Καλημέρα,αγωνίστριες!
Ιθακοκόριτσο,μου δίνει μεγάλη χαρά που κάτι έκανε τσακ μέσα σου(μπορεί να ήταν και τσικ,με τόση απόσταση δεν είμαι και σίγουρη).
Είναι όμορφη η αίσθηση της ελευθερίας,πως δεν εξαρτώμαστε από τα πάθη μας,παρά μόνο τ'απολαμβάνουμε όποτε εμείς το επιλέγουμε.
Σε κάθε δύσκολο αγώνα μου σκέφτομαι τα παιδιά,που προσπαθούν ν'απεξαρτητοποιηθούν από τα ναρκωτικά.Νιώθω σα να τους χρωστώ
σεβασμό,σα να συμπάσχω,σα να ντρέπομαι που μιλώ κι εγώ για δυσκολία,όσο κι αν γνωρίζω πως ο καθένας κινείται στα πλαίσια του μικρόκοσμου του.
Θα έρθουν στιγμές,που ενδεχομένως η παραπάνω σκέψη θ'ατονίσει μπροστά στη μεγάλη ανάγκη για ένα τσιγάρο.Εκεί θα κριθεί πόσο πολύ το θέλεις.
Όχι πόσο δυνατή είσαι,γιατί αναμφίβολα είσαι κι εσύ και όλοι μας,ο καθένας στα δικά του ζόρια.Αυτή νομίζω Αβουλίνι μου,πως είναι κι η κύρια διαφορά σας
με την κοπέλα του βελονισμού.Μάλλον εκείνη είχε φτάσει στα όρια της σχέσης της με το τσιγάρο.Κι άλλοι προχώρησαν σε βελονισμό κι ακόμα καπνίζουν.
Προσπαθώ να κάνω και τον φίλο μου να κόψει το κάπνισμα από την πρώτη μέρα της σχέσης μας,κοντά τρία χρόνια τώρα...Λέει πως θέλει,
όλο και κάπως προσπαθεί,αλλά η αλήθεια είναι πως το αγαπά και θεωρεί πως είναι από τις ελάχιστες απολαύσεις,που του έχουν απομείνει...
Η ζωή τριγύρω έχει τόσες ομορφιές,που προσπερνούμε καθημερινά.Κάθε τσιγάρο,που πάει να τις υποκαταστήσει,καίει την απόλαυση τους,
αφήνοντας λίγες στάχτες στη θέση τους και πάλι από την αρχή!Κάθε τσιγάρο μοναξιάς,ανακούφισης,λησμο νιάς,βαρεμάρας,απόλαυσης,γ� �α όποιον
λόγο κι αν το κάνει κανείς,όσο κι αν δίνει-φαντάζομαι-μια πρόσκαιρη ψευδαίσθηση ανάσας στην εκπνοή του καπνού του,τόσο βουλώνει τα πνευμόνια
της ελευθερίας μας και την ευκαιρία να ζήσουμε αυτούσια αυτό που νιώθουμε ουσιαστικά να χρειαζόμαστε εκείνη τη στιγμή!Κοιμίζουμε την αλήθεια μας!
Και το χειρότερο όλων είναι πως εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να μας διατηρούμε σε θολά τοπία καπνών,να σπρώχνουμε τις μέρες μας,αδειάζοντας τη ζωή μας!
Είτε λέγεται τσιγάρο είτε ποτό είτε υπερφαγία είτε ναρκωτικές ουσίες είτε αυτοτραυματισμός ακόμα και ύπνος ως άρνηση ζωής όλα μας κρατούν μακρυά
από τα καλύτερα μας,εκείνα που είναι πραγματικά σε θέση να κάνουν την ψυχή μας να πετάξει.Αναλωνόμαστε στο δέντρο της μιζέριας τους και χάνουμε το δάσος της ζωής!
Και καθώς ζούμε σε μια ειρηνική χώρα όπου έχουμε την πολυτέλεια να ορίζουμε σε ένα μεγάλο βαθμό τη ζωή μας είναι ολόδικη μας επιλογή πώς θα την ξοδέψουμε.
Το χθες το χάσαμε.Το αύριο και το αν του δε θα το αγγίξουμε ποτέ.Το τώρα μόνο έχουμε,αμέτρητα τώρα,που συνθέτουν τα χρόνια μας.Ας μην το υποτιμήσουμε.