Σας βάραγαν οι γονείς σας όταν ήσασταν παιδιά;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Το μόνο που έχω δει είναι να τους φωνάζει η μάνα τους επειδή δεν τη παλεύει άλλο και δεν θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά, σε κάθε περίπτωση γίνεται το δικό τους και αρα δεν έχει σημασία τίποτα. Οι φωνές δεν εκλαμβάνονται σαν απόρριψη αν περνάει το δικό τους, απλά μαθαίνουν σε εναν τελειως βάρβαρο τρόπο επικοινωνίας και οτι είναι νορμαλ αυτό.

---

Στο σπιτι τους μεσα δεν εισαι. Πραγματικη αγαπη, συζητηση, κατανοηση, ουσιαστικη ενασχοληση με τους γονεις τους, μπορει να μη λαμβανουν. Μπορει να ειναι παραμελημενα ρε παιδι μου, μην κοιτας που ο,τι ζητησουν το εχουν και δεν ακουνε "οχι" οταν προκειται για υλικα αγαθα, ψυχικα δεν ειναι καλυμμενα, αλλιως δε θα εβγαζαν τοση οργη.
Αντι να τους το βουλωνουν με το ξυλο, τους το βουλωνουν με χάρες.
Βαρβαρος τροπος επικοινωνιας ειναι το "Δεν συμπεριφερεσαι ετσι οπως θελω? Φαε ενα χερι ξυλο γιατι εισαι παιδι αρα μικροσωμο, αρα ΜΠΟΡΩ να σου κανω νταηλικια γιατι εγω ειμαι μεγαλος και ΞΕΡΩ καλυτερα και δεν μπορεις να αμυνθεις" αυτο ειναι βαρβαροτητα. Ειναι ομως ο ευκολος τροπος, δεν ειναι τοσο ευκολο να ψαχνεις τροπους να μεταδωσεις γνωσεις και αξιες σε ενα παιδι.
Ευκολο ειναι και το να λες σε ολα ναι γιατι δεν αντεχουν τα ευαισθητα αυτια σου τη γκρινια και για να μην ενοχλεις στο διπλανο τραπεζι αμα ακουστει το παιδι σου να διαμαρτυρεται.
Αρα λοιπον το προβλημα με αυτη τη μανα που εφερες σαν παραδειγμα ειναι οτι δε θελει(για τους δικους της λογους) να ασχοληθει ουσιαστικα. Και οι βιαιες μαναδες δε θελουν να ασχοληθουν ουσιαστικα. Κοινο στοιχειο ειναι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Στο σπιτι τους μεσα δεν εισαι. Πραγματικη αγαπη, συζητηση, κατανοηση, ουσιαστικη ενασχοληση με τους γονεις τους, μπορει να μη λαμβανουν. Μπορει να ειναι παραμελημενα ρε παιδι μου, μην κοιτας που ο,τι ζητησουν το εχουν και δεν ακουνε "οχι" οταν προκειται για υλικα αγαθα, ψυχικα δεν ειναι καλυμμενα, αλλιως δε θα εβγαζαν τοση οργη.
Αντι να τους το βουλωνουν με το ξυλο, τους το βουλωνουν με χάρες.
Βαρβαρος τροπος επικοινωνιας ειναι το "Δεν συμπεριφερεσαι ετσι οπως θελω? Φαε ενα χερι ξυλο γιατι εισαι παιδι αρα μικροσωμο, αρα ΜΠΟΡΩ να σου κανω νταηλικια γιατι εγω ειμαι μεγαλος και ΞΕΡΩ καλυτερα και δεν μπορεις να αμυνθεις" αυτο ειναι βαρβαροτητα. Ειναι ομως ο ευκολος τροπος, δεν ειναι τοσο ευκολο να ψαχνεις τροπους να μεταδωσεις γνωσεις και αξιες σε ενα παιδι.
Ευκολο ειναι και το να λες σε ολα ναι γιατι δεν αντεχουν τα ευαισθητα αυτια σου τη γκρινια και για να μην ενοχλεις στο διπλανο τραπεζι αμα ακουστει το παιδι σου να διαμαρτυρεται.
Αρα λοιπον το προβλημα με αυτη τη μανα που εφερες σαν παραδειγμα ειναι οτι δε θελει(για τους δικους της λογους) να ασχοληθει ουσιαστικα. Και οι βιαιες μαναδες δε θελουν να ασχοληθουν ουσιαστικα. Κοινο στοιχειο ειναι.

---

Δεν διαφωνω. Συμφωνω, αυτο ειπα, οτι και τα δυο ακρα ειναι ασχημα και βλαβερα για το παιδι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Οι δικοι μου γονεις εκαναν παιδι για να αναγκαστει ο παππους μου(πατερας της μανας μου) να τους επιτρεψει να παντρευτουν, μιας και δεν ηθελε τον πατερα μου.
Η αδελφη μου εκανε παιδι επειδη "προεκυψε" και για να νιωσει χρησιμη, οτι κατι ειναι και κατι κανει σημαντικο.

Στην εποχη μας βλεπω το συχνοτερο σεναριο να ειναι να δεσουν τον αλανιαρη αντρα και να ικανοποιησουν τις επιταγες της κοινωνιας.

---

Εγώ πάλι θεωρώ ότι οι γονείς μου μας έκαναν και εμένα και τον αδερφό μου, επειδή μας ήθελαν πραγματικά και όχι επειδή προκύψαμε. Οκ μπορεί να παντρεύτηκαν από προξενειό αλλά δε θεωρώ ότι έκαναν παιδιά για να μας τυραννάνε ή να έχουν κάποιον για τα γεράματα. πχ Ξέρω και απο την θεία μου ότι οι γονεις μου ήθελαν και 3ο παιδί αλλά επειδή εγώ γεννήθηκα στους 8.5 μήνες με καισαρική, επειδή είχαν "σπάσει" τα νερά και εγώ ήμουν ανάποδα μέσα της, είχε θέμα στην γέννα. Και με τον αδερφό μου μετά στην καισαρική της έκανε ο γιατρός αναισθησία και σταμάτησε η καρδιά της για λίγη ώρα, οπότε μετά φοβήθηκε να κάνει και 3ο παιδί μήπως πεθάνει και αφήσει 3 ορφανά. Ανεξάρτητα που στην πορεία, βγήκαν άλλες καταστάσεις και το ανάποδο που ερχόμουν, έγινε πράξη και έγινα ανάποδος άνθρωπος ...χαχαχαχαχαχ

Λογικο κοζ, να παντρευτουν με προξενιο και να μην κανουν παιδια? Θα ηταν κουφο... ειδικα πριν 40 χρονια. Σε αυτη την περιπτωση ομως δε μιλαμε για κοινωνικη επιταγη?

Quote:

---

Ανεξάρτητα που στην πορεία, βγήκαν άλλες καταστάσεις και το ανάποδο που ερχόμουν, έγινε πράξη και έγινα ανάποδος άνθρωπος ...χαχαχαχαχαχ

---

Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Λογικο κοζ, να παντρευτουν με προξενιο και να μην κανουν παιδια? Θα ηταν κουφο... ειδικα πριν 40 χρονια. Σε αυτη την περιπτωση ομως δε μιλαμε για κοινωνικη επιταγη?


Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

---

savatage ετσι για την κουβεντα πες μου τι θεωρεις καλο λογο για να κανει καποιος παιδια;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

savatage ετσι για την κουβεντα πες μου τι θεωρεις καλο λογο για να κανει καποιος παιδια;

---

Δυσκολη ερωτηση. Οταν νιωσεις οτι θελεις να αλλαξεις κεφαλαιο, οταν νιωσεις πληρης πλεον σαν ανθρωπος χωρις απωθημενα και τρελα κομπλεξ και θελεις να φερεις εναν αλλον ανθρωπο στη ζωη οταν πλεον νιωθεις οτι μπορεις να του εξασφαλισεις τις συνθηκες για να γινει ενας υγιης, παραγωγικος, χρησιμος και ευτυχισμενος πολιτης. Και ταυτοχρονα οταν εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο στην ιδια κατασταση με αναλογες ικανοτητες και επιθυμιες.
Δεν κινδυνευουμε υπο εξαφανιση, ειμαστε υπεραριθμοι οι ανθρωποι, δε χρειαζεται να γεννοβολαμε ολοι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δυσκολη ερωτηση. Οταν νιωσεις οτι θελεις να αλλαξεις κεφαλαιο, οταν νιωσεις πληρης πλεον σαν ανθρωπος χωρις απωθημενα και τρελα κομπλεξ και θελεις να φερεις εναν αλλον ανθρωπο στη ζωη οταν πλεον νιωθεις οτι μπορεις να του εξασφαλισεις τις συνθηκες για να γινει ενας υγιης, παραγωγικος, χρησιμος και ευτυχισμενος πολιτης. Και ταυτοχρονα οταν εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο στην ιδια κατασταση με αναλογες ικανοτητες και επιθυμιες.
Δεν κινδυνευουμε υπο εξαφανιση, ειμαστε υπεραριθμοι οι ανθρωποι, δε χρειαζεται να γεννοβολαμε ολοι.

---

"Όταν είσαι, όταν νιώθεις, όταν θέλεις" λες...εγωιστικά είναι και αυτά τα κριτήρια. Αν έχεις φτάσει να είσαι πλήρης σαν άνθρωπος όπως λες γιατί να "αλλάξεις κεφάλαιο" όταν έχεις χτυπήσει το ταβάνι της πληρότητας; Τι έχει το κεφάλαιο στο οποίο βρίσκεσαι αν είναι ήδη τοσο και γαμω ωστε να θες να το αλλάξεις; Επειδή τα έχεις κανει και τα έχεις δει όλα και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις
και βαριέσαι; :P Εγωιστικό δεν είναι και αυτό;
Κάποιος θα μπορούσε να το χρεώσει ακόμα και αυτό σε έναν γονιό που δεν ειχε απωθημένα ;όπως λες και μπορούσε να προσφέρει τα πάντα...οτι τι, με ήθελες επειδή έφτασες στη νιρβάνα και δεν ειχες τι άλλο να κάνεις; :P
Δεν λέω, ωραία τα κριτήρια που θέτεις γιατι προυποθέτουν μια κάποια προετοιμασία που θα εξασφαλίσει περισσότερες πιθανότητες για μια υγιή οικογένεια, αλλα κι πάι εγωιστικά είναι.
Δεν υπάρχει αλτρουιστικός λόγος να κάνει κανεις οικογένεια. Αμα νιώθω έτοιμη να προσφέρω και θέλω εγώ να προσφέρω, δική μου επιθυμία είναι και αυτό και ας έχει να κάνει με προσφορά.
Αμα γινόμασταν όλοι 100% αλτρουιστες δεν θα καναμε άλλα παιδιά, θα αφιερώναμε τη ζωη μας στη φροντιδα των άλλων ανθρώπων που υπάρχουν ήδη. Αυτό τώρα μοιάζει μικρό κακό. Αλλα δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης και της ζωής, είναι στην ουσία φυσική επιταγή το να αυξανόμαστε και να πληνθυνόμαστε, όχι κοινωνική. (δεν μιλαω για περιπτωσεις κοινωνικης πιεσης ανθρωπων που δεν ειναι ετοιμοι η που δε ξερουν αν το θελουν η που δεν το θελουν).

Και σίγουρα δεν υπάρχει άσπρο μαύρο ούτε στην ετοιμότητα...το πόσο έτοιμος είναι κανείς είναι πιστεύω θέμα διαβάθμισης. Επίσης ποτε κανείς δεν είναι 100% έτοιμος. Όλοι οι γονείς όλο και κάποια μαλακία θα κάνουν όσο ώριμα και αν την πήραν την απόφαση να αποκτήσουν παιδι.
Για αυτό μου φαίνεται λιγο άστοχη η ευκολία με την οποία κρίνουμε πολλές φορές την ετοιμότητα των άλλων να κάνουν παιδιά, επειδή η ετοιμότητα βρίσκεται πάνω σε ενα φάσμα, δεν ειναι πάντα ενα απόλυτο υπαρχει/δεν υπάρχει. Και επειδη είναι φάσμα κάποιος που ήταν έτοιμος μπορεί να παλλινδρομίσει και να κάνει λάθη και κάποιος που δεν ήταν τελείως έτοιμος να πιεστεί και να ξεπεράσει τα όρια της άνεσης του, και να βρεθεί να κάνει πολύ καλή δουλειά ως γονιός.

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..
Το θέμα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν κάνει παιδιά ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ... είναι στην φάση που λες και στην πορεία προκύπτουν τα περαιτέρω θέματα. Ο πατέρας μου στα 39 που παντρεύτηκε, ήταν ήδη ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα απο τα καλύτερα μαγαζιά σε εκείνη την πόλη. Το 1982 ήρθαν κάποιες σοβαρές αναποδιές και καταλήξαμε να χρειάζεται να κλέβουμε ξύλα απο το δάσος για να ζεσταθούμε το χειμώνα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν θέματα.Ειχα γράψει και παλιότερα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία αλλά και η φτώχεια μπορεί να φέρει γκρίνια και δυστυχία και αυτό μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει. Υπήρξαν φορές που έβλεπα τον πατέρα μου να είναι σκασμένος στην κυριολεξία που δεν πατούσε πελάτης στο μαγαζί και τα έξοδα της οικογένειας έτρεχαν. Και ο άνθρωπος είχε νεύρα. Ναι εκεί φοβόμουν να μιλήσω και να πω το οτιδήποτε, γιατί ήξερα ότι κάνει ότι μπορεί για να μην πεινάσουμε εμείς. Αλλά άλλες φορές που τα πράγματα πηγαίναν καλύτερα και πάλι είχε νεύρα, εκεί δεν τον καταλάβαινα. Πάντως εδώ και μια 15ετια περίπου που βγήκε στη σύνταξη και βρέξει-χιονίσει μπαίνουν χρήματα στο σπίτι, έχει ηρεμήσει πολύ. Βλέπω έναν τελείως άλλο πατέρα. Καμμιά σχέση με αυτόν που έζησα στα παιδικά μου χρόνια.
Εγώ θεωρώ ότι ένιωσε έτοιμος τότε να μοιραστεί την ζωή του και το έκανε. Που να ξέρει όμως ότι στην πορεία θα προέκυπταν αναποδιές?

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

---

sav είδες που όλα σε αυτή την ζωή έχουν μια εξήγηση? χαχαχαχαχα..

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..
Το θέμα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν κάνει παιδιά ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ... είναι στην φάση που λες και στην πορεία προκύπτουν τα περαιτέρω θέματα. Ο πατέρας μου στα 39 που παντρεύτηκε, ήταν ήδη ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα απο τα καλύτερα μαγαζιά σε εκείνη την πόλη. Το 1982 ήρθαν κάποιες σοβαρές αναποδιές και καταλήξαμε να χρειάζεται να κλέβουμε ξύλα απο το δάσος για να ζεσταθούμε το χειμώνα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν θέματα.Ειχα γράψει και παλιότερα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία αλλά και η φτώχεια μπορεί να φέρει γκρίνια και δυστυχία και αυτό μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει. Υπήρξαν φορές που έβλεπα τον πατέρα μου να είναι σκασμένος στην κυριολεξία που δεν πατούσε πελάτης στο μαγαζί και τα έξοδα της οικογένειας έτρεχαν. Και ο άνθρωπος είχε νεύρα. Ναι εκεί φοβόμουν να μιλήσω και να πω το οτιδήποτε, γιατί ήξερα ότι κάνει ότι μπορεί για να μην πεινάσουμε εμείς. Αλλά άλλες φορές που τα πράγματα πηγαίναν καλύτερα και πάλι είχε νεύρα, εκεί δεν τον καταλάβαινα. Πάντως εδώ και μια 15ετια περίπου που βγήκε στη σύνταξη και βρέξει-χιονίσει μπαίνουν χρήματα στο σπίτι, έχει ηρεμήσει πολύ. Βλέπω έναν τελείως άλλο πατέρα. Καμμιά σχέση με αυτόν που έζησα στα παιδικά μου χρόνια.
Εγώ θεωρώ ότι ένιωσε έτοιμος τότε να μοιραστεί την ζωή του και το έκανε. Που να ξέρει όμως ότι στην πορεία θα προέκυπταν αναποδιές?

sav είδες που όλα σε αυτή την ζωή έχουν μια εξήγηση? χαχαχαχαχα..

---

Το φάσμα που έλεγα...

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Για αυτό μου φαίνεται λιγο άστοχη η ευκολία με την οποία κρίνουμε πολλές φορές την ετοιμότητα των άλλων να κάνουν παιδιά, επειδή η ετοιμότητα βρίσκεται πάνω σε ενα φάσμα, δεν ειναι πάντα ενα απόλυτο υπαρχει/δεν υπάρχει. Και επειδη είναι φάσμα κάποιος που ήταν έτοιμος μπορεί να παλλινδρομίσει και να κάνει λάθη και κάποιος που δεν ήταν τελείως έτοιμος να πιεστεί και να ξεπεράσει τα όρια της άνεσης του, και να βρεθεί να κάνει πολύ καλή δουλειά ως γονιός.

---

Μου φαινεται πολυ αερα πατερα και στα κουτουρου αυτη η λογικη. Οτι νταξει μωρε ποτε δεν εισαι 100% σιγουρος, σιγα μωρε ποτε εισαι ικανοποιημενος απο τη ζωη σου, ε μπορει να μην εισαι και καθολου ετοιμος και να πιεστεις πολυ οταν ΠΡΟΚΥΨΕΙ το παιδι αλλα ενταξει μπορει και να τα καταφερεις πιο καλα απο εναν ετοιμο.
Και γενικα ολη αυτη η λογικη του "ενταξει μωρε, ποτε δεν ξερεις" ειδικα οταν προκειται για τον ερχομο ενος νεου ανυπερασπιστου ανθρωπου στη ζωη, μου φαινεται επιπολαια, ανευθυνη και εγωιστικη. Βολικη πανω απο ολα, για ολους εκτος απο το παιδι.
Καλυπτει τελεια σαν απαντηση την ερωτηση του καθενος "Εγω γιατι να μην κανω? Αφου θελω, τωρα μου ηρθε να θελω."

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..

---

Οκ... και ποιο θα ηταν το προβλημα σε αυτο?

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Πρόσεξε άλλο το έριξα ενα χαστούκι πανω στα νεύρα μου στη στιγμή και άλλο το βγάζω το άχτι μου κακοποιώντας το παιδί μου σκόπιμα. Εχει διαφορά, συμφωνώ. Για μένα έχει διαφορά ομως και το "κακοποίω το παιδι μου βγάζοντας το άχτι μου και ό,τι έχω καταπιεσμένο μέσα μου" με το "προσπαθώ (με λάθος τρόπο) να το διαπαιδαγωγήσω". Και τα δυο σκόπιμα γίνονται αλλά τα θεωρώ διαφορετικά, το ένα έχει να κάνει με τα συναισθήματα το γονιού και το άλλο δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα του.
.

---

Μα σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για κακοποίηση η δικαιολογία είναι η διαπαιδαγώγηση. Ξέρεις πολλούς που παραδέχονται ότι χτυπάω το παιδί μου γιατί έχω δικά μου άλυτα θέματα, απωθημένα, καταπιεσμένα κτλ; Εγώ ελάχιστους. Οι περισσότεροι αυτό που θα σου πουν αν τους ρωτήσεις είναι οτι το κάνουν για το καλό του παιδιού, για να του μάθουν κάτι, για να το κάνουν σωστό άνθρωπο.

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Μου φαινεται πολυ αερα πατερα και στα κουτουρου αυτη η λογικη. Οτι νταξει μωρε ποτε δεν εισαι 100% σιγουρος, σιγα μωρε ποτε εισαι ικανοποιημενος απο τη ζωη σου, ε μπορει να μην εισαι και καθολου ετοιμος και να πιεστεις πολυ οταν ΠΡΟΚΥΨΕΙ το παιδι αλλα ενταξει μπορει και να τα καταφερεις πιο καλα απο εναν ετοιμο.
Και γενικα ολη αυτη η λογικη του "ενταξει μωρε, ποτε δεν ξερεις" ειδικα οταν προκειται για τον ερχομο ενος νεου ανυπερασπιστου ανθρωπου στη ζωη, μου φαινεται επιπολαια, ανευθυνη και εγωιστικη. Βολικη πανω απο ολα, για ολους εκτος απο το παιδι.
Καλυπτει τελεια σαν απαντηση την ερωτηση του καθενος "Εγω γιατι να μην κανω? Αφου θελω, τωρα μου ηρθε να θελω."

---

Αν αυτο καταλαβες οτι ειπα, τι να σου πω.
Ειπα εγω οτι αυτο ειναι δικαιολογια για να κανει καποιος παιδι αερα πατερα; Γιατι να παει το μυαλο σου στο χειροτερο ενδεχομενο;
Προφανως και ειναι επιθυμητο να εχει καποιος κριτηρια και προυποθεσεις για το ποτε ειναι σωστο και αν ειναι σωστο να κανει παιδι.
Λεω πως απαξ και εχει κανει παιδι καποιος που νιωθει ετοιμος, αυτο δεν σημαινει οτι θα κανει οντως καλη δουλεια, και οτι αν τυχει μια κοπελα να γκαστρωθει στα 18 ξερω γω και αποφασισει να το κρατησει, δεν σημαινει οτι θα ειναι απαραιτητα κακη μητερα επειδη δεν ηταν ετοιμη. Μπορει να το παρει αποφαση και να πιεσει τον εαυτο της να κανει το καλυτερο δυνατο και να κανει πραγματι καλυτερη δουλεια απο καποια που θυμηθηκε να κανει παιδι στα 35+ επειδη φοβηθηκε οτι της τελειωνει ο χρονος.
Προφανως και το ιδανικο θα ηταν να εχει ζησει τη ζωη της, να εχει μια επαγγελματικη αποκατασταση, να εχει μια ωραια ισορροπημενη συντροφικη σχεση και την παρουσια πατερα, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι ειναι καταδικασμενη να ειναι κακια μητερα.
Επισημαινω πολυ απλα οτι δεν ειναι τοσο ευκολο να κρινουμε σωστα με γενικευσεις...καμια φορα δεν εισαι ετοιμος, αλλα ανταποκρινεσαι στη "μαχη".

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

---

Δεν ειχε σκοπο να της μαθει να προστατευει τον εαυτος της και να προσεχει, αλλα να προστατεψει τον κωλο του απο το να εκτιθεται στους γειτονες. Θεωρησε οτι η κορη "εδωσε δικαιωματα" και αυτο με καποιον τροπο του ετσουξε τον εγωισμο.
Βεβαια αν τον ρωτησεις θα σου πει οτι το εκανε για το καλο του παιδιου και οτι "Αυτος ξερει!"

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Μα σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για κακοποίηση η δικαιολογία είναι η διαπαιδαγώγηση. Ξέρεις πολλούς που παραδέχονται ότι χτυπάω το παιδί μου γιατί έχω δικά μου άλυτα θέματα, απωθημένα, καταπιεσμένα κτλ; Εγώ ελάχιστους. Οι περισσότεροι αυτό που θα σου πουν αν τους ρωτήσεις είναι οτι το κάνουν για το καλό του παιδιού, για να του μάθουν κάτι, για να το κάνουν σωστό άνθρωπο.

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

---

Ε καλα αλλο τι λεει ο καθενας και αλλο τι ισχυει, προφανως. Το παιδι ομως θεωρω πως ως ενηλικας μπορει να καταλαβει σε ενα βαθμο τι απο ολα ισχυε πραγματικα. Προσωπικα μπορω να θυμηθω περιπτωσεις και των δυο ειδων και μπορω να τις διακρινω.