Ε μιλούσε μισή ώρα άσκοπα. Και τι είπε? Τούτα που ήδη ξέραμε..
Printable View
Να δω ποτε θα παω στον οδοντιατρο
Υποσχεθηκα στη φιλη μου να της γραψω μια μικρη ιστορια με κατασκοπους ζομπι και ρομαντισμο, αλλα το βραδυ μιλαει με καποιον αλλο και μου λεει οτι ειναι ωρα να κανει τη γυμναστικη της. Θα γραψω κατι με θυμο εναντιον ολων.
Παω στο δωματιο μου να παρω ενα σορτσακι για τον υπνο, εξαφανισμενο. Ψαχνω στο αλλο δωματιο νυχτιατικο, πουθενα. Κοιταω στο δωματιο της μανας μου στα πλυμενα δεν υπαρχει. Κρατησα την αναπνοη μου οσο ημουν στο δωματιο της για να μην την κολλησω τιποτα τρομαρα μου και απο την υποξια με επιασε τρομερος πονοκεφαλος. Δε μπορω να κοιμηθω απ τον πονοκεφαλο. Ολοι οι ανθρωποι αφηνουν ενα πραγμα στο δωματιο τους και την αλλη μερα το βρισκουν εκει. Εγω σαραντα χρονια ο, τι αφησω στο δωματιο μου βγαζει ποδια και φευγει! Δεν υπαρχει περιπτωση να μεινει εκει που το αφησα. Να παω να ζησω σε ενα υπογειο να μην ψαχνω ολη μερα τα πραγματα μου απο τους διαολους.
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Εσυ πρωτος εγραψες στον Ορεστη οτι ασχολεισαι μαζι του, ουσιαστικα, οποτε...
Επισης, κομπλεξ ειναι αλλο πραγμα εντελως.
Γιώργο τι αποφάσισες τελικά για τον σκυλακο σου ?
Διάβασα κάτι στο φβ που με έκανε να κλάψω, οπότε ας το μοιραστώ κι' εδώ. Σαν κάποιος να μου έδωσε γερό χαστούκι. Δεν είμαι μάνα, δεν έχω παιδιά στο σπίτι που δεν ξέρω πώς να τα απασχολήσω. Είμαι όμως φοιτήτρια με άγχος για τα μαθήματα και αγχώδη διαταραχή, όπου είμαι αναγκασμένη να ζω σ' ένα τοξικό περιβάλλον και με τις τελευταίες εξελίξεις φρίκαρα. Και όμως όλα αυτά δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ μπροστά σε θέματα υγείας και θανάτων. Όταν έβλεπα τα χειρότερα, πάντα στεναχωριόμουν και δεν με βοηθούσε γιατί είμαι από την φύση μου ενοχικός άνθρωπος. Όμως όχι πια. Γερό χαστούκι το συγκεκριμένο, όπως και κάθε φορά που επισκέπτομαι νοσοκομείο.
"Πριν λίγο, στο Νεκροταφείο, το μάτι μου έπεσε σε έναν κύριο γύρω στα 60 με γκρίζα μαλλιά.
Στεκόταν μόνος με σκυμμένο το κεφάλι. Στο ένα χέρι του κρατούσε ένα τσιγάρο και με το άλλο χάιδευε την εικόνα της κόρης του στο μνήμα. Σα να σταμάτησε και ο δικός μου ο χρόνος μπροστά στην εικόνα αυτή... Μπαίνοντας στο αμάξι μου για να φύγω μου ήρθε στο νου μια ανάρτηση μιας κυρίας που είδα το πρωί: «Μου λέτε τι να κάνουμε τόσες μέρες με τα παιδιά στο σπίτι;»
Ρώτα τον κύριο...
Φαντάζομαι κάτι θα έχει να σου πει..."
Μικρο δε με πηγαιναν πουθενα οι γονεις μου. Η μανα μου δουλευε και ο πατερας μου χαρτοπαιζε στο καφενειο. Μαλιστα δεν ερχονταν καν να με παραλαβουν απο το σχολειο και ειχαν συνεννοηθει με την καθαριστρια να μενω μεσα μετα το σχολασμα μεχρι να ερθει καποιος το βραδυ, συνηθως ο αδερφος μου, να με παρει. Δεν ξερω ποσες ωρες περνουσαν, θυμαμαι μονο οτι βραδιαζε. Εγω απλα καθομουν στα σκαλακια χωρις τιποτε να κανω. Τα κακομαθημενσ του καθενος εχουν κομπιουτερ και βιβλια. Αντε απο κει χαμου!