έχει δει ποτέ, της πέταξα ένα "εγώ σε περίμενα στην πόρτα μέχρι την ώρα που ξεκινούσε το λεωφορείο".
Στο λεωφορείο,ήρθε ένα SMS στο κινητό μου από εκείνη. Έλεγε πόσο άσχημα ένιωθε που φεύγω χωρίς να με δει, πόσο κοντά μου με ένιωσε εκείνο το βράδυ, πως θα κάνει τα πάντα να βρεθεί στην αγκαλιά μου και έκλεινε με μια κουβέντα που αποδείχτηκε ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ, δυστυχώς με τον κακό τρόπο. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα". Το ίδιο μήνυμα είδα αργότερα και στο facebook, όταν έφτασα σπίτι μου. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα". Κάποιες βδομάδες αργότερα, θα άρχιζα να καταλαβαίνω το νόημα αυτής την φράσης.
Τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, ήταν σε καταιγιστικούς ρυθμούς. Φαινόταν η αλλαγή που προσδοκούσα να πλησίαζε και η υπόσχεσή της να μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Θα συνεχίσω αργότερα, η ιστορία παίρνει πλέον το δρόμο της...αρνητικά. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα".......
γραφεις ωραια, παντως.
Quote:
Originally Posted by Remedy
Κομμάτι της δουλειάς μου. Άλλωστε, οι σκέψεις φεύγουν τόσο αβίαστα σ' αυτή την ιστορία, τα γεγονότα είναι τόαο ζωντανά μπροστά μου, που δε δυσκολεύομαι καθόλου να τα αποτυπώσω στην οθόνη.
Το "δεν έχεις γλυτώσει από μένα" τριγυρίζει στο κεφάλι μου, ειδικά τώρα που έχω μια γενική και πιο "αντικειμενική" εικόνα της ιστορίας. Τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες (που συνέπιπταν και με τις γιορτινές μέρες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς), δίνει μια εικόνα του πόση αλήθεια έκρυβε αυτή η κουβέντα. Από τη μεριά της.
Μόλις την επόμενη της επιστροφής μου (και δυο μέρες αφότου είχα πάει να τη συναντήσω), μου ζητάει να μιλήαουμε τηλεφωνικά το πρωί. Εκεί άρχισε να μου λέει, για πρώτη φορά ως τότε, ότι αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ότι θα χρειαστεί να "χαθεί" για περίπου 25 μέρες για να καταφέρει να το ξεπεράσει και να επιστρέψει "καλά". Δεν είπε τι πρόβλημα, μου είπε μόνο "έξυπνος είσαι, αναλυτική σκέψη έχεις, σίγουρα το κατάλαβες". Φυσικά δεν είχα καταλάβει σε τι αναφερόταν, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε αποδεχτεί τη διπολική διαταραχή ξαφνικά και επιζητούσε διακαώς θεραπεία. Μου είπε ότι της το είχαν προτείνει από παλιά, εεκίνη δεν ήθελε αλλά η επίσκεψή μου εκεί την έκανε να σκεφτεί ότι δεν πρέπει άλλο πια να ζει με τέτοιο πρόβλημα και να χάνει ευκαιρίες να ζήσει όμορφες στιγμές με ανθρώπους που κάνουν τόσα πράγματα για εκείνη. Αναφερόταν σε μένα, φυσικά. Είχε λοιπόν αποφασίσει σε μια βδομάδα να ξεκινήσει και θα χρειαζόταν να "χαθεί", να "εξαφανιστεί" για περίπου 25 μέρες και μετά απ' αυτό, θα γύριζε έτοιμη να με γνωρίσει από κοντά.
Όταν με ρώτησε τι είχα καταλάβει, η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να πω. Ήξερα ότι αναφερόταν σε εισαγωγή της σε ψυχιατρική κλινική, αλλά από την άλλη δεν είχα καταλάβει εκείνη πως το είχε στο μυαλό της. Μπαλώνοντάς τα, της είπα ότι θα πάει σε κάποιο ειδικό χώρο να βρει κάποιους ανθρώπους που θα τη βοηθήσουν να ξεπεράσει το πρόβλημά της και εκείνη απάντησε "Ναι, το κατάλαβες". Εγώ ακόμα πάσχιζα να καταλάβω που το πήγαινε.
Τις επόμενες μέρες, μιλήσαμε αρκετά στο τηλέφωνο, επέμενε με ενθουσιασμό στην απόφασή της και άρχισε να μου λέει πόσα πράγματα περιμένει από αυτή τη συνάντηση. Το βράδυ εκείνης της μέρας μάλιστα, κι ενώ ήμουν έξω με φίλους μου (ακόμα δεν είχε εκδηλώσει εκρήξεις όταν της έλεγα ότι θα βγω), μου στέλνει στο messenger μια φωτογραφία της με το σχόλιο "δες την όταν είσαι μόνος σου". Επέστρεψα και είδα με έκπληξη ότι μου έστειλε φωτογραφία της όπου είναι γυμνόστηθη μποροστά στον καθρέφτη και λεζάντα "Περιμένω να σου δοθώ".
Κάποιος μπορεί να αρχίσει να καταλαβαίνει σιγά-σιγά το πως άρχισε να δυναμώνει η εμμονή μου και η φλόγα μου με τα συνεχόμενα "παιχνίδια" της. Μέχρι παραμονή Χριστουγέννων, ήμασταν συνέχεια σε επαφή, ανήμερα και δεύτερη μέρα, άκρα του τάφου σιωπή. Μου εξήγησε απλώς, αργά το απόγευμα της δέυτερης μέρας, ότι είχε κόσμο στο σπίτι και ότι έλειπε όλη τη μέρα σε σπίτια φίλων και σε ξεφαντώματα. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε ποτέ.
Τα λουλούδια μου τα είχε παραλάβει από το ξενοδοχείο (το ξέρω, επειδή σχολίασε την κάρτα που της άφησα και τη βρήκε πολύ τρυφερή με όσα έγραφα), όχι η ίδια βέβαια, αλλά κάποιος άλλος. Δεν μου είπε ποιος, σίγουρα πάντως όχι πατέρας ή συγγενής. Δεν έχει σημασία. Παραμονές Πρωτοχρονιάς και στις συζητήσεις μας, γυρνάω συνέχεια το θέμα στην επεικείμενη "εξαφάνισή" της, είναι αποφασισμένη να το κάνει, απλώς δεν ξέρει πότε. Παραμονές Πρωτοχρονιάς μιλάμε στο κινητό και, σε άσχημη κατάσταση μου κάνει αξομολογήσεις. Λέει ότι εδώ και καιρό είναι χάλια, ότι παίρνει "χάπια" και ότι την παρακολουθεί "ψυχολόγος" (αργότερα, μου εξήγησε ότι ήταν ψυχίατρος) και το καλύτερο πουα θα είχα να κάνω θα ήταν να την παρατήσω για δικό μου καλό. Απορεί μάλιστα που εξακολουθώ να τη στηρίζω και αρχίζει τις γλύκες, αλλάζοντας εντελώς διάθεση όταν της λέω ότι τη στηρίζω σ' αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει. "Αφού έχω τη δική σου στήριξη, θα το κάνω οπωσδήποτε".
Με την αλλαγή του χρόνου, έχει δυο απροσδόκητα ξεσπάσματα. Το ένα επειδή της έστειλα το "Καλή Χρονιά" στο παρά πέντε και όχι στο και πέντε (είχα κανονίσει να βγω με παρέα), όλη την υπόλοιπη μέρα μάλιστα μιλούσαμε στο κινητό και προσπαθούσα να καταλάβω την αιτία του ξεσπάσματός της. Η ίδια μου είπε "μη δίνεις σημασία, δικό μου λάθος, δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις τις συνήθειές μου". Το απόγευμα, πάλι χάλια ακούγεται και μου λέει ότι τοι αργότερο ως το τέλος της βδομάδας θα έχει "φύγει" για 25 μέρες. Μου κλείνει το τηλέφωνο σχεδόν στα μούτρα, λέγοντάς μου εκεί που συζητάμε "πρέπει να καταλάβεις πότε ο άλλος έχει ανάγκη να σου μιλήσει και πότε όχι" !!!! Γυρνάω σπίτι, αρχίζω επισκέψεις σε σπίτια γνωστών και εκεί μου στέλνει μήνυμα ότι θέλει να μου μιλήσει ΤΩΡΑ. Της απαντάω ότι δεν μπορώ, είμαι με κόσμο και έκπληκτος διαβάζω να μου γράφει ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ "Με αηδιάζεις, σε μισώ, αυτό είναι τελειωτικό, μη μπεις στον κόπο να απαντήσεις, είσαι μλκας".
Έμαθα, εκ των υστέρων, ότι στο χρόνο που μεσολάβησε από τότε που κλείσαμε μέχρι το μήνυμα, είχε κάνει άγριο καυγά με τον πατέρα της. Η αιτία ήταν η προφανής. Την επόμενη μέρα, της στέλνω SMS που της εξηγώ ότι καταλαβαίνω τις ανάγκες της αλλά υπάρχουν και καταστάσεις όπου δεν μπορούμε να παίρνουμε τηλέφωνο και να μιλάμε με τις ώρες. Μου απαντάει με απολογητικό ύφος "Χίλα συγγνώμη, δεν είμαι εγώ αυτή. Αύριο φεύγω". Κατάλαβα.
Τώρα, βλέποντας τα γεγονότα από χρονική απόσταση, αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να κάνει καυγά με τον πατέρα της για να αποφασίσει να "φύγει" όταν η ίδια δήλωνε πανέτοιμη να το κάνει. Τέλος πάντων. Το βράδυ, μιλήσαμε αρκετά στο κινητό, ακουγόταν θόρυβος από βιβλία που πετούσε στη βαλίτσα της (μου έλεγε μάλιστα τους τίτλους), ήταν ευδιάθετη και με γεμισε υποσχέσεις για το όταν θα επιστρέψει εντελώς καλά και θα πέσει στην αγκαλιά μου. Όταν κλείσαμε, με ρώτησε με νάζι "Θα με θυμάσαι; Θα με αγαπάς το ίδιο σε 25 μέρες;".
Την άλλη μέρα, μαθαίνω ότι ξεκίνησε με δυο τεράστιες βαλίτσες και συνοδεία του πατέρα της και δυο άλλων συγγενών (μάλλον θείος και θεία) με προορισμό την πόλη όπου μένω. Μου το είχε αφήσει να εννοηθεί κι εκείνη την προηγούμενη, όταν μου ανέφερε τους χρόνους περίπου του ταξιδιού της. Μου ζήτησε μάλιστα να της στέλνω μηνύματα μέχρι τις 9 το πρωί, γιατί από τότε και μετά, θα έχει "χαθεί". Και έτσι έκανα.
Επί 14 ώρες, ήταν offline σε messenger και facebook. Ακριβώς από τις 9 το πρωί. Ξέρω πλέον ότι είναι μέσα και η καρδιά μου πάει να σπάσει από αγωνία και προσμονή για τις 25 μέρες που θα περάσουν και επιτέλους θα τη δω. Μιλάω με γνωστό μου ψυχίατρο και μου λέει ότι μετά το πέρας της νοσηλείας, ίσως το συναίσθημά της να μην είναι τόσο έντονο όπως τώρα, αλλά σκέφτομαι "ας βγει καλά και θα τα βρούμε". Μου λέει επίσης ότι ίσως τα φάρμακα αυτά να προκαλέσουν μια αύξηση του βάρους. Αμέσως θυμάμαι φωτογραφίες της, 16 μήνες πριν, όπου εμφανιζόταν, για δυο μήνες περίπου, με παραπάνω κιλά. Εκείνη μάλιστα μου το σχολίαζε κάθε φορά που της έλεγα πόσο μου άρεσαν εκείνες οι φωτογραφίες. Προφανώς, είχε καταφύγει σε θεραπεία, με ή χωρίς τη θέλησή της , και αρκετά πιο πριν. Επίσης προφανώς, τη θεραπεία αυτή, δε την ολοκλήρωσε ποτέ.
14 ώρες offline και πλέον, κατά τις 11 το βράδυ, γυρίζω σπίτι κάνοντας όνειρα. Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει τι παιζόταν. Στις 11 και κάτι, ξαφνικά το 14 ώρες μετατρέπεται σε "ενεργός 1 λεπτό πριν"........και τρελαίνομαι. Αρχίζω να στέλνω μηνύματα στο facebook για να εξακριβώσω πως γίνεται το "14 ώρες πριν" να μετατραπεί σε "1 λεπτό πριν". Οι απαντήσεις όλων με παγώνουν. "Αν ξαναβγεί online".
Δεν κλείνω μάτι το βράδυ και την επόμενη το πρωί ελέγχω πάλι το facebook. "Ενεργός 1 λεπτό πριν", αλλά σε μένα, ούτε ένα σημείο ζωής. Εκνευρίζομαι, ξαναπαίρνω τηλέφωνο το φίλο μου τον ψυχίατρο και μου λέει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση νοσηλευόμενος σε ψυχιατρική πτέρυγα να κάνει χρήση κινητού ή υπολογιστή. "Μάλλον θα κλάφτηκε στους δικούς της να την πάρουν πίσω, ειδικά αν είναι χειριστικό άτομο, δεν είναι δύσκολο". Να'τα, να'τα.....αυτή κι αν ήταν χειριστικό άτομο.
Την είχε κοπανήσει. Οι υποσχέσεις της, έιχαν γίνει καπνός. Και δεν είχε στείλει ούτε ένα μήνυμα ΣΕ ΜΕΝΑ.
Το απόγευμα εκείνης της μέρας, παίρνω SMS που μου λέει ότι είναι χάλια, ότι πριν ξεκινήσει λιποθύμησε επειδή της ήρθε περίοδος, την πήγαν στο τοπικό νοσοκομείο και τώρα ακόμα δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αρνείται μάλιστα οποιοδήποτε τηλεφώνημα, με κόβει απότομα και στο chat λέγοντάς μου "είμαι πολύ κουρασμένη τώρα, θα σου μιλήσω όταν βρω δυνάμεις". Συνεχίζει βέβαια ενεργός όλο το βράδυ, χωρίς κανένα άλλο σημείο ζωής σε μένα !!!!
Το επόμενο πρωί, τη ρωτάω πεισματικά (πάντα στο chat, ακόμα αρνείται το τηλέφωνο) τι έγινε και το μόνο που μου λέει είναι "μην ανησυχείς, το ραντεβού μας ισχύει είτε σου έρθω εγώ είτε μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου". Το απόγευμα εδέησε να μου ζητήσει να μιλήσουμε στο κινητό και με το που ξεκινάμε, τη ρωτάω πως είναι κι εκείνη λέει "άσε με εμένα, εσύ πως είσαι;" Της απαντάω ότι τα Φώτα και το Σ/Κ (ήταν Πέμπτη, παραμονή Φώτων) θα λείψω σε ταξίδι στο εξωτερικό και ότι μου άρεσε που θα μιλούσαμε εκείνο το απόγευμα. Και αμέσως, χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός ήχος στο background (χρησιμοποιεί κινητό με ανοιχτή ακρόαση, ο παραμικρός ήχος ακούγεται), την ακούω να μιλάει σε άλλους και να λέει "βρε καλώς τα παιδιά, χαχαχα, τι έκπληξη είναι αυτή, πρέπει να σε κλέισω τώρα, ήρθαν οι φίλοι μου, τα λέμε". Και το κλείνει. Κομπρεσέρ από το απέναντί της τετράγωνο μπορούσα να ακούσω, όχι 2-3 φίλους που μπαίνουν και κάνουν έκπληξη. Από τότε είχα ήδη καταλάβει ότι αυτό ήταν φτιαχτό από μέρους της είτε από την αρχή για να μην μου πει τι έγινε είτε σαν "τιμωρία" μου μόλις έμαθε ότι δεν θα με "είχε" για ένα τριήμερο. Μιάμιση ώρα μετά, μου στέλνει SMS ζητώντας μου συγγνώμη αλλά δεν το ήξερε.
Οι βδομάδες που ακολουθούν με οδηγούν να πάρω την απόφαση να ζητήσω επιτέλους βοήθεια ψυχιάτρου. Οι εκρήξεις της, τα ξεσπάσματά της "δια ασήμαντον αφορμήν" καθημερινά, έντονα και απροσδόκητα. Και καμιά νύξη για το πότε θα έρθει, μόνο μισόλογα του στυλ "εντάξει, τέλη του μήνα λέω να σου έρθω". Αρχίζει μάλιστα σιγά-σιγά να εκδηλώνει την απαίτηση να μην βγαίνω τα βράδυα, όχι λέγοντάς μου άμεσα αλλά υπονοώντας το. Κάποια στιγμή που της είπα ότι θα πάω επίσκεψη σε ένα φίλο που είχε γενέθλια, μου πετάει ένα "ναι, έτσι το λέμε τώρα το μπαράκι με τις γκόμενες", για να μου ζητήσει συγγνώμη μετά, αφού πρώτα της εξηγούσα επί μια ώρα ότι κάνει λάθος. Αυτό γινόταν κάθε φορά που της έλεγα ότι δεν μπορώ να της μιλήσω το βράδυ. Έφτασε μάλιστα να με διαγράψει από φίλο όταν της είπα ότι θα πήγαινα να δω τη μάνα μου το βράδυ που ήταν άρρωστη, και ενω επί τρία συνεχόμενα βράδυα το είχα ξενυχτήσει μιλώντας της στο κινητό !!!!! Πριν ξεκινήσω για τη μάνα μου, με παίρνει τηλέφωνο και μου απολογείται, ζητώντας μου να τη ξαναδεχτώ ως φίλη. Την άλλη μέρα, που μπήκα στο facebook, μαζί με το αίτημα φιλίας της, που έκανα δεχτό φυσικά, είδα και ένα μήνυμά της που στάλθηκε ΑΡΓΟΤΕΡΑ από τη συνομιλία μας στο τηλέφωνο και μου έλεγε ότι ξέρω πολύ καλά ότι της λέω ψέματα και δεν μπορεί να το χωνέψει !!!!! Μου ζήτησε συγγνώμη και μετά με χαρακτήριζε ψεύτη για το ίδιο πράγμα !!!! Αργότερα, δικαιολογήθηκε ότι το μήνυμα το είχε στείλει πιο πριν και άργησε να γίνει η παραλαβή από μένα, αλλά η διαφορά χρόνου ήταν τεράστια, κάπου 45 λεπτά.
Λίγες μέρες πιο πριν με έβρισε ένα μεσημέρι και το επόμενο πρωί όταν της ζήτησα εξηγήσεις, δε θυμόταν καν τι μου είπε !!! Είχε δε την απαίτηση να ξενυχτήσω το βράδυ για να της δώσω εξηγήσεις (ΕΓΩ!!!!) για το τι μου είχε πει !!!!
Με τα πολλά, η πρώτη επίσκεψη στον ψυχίατρο, με ταρακούνησε για τα καλά. Είχε ήδη μιλήσει με την ψυχολόγο μου και μου μίλησε έξω από τα δόντια. Φεύγοντας από εκεί, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να σκέφτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά...γενικά, αλλά και ειδικότερα, με μένα.
Λίγες μέρες πριν την επίσκεψή της, αρχίζει να μου λέει ότι περιμένει περίοδο την επόμενη βδομάδα και ότι αυτό είναι κακό επειδή οι πόνοι της ξεκινάνε 4-5 μέρες πιο πριν. Τη ρώτησα πως είναι δυνατό την προηγούμενη φορά που είχε περίοδο (τότε που θα έκανε την εισαγωγή και "λιποθύμησε") να μην μου είχε αναφέρει κανένα τέτοιο σύμπτωμα και τώρα να φοβάται, μια βδομάδα πριν. "Δε θυμάμαι για πότε λες" μου είπε και άλλαξε κουβέντα πριν προλάβω να της εξηγήσω. Ήταν δεδομένο ότι αναβαλλόταν και αυτό το ταξίδι της. Μια βδομάδα μετά, όταν της ήρθε επιτέλους η περίοδος (χωρίς ενδιάμεσα να μου παραπονιέται για πόνους και συμπτώματα), μου έλεγε πόσο πονάει, ότι της έρχεται λιποθυμία κλπ. και αποφασίζω, για πρώτη φορά, να αλλάξω τους κανόνες του "παιχνιδιού". "Ξέρεις, θα έρθω να σε δω το απόγευμα, να σου κρατήσω παρέα στον πόνο σου, μην αγγαρεύεις φίλους και γέιτονες, ας είναι ένας άνθρωπος που σε αγαπάει και σε νοιάζεται'. Αυτό μου το είχε "δασκαλέψει" ο ψυχίατρος.
Στην αρχή, αρνήθηκε να το πιστέψει, όταν της είπα ότι είμαι ήδη στο δρόμο για τα ΚΤΕΛ, άρχισε να λέει πόσο πολύ με αγαπάει που τη σκέφτομαι αλλά να μην πάω γιατί δε θέλει να με δει σ' αυτή την κατάσταση κλπ. κλπ. Φυσικά, δεν είχα σκοπό να πάω, ήθελα να δω αντιδράσεις.
Επί δύο συνεχόμενα Σ/Κ, Φλεβάρης πια, που την καλούσα να έρθει να με δει, μου έλεγε ότι θα πάει ταξίδι στην πόλη που είχε τους φίλους της (η πόλη που μου είπε ότι θα περνούσε και την επιτροπή). Την πρώτη φορά, της είπα "Ωραία, θα έρθω κι εγώ, θα μου κάνει καλό ένα ταξιδάκι, αν είναι να δω κι εσένα". "Μ' αγαπάς τόσο πολύ;" με ρώτησε, για να συνεχίσει ότι δεν ξέρει πόσο χρόνο θα έχει διαθέσιμο να με δει. Εγώ επέμεινα και της είπα να μιλήσουμε το απόγευμα για να το κανονίσουμε. Μέχρι το απόγευμα, είχε ήδη συνεννοηθεί με συγγενείς της να πάνε, οικογενειακώς, σε άλλο προορισμό, αρκετά απρόσιτο για μένα !!! Αυτό βέβαια μου είπε, σπίτι της θα καθόταν έτσι κι αλλιώς, αλλά η συμβουλή του ψυχιάτρου για πιο "επιθετικό" παιχνίδι, δούλευε. Σκοπός του βέβαια να απομυθοποιήσει, στα μάτια μου, τη διάθεσή της να με δει. Το επόμενο Σ/Κ είχε, δήθεν προγραμματισμένο ταξίδι στην ίδια πόλη "για δουλειές", ήδη από την αρχή της βδομάδας. Παρασκευή πρωί της λέω όλος χαρά ότι κι εμένα μου έτυχαν δουλειές σε κείνη την πόλη και θα κατέβω κι εγώ. Ως το βράδυ, το ταξίδι της είχε αναβληθεί επειδή δεν είχε γίνει καλή συνεννόηση με αυτούς που θα την πήγαιναν !!!!
Έχουμε έρθει πλέον στην περίοδο που μπήκα στο φόρουμ και ζήτησα τις συμβουλές σας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τα έχω αναφέρει πρωθύστερα, με την παραίνεσή μου να ξεκινήσει τη "θεραπεία" της και όλα τα ξεσπάσματα και τα άκυρά της.
Να σημειώσω τρία πράγματα: ο ψυχίατρος με βρήκε εντελώς καλά, λίγο "οριακό" ίσως σε κάποιες αντιδράσεις μου ("δεν είσαι ο άνθρωπος που θα ακολουθήσει ποτέ ούτε τη μόδα ούτε το μέσο όρο"), αλλά πάντα μέσα σε "υγιή" πλαίσια.
Δεύτερο: ο "αλκοολισμός" μπήκε στην κουβέντα απ' αυτήν όταν άρχισα να της λέω (στα ψέματα φυσικά) για το πόσο δύσκολη παιδική και νεανική ηλικία είχα, περιγράφοντας τον εαυτό μου σχεδόν κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσίν της (σύμφωνα με όσα ήξερα για αυτήν και με όσα μου είχε πει). Της είπα δε ότι στον ψυχίατρο που πήγα, με βρήκε να φλερτάρω επικίνδυνα με διπολική διαταραχή, κάτι που ίσως να το είχα κι από παλιά. Ήθελα να δω τη στάση και την αντίδρασή της στο άκουσμα ειδικά της διαταραχής. Φάνηκε να σαστίζει, άρχισε να μου λέει ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα άτομο σαν εμένα μπορεί ποτέ να έχει τέτοια ζητήματα και συμπλήρωσε, προς έκπληξή μου, ότι νιώθει υπέεύθυνη γι αυτό γιατί όποιος έρχεται πολύ κοντά της, εμφανίζει στην πορεία κάποιο τέτοιο πρόβλημα !!!! Αμέσως βέβαια, είπε "ευτυχώς, εγώ δεν έχω κάτι τέτοιο", αλλά τα προηγούμενα λόγια της έδειχναν ότι κάτι στριφογυρνούσε στο μυαλό της. Εκείνο το απόγευμα, μιλούσαμε στο κινητό 8 ώρες !!!!
Έγιναν πολλά. Κάποια στιγμή που μου ζήτησε να κλείσουμε για λίγο, μισή ώρα μετά που ξαναμιλήσαμε μου είπε ότι είχε άγριο καυγά με τη θεία της και ότι σκέφτεται να αυτοκτονήσει (δεν μου το είπε έτσι, το υπονόησε με σαφή τρόπο). Την ηρέμησα. Τότε ήταν που έβαλε το θέμα "αλκοολισμός" στο τραπέζι, πολλές ώρες μιλούσαμε γι αυτό. Κάποια στιγμή, άκουσα τον πατέρα της να τη ρωτάει "που είναι τα χάπια" κι εκείνη να του απαντάει. Κατάλαβα ποια χάπια ηθελε να ελέγξει. Τέλος, λίγο πριν κλέισουμε, κι ενώ στα καλά καθούμενα άρχισε να με βρίζει ("είσαι το ίδιο μλκας με όλους, μόνο να με πηδήξετε θέλετε όλοι"), δευτερόλεπτα μετά, όταν τη μαλάκωσα, την άκουσα να τελειώνει με έντονο τρόπο όσο της έλεγα γλυκόλογα !!!!
Τρίτον: Από την αποτυχημένη εισαγωγή της και μετά, βάζει στο παιχνίδι της και τον μεγάλο της έρωτα. Κάποιον με τον οποίο τα είχε για μια τετραετία και ακόμα τον σκέφτεται (είπε). Κάθε λίγο και λιγάκι, κάθε φορά που της έλεγα ότι τη θέλω, μου τον έριχνε στο τραπέζι σαν "μπαλαντέρ". "Ξερεις, με διεκδικεί και με θέλει, το έχουμε ήδη κάνει αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες, σχεδόν κάθε μέρα τον βλέπω και κάνουμε έρωτα!!!!". Σημείωση: ο άνθρωπος αυτός είναι παντρεμένος και πρόσφατα απέκτησε παιδί. Αυτό μου το έλεγε κάθε μέρα, επί ενάμιση σχεδόν μήνα, μέχρι τη μέρα που της έβαλα το τελσίγραφο "ή θεραπεία ή δε βλεπόμαστε".
Γράφεις πραγματικά πολύ ωραία..
Είναι φανερό οτι η κοπέλα είναι απόλυτα χειριστική και σε καταλαβαίνω στο πώς έμπλεξες στον "ιστό" της βάζοντας στην άκρη την λογική σου.
Εξακολουθώ να πιστεύω όμως πως η όλη συμπεριφορά της είναι αποτέλεσμα της ασθένειας. Οπως λες και συ δεν την γνώρισες χωρίς την ασθένεια, δεν ξέρεις πως θα ήταν πραγματικά ο χαρακτήρας της, η συμπεριφορά που είδες ήταν αυτή που περιγράφεις ΜΕ την ασθένεια της.
Καταλαβαίνω οτι έχεις ανάγκη να της χρεώσεις δόλο για δύο πιθανούς λόγους.
Πρώτον γιατί έχεις ανάγκη να βρεις έναν στόχο για τον θυμό σου εκτός του εαυτού σου. Το ξέρω γιατί πέρασα από κει που είσαι και έκανα ακριβώς το ίδιο. Προσπαθούσα να βρω λογική εκεί που δεν υπήρχε και είχα ανάγκη να χρεώσω δόλο στον άλλον για να ξεσπάσω έστω και χωρίς να ξεσπάσω στον ίδιο κατά πρόσωπο ποτέ. Αλλά ήθελα με την φαντασία μου να μπορώ να τον βρίσω. Στην ουσία βέβαια ο θυμός ήταν όλος για μένα. Που πιάστηκα "κορόιδο". Που δεν κατάλαβα νωρίτερα, που πίστεψα έστω για λίγο ότι μπορώ να βοηθήσω, που έβαλα στην άκρη την λογική, που άφησα να με χειριστεί.
Και δεύτερον (αυτό ίσχυε τουλάχιστον για μένα, για τον εαυτό σου εσύ ξέρεις αν έχει βάση) νομίζω οτι αρνείσαι να δεχτείς την ασθένεια (άρα και όλη την συμπεριφορά της ως αποτέλεσμα αυτής) γιατί νιώθεις οτι έτσι ακυρώνεται το όποιο συναίσθημα υπήρξε ή πίστεψες οτι υπήρξε από την πλευρά της. Στην ουσία εγώ ένιωθα οτι αν το δεχόμουν αυτό θα ήταν σα να δέχομαι οτι σε αυτή τη σχέση (που στη δική μου περίπτωση δεν ήταν καν διαδικτυακή όπως σε σένα) ήμουν εντελώς μόνη, σα να υπήρξε μόνο στην φαντασία μου, οπότε ένιωθα ακόμα πιο ηλίθια για αυτά που είχα νιώσει. Γιαυτό αρνιόμουν πεισματικά να παραδεχτώ ότι όλα ήταν αποτέλεσμα της ασθένειας.
Καθώς σε διαβάζω μου δημιουργούνται σαφώς συναισθήματα συμπάθειας προς εσένα, νιώθω την απογοήτευση σου, την εμμονή να την δεις, τον θυμό...τα βγάζεις στα κείμενα σου, όμως δεν σου κρύβω οτι μου δημιουργείται κι ένα αίσθημα συμπόνιας και προς την κοπέλα. Η συμπεριφορά της όλη με τα ψέματα, τις αντιφάσεις, τις υπερβολές κραυγάζει :αγάπα με! Είναι σα να ζητάει βοήθεια, προσπαθεί απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου. Αντι να καταφέρει να βγει προς τα πάνω βυθίζει και τους άλλους μαζί της, εν προκειμένω εσένα, αλλά δεν ξέρω αν έχει επίγνωση αυτού. Νομίζω οτι είναι τόσο απορροφημένη με τα δικά της μέσα της, που ίσως να μην έχει επίγνωση του πόνου και της σύγχυσης που προκαλεί.
Δεν πιστεύω οτι το σχέδιο της ήταν να μην σε συναντήσει, πιο πιθανό μου φαίνεται να αμφιταλαντεύονταν και η ίδια μέσα στο γενικότερο μπλέξιμο στο μυαλό της. Στην ουσία τον εαυτό της κορόιδευε, όχι εσένα. Σου παρουσίαζε την ζωή που θα ήθελε να είχε, ίσως να είχε στο παρελθόν, προσθέτοντας τα απαραίτητα ψέματα (ασθένεια πατέρα) ώστε να δικαιολογεί την αδυναμία της για συνάντηση. Αν σου είχε πει από την αρχή την αλήθεια για την κατάσταση της, μάλλον θα είχες φύγει τρέχοντας οπότε προσπάθησε να σε κρατήσει όσο μπορούσε με την ελπίδα οτι κάποια στιγμή θα είναι καλύτερα και θα μπορέσει να εμφανιστεί.
Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι εσύ έπρεπε να μείνεις και να υπομένεις αυτή την κατάσταση, έκανες το σωστό που έφυγες και συνεχίζεις την ζωή σου, αλλά νομίζω οτι δεν πρέπει να πάρεις τίποτα προσωπικά από αυτά που έκανε. Επίσης να ξέρεις οτι οι άνθρωποι αυτοί στην ανάγκη τους να πιαστούν από κάπου, μπορούν να γίνουν απίστευτα χειριστικοί και γοητευτικοί οπότε ένας άνθρωπος όπως εσύ που λες οτι δεν σου αρέσει ο μέσος όρος, σε ελκύει το διαφορετικό και το ιδιαίτερο, είναι πολύ εύκολο να πέσει στην παγίδα.
Οι άμυνες σου πιστεύω πως ήταν υγιείς, κόλλησες , θέλησες να βοηθήσεις, αλλά μόλις ένιωσες κίνδυνο ζήτησες βοήθεια και τελικά απεγκλωβίστηκες.
συμφωνω με οσα ειπε η ελισσαβετ και ειδικα στα 2 σημεια που αφορουν το γιατι δεν δεχεσαι την ασθενεια της σαν ΣΟΒΑΡΗ αιτια για οσα συμβαινουν αλλα παντα βαζεις μια παραμετρο προθεσης να σε βλαψει.
γιατι θελεις να διοχετευσεις τον θυμο απο οσα τραβηξες, αλλα και γιατι γοητευτηκες τοσο απο την υποθεση οτι εχει αισθηματα για σενα, που μια εμφαση στην ασθενεια, σου καταργει το οτι υπηρξαν καν.
εκει που διαφωνω ειναι στο οτι δεν το ειχε αποφασισμενο εξ αρχης να τρεναρει, αλλα το εκανε μεσα στο μπερδεμα της.
εγω νομιζω οτι το ηξερε πολυ καλα οτι δεν θα τον συναντησει τωρα κοντα, απλα ηθελε να τον κρατησει να μην απομακρυνθει.
elisabet,
Έχεις σε πολλά δίκιο και θα συμφωνήσω στα περισσότερα. Έχω όμως πλέον πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή ΔΕΝ είχε επίγνωση του τι έκανε. Ναι, είναι διαφορετικός ένας άνθρωπος στην κρίση μανίας και διαφορετικός στη νορμοθυμία του (έμαθα και ψυχιατρικούς όρους), αλλά απ' όσο έχω καταλάβει τη ζωή της, η διπολική διαταραχή τη συντρόφευε ήδη από τα τέλη της εφηβείας της. Μου έχει διηγηθεί ιστορίες που, μαθήτρια Λυκείου, την κοπάνησε για τρεις μέρες από το σπίτι και έμενε με το αγόρι της, οι γονείς της είχαν κινητοποιήσει μέχρι και την Αστυνομία και όταν επέστρεψε, δεν καταλάβαινε γιατί είχε γίνει τόση φασαρία !!! Μου μιλούσε για ξέφρενα ξενύχτια και επιστροφή στο σπίτι στις....11 το πρωί, για ασύδοτη κατανάλωση αλκοόλ από μπαράκι σε μπαράκι, για μεγάλη ευκολία στο να πλησιάζει αγνώστους στα μπαρ και να γίνεται ιδιαίτερα διαχυτική μαζί τους ακόμα και όταν συνοδευόταν από το αγόρι της (της έκανε μάλιστα εντύπωση που κάποιοι από τους δεσμούς της δυσανασχετούσαν!!!), για το ότι ήταν η "ψυχή" της παρέας της, για το ότι δεν άφηνε άλλους να μιλήσουν, για το ότι δεν μπορούσε με τίποτα να κλείσει μάτι τα βράδυα και για το χάος που είχε πάντα στο μυαλό της, από την άλλη για τις φορές που κλεινόταν στο δωμάτιο με κατεβασμένα παντζούρια, ανύμπορη να κάνει το οτιδήποτε και αρνιόταν να επικοινωνήσει με κόσμο, ακόμα κι αν οι φίλοι της την έψαχναν για βδομάδες. Μου είχε μιλήσει για τον υπερσεξουαλισμό της, ότι φίλοι των σχέσεών της πήγαιναν και την παρακαλούσαν να ελέγξει λίγο τις ορμές της γιατί "τους είχε ρουφήξει το αίμα στο σεξ", ακόμα κι όταν ήταν μαζί με παρέα, σε τουαλέτες κλπ. !!! Μου έχει πει επίσης ότι είχε τρομερά ξεσπάσματα θυμού και οργής ακόμα και για το ότι π.χ. έχανε στα χαρτιά, ότι ήταν τρομερή κτητική στις σχέσεις της και γι αυτό πολλοί την είχαν αφήσει, οι φίλοι της την χαρακτήριζαν "ψυχάκι", "νευρόσπαστη", "σνομπ", κάποιοι μάλιστα της είχαν πει, ήδη πριν από καμιά 5-6 χρόνια, να πάει σε ψυχίατρο να την κοιτάξει. Ανάλογες άλλωστε ήταν και οι πρώτες-πρώτες πληροφορίες που είχα γι αυτήν. "Πολλά λαλήματα και μεγάλα ψώνια" ,"δύστροπη και νευρωτική" είχαν πει γι αυτήν τρεις γνωστοί της, ο ένας μάλιστα την χαρακτήρισε και "ούφο" (με αυτόν, είχε και δεσμό, έμενε σε άλλη πόλη και υπήρχαν φορές που πήγαινε στην πόλη της να τη δει και μέσα σε 2-3 ώρες του έκανε άγριο καυγά και έφευγε αυτός και πήγαινε σε φίλους του να κοιμηθεί!!!!).
Όλα αυτά, δείχνουν άνθρωπο με έντονη την παρουσία διπολισμού ήδη από τη νεαρή του ηλικία. Δεν της ήρθε ξαφνικά τον τελευταίο χρόνο, απλώς τον τελευταίο χρόνο (τους τελευταίους 6 μήνες πες), της προέκυψε η κρίση πανικού και η αδυναμία της να συναντήσει ξένους ανθρώπους, κυρίως άντρες, λόγω μιας "επίθεσης" που ακόμα δεν ξέρουμε αν ήταν πραγματική ή αποκύημα της φαντασίας της. Αυτό ήταν ουσιαστικά που κινητοποίησε πρώτα τους γονείς της, που είδαν ξαφνικά ένα υπερ-κοινωνικό και υπερ-κινητικό κορίτσι να κλειδαμπαρώνεται σπίτι του και να αρνείται να βγει έστω στο μπαλκόνι.
Αυτή τη λεπτομέρεια του πανικού την έμαθα πολύ πρόσφατα, μέχρι τότε πίστευα ότι το κλείσιμο σπίτι της οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στη φάση κατάθλιψης. Τότε, έδωσα εξηγήσεις και στο πως ένα διπολικό άτομο σε κατάθλιψη εμφάνιζε ταυτόχρονα και τέτοιες εκρήξεις μανίας, όπως το να βάφει το σπίτι της η ώρα 3-4 τη νύχτα, να εκδηλώνει τέτοιο έντονο σεξουαλισμό, να έχει τόσο έντονες εκρήξεις θυμού κλπ. Ουσιαστικά, συνέχιζε τη ζωή που έτσι κι αλλιώς έκανε τόσα χρόνια, απλώς κλεισμένη σε τέσσερεις τοίχους. Δημιούργησε για τον κόσμο μια ψεύτικη εικόνα συνέχισης αυτής της ζωής (με τη διπολική διαταραχή παρούσα σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της) και ζούσε μέσα σε ένα πλέγμα παραληρητικών ιδεών και μυθοπλασίας, μιας μυθοπλασίας για την οποία είχε συναίσθηση του τι έκανε.
Που θέλω να καταλήξω. Δεν πιστεύω ότι στα "καλά της" ήταν διαφορετικός χαρακτήρας. Κτητικότητα έβγαζε στις σχέσεις της, κτητικότητα έβγαζε και σε μένα, "ψυχάκι" και "νευρόσπαστη" την χαρακτήριζαν οι φίλοι της, με τον ίδιο τρόπο φερόταν και σε μένα, χειριστικότητα έβγαζε με τους ανθρώπους γύρω της (πρώτα απ' όλα με τους γονείς της αλλά και με τις σχέσεις της), χειριστικότητα έβγαζε και με μένα. Η μόνη ουσιώδης διαφορά με μένα ήταν ότι εγώ ΔΕΝ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ. Εντύπωση μου έκανε που δεν ήθελε ποτέ να μιλήσουμε ούτε στο Skype ούτε με βιντεοκλήση, δεν μου έστειλε ποτέ κάποιο βιντεάκι της, σε αντίθεση με μένα που τραβούσα συνέχεια τον εαυτό μου να της λέει καλήμέρα και της το έστελνα τα πρωινά. Πιστεύω πως ήθελε να κρύψει ένα πρόσωπο καλυμένο με μια παγερή μάσκα και με χαρακτηριστικά τελείως διαφορετικά από αυτά που έδειχναν οι φωτογραφίες της, 2-3 χρόνια πριν. ΄Αλλωστε, και στις φωτογραφίες της με τα παραπάνω κιλά (μάλλον λόγω φαρμάκων, ενάμιση χρόνο πριν), το πρόσωπό της φαίνεται διαφορετικό, πρόσωπο μεγαλύτερης γυναίκας, πιο ταλαιπωρημένης.
Με τα πολλά, πιστεύω πλέον ότι το χαρακτήρα της έβγαζε και με μένα, ίσως με κάποια μεγαλύτερη ανάγκη για ψέματα και θυματοποίηση λόγω του μαύρου που είχε πέσει στη ζωή της, αλλά κατά τα άλλα, τέτοιο χαρακτήρα θα γνώριζα και στα "καλά" της (τα "καλά" της υπό την επήρρεια της διαταραχής πάντα, δεν ολοκλήρωσε ποτέ της κάποια θεραπεία ώστε να την κρίνουμε και με γνώμονα την απόλυτη ψυχική ισορροπία), τέτοιο χαρακτήρα θα μου έβγαζε και αν είχα μπορέσει να τη δω από κοντά. Το ότι αυτός ο χαρακτήρας ήταν αποτέλεσμα της διαταραχής, είναι σαφές, αλλά επαναλαμβάνω, κανείς ως τώρα, εδώ και καμιά δεκαετία τουλάχιστον, δεν την είχε γνωρίσει απολύτως υγιή ψυχικά για να υπάρχει σύγκριση.
Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν καλύτερα και θα βρισκόμασταν δεν ξέρω αν υπήρχε στο μυαλό της όπως λες, σίγουρα ήταν το μόνο που με κρατούσε τόσο καιρό και ανεχόμουν αυτές τις καταστάσεις. Πλέον, έχοντας βάλει τα πράγματα στη σειρά, ακούγοντας τον ψυχίατρο, την ψυχολόγο μου αλλά και διαβάζοντας τις γνώμες των ανθρώπων εδώ μέσα, κατάλαβα ότι αυτό το "καλύτερα" μπορεί να μην έρθει και ποτέ (εφόσον η ίδια δεν έχει δείξει έμπρακτη διάθεση για κάτι τέτοιο), αλλά κι αν έρθει, θα αργήσει πάρα πολύ (αν συνυπολογίσουμε και τις κρίσεις πανικού, που θα χρειαστούν πολύμηνη ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπιστούν, ακόμα κι αν πούμε, υποθετικά, ότι η διπολική της διαταραχή ρυθμίζεται ως δια μαγείας μέσα σε 25 μέρες).
Η παράγραφος που περιγράφεις τη συμπάθειά σου προς εμένα και εκείνη, είναι πολύ δυνατή. Αμφιβάλλω όμως για το αν ΔΕΝ είχε επίγνωση του πόνου που προκαλεί. Ανέφερα το σχόλιό της όταν της είπα για το πόσο φλέρταρα με τη διπολική διαταραχή. Ένιωσε ότι όλοι όσοι είναι γύρω της, κάτι τέτοιο παθαίνουν, μου το είπε, είχε προσθέσει μάλιστα ότι καλύτερα να την αφήσω γιατί το ίδιο θα συνέβαινε και σε μένα. Κατά καιρούς μου έλεγε ότι ένιωθε τον εαυτό της σαν το απόλυτο σκοτάδι που μαυρίζει όσους την πλησιάζουν, "εσύ είσαι η χαρά της ζωής", μου έλεγε, "τι θέλεις με μένα που μόνο μαυρίλα μπορώ να σου φέρω;" Φυσικά, με κάτι τέτοια με κρατούσε όλο και πιο κοντά της, αλλά όσο κι αν θεωρήσω ότι αυτά ήταν λόγια θυματοποίησης και χειριστικότητας, κάποια αλήθεια έκρυβαν και κάποια επίγνωση είχε στο τι προκαλεί στους άλλους. "Όλοι με παρατάνε", έλεγε και ξανάλεγε.
Δεν θυμάμαι αν το σχόλιο αυτό το διάβασα εδώ ή αλλού, μάλλον εδώ ήταν. Αναφέρομαι σε όσα έγραψες ότι αντί να ανέβει εκείνη προς τα επάνω με μένα, τραβούσε εμένα προς τα κάτω μαζί της (κάτι τέτοιο βέβαια είχε πει κοι ψυχίατρός μου: δεν θα γίνει ποτέ καλά ο ψυχωτικός με τη συναναστροφή του με ένα υγιή, ο υγιής θα καταντήσει ψυχωτικός μαζί του, αν δεν έχεις τις γνώσεις να χειριστείς μια τέτοια κατάσταση, φύγε μακριά). το σχόλιο λοιπόν που είχα διαβάσει και ήταν ουσιαστικά ένα από τα τελευταία "σκουντήματα" που χρειάστηκα για να ξεκόψω ήταν το εξής: όταν πας να σώσεις κάποιον που κινδυνεύει η ζωή του, τον βοηθάς μέχρι του σημείου που δεν κινδυνεύει η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ζωή.Ήταν κάτι μπου με έβαλε σε σκέψεις και λίγες μέρες μετά αποφάσιζα ότι η ιστορία τελείωσε.
Την επόμενη του καυγά που ουσιαστικά έβαλε τέλος στις επαφές μου μαζί της, τότε που είχε την απαίτηση να ξενυχτήσω Δευτεριάτικα για να την ακούω, μίλησα τηλεφωνικά με την ψυχολόγο μου. Επηρεασμένος ακόμα από τα αισθήματά μου, τη ρώτησα αν ήταν λογικό από μέρους μου να θέλω να το κλείσω η ώρα 2 παρά το βράδυ ή αν τέλος πάντων έκανα λάθος απέναντί της. Η απάντηση της ψυχολόγου μου ουσιαστικά έδιωξε κάθε μου αμφιβολία. "Κοίταξε, μιλάς με ένα άτομο εξ ορισμού παράλογο και παρανοϊκό και αναρωτιέσαι ποιος από τους δυο σας μιλάει πιο λογικά. Αυτό πρέπει να κοιτάξεις λίγο στο εαυτό σου". Αυτό ήταν το τελειωτικό χαστούκι που με συνέφερε πλήρως. Και αυτό απαντάει στα όσα έγραψες στην πρώτη σου παράγραφο περί μη αποδοχής της "άρρωστης" κατάστασης με την οποία είχα μπλέξει. Όσο κι αν, εξακολουθώ να πιστεύω, ήταν κομμάτι αυτού που η κοπέλα είχε δείξει σε όλη την προηγούμενη ζωή της, βυθισμένη, έτσι κι αλλιώς, στη διαταραχή της.