Printable View
Εννοουσα πως σε άλλη περιπτωση ίσως να τους ξυπνουσε αισθήματα συμπαθειας, αλλά έχοντας την εμπειρια με το πώς μου φέρθηκαν όταν είχα έξαρση της ορθοστατικης, βλεπω ότι απλως θα ειναι μια πληροφορία που θα τους χαροποιησει, που θα επιβεβαιωσει την αποτυχια μου στα μάτια τους και που θα την δουν ως τιμωρία.Quote:
Originally Posted by Remedy
και οχι μονο ως τιμωρια, αλλα ως μια προβληματικη κατασταση που ειναι απωθητικη και οχι ενδιαφερουσα...Quote:
Originally Posted by Skiouros8
μπορει πραγματικα να ειναι τυχαιο, αλλα ψαξε το λιγο στην ψυχοθεραπεια σουα υτο...
αν η αρρωστια εχει περασει στο υποσυνειδητο σου σαν κατι που ελκει ενδιαφερον και στηριξη, ενδεχεται αυτη σου η υποσυνειδητη πεποιθηση να ειναι αυτο που χειροτερευει την υγεια σου..
just saying...
Το έχω συζητήσει με τη ψυχολόγο αυτό. Εχει τεθεί το ότι ίσως η αρρώστια μου προκαλει ηδονή μέσω της προσοχης. Οτι έτσι αποζητω τον έλεγχο που δεν έχω σε άλλους τομείς της ζωής μου. Οτι παραλληλα είναι ένα καταλοιπο απο τότε που ήμουν βρέφος και η μαμά μου δεν με προσεχε αρκετά. Τα προβληματα υγείας μου υπηρχαν ανέκαθεν απλως παλια δεν εδινα σημασία. Πριν γίνει το περιστατικο με τις φολες που μου δημιούργησε μετατραυματικο στρες και παραλληλα μου ξυπνησε παρελθοντικα τραύματα, ήμουν σωματικά ακουραστος. Μετά το μυαλό μου και το σώμα μου περασαν ένα διαρκές σοκ. Αυτό πιθανον να με έκανε να προσεξω παραπανω καποια θέματα. Αλλά για τη μείωση ακοής κλπ, δεν βλεπω πώς μπορει να ευθύνεται η ψυχολογία. Είναι βέβαια ειρωνικό λογοτεχνικά ότι όντας αποσυναγωγος η μείωση ακοής επιβεβαιωνει την πληρη ασυνεννοησία μου με τους ανθρωπους και συνεισφέρει στη νοερη μου απομονωση.Quote:
Originally Posted by Remedy
Η μαμά μου παντως μισεί τους γιατρούς,λόγω της σχιζοφρενειας. Δεν τους εμπιστευεται. Μέχρι τα πεντε που έζησα μαζι της απέφευγε να με παιρνει σε γιατρό. Μια φορά όταν με χτυπησε ένας φίλος μου στο μάτι με μια πετρα και άνοιξε κάνοντας με να χασω αρκετό αίμα, δεν με πηγε στο νοσοκομείο. Με άφησε να αιμορραγω. Χρειαζομουν ραμματα. Στην πορεια βέβαια περασε και τώρα έχω μια μικρή γοητευτική ουλή πάνω απο το φρύδι.
Θεωρώ σε κάθε περιπτωση προβληματικο να βλεπει κανείς την αρρώστια ως κάτι αρνητικό. Είναι ένα ανθρωπινο στίγμα κι αυτό.
Για τα ψυχιατρικα μου θέματα ίσως θεωρώ ότι με κάνουν λίγο ενδιαφέροντα. Εχω ξαναγραψει ότι θεωρώ ότι το OCD μου εχει και θετικά στοιχεία. Ολες οι δυσκολίες έχουν θετικά στοιχεία. Μου δίνουν μια θέαση της ζωής που δεν εχουν όλοι. Νιώθω τυχερός καποιες φορες που είμαι αυτός που είμαι και είχα όλες αυτές τις δυσκολίες στη ζωή μου. Ισης βεβαια έτσι προσελκυω υποσυνειδητα περισσοτερες δυσκολίες. Αλλά γενικά οι ανθρωποι προσκολλουνται στο γνώριμο.
εγω δεν ειπα για την ακοη συγκεκριμενα, αλλα για ολη την ανησυχια σου με την υγεια, τους γιατρους και τις παθησεις...
σιγουρα τοε χεις συνδεσει με φροντιδα, απ οσα λες παραπανω..
Δεν έχω ανησυχία για την υγεία μου,έχω καρδιοφοβια που έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό απο τότε που πήρα το χαπι για την καρδιά (τώρα δεν παιρνω τιποτα). Αρρωστοφοβια είχα στο παρελθον αλλά την έχω ξεπερασει αρκετά, αλλά υπαρχουν ακόμα καταλοιπα. Η ψυχολόγος μπορει να βρήκε πολλες ενδιαφέρουσες λογοτεχνικά θεωρίες. Ο ψυχίατρος απο την άλλη μου ειπε ότι όλα συμβαίνουν στο υποστρωμα του OCD , απο τις κρίσεις πανικου μεχρι το μετατραυματικο στρες. Βέβαια ούτε αυτό με κάλυψε πληρως.Quote:
Originally Posted by Remedy
Εγώ θεωρώ ότι έχω εξιδανικευσει καποιες καταστάσεις λόγω της λογοτεχνίας. Πχ ο Τομας Μαν που ειναι απο τους αγαπημενους μου συγγραφείς στο Μαγικό Βουνό μιλαει για εναν ανθρωπο που λόγω μιας ελαφράς φθισης και αναιμικης κρασης έζησε στο σανατόριο για επτα χρόνια. Κι όταν βγήκε, κανείς δεν τον θυμόταν καν. Είχε αναλωθει παράλληλα σε έναν ανεδαφικο έρωτα. Εγκατέλειψε την πρακτικη ζωή για χάριν της φθοράς,του στοχασμού.
Καποτε ήθελα να διαφερω. Ισως δεν καταλαβαινα οτι ήδη διεφερα. Ισως με διχαζε το οτι διεφερα και παράλληλα είχα τις ίδιες ανάγκες με τους υπόλοιπους ανθρωπους. Οταν πολιορκουσα μια απο τις καθηγητριες που ερωτευτηκα φανταζομουν τέτοια σενάρια. Οτι αρρωσταινω και ερχεται να με φροντίσει. Οτι την σωζω απο κάτι με κίνδυνο της ζωή μου. Αλλά πια ξέρω πως και κάτω να πέσω δεν θα ενδιαφερθεί κανείς.
αυτο ακριβως ειπα.Quote:
Originally Posted by Skiouros8
οτι στο υποσυνειδητο σου, ταυτιζεις την ασθενεια με το ενδιαφερον που προκαλεις και με την φροντιδα.
ασχετως ποσα βηματα εχεις κανει ξεπερνωντας καποια πραγματα...
"ξερεις" οτι αυτο δεν προκαλει ενδιαφερον , με την λογικη σου ομως.
στο συναισθημα σου (οι αναφορες σε λογοτεχνικες φαντασιωσεις) εξακολουθει να λειτουργει ολο αυτο με την ασθενεια, ακομα κι αν λες οτι "ξερεις"...
Εκανα το λάθος να διαβασω παλιες δημοσιεύσεις απο το εκεί φόρουμ (δεν υπαρχει πια,τα βρήκα στο internet archive για άσχετο λόγο) Και οποιο τοπικ και να ανοιξω είναι εγώ και αυτή να μιλάμε φιλικά, να κανονιζουμε τη συνάντηση, να με λέει γλυκουλι. Πεντε χρόνια πριν. Πώς κατέληξε αυτό σε αυτή την αποξενωση; Πώς μπορεσε να με κατηγορήσει για στοκινγκ όταν είχαν προηγηθει αυτά; Πώς ήμουν τόσο αφελής; Και εκείνη εξακολουθεί να γραφει στο κλειστό φόρουμ. Μου φέρθηκαν απαισια. Και παρολα αυτά είχαν την μεγαλοψυχία να τη σκέφτομαι ,να θεωρώ ότι μπορει να φερθει με καλοσύνη κάτι που εκείνη θα εξέλαβε ως ένδειξη αδυναμίας και έλλειψη εγωισμού.
Σκεφτηκα να τις στειλω σκριν σοτ να δει πώς μιλουσαμε,να της θυμισω την οικειότητά μας,το ότι υπηρχε μια εποχη που γελουσαμε μαζί. Αλλά ξέρω ότι είναι ασκοπο. Μου είναι ακατανοητο όμως το πώς φτασαμε απο εκεί εδώ.
Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου?Quote:
Originally Posted by Skiouros8
Έχεις τάσεις μαζοχισμού?
Όσο μπαίνεις σε τέτοιες διαδικασίες πολλαπλασιάζεις τον χρόνο που θα χρειαστεί για να την ξεπεράσεις.
Σταμάτα να κατηγορείς άλλους, άσχετα με το αν το αξίζουν, γιατί δεν κάνει καλό σε εσένα.
Όσο τους κατηγορείς, συσσωρεύεις αρνητικά συναισθήματα μέσα σου που δεν σε αφήνουν να το ξεπεράσεις.
Το "γυαλί" έσπασε. Αποδέξου το, μάθε απο τα λάθη σου, και συνέχισε τη ζωή σου.
συγχωρεμενος. να μην το ξανακανεις το λαθος..Quote:
Originally Posted by Skiouros8
ενα πραγμα μονο ειναι σιγουρο στην ζωη (εκτος απο τον θανατο) και οποιος δεν το αποδεχεται θα κοπανιεται στα βραχια. κι αυτο ειναι Η ΑΛΛΑΓΗ.
παρτην αποφαση, κανε ειρηνη μαζι της, πριν σε καταπιει.
θα σε προσγειωσω ανωμαλα σκιουρακι.
δεν ειναι μεγαλοψυχια εκ μερους σου αν την σκεφτεσαι ακομα, παρα την αποξενωση, παρα την απομακρυνση της. ειναι κολλημα και εγωισμος εκ μερους σου. αρνεισαι να αποδεχτεις οτι δεν οριζεις εσυ το τι θα κανει η αλλη, αφου ειχε αυτην την προιστορια μαζι σου. δικαιωμα της... LET GO.
Ισως αν θυμόταν όσα λέγαμε να με εβλεπε πιο ευνοϊκά. Το λινκ το ποσταρα στην ομάδα του φβ στην οποια την ξεμπλοκαρα (την ξεμπλοκαρα μετά το όνειρο που είχα δει) Τεσπα,δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς σύντομα θα καταληξω και δεν θα θυμάται πια κανείς κάτι απο μενα.
Θυμίζεις κάτι άντρες που τους έχει χωρίσει η γυναίκα τους και ενώ έχουν μεσολαβήσει ένα σωρό σκηνικά και καταστάσεις για να φτάσουν στο χωρισμό λένε "Μα δεν μπορεί, πως μου το έκανε αυτό, κάπως θα γυρίσει, εμείς που είμασταν ερωτευμένοι και δεν μπορούσαμε στιγμή μακριά, που το και το και έτσι και γιουβέτσι", ενώ αυτά ήταν πριν χρόνια τον πρώτο καιρό κι έχουν συμβεί ένα σωρό πράγματα στο μεταξύ που εθελοτυφλούν να τα δουν, να τα σκεφτούν και να τα δεχτούν. Απομακρύνονται από την πραγματικότητα και αυτός είναι αρρωστημένος τρόπος σκέψης και δυνητικά επικίνδυνος!
Αντώνη, από αυτά που γράφεις εδώ μέσα, εγώ βλέπω έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλο εγωκεντρισμό συχνά, που εθελοτυφλεί και φαίνεται να αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα ψυχικής υγείας που έχει να λύσει. Είσαι σε άρνηση, θες ψυχοθεραπεία. Το να είσαι μορφωμένος, ευφυής και να έχεις πάρα πολλά θετικά στοιχεία, δεν ακυρώνει το ότι μπορεί ταυτόχρονα να έχεις άλλα προβλήματα. Δεν στο λέω για να τσακωθούμε ή για να σου την πω, αλήθεια.
Χαίρομαι που δημιουργείς! Ειλικρινά! Μακάρι αντί να διαβάζω ολημερίς ανούσια επαγγελματικά επιστημονικά κείμενα και λοιπά συναφή, να κατεύθυνα το ενδιαφέρον μου στη λογοτεχνία, στη συγραφή. Όμως, πρέπει να έχεις εμπνεύσεις για να το επιτύχεις κι έπειτα να μπορείς αυτό που θες να πεις να το εκφράζεις με ακρίβεια λόγου ώστε να γίνεται αντιοληπτό απ τον οποιοδήποτε αυτό που έχεις στη σκέψη σου.Quote:
Originally Posted by Skiouros8
συμφωνω σε ολα με την σονια.
σκιουρακι, παρτο αλλιως...
Πώς είναι επικίνδυνος τροπος σκέψης; Δεν είμαι ενα τυπικο cis αρσενικό, είναι ψηλότερη μου, είναι περισσότερο αδιστακτη ως χαρακτήρας, αν καποιος κινδυνεύει,αυτός είμαι εγώ. Ηδη κινδύνεψα οταν με κατηγορησε δημόσια για πλαστα παραπτωματα, είχα 150 παλμους non stop επι τρεις μέρες.Quote:
Originally Posted by Sonia
Σε καθε περιπτωση, δεν διαφωνω,σίγουρα ακουγεται αρκετα pathetic ολο αυτο. Τι συμβαινει όμως αν δεν ειναι ; Τι συμβαινει αν οι ανθρωποι δεν ειναι τόσο εύκολα αναλωσιμοι και τόσο εύκολα αναντικαταστατοι;
Δεν με πειραζει να δυστυχησω. Εχω προετοιμάσει τον εαυτό μου. Ολη μου η ζωή ειναι μια εναλλαγή ακραίων συναισθημάτων και καταστάσεων. Απλως δεν αντεχω την σκέψη του συμβιβασμού, δεν αντεχω τη σκέψη πως μια ιστορία μπορει να τελειώσει απο εγωισμό ή για κοινωνικούς λόγους, όταν στο μεταξυ μπορει να μεσολαβησει ο θάνατος.
Και δεν το σκέφτομαι μονο για αυτήν το παραπανω. Το σκέφτομαι και για άτομα που μισησα. Αν μου έλεγε ο γείτονας που έβαλε τις φολες "θέλω να μιλήσουμε και να αναλύσουμε τι έγινε μεταξύ μας" θα δεχομουν. Μου αρέσει να αναλυω τα κίνητρα, να ακούω τα συναισθήματα των άλλων, να βλεπω την κατασταση σφαιρικά.
Αλλά εκείνη δεν μου έδωσε καν αυτή την ευκαιρία. Και ξέρει ότι αυτό με τρώει αρκετές φορές. Οτι ήταν συχνά αμφισημη, ίσως εσκεμμένα.
Σε σχέση με τα θέματα ψυχικής υγείας, δεν διαφωνω, απλως έχω παψει να τα βλεπω ως κάτι που πρεπει να λυσω. Γιατί αν ήταν έτσι,αν είναι να διαγνωσω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, απλως και μονο επειδη έχω την αυτογνωσία να το κάνω,τι γίνεται με ολους τους αδιαγνωστους επικινδυνους γύρω μου; Ολους αυτούς που ποτε δεν θα πανε σε ψυχίατρο αλλά είναι εμφανώς και με επικινδυνο τροπο διαταραγμενοι;
Δεν χρειαζομαι φάρμακα για να λειτουργησω. Τα χρειάστηκα για ένα διάστημα,όχι πια. Είμαι πολυ δυνατός ψυχικά, ακόμα κι αν γκρινιαζω ή αγχωνομαι. Ολα αυτά είναι coping mechanism. Το OCD μου δεν ειναι τιποτα κακό, είναι ο τροπος σκέψης μου.
Ψυχανάλυση θα ξανακανω καποια στιγμή,δεν το αρνηθηκα. Απλως εκεί έξω,δεν είμαι ο μόνος που τη χρειάζεται. Απλως και μονο επειδη είμαι ειλικρινής και δεν κρυβω τις σκέψεις μου.