διαβαζα μπουκοφσκι απο τα 20 - 20 κατι.
Σαν παρακμιακος με αλητηριο στυλ, σαφως και θα τον ειχα μεσα στα αναγνωσματα μου.
:)
Printable View
διαβαζα μπουκοφσκι απο τα 20 - 20 κατι.
Σαν παρακμιακος με αλητηριο στυλ, σαφως και θα τον ειχα μεσα στα αναγνωσματα μου.
:)
Kι εγώ τον λατρεύω τον αρρωστολάγνο.:)
Θέλει θάρρος να τα κρατάς τα ωραία σου μέσα σε τόσα πάθη.
Μου κέντρισε το ενδιαφέρον να διαβάσω Μπουκόφσκι.......(κ δεν είμαι κ του διαβάσματος αυτή την εποχή!)Quote:
Originally posted by krino
εγω παλι βρισκω ενδιαφερον το παρακατω κειμενο του Μπουκοφσκι.....
\"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...\"
Τσαρλς Μπουκόφσκι
υ.γ. προτείνετε κάτι να μην ψάχνω στα τυφλά!
Σημειώσεις ενός πορνόγερου μετάφραση Τέο Ρόμβος, Απόπειρα, 1984.
ευχαριστώ:)
Μια σχέση σταθμός
Έχω πέσει και κλαίω
Πάνω στα παιδικά μου σεντόνια.
Πάνω στα ενήλικά μου σεντόνια.
Έχουν γίνει όλα τα σεντόνια ένα κουβάρι.
Αλλά τουλάχιστον υπάρχουν και τα δύο εκεί,
δεν είναι κανένα που να μη με με τυλίγει.
Ενώ δεν ήταν πάντα έτσι.
Πάντα το ένα από τα δύο έλειπε.
Το είχα για πλύσιμο.
Ήσουν σταθμός στη ζωή μου
Και μαζί σου γνώρισα το συναίσθημα
της βαθιάς φιλίας
της βαθιάς ανθρώπινης επαφής.
Γνώρισα κάθε συναίσθημα
κάθε του λεπτή απόχρωση,
όλο το ουράνιο τόξο.
Και με τα θαμπά του
αλλά και με τα πιο λαμπερά
χρώματά του.
Το πιο μοναδικό ουράνιο τόξο.
Στη δική μου ζωή. Για μένα.
Άρχιζα να με γνωρίζω
Μέσα από εσένα
Κι ίσως να μη με έμαθα ποτέ.
Αλλά γνώρισα εσένα.
Κι αυτό μου φτάνει.
Θέλω να είσαι καλά.
Με ή χωρίς εμένα.
Και το δάκρυ αυτό
κάπως παρηγοριέται
με αυτή τη σκέψη.
\"Άρχιζα να με γνωρίζω
Μέσα από εσένα
Κι ίσως να μη με έμαθα ποτέ.
Αλλά γνώρισα εσένα.
Κι αυτό μου φτάνει.\"
Απλα συγκλονιστικο!
Σε ευχαριστώ Αλτερ για τον γλυκό σου λόγο...
Είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα, τα λόγια είναι φτωχά:)
Μερικες φορες ναι τα λογια ειναι φτωχα να περιγραψουν...
Να\'σαι καλά Άλτερ:)
Ευχαριστώ.
Βαθιά αληθινό κ άμεσο ανώνυμη ακόμη μια φορά.
Με άγγιξε.....
\'\'τρέχοντας κάτω απ\'το δρόμο\'\'
Πολλά χιλιόμετρα.Ατελείωτα.
Παράξενες φιγούρες,γκριμάτσες,αντικε ίμενα εξωπραγματικά.
Ιστορίες,λόγια,σκέψεις,φων� �ς ανύπαρκτα.
Πρόσωπα που μιλάνε,καρδιές που χτυπάνε.
Ο κόσμος μου καθώς τρέχω.
Τρέχω να προλάβω τη ζωή που χάνεται σαν άμμος ανάμεσα στα χέρια μου.
Δυναμώνω το βήμα,ελαττώνω το βήμα ...και ξανά.
Κ καθώς τρέχω κάπου αρχίζει να χύνεται ένα φως.
Κ τότε σταματάω κ βλέπω μια σκιά κάτω απ\'τα πόδια μου.
Η σκιά του δρόμου που δεν περπάτησα ποτέ,όσο κι αν έτρεξα.
Κοιτάω ψηλά και τότε βλέπω φως.
Επειδή σταμάτησα.
Ξεπέρασα την ταχύτητα του φωτός κ τυφλώθηκα μα τώρα που σταμάτησα είμαι εδώ.
Στην αρχή του πραγματικού δρόμου.
Του δρόμου του φωτός.
\'\'θολά τοπία\'\'
Μαλιά που μπερδεύονται με σκόνη
μαλιά αχτένιστα
ιδρωμένα.
Μάτια υγρά
γυμνά.
Σώμα που καίει σαν πύρινη λάβα.
Κ ψυχή ανεμοστρόβιλος
με την ορμή της οργής.
Κ κάπου εκεί ...
ένας χαμένος εαυτός.
ΙΛΙΓΓΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Με φέρνεις
κοντά σε ίλλιγο
σχεδόν
μετεωρίζομαι.
Ξυπνάς, βλέπεις, μέσα μου
τη θάλασσα.
Στα χείλη μου
αισθάνμαι μια
γεύση απο χάος.
Δαγκώνω λίγο ουρανό
μήπως βρω πυξίδα
να βαδίσω.
Είναι πυκνά τα σύννεφα
μόνο η ομίχλη αναπνέεται
στο βάθος άφαντου
ορίζοντα
εκεί που είμαι σφηνωμένη
Σ\' ένα ανάμεσα στο
σούρουπο και
την αυγή της νέας μέρας.
Τέλος;
Πως είναι όταν πλησιάζει το τέλος;
Πως είναι όταν έχει ήδη έρθει;
Πως είναι οταν δεν το συνειδητοποιείς;
Πως είναι όταν το συνειδητοποιείς;
Μοιάζει με το τέλος μιας ζωής;
Που πρέπει να αποδεχτέις
ότι ποτέ πια
δε θα αναπνεύσει
δε θα σου μιλήσει
δε θα σε κοιτάξει
δε θα σου γνέψει
δε θα σου χαμογελάσει
δε θα σε αγγίξει
στον κόσμο τούτο;
Ή το τέλος που αφορά
ζωντανούς
πονάει πιο πολύ;
Κάποτε δεν το πίστευα.
Βιώνοντας το τέλος μιας ζωής.
Πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει
το τέλος
το διαφορετικό
των ζωντανών.
Πόσο ατελή και αδύναμα πλάσματα
ειναι οι άνθρωποι
Και πόσο τέλεια και δυνατά γίνονται,
όταν αγαπούν
αληθινά
με όλη τους τη δύναμη
...
Όταν βρίσκουν εκείνον τον κάποιον
που τους απλώνει το δικό του χέρι
που του απλώνουν το δικό τους χέρι
που θα τον αγαπούν
και θα τους αγαπά
γι\'αυτό που είναι
αληθινά.
Απλά.
Η αγάπη τελικά
είναι τόσο περίπλοκη
μα και τόσο απλή.
Φτάνει εμείς να έχουμε
μάτια ανοιχτά
να την υποδεχόμαστε.
Και το τέλος μπορεί
κι αυτό να είναι
κάποιες φορές
αγάπη μεγάλη.
Μια φορά μου \'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι. Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη ;)
Το \"τέλος\" είναι πολύ σκληρή λέξη, σαν το \"αντίο\", σαν το \"ποτέ\", το \"πάντα\". Στ\'αληθινά δεν υπάρχει τέλος, τελεία, απλά άλλη διάσταση.
http://www.youtube.com/watch?v=zLDPhPrr5Ig&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=muWJ4pG1CRY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=K5cqPzXOKm4&feature=related
\'ακόμα μια φορά\'
Ακόμα μια φορά ψάχνω να βρω τρόπο να πω σιωπηλά ότι δε μπορώ ν\'ακούσω.
Ακόμη μια φορά θέλω να φτιάξω ποιήμα τις κραυγές της ψυχής.
Ακόμη μια φορά το στόμα έκλεισε ακόμα κ για μένα.
Κ τότε η ψυχή επαναστατεί.
Η επανάστασή της είναι που πονάει κι όχι αυτά που λέει.
Θέλει να προχωρήσει.Να ζήσει.
Μα,δε θέλω να ξεχάσω καταβάθος,δε θέλω να φύγω από κει που έμεινα.
Ευελπιστώ πως θα ανατρέψω τα τετελεσμένα.
Τόσο παράλογα θριαμβεύει το παράλογο.
Το ένα ασσύληπτο έφερε το άλλο.
Μα το πρώτο έγινε,το δεύτερο δε θα γίνει ποτέ.
Γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.
Κατάφερα να σταματήσω το χρόνο,μα όχι να τον γυρίσω πίσω.
Σήμερα κατάλαβα πως καταβάθος όλα τα δάκρυα ήταν γιατί δε μπορούσα να φτιάξω: μια τρύπα στο νερό.
Αστείο.
Μα συγχρόνως κ τόσο θλιβερό.
Αγώνας με ανύπαρκτο στόχο.
Μα με αποτέλεσμα.
Το σταμάτημα του χρόνου κ το χάσιμο της ζωής.
Ειρωνεία.
\'ξυπνώντας...\'
Ξυπνώντας απ\'το όνειρο αντίκρυσα τον εφιάλτη.
Την ανυπαρξία.
Τι σκληρό να μη ζεις!
Πιο σκληρό απ\'το σκληρότερο σκληρό.
Που είμαι?Τι ζω?Ποιος ζει?Ποιος μιλάει?
Εγώ είμαι εκεί.Όχι εδώ.
Μα που πήγε η ζωή μου?
Πως θα την πάρω πίσω?
Το φως είχε ένα σκοτάδι που κουβαλούσε μαζί η αλήθεια.
Το θάνατο της ζωής μου.
Δε ζούσα όπως κι αν περιφερόμουν!
Ήμουν μια νεκρή ζωντανή.
Το σώμα έκλαιγε,γελούσε,ερωτευόταν ,ονειρευόταν στο σήμερα
μα η ψυχή στο χθες.
Χωρίς σήμερα.
Σήμερα.
Σήμερα έκλαψα κ χαμογέλασα για το σήμερα.
Έκλαψα για τα χρόνια που έχασα
και χαμογέλασα γιατί ξαναέζησα.
Έστω κ για μια στιγμή.
Γίνεται οι λέξεις να έχουν μυρωδιά?
Γίνεται να έχουν χρώμα?
Γίνεται να έχουν γεύση?
Ναι γίνεται, όταν οι λέξεις είναι το μεδούλι της ψυχής.
Αρσι μου, τα λόγια σου τα ένιωσα, για άλλη μια φορα, βαθύτατα.
Σ ευχαριστώ και εύχομαι να συνεχίζεις με κουράγιο τον αγώνα σου.
Ευχαριστώ πολύ weird μου,ελπίζω να βγει κάπου αυτή η βουτιά...
γραφετε ολες υπεροχα!!!
καποια στιγμη θα παραθεσω και γω καποια απο τα ποιηματακια-σκεψεις μου...
καλη μερα!!!:)
Καλημέρα αμελί μου:)))Quote:
Originally posted by amelie74
γραφετε ολες υπεροχα!!!
καποια στιγμη θα παραθεσω και γω καποια απο τα ποιηματακια-σκεψεις μου...
καλη μερα!!!:)
γράψε....:)))
Hate is fear
I rip at my face in the mirror
death approaching
expiration growing nearer
I\'m rotting inside
I\'m disgusted with myself
I\'m in hell
πολλες φορε καποιος νιωθει αυτο το συναισθημα,εγω συχνα
λίγο χώρο θέλω,
τόσο λίγο, ισα ν αναπνέω
να αφήσω τις σκέψεις στην ακρούλα
αλλα να μη τις καταχωνιάσω..
Θέλω για πρώτη φορά να βρεθώ με εμένα χωρίς γιατί..
Ανοιξα το κουτί της Πανδώρας και τι εκπληξη? δεν εκρυβε αυτα που φοβομουν αλλα εκεινα που περίμενα..
Αρσι,σε ευχαριστω για την ευκαιρία,να έχω κάπου να \"πω\" κατι.
Άνοιξα το κουτί της πανδώρας κ τι έκπληξη?δεν έκρυβε αυτά που φοβόμουν αλλά αυτά που δε μπορούσα να φανταστώ....Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Ανοιξα το κουτί της Πανδώρας και τι εκπληξη? δεν εκρυβε αυτα που φοβομουν αλλα εκεινα που περίμενα..
Αυτό έπαθα εγώ Φωτεινή μου.
Να\'σαι καλά:)
Τα πιο όμορφα καλοκαίρια
Τα πιο όμορφα καλοκαίρια
τα πέρασα μαζί σας.
Με την αγάπη σας
την υπομονή σας
τη στοργή σας
και την ανεμελιά
της παιδικής μου νιότης.
Κι εσείς μια μέρα
φύγατε
όπως εκείνα τα καλοκαίρια
όπως όλοι οι ανθρωποι κάποια στιγμή.
Φύγατε.
Για πάντα.
Παίρνοντας μαζί
εκείνη την εποχή
μακριά.
Μακριά μου.
Δε θα ξαναγυρίσει...
Δε θα ξαναγυρίσετε πια.
Μα εκείνα τα καλοκαίρια
θα μείνουν μέσα στην καρδιά μου
φωλιασμένα
στην πιο πολύτιμη μεριά της
όπως κι εσείς,
να με ζεσταίνουν
όταν κρυώνω,
καθώς θα θυμάμαι
τον πύρινο ήλιο τους
να μου καίει το δέρμα
να μου ζεσταίνει το πρόσωπο
και ο ιδρώτας να τρέχει
στο παιδικό μου μέτωπο.
Καθώς θα θυμάμαι
τα ζεστά ροζιασμένα σας χεράκια
το κουρασμένο ρυτιδιασμένο σας χαμογελο
να μου το χαρίζετε απλόχερα.
Εκείνα τα καλοκαίρια
και η αγάπη σας
θα με ζεσταίνουν.
Για πάντα.
ανωνυμη με εκανες και δακρυσα.
εχεις σκεφτει να ασχοληθεις επαγγεματικα με την ποιηση?
γραφεις υπεροχα....
Αμελί γλυκιά μου σε ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια:))
Μου αρκεί που βγήκε απο μέσα μου και άρεσε τόσο πολύ σε σένα. Τίποτα άλλο δεν μπορώ να καταφέρω αλλά μου αρκεί:)
Νομίζω πως τα άλλα κορίτσια που έχουν γράψει εδώ πολύ πιο δυνατά ποιήματα μας έχουν εμπνεύσει:)
Αμελί μου γράψε ότι θέλεις, ότι νιώθεις, αρκεί να βγαίνει από την ψυχή σου. Αν βγει από εκεί μέσα, δεν έχει σημασία σε ποιον και σε πόσους αρέσει, αρκεί να είναι αποτυπωμένο το συναίσθημά σου μέσα του. Για να το διαβάζεις και να έρχεσαι σε επαφή με αυτό που ένιωθες τη μέρα που το έγραψες.
Και να νιώθεις μια ανακούφιση που βγήκε από μέσα σου, που εκφράστηκε.
Aνώνυμή μου,δε νομίζω ότι είναι έτσι...Quote:
Originally posted by anwnimi
Νομίζω πως τα άλλα κορίτσια που έχουν γράψει εδώ πολύ πιο δυνατά ποιήματα μας έχουν εμπνεύσει:)
Κάθε ποιήμα είναι τόσο ξεχωριστό,τόσο σημαντικό,τόσο πολύτιμο όταν βγαίνει από μέσα μας αλλά πάνω απ\'όλα ασύγκριτο με οποιοδήποτε άλλο.
Όλα τα θεωρώ τόσο ξεχωριστά όμορφα!Γιατί είναι η αποτύπωση κομματιών της ψυχής μας.
Πάντως αγγίζουν πολύ τα ποιήματά σου,αυτό είναι γεγονός:)
\'Αρσι μου αρέσουν και με έχουν επηρεάσει τα ποιήματά τα δικά σας τόσο πολύ που νομίζω ότι τα δικά μου τις περισσότερες είναι ένα μίγμα από κομμάτια δικά σας, δεν είναι ολόδικά μου:)
Αλλά έστω κι έτσι, έχεις δίκιο, ότι κι αν γράψει ο οποιοσδήποτε, η αξία είναι πρωτίστως αλλού.
Σ\'ευχαριστώ για τα καλα σου λόγια αλλά κυρίως για τις τόσο δυνατές, εκφραστικές, μέσα από ψυχή λέξεις που έχεις αποτυπώσει εδώ μέσα.
Είναι ωραίο να συγκινείσαι με το ποίημα και το συναίσθημα κάποιου άλλου.
Αλλά και να θυμάσαι, να προβληματίζεσαι, να σκέφτεσαι.
Έτσι νιώθω κι εγώ ανώνυμη μου.Quote:
Originally posted by anwnimi
\'Αρσι μου αρέσουν και με έχουν επηρεάσει τα ποιήματά τα δικά σας τόσο πολύ που νομίζω ότι τα δικά μου τις περισσότερες είναι ένα μίγμα από κομμάτια δικά σας, δεν είναι ολόδικά μου:)
Άλλωστε ποιήματα(όχι κείμενα)εδώ πρωτοέγραψα....
Μάλλον όλες μαζί αλληλοεπηρεαζόμαστε κ είναι σαν να ζωγραφίζουμε έναν πίνακα..
Kαθεμιά την πινελιά της.
Κι εγώ Άρσι μου εδώ πρωτοέγραψα.
Με αφορμή εσάς, ίσως αν δεν είχα αυτό το ερέθισμα να μην έγραφα και ποτέ. Ποτέ δεν μου είχε βγει αυτή η τάση.
Ακόμα κι αν δανείζομαι τις πινελιές σας, η διαδικασία είναι όμορφη...και ψυχοθεραπευτική.
Πολύ:)Quote:
Originally posted by anwnimi
η διαδικασία είναι όμορφη...και ψυχοθεραπευτική.
Πινελιές πίνακα...
Ακριβώς το ίδιο βλέπω κι εγώ στην ποίησή σας. Τελικά οι \"καλλιτέχνες\" έχουν πολλά κοινά.
ΑΧ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΡΑΜΕΝΗ
Δεν ξέρω η καρδιά μου
που το πάει,
Νιώθω όμως ότι πονάει
και στο κρεβάτι ξενυχτάει!
Ξέρω ότι η ψυχούλα μου
έχει παραλύσει.
Πώς να την κάνω
να ξανά ανθίσει!
Θέλω να κάνω τόσα
πολλά.
Πράγματα ουσιαστικά!
Μα μπήκε εμπόδιο η
ψυχή μου.
Παραμένει «παράλυτη»
χωρίς την θέλησή μου!
Αχ μαραμένη μου ψυχή,
για σένα
χάνω μέρες από την
πολύτιμη ζωή!!!
Αλκυονίδες μέρες
Αλκυονίδες μέρες
στην καρδιά μου
Θέρμη και ήλιος μες στο καταχείμωνο
Υπέροχοι κρύσταλλοι μες στο κατάλευκο παγωμένο χιόνι.
Χαρά μες στη θλίψη
Θλίψη μες στη χαρά
Έλπίδα μες στην ματαίωση
Ματαίωση μες στην γαλήνη
Αμφισβήτηση μες στην σιγουριά
Πίστη μες στην αμφισβήτιση
Επιθυμία σφοδρή μες στην ανασφάλεια
Επιθυμία που εκλογικεύεται
σβήνει
κι άλλοτε φουντώνει.
Κι όλα τα συναισθήματα
ένα συνοθύλευμα
ανάμικτα
αλλά εκεί
υπάρχουν
είναι ζωντανά.
Όχι πια νεκρά.
Όχι.
\'γυάλινες εικόνες\'
Έσπασαν οι εικόνες κ δεν πιάνονται.
Χίλια κομμάτια,διαλύονται κ ξεκολάνε απ\'τη ζωή μου.
Τόση ψευτιά πως ν\'αντέξει????
Που είσαι τώρα?
Τόσο λίγα τα λόγια μπροστά στις πράξεις....
Στα δύσκολα.
Σπάνε οι εικόνες με τα γυαλιά τους να σκίζουν τη σάρκα μου.
Γεμίζω αίμα κ πέφτουν στο χώμα.
Τις πέρνει ο αέρας κ φεύγουν,διαλύονται.
Γίνονται ανύπαρκτες.
Το αίμα μου θυμίζει ότι υπήρξαν.
Ώσπου να φύγει κι αυτό....
Σε τι να πιστέψω?
Κ πάλι θα ρθουν μπροστά μου γυάλινες εικόνες με εύκολες υποσχέσεις
Κ πάλι θα χαμογελάσω κ πάλι θα πλανευτώ κ πάλι θα ματώσω κ πάλι κ πάλι κ πάλι
Ώσπου να μάθω να μην παίρνω τις γυάλινες εικόνες μαζί μου
γιατί είναι φτιαγμένες από υλικό που ζει μόνο στο παρόν.
Κ ας έχουν πάνω τους το μέλλον.
\'αόρατος αποδέκτης\'
Αγάπη για όλους.Απλόχερη μεταμφιεσμένη καλοσύνη για όλα.Κ από πίσω μίσος να καίει ασταμάτητα το ψεύτικο ρούχο.Κ ο αγώνας της μεταμφίεσης κουραστικός..........
Δε μπορώ να το δεχτώ.Αδυνατώ να καταλάβω το μίσος για όλους και για όλα.Αναιξαιρέτως.
Κ προπάντων για μένα.
Άλλα πίστευα,άλλα ένιωθα και άλλο ήμουν.
Κ τι γίνεται όταν η αμφίεση δε γίνεται με τα χέρια?με το μυαλό?αλλά με κάτι άλλο που δεν ξέρω?
Ποιος με ντύνει?
Εγώ θέλω να είμαι αληθινή.
Ή μήπως αγάπη και μίσος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος?
....γιατί μόλις ένιωσα το ρούχο του μίσους....
Ποια είμαι?τι αισθάνομαι?γιατί εναλάσσονται τα συναισθήματα?
Ποια η αλήθεια?
Που κατευθύνονται τα συναισθήματα?
αλλάζει μορφή ο αόρατος αποδέκτης αλλάζουν κι αυτά...
τόσο ακραία...
Όσο ακραία ψεύτικη είναι η εικόνα του χαμένου αποδέκτη.
Κρυμμένη τόσο πολύ που με οδηγεί προς πάσα κατεύθυνση.
Προς τη γενίκευση.
Η μόνη λύτρωση είναι να βρω τον αποδέκτη κ την πραγματική του εικόνα.
\'θυμός\'
Κόλησε σα ρετσινιά πάνω σου.
Τρίβεις,τρίβεις κ μετά σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Δε θα φύγει ποτέ.
Το μάτι γυαλίζει.Έτοιμο να πετάξει φωτιές.
Αρκεί να φύγει από πάνω σου.
Να τον μοιραστείς,να ξελαφρώσεις.
Η σάρκα καίγεται.
Τώρα είσαι σίγουρος.Εδώ είναι η κόλαση,εδώ και ο παράδεισος.
\'\'Δώσμου λίγα ψίχουλα αγάπης,δώσμου κάτι για να σκεπάσω την οργή.
Δώσμου,δώσμου....γιατί αλλιώς θα σε πληγώσω.
Μόνο για τη μοιρασιά.
Να φύγει από πάνω μου.
Έστω και για ένα λεπτό.\'\'
Μέχρι να γυρίσει δριμύτερος σε σένα.