Originally Posted by
elisabet
ΚΙ εγω εκτιμώ τις απόψεις σου, σε έχω δει πως γράφεις και σέβομαι την γνώμη σου.
Όπως καταλαβαίνω και τον θυμό σου αυτή τη στιγμή.
Η δική μου οπτική λοιπόν δεν βασιζόταν ποτέ στην ατομική ευθύνη, δεν υπάρχει ατομική ευθύνη για μένα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που πάνε να μας φορτώσουν όταν ζούμε σε ένα ευνομούμενο κράτος κι όχι στο βουνό ο καθένας μόνος του. Υπάρχει κυρίως συλλογική ευθύνη.
Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχει πανδημία, δεν είμαι ατρόμητη ούτε έξω από όλο αυτό. Έχω ανθρώπους δικούς μου που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, που τρέμω κάθε μέρα για το πώς είναι. Έχω ανθρώπους δικούς μου που αναγκάζονται να πηγαίνουν κάθε μέρα για δουλειά όπως εσύ. Εκεί το κράτος τι κάνει για αυτούς; Αυτοί δεν κινδύνευουν να μολυνθούν ή να διασπείρουν τον ιο; Πολλές επιχείρησεις και εταιρίες είναι ακόμα ανοιχτές και αναγκάζουν τους εργαζομένους τους να πηγαίνουν για δουλειά. Δεν μπορώ να πω περισσότερα δημόσια όπως καταλαβαίνεις αλλά στενό συγγενικό μου πρόσωπο εργάζεται σε μια από αυτές.
Τα βάζω με το κράτος λοιπόν γιατί για μια ακόμη φορά την ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ του πάει να την καλύψει με απαγορεύσεις και ατομικές ευθύνες. Φυσικά και είναι ανεγκέφαλος αυτός που ταξίδεψε στην επαρχία ή σε νησιά εν μέσω πανδημίας....πού ήταν το κράτος σε αυτό; Γιατί δεν απαγόρευσε τις μετακινήσεις πληθυσμού απ΄την πρώτη μέρα; Δεν το περιμέναν ότι αυτό θα συμβεί; Όλοι το ξέραμε!!! Γιατί το κράτος δεν φρόντισε να βάλει σε καραντίνα όσους επέστρεψαν απο εξωτερικό; Η ευαισθησία του κράτους τελειώνει μόνο στην βόλτα που μπορεί να πάει κάποιος τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας και αποστάσεων; Πώς με προστάτευε το κράτος όταν απέλυε 5000 γιατρούς από δημόσια νοσοκομεία; Και τώρα τους παρακαλάει να γυρίσουν πίσω! Πώς με προστάτευε το κράτος όταν επί μια εβδομάδα επαίζε τις κουμπαρες με το παπαδαριό για το ποιος θα κλείσει τις εκκλησίες;
Εγώ εδώ που ζω δεν χρειαζόμουν καμιά πανδημία για να πεθάνω σα το σκυλί αν μου συνέβαινε κάτι. Το νοσοκομείο της περιοχής μου στερείται βασικών ειδικοτήτων και παροχών έτσι κι αλλιώς. Όχι τώρα που θα αρρωστήσουμε όλοι μαζί, και μόνη μου να αρρώσταινα πάλι σα σκυλί αβοήθητη θα πέθαινα. Πού ήταν το κράτος που τώρα το έπιασε η ευαισθησία μη τυχόν και ξεβρακωθεί; Νομίζεις ότι νοιάζονται πόσοι θα πεθάνουμε; Μη τυχόν και ξεβρακωθούν φοβούνται μόνο.
Κάθε φτωχός κι η μοίρα του ξέρω εγώ Μικρη Ολλανδέζα. Ρίξε μια ματιά, σήμερα, χθες με τους 800 θανάτους στην Ιταλία, ρίξε μια ματιά σε φωτογραφίες από τα πρώτα πρωινά τρένα με παστωμένους εργάτες που πάνε για δουλειά. Αυτοί δεν μετράνε μάλλον. Τους ίδιους ανθρώπους το απόγευμα τους απαγορεύουν να βγουν περίπατο. Τάχα γιατι νοιάζονται.
Επίσης, να συμπληρώσω κι ένα τελευταίο. Το σπίτι που για τους περισσότερους αποτελεί ασφάλεια, να μην ξεχνάμε πως δεν είναι για όλους έτσι. Χιλιάδες άνθρωποι είναι θύματα κακοποίησης μέσα στο ίδιο τους το σπίτι που τώρα γίνεται φυλακή. Για χιλιάδες ανθρώπους ο περίπατος δεν ήταν απλά ένα "έλα μωρέ, θέλω να ξεσκάσω μετα φιλαράκια μου", ήταν ανάσα ζωής.
Λυπάμαι αν σε στεναχωρώ ή σου προκαλώ ένταση, δεν θα το συνεχίσω γιατί είμαστε όλοι φορτισμένοι.
Μακάρι να τελειώσουν όλα με το λιγότερο δυνατό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και τα συζητάμε μετά τα υπόλοιπα.
