ζωη ειναι παιχνιδι με το φαγητο και βουτιες στη πισινα
Printable View
ζωη ειναι παιχνιδι με το φαγητο και βουτιες στη πισινα
Ο Δ. ήταν σε άριστη φόρμα σήμερα. Οι φύλακες προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να λάβει τη δόση, ότι κι αν είναι αυτό που του δίνουν και κατάφερε να τα πάρει και τα τέσσερα με μιάς. Κεφάλι, πόδια και χέρια, αίμα παντού. Λένε πως ένα από τα παιδιά μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ. Μακάρι να ήμουν τόσο ελεύθερος.
Ουίλσον - Τόση ελευθερία
Πιστεύω πως μάντεψα λάθος για την δόκτωρ Σοφία. Μου εξήγησε πως η μανία μου για έλεγχο "θα μου κλέψει το μέσα" βρήκα και όλες αυτές τις αναφορές από τα ίδια μου τα χέρια για έναν κατάδικο να πηδήξει πάνω μου απλά και μόνο για να τον τιμωρήσω. Τζίφος αλλά πιστεύω πως μπορώ να κάνω κάτι καλό εδώ με την οικογένεια. Λοιπόν έχουμε μια ευκαιρία να επιβιώσουμε από το τρελοκομείο εκεί πάνω, μετά μπορεί να πάρουμε τη πόλη πίσω.
Διευθυντής Νίγκελ - Η φυλακή μου
Ο δρομος προς την ευτυχια ειναι παντοτε υπο κατασκευη...
Δεν φοβαμαι τιποτα δεν ελπιζω τιποτα εχω ξενερωσει.
like ;)Quote:
Originally Posted by KENO
"tough times don´t last, but tough people do."
οσο και να τον τιναξεις μετα το κατουρημα η τελευταια σταγονι θα κολησει στο βρακι
I laugh in the face of danger. -Lion King
You don't know the power of the dark side. -Star Wars
If real is what you can feel, smell, taste and see,
then 'real' is simply electrical signals interpreted by your brain. -Matrix
"Suicide is a permanent fix than a temporary solution. The trip of life is expensive. But the toll of death is free".
"I hated all prostitutes and continue to hate them. I went to meet them for sex but suddenly other pictures came into my head. I heard voices which ordered me to kill. Once I thought about strangling my fiancée, but I restrained myself."
Antonis Daglis committed suicide on 2 August 1997.
http://en.wikipedia.org/wiki/Antonis_Daglis
"ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ"
"ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΩΣ ΑΠΟΤΟΚΟ ΤΟ ΦΩΣ"
"Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΤΣΟ ΚΑΜΠΙΕΣ-ΦΥΣΗΞΕ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ"
"ΚΡΑΤΑ ΤΗ ΣΠΙΘΑ ΟΠΩΣ-ΟΠΩΣ.ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΨΕΙ ΤΟ ΦΩΣ"
Cities are the abyss of the human species -Jean-Jacques Rousseau
Ένας αριθμός
Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.
Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
Ά. Τσέχωφ (Διηγήματα)
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις δυνατότητές τους. Είναι σαν μια πεταλούδα που πάντοτε ζούσε μέσα σε ένα κλειστό βάζο. Όταν το βάζο ανοίξει, η πεταλούδα παραμένει μέσα γιατί κανείς δεν της είπε ότι μπορεί να πετάξει.
Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.