Printable View
Δεν με νοιάζει αυτή την στιγμή τι θα πούνε ειλικρινά....Quote:
Originally Posted by george1520
Δεν είμαι σε θέση να ανοίξω θέμα και δεν ξερω και που .....
Όσο για την επέμβαση δεν θέλω ούτε να την σκέφτομαι εκείνη την περίοδο και φυσικα την ανάρρωση......
Όταν νιώσεις καλύτερα και θέλεις να μιλήσεις άνοιξε θέμα να το συζητήσουμε...Quote:
Originally Posted by ntinti
Ευχαριστώ παιδιά !!!!!
Ευτυχώς λειπουν τα παιδιά και μπόρεσα και ξέσπασα και κάπως ηρέμησα.....
Αυτή η περίοδος ομως σου χαλάει γενικά την ψυχολογία.. Όταν θες κι αν θες άνοιξε θέμα.Quote:
Originally Posted by ntinti
Αγαπη ελπιζω να μην τα σταματησες μονη σου και μαχαιρι...Quote:
Originally Posted by ntinti
Όχι δεν τα σταμάτησα μαχαίρι σταδιακά αν και έπερνα 0,25 πρωί και 0,25 μεσημέρι ,τον πρώτο μήνα έκοψα το πρωινό και μετά περνά μισό μόνο το μεσημεριανό που εδώ και 4 μέρες το σταμάτησα και αυτό αφού ήμουν καλά.....Quote:
Originally Posted by ΜικρηΟλλανδεζα
Βέβαια ο γιατρός μου είπε οποτε βλέπω ότι το χρειάζομαι να παίρνω ένα 0,25 μέχρι και το τρίμηνο τον αντικαταθλιπτικών....
Δεν ξερω.....
Μπερδεμένη ειμαι ,φταίει το γεγονός ?φταιει η διακοπη ?μάλλον θα κρατήσω λίγο ακόμα καιρό το μεσημεριανό ......
Στην αρχη εκει πηγε το μυαλο μου οπως καταλαβαινεις. Δεν εχω καταλαβει ομως;μπερδευτηκα αρκετα.Η σταδιακη διακοπη ποσο καιρο διηρκησε;;Θα συμβουλευομουν σιγουρα τον γιατρο μιας και συνεπεσε με την διακοπη.Quote:
Originally Posted by ntinti
Ο γιατρός μου είπε ότι εγώ θα κρίνω μετά τον μήνα ποτέ να τα κόψω....Quote:
Originally Posted by ΜικρηΟλλανδεζα
Ανάλογα με το πως αισθάνομαι.....
Απλά να μην γίνονται κατά χρήσεις αν και εγώ δεν κάνω ,ίσα ίσα το αποφεύγω μέχρι Ν φτάσω στο αμήν....
Μάλλον θέλει ακόμα λίγο δεν νομίζω να εχω Θέμα μετά, θα φανεί ,παντως το σημερινό με έχει ρίξει και συνάμα φοβήσει αρκετά.....
Επειδη συνεπεσε με την διακοπη παει εκει το μυαλο μου.Εγω γιατρος δεν ειμαι αλλα μου φανηκε καπως βαρβαρο απο 0,50 σε 0.25 μεσα σε ενα μηνα.Οπως και να χει νομιζω θα ηταν καλυτερο να μιλησεις με τον γιατρο σου.Quote:
Originally Posted by ntinti
Μίλησα πριν λίγο,μου είπε να παίρνω το 0.25 Μια φορά την μέρα για καμία εβδομάδα όποτε κρίνω αναγκαίο και να μην φτάνω στο αμήν και μέτα βλέπουμε.....Quote:
Originally Posted by ΜικρηΟλλανδεζα
Θα το κάνω γιατί δεν θέλω αυτά τα πισωγυρίσματα, με τρομάζουν.....
Ευχαριστώ !!!!!
Παρτο χαλαρα φιλεναδα...καλυτερα αργη αλλα σταδιακη διακοπη παρα αποτομη και βαρβαρη...μην ζοριζεσαι να το κοψεις αν το εχεις ακομα αναγκη.Ειναι πολυ εθιστικο και θελει προσοχη γιατι γυρναει σε στερητικο και προκαλει χειροτερη κριση.Καθε οργανισμος ειναι διαφορετικος αλλα εγω απο 50 να παω σε 25 σε ενα μηνα, ουτε για αστειο.Υπενθυμιζω οτι τα 50 ml μπορεις να τα διαιρεσεις και δια του τρια,εναμισι χαπι δλδ...τι ευχαριστεις μαρηηη...Quote:
Originally Posted by ntinti
Διορθωση mg...
Εχεις δικιο δεν ξανακανω πειράματα ,απλα ξεγελαστικα θα πάω στο 0,25 και μετά και αυτό θα το κάνω μισό .....Quote:
Originally Posted by ΜικρηΟλλανδεζα
Ευχαριστώ για τις συμβουλές -εμπειρίες σου πως να στο πω .....βοηθάνε πολύ!!!!!
Γεγονός είναι ότι τα αντικαταθλιπτικά κόβονται με ακριβείς οδηγίες του γιατρού αλλά το ζαναξ είναι καθαρά πως αντιδρά ο κάθε οργανισμός ,αυτό μου είπε και ο ντοκτωρ ,όπως αισθάνομαι ,το σώμα σου και η ψυχή σου θα σε οδηγήσουν...
Τιποτα αγαπη ...αχ το χω βιωσει το στερητικο μια μερα που ξεχασα να παρω...αστο,δεν θελω να το θυμαμαι...Quote:
Originally Posted by ntinti
Μη μου δίνεις σημασία..
Έρχομαι από άλλο
πλανήτη...
Ακόμα βλέπω ορίζοντες,
εκεί που τραβάς όρια...
..Frida Khalo..
Ο άνθρωπος, παρά την εξέλιξή του μέσα στους αιώνες, δε σταμάτησε να κουβαλάει μέσα του τα ένστικτα ενός θηρίου..Και ένα θηρίο, όταν το σημαδεψεις, πρέπει να το σκοτώσεις..
Αν το πληγώσεις, αγριεύει....
- Δίνεις μια μπουκιά από την τυρόπιτα σου σε ένα κοκαλιάρικο αδέσποτο σκυλί και σκάει μύτη ο " εδώ πεινάνε παιδιά κι εσείς ταΐζετε τα ζώα".
- Βοηθάς μια φτωχή οικογένεια και σκάει μύτη ο " ναι, αλλά αυτή έβαψε τη ρίζα της, δεν έχουν ανάγκη, στα ψέματα το κάνουν"
- Βοηθάς αλλοδαπή οικογένεια " εδώ πεινανε οι Ελληνες,
αυτοί μας μάραναν"
-Βοηθάς ανάπηρο άνθρωπο " Αυτόν μωρέ που παίρνει την αναπηρική; Τόσοι άνεργοι υπάρχουν".
-Βοηθάς άνεργο "Να πάει να δουλέψει το ρεμάλι"
-Βοηθάς πρεζάκι " Επιλογή του είναι, τί τον ταίζεις, βόηθα
κανέναν με καρκίνο"
- Δίνεις σε γυφτάκι " θα του τα φάνε αυτοί που το βάλανε"
-Δίνεις στο "χαμόγελο" είναι απατεώνες. Αυτό κολλάει παντού.
Η απάντηση προς τα κακιασμένα αυτά όντα που ποτέ δεν έχουν δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε από την τσέπη ούτε και από την ψυχή τους ( όταν φυσικά έχουν την δυνατότητα! ) είναι το:
" Σήμερα έχω άπειρο χρόνο. Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ να τους γνωρίσω, άμα είναι να δώσω κι εγώ".
- ........... (σιωπή).
Δοκιμάστηκε σήμερα στις 7 το πρωί με απόλυτη επιτυχία..
.
.
Σάκης Μπουλάς
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.
Κική Δημουλά
Η Κική Δημουλά ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου Ελληνίδα ποιήτρια. Από την εφηβεία μου την διάβαζα. Την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου στο νοσοκομείο, διάβαζα ωρες ατελείωτες τις συλλογές της.
Στεναχωρηθηκα που πέθανε, είναι σαν να πέθανε και ενα κομμάτι απο την εφηβεία μου μαζί της.
Το αγαπημένο μου ποίημα :
Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.
Ποτέ μη βγάζεις κάποιον από τον κόσμο του για να τον φέρεις στο δικό σου..Δεν θα ξέρει τι να κάνει, θα γίνει δυστυχισμένος..
Τουλάχιστον, εκεί όπου βρίσκεται, ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού.....
Κι έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να
κάνουμε τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας...
Για όλους.. Όσους πέρασαν.. Φίλους... Εχθρούς.. Γνωστούς..
Απλούς περαστικούς... Τους δήθεν που μας χρησιμοποίησαν..
Τους άσχετους που θέλησαν να περάσουν καλά..
Τους περίεργους.. Ακόμα και αυτούς που δεν έβρισκαν
τίποτα ενδιαφέρον στη δική τους ζωή..
Κι επέλεξαν να βολτάρουν στη δική μας μήπως και
καταφέρουν να δώσουν νόημα στη δική τους...
Λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα μείνουν κοντά σου ουσιαστικά..
Που θα σε αντέξουν.. Θα σε νοιαστούν.. Θα σε αγαπήσουν πραγματικά....
Ο χρόνος δικάζει..
Άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει...
Και το συμπέρασμα; Είναι ακόμα εδώ..
Εδώ, για να μη σου λείψει τίποτα..
Σε αγάπησαν γι' αυτό
που είσαι και είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι σου..
Γι' αυτό προσπάθησε να μη τους πληγώσεις...
Μη τους προδώσεις.. Έχε τους πάντα ψηλά!!
Οι παρείσακτοι απλά κρυφοκοιτάζουν...
..Αλκυόνη Παπαδάκη..
Μπορεί να αναγκάστηκα να ακροβατώ, αυτό ομως δεν σημαίνει οτι δήλωσα ακροβάτης...
Κική Δημουλά
αφιερωμενο στο πιο τοξικο ειδος του πλανητη
https://www.youtube.com/watch?v=JedVO3KmJY4
πάλι σε συγχωρώ
πάλι σε ονειρεύτηκα
αύριο πάλι αύριο
θα σου το ξαναπώ
πάλι θα μου ζητήσεις
λογική εξήγηση
πάλι θα σου απαντήσω ότι
να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις .
.........................................
Χρειάζεται να σου περισσεύει για ν' αγαπάς
Κική Δημουλά
“Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.
Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο…
Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”
Από τον Γούντι Άλλεν
"Κανένα παιδί δεν πρέπει να ντρέπεται,
να φοβάται,
να πονάει στο σχολείο".
https://youtu.be/_ByQp1VqA1A
Ο μεγάλος άνθρωπος έχει δύο καρδιές : η μία ματώνει, η άλλη αντέχει.
..Χαλίλ Γκιμπράν..
«Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.»
Γιώργος Σεφέρης
Εκφράζομαι ελεύθερα στην συνέντευξη που έδωσα στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
https://www.youtube.com/watch?v=EHNhdA2Ptyw&fbclid=IwAR0RPezGKlb4euGmFTfBW _mM50SbqXOTF2HOm3k9c S6ms1ohPXs58VY4Ir8
https://www.youtube.com/watch?v=OeNYk6XYXdY
"Ήθελες πάντα τη ζωή που είναι μπροστά μου να μου δείχνεις"... Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανε εκείνος για να νιώθω και να βλέπω τη ζωή που είναι μπροστά μου και μερικές φορές αναρωτιέμαι τι να κάνω τώρα που δεν είναι πια εδώ και σκέφτομαι ότι δεν θα του άρεσαν οι προσπάθειες μου να φύγω κι εγώ κι επίσης αναρωτιέμαι αν έχει νόημα τελικά αυτός ο στίχος ή αν δεν υπάρχει τίποτα κι άδικα προσπαθώ...
Αν βγουν αληθινές οι προφητείες ...ένα τραγουδάκι απ΄τη Βανδή για να ρελαξάρουμε απ τον κορονοιό!!
https://www.youtube.com/watch?v=8euPd71PiF4
Κάποιο τραγούδι πάει να μου θυμίσει αλλά δεν μου ρχεται στο νου αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει, ελληνικό κομμάτι.Quote:
Originally Posted by george1520
Κι ένα αποφθεγνα απ τον Δαλάι Λάμα που λέει ότι ο άνθρωπος αποτυγχάνει να ζήσει τη στιγμή επειδή συνέχεια έχει στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν και στο μέλλον κι έτσι περνάει η ζωή του χωρίς να χαρεί τη στιγμή.
Χαίρομαι τη στιγμή σημαίνει νιώθω ενθουσιασμό γι αυτό που κάνω εκεί που είμαι εκείνες τις στιγμές ή ώρες που το κάνω με τη σκέψη προσκολλημένη σ αυτό που κάνω εκείνη/ες τις στιγμές δηλαδή σ αυτόν τον ενθουσιασμό κι ασχέτως πως θα θελα να μαι ή τι σχέδια έχω για το μέλλον ή τι προβλήματα ή σκοτούρες με βασανίζουν. Αυτός είναι δικός μου ορισμός όπως το χω ζήσει έστω κάποιες στιγμές.
πολυ σωστα ρε γιαννη μου, αλλα οταν μας εχουν γενισει με υποχρεωσεις πως μπορεις να μην σκεφτεσαι το μελον? Οταν εχεις για παραδηγμα μια εταιρει και τωρα, δεν μπορεις να πουλησεις τυποτα, ταυτοχρωνα εχεις υπογραψει επιταγη για τα προμηθευθεντα σου προιοντα οπου ο πελατης τελικα δεν θελει να τα αγορασει, και σου μενουν αυτα, ενω τα εχεις πληρωσει? οταν εχεις υπολογησει τα εσωδα απο αυτα ωστε να πληρωσεις τον ΕΦΚΑ και αλλες υποχρεωσεις ?Quote:
Originally Posted by ioannis2
Δυστυχως μας εχουν φουλαρει απο τετοια με αποτελεσμα να ειμαστε συνεχως στο παρελθον και στο μελον .!!
Απο την αλλη πρεπει να ξεφευγουμε διοτις το αγχος ειναι οτι χειροτερο, κι οι Ινδοι τα λενε πολυ σωστα, ο δυαλογισμος , δλδ η σκεψη στο συνετο παρον μοναχα! στην τωρινη αναπνωη δλδ ειναι οτι πιο σωστο! η αποφυγη δλδ του υποσυνηδητου.Βεβαια μπορουμε και στην δικη μας θρησκεια να τα βρουμε αυτα, ειναι η λεγομενη προσευχη! ειναι σχεδον το ιδιο πραγμα με τον δυαλογισμο των Ινδων βουδιστων.
Πράγματι, οι υποχρεώσεις απορροφούν την αίσθηση της στιγμής. Η ζωή όσο πάει γίνεται και πιο πολύπλοκη, με περισσότερες απαιτήσεις τις οποίες θεωρούμε αναγκαίες και φυσιολογικές, κι όσο τις αντικρίζουμε μ αυτόν τον τρόπο κατακλύζουν με την σκέψη μας, αν όμως πάψουμε να τις αντικρίζουμε μ αυτό τον τρόπο θα τρελαθούμε, θα πάθουμε πανικό. Δυστυχώς ακόμα και τις ώρες που προσπαθούμε να διαλογιστούμε η σκέψη μας δεν είναι πλήρως καθαρή, αφού έρχονται σκέψεις όπως για τις υποχρεώσεις αυτές. Εγώ μιλούσα κυρίως για μια επιτυχία, κάτι δημιουργικό που κάνω με την όρεξη μου, για ώρες διασκέδασης, βόλτας, ενός ταξιδιού, μιας συναναστροφής, για εκεινες δηλαδή τις περιπτώσεις όπου η στιγμή σε απορροφά ευχάριστα, σε ενθουσιάζει.
https://www.youtube.com/watch?v=o3EhOU60lk0&list=RDo3EhOU60lk0&index=1
Ρώτα τη νύχτα να σου πει τι λέν' όσοι είναι μόνοι
κι όσοι δεν ονειρεύονται κι όσοι δεν αγαπιούνται
τι λένε όσοι χάνονται και όσοι λησμονιούνται
και όσοι βλέπουνε το φως όλο να χαμηλώνει.
Ρώτα τη μέρα που θα 'ρθει ποιανού η καρδιά σπαράζει
και πως αντέχει να χτυπά όταν γλυκοβραδιάζει
ποιον καταπίνει η φωτιά και δε ρωτά κανένα
ρώτα κι εμένα να σου πω πώς ζω χωρίς εσένα.
Ρώτα τον πόνο να σου πει πόσοι τον προκαλούνε
σαν τους δαγκώνει η σιωπή, τους τρώει το σκοτάδι
και όσοι πατούν στα γόνατα για ένα μόνο χάδι˙
την μοίρα όσοι λάτρεψαν κι όσοι μαζί της ζούνε.
Ρώτα τη μέρα που θα 'ρθει ποιανού η καρδιά σπαράζει
και πως αντέχει να χτυπά όταν γλυκοβραδιάζει
ποιόνε ξεχνάει ο Θεός και δε ρωτά κανένα
ρώτα κι εμένα, μάτια μου, πώς ζω χωρίς εσένα.
Είμαι ο Τσιουμάνορας, το ψηλό, το γλυκό, το φαλακρό, το γεροδεμένο παιδί
που με τα ανάλαφρα γρήγορα βηματάκια έρχομαι συνέχεια κοντά σου
στο τραπεζάκι σου στο μπαρ
είσαι λιγάκι ντροπαλή και δε μου μιλάς
αλλά το ξέρω θα γίνεις δικιά μου επειδή κατά βάθος το θες
η φίλη σου με τον φιόγκο στο λαιμό κοιτάζει αφ υψηλού χαμηλά
λες και νιώθει αμήχανα περήφανη χαρά που η φίλη της βρήκε παιδί
Μετά από καιρό που ξαναπήγα στο μπαρ
σε είδα μόνο σε μια παρέα
κι αυτή με τη φίλη της πουθενά
κι άρα τίποτα δεν βγήκε...
(αγνώστου γνωστού περιγραφικό ποίημα)
ειμαι ενασ αντρασ ειχα 10 σου εδωσα 10 εσυ βρηκεσ ενα αλλο που σου εδωσε 20 και λεσ οτι εγω δεν ειμαι καλοσ μαθε και το αλλο ομωσ ειχα 10 ειχε 200
αυτο το ποιημα περιγραφει ολεσ μου τισ σχεσεισ οταν ημουν 20 χρονων γι αυτο και απεχω πλεον αυτα
Κάτι που διάβασα.. Ήταν μεγάλο οπότε βάζω ότι θεωρώ πιο σημαντικό.
"Ποτέ άλλοτε δεν είχε η ανθρωπότητα την ευκαιρία,να σταματήσει ολόκληρη ταυτόχρονα τον ακράτητο καλπασμό της.
Να κάνει ένα απρόσμενο διάλειμμα-έστω και αναγκαστικό-από το ποδοβολητό της πάνω σε τούτο τον πλανήτη.
Να κάνει ένα βήμα πίσω,να πάρει μια βαθειά ανάσα και να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της.
Να κοιτάξουμε κατάματα τα λάθη μας, σαν είδος αλλά και ο καθένας μας ατομικά.
Γιατί ότι βιώνουμε είναι τα λάθη μας που γύρισαν για να μας στοιχειώσουν.. Και αυτή είναι η ώρα του απολογισμού.
Είναι η ώρα που ο καθένας κλεισμένος στο "κελί" που έφτιαξε, θα έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό...
Οι περισσότεροι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την μοναξιά.Θα καταλάβουν ότι δεν αντέχουν να είναι μόνοι γιατί δεν έχουν τι να πουν με τον εαυτό τους. Εχουν μάθει να ορίζουν την υπαρξή τους μέσα από τα μάτια των άλλων.Μέσα από επαγγελματικές επιτυχίες, μεγάλους έρωτες, υψηλές ταχύτητες, ρετουσαρισμένες photos και βεβιασμένα likes.
Άλλοι θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι με τις σχέσεις που έφτιαξαν.Τα παιδιά, τους γονείς, τους συντρόφους. Κλεισμένοι σ'ένα σπίτι χωρίς ελπίδα διαφυγής, δε θα υπάρξει άλλος τρόπος παρά να δουν ένας τον άλλον κατάματα. Να λουστούν εκείνα τα κακομαθημένα παιδιά που εκείνοι κατάντησαν έτσι και μετά τα ξαμόλησαν στον κόσμο. Να αντιμετωπίσουν επιτέλους έναν γάμο που έχει τελειώσει και όλο αναβάλεται λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Να τεστάρουν αν πραγματικά μπορούν και αντέχουν να μείνουν με το νέο τους σύντροφο...
Κι άλλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με το φόβο του θανάτου,χαμένοι πίσω από κωλόχαρτα, μαντηλάκια και τόνους μακαρόνια...
Και με αυτό το σύννεφο του θανάτου πάνω από τα κεφάλια μας, ας αναλογιστούμε τι άξιζε από όσα ζήσαμε ως εδώ. Ας θυμηθούμε τι κάναμε πριν μερικές βδομάδες... γιατί θυμώναμε.. Γιατί παλεύαμε.. Κι αν όλα αυτά έχουν ακόμα αξία τώρα.
Κι αν δεν έχουν, ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε.
Δεν μπορούμε να πορευτούμε άλλο σαν είδος με μοναδικές αξίες το χρήμα και την εικόνα.Τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να μας βοηθήσει τώρα. Μας το δείχνει η ζωή χρόνια τώρα.Μας το φωνάζει το σύμπαν.Μας το ουρλιάζει ο πλανήτης. Ο πλανήτης που καταστρέφουμε κάθε μέρα που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας και χοροπηδάμε στην πλάτη του με την έπαρση του κυρίαρχου είδους.Κι όμως...δεν είμαστε το κυρίαρχο είδος.
Όποιος και να λείψει από εμάς,ο πλανήτης θα συνεχίζει να γυρίζει. Για την ακρίβεια, όσο εμείς νοσούμε ο πλανήτης θα θεραπεύεται.
Όσο μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, ο αέρας και τα νερά θα καθαρίζουν από τα υπολείμματα μας.
Τα ζώα και τα πουλιά θα γυρνούν ελεύθερα χωρίς τον φόβο μας.
Η Γη θα κάνει επιτέλους ένα διάλειμμα από την παρουσία μας και θα ανθίσει...
Κι αυτό ας μας γίνει ένα μάθημα που θα το θυμόμαστε όταν θα ξαναξεχυθούμε εκεί έξω.Να θυμόμαστε ότι κανείς μας δεν είναι σημαντικότερος κανενός σε αυτή τη γή και ότι εκείνη θα συνεχίζει να γυρίζει ακόμα και χωρίς εμάς.
Κι αν δεν το καταλάβουμε μόνοι μας τότε το επόμενο μας μάθημα θα είναι ακόμα δυσκολότερο...."
.
Αντώνιος Λουκόπουλος
Να μ' αγαπάς εαυτέ μου σ' έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου 'δίναν ραντεβού
απ' τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ' τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
https://youtu.be/O4OAormvM8c