Printable View
Να το διαβάσεις οπωσδήποτε. Πέρα από το ότι είναι πολύ ωραίο βιβλίο γενικότερα, θα ταυτιστείς είμαι σίγουρη.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Το γεγονός ότι δυσκολεύεσαι να μιλήσεις ειδικά πάντως και προτιμάς το γενικά, είναι μάλλον δείγμα ότι ακόμα κρατάς θυμό στον εαυτό σου (ή ενοχές) για τα όσα δέχτηκες ή που δεν κατάλαβες νωρίτερα κτλ. Είναι σαν να θες να το πετάξεις από πάνω σου.
Υπόθεση είναι αυτή, μην παρεξηγηθώ, δεν σου κάνω τον ψυχολόγο ή τον ειδικό.
Αυτό που ένιωθες ή που μπορεί να νιώθεις ακόμα είναι το αποτέλεσμα της έκθεσής σου σε ένα περιβάλλον όπου υπήρξαν πολλές προβολές, ενοχοποίηση και χειριστικότητα. Αν δεν σου πετάξει ο ΟΔΠ ή ο cover ΝΔΠ όλες τις ευθύνες δεν θα ησυχάσει, αυτή είναι η δύναμή τους, να σε κάνουν να νοιώθες ότι φταις. Αυτοί να ξέρεις και αυτό ισχύει 100% πιστεύουν ότι είναι τα μόνα θύματα στο δωμάτιο. Πάντα θεωρούν τον εαυτό τους θύματαQuote:
Originally Posted by elisabet
Μπορεί να είναι και έτσι. Πάντως δεν βιάζομαι να το πετάξω από επάνω μου. Θα το αφήσω να ωριμάσει όσο ωριμάσει μέχρι να σαπίσει από μόνο του. Εγώ αυτό που θέλω να κάνω είναι να τοποθετήσω μέσα μου τα πράγματα όπως πρέπει να τοποθετηθούν.Quote:
Originally Posted by elisabet
Αν έβλεπες τα μειλ που μου στελνε μετα τον χωρισμό προσπαθώντας να περιγράψει την κατάσταση θα καταλάβαινες ακριβώς τι λέω. ΟΛΑ όσα έλεγε για μένα, ήταν σα να περίεγραφε ακριβώς τον εαυτό του. Μπορούσε να σου περιγράψει ακριβώς την κατάσταση του...μόνο που αυτός τα λεγε για μένα. Κι ήταν τόσο το μπέρδεμα μου και η αμφισβήτηση του εαυτού μου, που χρειάστηκε δικοί μου άνθρωποι να μου λένε "μα τι λέει; Εσύ δεν είσαι έτσι!!!" ¨Οταν τα συζητούσα αργότερα με τον ψυχολόγο μου λέγε ακριβώς αυτό. Πως όταν είσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον με παράνοιες (δεν είχαμε αναφερθεί σε οριακή ή άλλη διαταραχή, απλά το σκηνικό εξετάζαμε) από ένα σημείο και μετά αρχίζεις και χάνεις και συ την επαφή με την πραγματικότητα, αρχίζεις και μπερδεύεσαι και νιώθεις πως τρελαίνεσαι κυριολεκτικά. Κι είναι τέτοια η χειριστικότητα που νιώθεις μια συνεχή ενοχή χωρίς να ξέρεις καν τον λόγο!!!Quote:
Originally Posted by aeolus74
συμφωνώ, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσεις και με τον καιρό θα δεις πόσο θα αρχίζει να αλλάζει η οπτική σου και να γίνονται όλα πιο ξεκάθαρα. Θα σκέφτεσαι περιστατικά συγκεκριμένα και θα εκπλήσσεσαι εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου για το πόσο διαφορετικά τα αντιλαμβανόσουν τότε.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Σε πιστεύω απόλυτα. Ότι είχε τα πέταξε επάνω σουQuote:
Originally Posted by elisabet
Πιστεύω ακράδαντα πάντως πως ήξερε την κατάσταση του από πριν. Όταν συνδύασα μετά διάφορες κουβέντες που έλεγε σε άσχετες συζητήσεις, κατάλαβα πως τελικά ήξερε ακριβώς την κατάσταση του, πιθανώς να του είχε γίνει κάποια διάγνωση στο παρελθόν, δεν ξέρω. Πάντως σε πολλές κουβέντες ήταν σα να με προειδοποιούσε.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Σε έναν καβγά κάποια στιγμή που δεν θυμάμαι καν τον λόγο τώρα, είχα μεσάνυχτα εγώ, την επόμενη μέρα ήμουν κάπως αδιάθετη, με είχε πιάσει το στομάχι μου, τάση για εμετό κτλ χωρίς πριν ποτέ να είχα παρόμοιο πρόβλημα. Μεταξύ μας ήμασταν κάπως παγωμένοι, είχε κάνει μια έκρηξη θυμού για έναν ασήμαντο λόγο αλλά εγώ δεν το είχα συνδυάσει με την αδιαθεσία. Με πήρε τηλέφωνο κάποια στιγμή σαν βρεγμένη γάτα για τα χθεσινά κ του ανέφερα πως μόλις είχα φύγει απτην δουλειά γιατί είχα κάνει εμετό υποθέτοντας πως θα ήταν κάποια ίωση. Μου είπε από μόνος του " δεν είναι ίωση, έκανες εμετό τα σκουπίδια που σου πέταξα χθες". Αυτή η τάση για εμετό επανερχόταν μετά από κάθε αναίτιο καβγά. Και κάθε φορά το ερμήνευε με τον ίδιο τρόπο.
Όταν λέω για ταινία δεν εννοώ ότι νόμιζα ζούσα σε ταινία, εντάξει δε το έχασα ακόμη χαχα, εννοώ το ότι σκεφτόμουν κάποια στιγμή πως συνδέονται λόγια και καταστάσεις με ότι έγινε αργοτερα που όταν έγιναν πέρασαν στο ντουκου και την διαδικασία σκέψης που σε βάζει να ξεμπλεξες το κουβάρι και να βρεις τον ένοχο. Μια έξυπνη και δύσκολη ταινία που έχασες το τέλος και κάνεις υποθέσεις να βρεις τον δολοφόνο ας πούμε και ειναι τετοιες οι πληροφορίες που αμφιβάλλεις και για τους κομπαρσους.
Εντάξει πραγματικά ντρέπομαι να τα πω αυτά εκτός φορουμ, δεν λένε τυχαία ότι σε κάνουν να αισθανθείς σαν τρελός. Άνετα μπορούν να κάνουν σοβαρή ζημιά σε ευαίσθητους ανθρώπους. Θεωρώ ότι την γλίτωσα.
Είχε πει κάτι για οριακή, αλλά επειδή την έζησα και έχω διαβάσει αρκετά έχω την υποψία (μην παρεξηγηθώ, υποψία- γνώμη όχι διαγνωση) ότι έχει σύνδρομο asperger το οποίο έχει πολλά κοινά έτσι κι αλλιώς με την ΟΔΠ αλλά και όσοι έχουν ελαφργ αυτισμό πέφτουν συχνά θύματα bullying και κακοποίησης (η ιδια τα ανεφερε) οπότε έχεις ένα άτομο με οριακή και asperger. Τρομερά δύσκολη κατάσταση αν τη ζήσεις.
Δεν το λέω αυθαίρετα, έχει όλες τις "παρενεργειες" του συνδρομου. Είδα γυναίκες asperger στο YouTube και ειδα τρομερες ομοιοτητες στον τροπο ζωης, σκεψης, κινησεων, τροπου ομιλιας, καθημερινοτητας και ιδεων. Δεν της το ανεφερα ποτε αυτο.
Κάποια στιγμή διάβασε ένα βιβλίο που είχα το οποίο ουσιαστικά είναι η θεραπεία σχημάτων η οποία είναι η μετεξέλιξη της γνωσιακής θεωρίας για διαταραχές προσωπικότητας, αλλά το βιβλίο αυτό έχει μια πιο εκλαϊκευμένη γλώσσα. Δεν αναφέρεται σε διαταραχές αλλά σε παγίδες ζωής. Είναι του Young Jeffrey και λέγεται "ανακαλύπτοντας ξανά την ζωή σας". Ο τίτλος παραπέμπει σε τσελεμεντέ ευτυχίας αλλά δεν είναι. Αφού διάβασε το βιβλίο, μου λέει με σιγουριά ότι η παγίδα στην οποία βρίσκεται και μάλιστα πάαααρα πολύ είναι η παγίδα της εγκατάλειψης! Εκεί είπα το πρώτο μου Ωχ!... από μέσα μου. Μάλλον δεν είχε καταλάβει τι διάβαζε και τι σήμαινε αυτό που είπε. Βέβαια δεν πιάστηκα από εκεί, ήταν απλά ένα καμπανάκι τότε που όμως σταδιακά εξελίχθηκε σε καμπαναριό της παναγίας των Παρισίων όταν άρχισαν οι συμπεριφορές να σχετίζονται με αυτό. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίοQuote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Ναι οκ, έτσι κατάλαβα κι εγώ ότι το εννοείς, κι έτσι το ένοιωσα κι εγώQuote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Αυτό που γράφεις είναι ακριβώς αυτό που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κάποιος που δεν έχει ανάλογη εμπειρία. Ο ΟΔΠ και ο cover-ΝΔΠ (που είπαμε ότι μοιάζουν πολύ) είναι πολύ πιο επικίνδυνη κατάσταση από τον over-ΝΔΠ (πομπώδης) γιατί όλα γίνονται συγκαλυμμένα. π.χ στα δικά μου μάτια ο over-ΝΔΠ είναι σαν ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας που θα σε ξεσκίσει, αλλά τουλάχιστον τον βλέπεις να έρχεται. Μπορείς να ακούσεις στο βάθος να παίζει κι εκείνη την μουσική από την ταινία: νταν-νταν...............νταν-νταν.................νταν-νταν.... που αυξάνει ο ρυθμός όσο σε πλησιάζει νταν-νταν-νταν-νταν-νταν-νταν-νταν-νταν. Οι ΟΔΠ και cover-ΝΔΠ είναι άλλη περίπτωση. Δεν θα εμφανιστούν στην ζωή κάποιου σαν καρχαρίες με αιματοβαμμένα σαγόνια που διψούν για ακόμα περισσότερο αίμα....και σάρκα. Όχι. Θα εμφανιστούν σαν χαριτωμένα αδέσποτα κουτάβια που η σκληρή ζωή τους αδίκησε, που δεν τους εκτίμησε και δεν αναγνώρισε την αξία τους. Θα έρθουν σαν θύματα και όχι σαν θύτες. Κατατρεγμένοι από την σκληρότητα των άλλων, που ζητούν αγάπη, κατανόηση, μια ζεστή αγκαλιά κλτ. Στην δική μου περίπτωση έτσι ήρθε. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε και τα είπαμε δεν είχα καταλάβει ακριβώς αν παίζει φλερτ ή αν κάνω ψυχοθεραπεία. Μετά ανοίγεις την πόρτα, παίρνεις το κουτάβι στο σπίτι και εκεί αρχίζει η φθορά...εκ των έσω! Μπορεί δλδ να θυμώσεις πάρα πολύ με το κουταβάκι αυτό που κοιμάται τόσο γλυκά στην αγκαλιά σου επειδή έπνιξε τις δύο γάτες σου, αλλά θα καταπνίξεις τον θυμό σου γιατί πως να τιμωρήσεις ένα τόσο ευαίσθητο και ευάλωτο πλασματάκι που στην τελική τι ζητάει? αγάπη!Quote:
Εντάξει πραγματικά ντρέπομαι να τα πω αυτά εκτός φορουμ, δεν λένε τυχαία ότι σε κάνουν να αισθανθείς σαν τρελός. Άνετα μπορούν να κάνουν σοβαρή ζημιά σε ευαίσθητους ανθρώπους. Θεωρώ ότι την γλίτωσα.
άκουγα κάποια στο γιουτουμπ, πάσχων, εννοείται γλυκιά κοπέλα, χαριτωμενη κτλ που έλεγε σε κάποια στιγμή πως αν κάποιος της αρέσει και δώσει το οκ για κάποια σοβαρή σχέση δηλ να φανταστεί μαζί του γάμο κτλ ότι εκείνη τη στιγμή αυτός απλά δεν έχει ιδέα που μπαινει και πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση.
Το λάθος που έκανα εγώ ότι δεν το έληξα όσο ήταν αρχή ακόμη, όχι ότι έκανε κάτι συγκεκριμένο, πχ με έβρισε η μιλούσε με άλλον η με εγραφε, αλλά μια αίσθηση ότι κάτι δεν, ότι κάτι περίεργο γίνεται εδώ, μια αίσθηση γλυκειά αλλά και αοριστα αβολη.
ένα ακόμα ζήτημα σημαντικό που παίζει πολύ και μαρτυρά ότι τα πάντα γίνονται συγκαλυμμένα, είναι ο τρόπος με τον οποίο παραβιάζονται και μπερδεύονται τα όρια. Υπάρχει ο επιθετικός τρόπος "θα κάνεις αυτό ή δεν θα κάνεις αυτό επειδή έτσι γουστάρω" ή ένα άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η κριτική οικείων ατόμων (φίλοι, συγγενείς) που μόλις γνώρισε. Εδώ δεν υπάρχει κάτι το συγκαλυμμένο. Όμως η ίδια δουλειά μπορεί να γίνει μέσω της εγγύτητας. Δλδ δεν θα παραβιάσει ο άλλος τα όρια από το χωράφι σου για να σπείρει ότι γουστάρει αυτός...γιατί νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να το κάνει, αλλά, θα σε καλέσει στο δικό του χωράφι για να το καλλιεργήσεις σαν δικό σου. Να πω ένα προσωπικό παράδειγμα. Πολύ νωρίς στην σχέση περίπου το πρώτο τρίμηνο, προσπάθησε να με εμπλέξει σε κάτι κληρονομικά ζητήματα (είχαν γίνει χοντροί καυγάδες στην οικογένειά της και ήθελε να τα ξεκαθαρίσει αυτά....ακόμα δεν τα ξεκαθάρισε). Λέω "εμπλοκή" και όχι "άποψη" διότι το ζητούμενο δεν ήταν να πω απλά την άποψή μου αλλά να συμμετέχω από κοινού στις αποφάσεις. Εγώ ένοιωσα κάπως άβολα διότι έκρινα ότι είναι πολύ νωρίς για να εμπλακώ σε κάτι τέτοιο, ένοιωσα ότι πάω να μπλέξω σε ξένα χωράφια. Με χαλούσε η ιδέα ότι καλούμαι να πάρω εγώ αποφάσεις για σπίτια και εξοχικά που κάποιοι άλλοι ξόδεψαν μια ζωή για να τα φτιάξουν. Εδώ υπάρχει μία παγίδα. Ένα έκδηλο μήνυμα που λέει: "αγάπη μου βλέπεις πόσο σημαντικός είσαι για εμένα?", και ένας υπόγειος στόχος που επιδιώκει μέσα από την εγγύτητα (come, come to my baby!) να χαθούν τα διακριτά όρια του καθενός. Φυσικά μαλώσαμε όταν την είπα τον προβληματισμό μου αν και προσπάθησα να το κάνω με πολύ προσεκτικό τρόπο. Ο τόπος δεν μετράει. Όπως και να το έλεγα το μήνυμα που θα λάμβανε θα ήταν το ίδιο. "δεν θέλει να πάρει αποφάσεις σημαντικές για την ζωή μας, άρα, δεν έχει σκοπό να μείνει πολύ σε αυτή την σχέση, άρα κάποια στιγμή θα με παρατήσει, άρα είναι κι αυτός σαν όλους τους άλλους, άρα, άντε γαμήσου παλιοπαρτάκι!". Πολλές φορές ένοιωσα ότι καταπατούνται τα χωράφια μου είτε με επιθετικό είτε με υπόγειο τρόπο, αλλά τον υπόγειο τρόπο δεν τον καταλάβαινα. Καταλάβαινα μόνο σε συναισθηματικό επίπεδο ότι κάτι δεν μου αρέσει εδώ. Τώρα καταλαβαίνω
Κάτι θα υπήρχε που είδες και σου προκάλεσε αυτή την αίσθηση. Τα συναισθήματα πάντα τα νοιώθουμε για κάποιο λόγο. Βέβαια μερικές φορές δεν αναγνωρίζουμε εύκολα το τι είναι δικό μας και τι έρχεται ως ερέθισμα από έξω. Εγώ π.χ. τον πρώτο βελούδινο καιρό όταν ένοιωθα "περίεργα" συνήθως το απέδιδα σε εσωτερικούς παράγοντες, ως αποτέλεσμα του έρωτα που ένοιωθα.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Είχε αντίληψη της συμπεριφοράς του και αυτό ίσως τον έκανε μερικές φορές να νοιώθει ντροπή και να προσπαθεί να το μαζέψει. Για αυτό τον λόγο δεν πιστεύω ότι υπήρχαν ψυχοσικά επεισόδια.Quote:
Originally Posted by elisabet
Αυτό που λες "να με προειδοποιήσει" το έχω δει στο παρελθόν σε 2-3 περιπτώσεις που έφυγα σούμπιτος από το δεύτερο ραντεβού. Μιλάμε για φράσεις του στυλ: "τι θες εσύ μαζί μου", "εγώ έχω πολλά θέματα" κτλ. Εγώ δεν το εξέλαβα αυτό ως προειδοποίηση αλλά ως ξεκαθάρισμα δλδ "φιλαράκι μην ζητάς τα ρέστα εγώ από την αρχή σου εξηγήθηκα να μην περιμένεις και πολλά πολλά"
Αυτό που κάνει πολύ δύσκολο το να κατανοήσουμε την συμπεριφορά αυτών των ατόμων (αν μιλάμε για διαταραχές) είναι αυτό το splitting που συμβαίνει μέσα τους. Δηλαδή η ταυτόχρονη και άκρως αντίθετη αίσθηση και οπτική για κάτι συγκεκριμένο. Δηλαδή π.χ. εσύ δεν μπορείς να βλέπεις ένα αυτοκίνητο ταυτόχρονα ως όμορφο και ως άσχημο. Ε! αυτός μπορεί.
Λοιπόν μου χετε θυμίσει κι οι δύο σας, πράγματα που τα είχα αφήσει πίσω πια αλλά καθώς σας διαβάζω, όλο κι από κάτι θυμάμαι από την ιστορία.
Εγώ από την αρχή που τον γνώρισα, ήταν τόσο έντονο όλο αυτό που με φόβισε. Αυτό το πήρα εξ ολοκλήρου πάνω μου (και με την ευγενική χορηγία του βέβαια υπογείως) γιατί θεωρούσα ότι γενικά είμαι φοβιτσιάρα (ήμουν σε περίοδο αυτομαστιγώματος είπαμε) και το απέδιδα σε δικό μου καθαρά φόβο, ανασφάλειες κτλ. Το γεγονός ότι δεν μου είχε ξανασυμβεί σε σχέση, το απέδιδα στην ένταση των συναισθημάτων. Με τρόμαζε η ιλιγγιώδης ταχύτητα που ένιωθα ότι έπαιρνε το πράγμα. Για πλάκα τον αποκαλούσα "σίφουνα", ότι ήρθες και με πήρες και με σήκωσες ας πούμε. Όταν η σχέση πήρε άσχημη τροπή πια, πάλι το πήρα πάνω μου και σκέφτηκα το φαινόμενο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Αυτό μου το είχε πει εκείνος και το είχα φάει κανονικά. Το στόρυ ήταν ότι εσύ φοβόσουν τόσο πολύ από την αρχή, ήσουν τόσο σίγουρη πως όλα θα πάνε χάλια...που τελικά το προκάλεσες. Μάλιστα για να μου το επιβεβαιώσει είχε βρει κάτι που του χα γράψει (γράφω όταν έχω όρεξη είτε πεζά είτε στοιχάκια) το οποίο κατά την γνώμη του ήταν "προφητικό" και εκεί ακριβώς έδειχνα πως είχα σκοπό να το τελειώσω άδοξα όλο αυτό με μας τους δύο.
Φυσικά πολυ΄αργότερα κατάλαβα πως ούτε φοβιτσιάρα ήμουν ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είχα κάθε λόγο να φοβάμαι μαζί του. Το ένστικτό μου προσπαθούσε να με προειδοποιήσει και να με σταματήσει αλλά εγώ δεν το άκουγα. Ούτε καμιά αυτοεκπληρούμενη προφητεία υπήρχε. Υπήρχαν απλά εκατοντάδες σημάδια τα οποία συνειδητά δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ είτε επειδή ήμουν ερωτευμένη είτε επειδή ήταν φαινομενικά αθώα. Ο ψυχολόγος (για να ηρεμήσει τις τύψεις μου??) , συνέχιζε να μου λέει πως ακόμα και έμπειρος ψυχολόγος όταν εμπλέκεται συναισθηματικά είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να αντιλφθεί μια διαταραχή, αλλά εγώ όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο πολύ απορούσα ότι πώς στο καλό δεν τα είδα αυτά νωρίτερα;;; Γιατί όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο ξεκάθαρή μου γινόταν η εικόνα και οι μηχανισμοί χειραγώγησης που χρησιμοποιούσε.