Χωρίς να υποτιμώ τον παράγοντα της κληρονομικότητας, θέλω να εξάρω την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ αυτού και του περιβαλλοντικού παράγοντα.Quote:
Originally posted by vince
Νομίζω πως το θέμα με τα μογγολάκια εξαντλήθηκε. Θα ήθελα όμως να κάνω μια ερώτηση. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει test εγκυμοσύνης για έμβρυα που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν κάποια ψυχική πάθηση σε κάποια στιγμή στην ζωή τους (σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή για παράδειγμα). Αν υπήρχε τέτοιο test και το έμβρυο είχε την προδιάθεση να παρουσιάσει κάτι τόσο βαρύ εσείς θα προχωρούσατε με την γέννα ή θα προτιμούσατε την έκτρωση?
Συνήθως οι άνθρωποι με τόσο βαριές ψυχικές νόσους δεν τεκνοποιούν. Είναι κάτι που δεν έχει απαντηθεί από την επιστημονική κοινότητα. Εφόσον οι σχιζοφρενείς δεν κάνουν παιδιά γιατί η σχιζοφρένεια δεν έχει εξαλειφτεί? Θα ήθελα να ακούσω γνώμες.
Από την δική μου οπτική γωνία θα μπορούσα να υποστηρίξω πως υπάρχουν αγορές που παράγουν τα επιθυμητά αγαθά και αγορές που δημιουργούν αγαθά και ανάγκες. Αν υπήρξε έστω και μια αδιαμφισβήτητη ένδειξη κοινωφέλειας στον κόσμο δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως ακόμα και η ίδια η ζωή έχει τιμή αναγραφόμενη επάνω της. Πιθανώς στο μέλλον να υπάρχει η επιλογή (μέσω της ανάλογης αμοιβής) για παραγωγή \"τέλειων\" ανθρώπων. Ίσως να μην το δούμε στο κοντινό μέλλον αλλά το έχουν σφυρίξει προ πολλού (στην Ουγγαρία λένε... έχουν υπάρξει φήμες για το πρώτο κλωνοποιημένο παιδί που ζει εκεί).
Απο σχιζοφρένεια όλοι έχουμε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη τάση να νοσήσουμε, όπως και απο καρκίνο κτλ.
Ωστόσο, το αν τελικά θα νοσήσει κανείς, εξαρτάται απο πλείστους παράγοντες που κοινό παρονομαστή τους έχουν το περιβάλλον του ατόμου, τα βιώματά του και της συνθήκες ζωής του.
Το πώς έχει καταφέρει να χτίσει τον εαυτό του και την ταυτότητά του μέσα στον κόσμο που τον περιέβαλε, να διαμορφώσει την όποια αντίληψή του και να ικανοποιήσει τις πρωταρχικές του ανάγκες, αναπτύσσοντας την αυτογνωσία του.
Διαβάζω κάτι πολύ ενδιαφέρον πάνω στο θέμα, το οποίο παραθέτω αυτούσιο.
Αναφέρεται στην μη ορθά δομημένη οικογένεια, που έχει ως υπόβαθρό της την σαθρή ψυχική συγκρότηση των γονεικών μελών της, την αδυναμία τους κατ επέκταση στην χάραξη ρόλων - κανόνων - ορίων.
\" Η οικογένεια δεν είναι μια κρέμα - μια μάζα ομοιογενής και αδιαφοροποίητη, όπου όλοι είναι ίδιοι μεταξύ τους και κανείς δεν ξεχωρίζει απο τους άλλους. Ακριβέστερα, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αν τα μέλη της αισθάνονται και λειτουργούν συστηματικά και σε μεγάλο βαθμό αδιαφοροποίητα, σαν δείγματα μιας και της αυτής ουσίας, τότε έχουμε μια οικογένεια όπου οι ψυχικοί κόσμοι τείνουν να συγχωνεύονται, να γίνονται μια ψυχική κρέμα, όπου κανείς δεν βρίσκει ούτε τον εαυτό του όύτε τον άλλο. Είναι γνωστό το τι παράγει μαι τέτοια συντηρητική οικογένεια : παιδιά που δεν ζουν για λογαριασμό τους, που δεν έχουν την αίσθηση της δικής τους ύπαρξης, που δεν κατοικούν στη δική τους ψυχή, που είναι ψυχικά χαμένα. Και έχει ακόμη παρατηρηθεί οτι χρειάζεται να στραβώσει το πράγμα σε 3 διαδοχικές γενιές για να προκύψει ένα παιδί ψυχωτικό. Δηλαδή, η \"τρέλα\" δεν έχει την αρχή της στο \"τρελό\" παιδί, αλλά σε μια μακριά ιστορία, όπου οι εκάστοτε γονείς δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς στις προδιαγραφές ανατροφής ενός παιδιού συγκροτημένου και ισορροπημένου\"
