Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

πολλες φορες νομιζουμε οτι χανοντας τα κιλα μας λυνονται ως δια μαγειας ολα μας τα προβληματα. Δυστυχως δεν ισχυει παντα. Για αυτο αλλωστε πολλες φορες τα ξαναπερνουμε πισω τοσο ευκολα. Και τα αγχη και τα ψυχολογικα , οικογενειακα επαγγελματικα προβληματα συνεχιζουν να υπαρχουν.
Και οταν δεν μπορουμε να ξεσπασουμε και στο φαγητο οπως εχουμε μαθει τα πραγματα γινονται δυσκολοτερα.
Απο την αλλη Πωλινακι εχεις υπερβολικες απαιτησεις απο τον εαυτο σου. Περιμενες με την εγχειριση και το χασιμο των κιλων να γινουν ολα τελεια στην ζωη σου? Δεν γινεται αυτο. Ή οι αδυνατοι ανθρωποι δεν εχουν προβληματα και κοιτιουνται στον καθρευτη και επειδη ειναι ομορφοι και αδυνατοι ολα ειναι καλα..
Και κατι τελευταιο. Και εγω εχω πολλα κιλα παραπανω. Προσπαθω να τα χασω με διατροφη και ολα τα σχετικα. Δεν γινεται οσα κιλα και να χασω οσο γυμναστικη και να κανω οσες πλαστικες επεμβασεις και αν κανω(ακομη και αν ειναι επιτυχημενες. Γιατι αν ειναι αποτυχημενες δεν θελω να το σχολιασω καν), το σωμα μου να ειναι οπως μιας κοπελας που ηταν παντα αδυνατη.
Εδω εχουν χαλαρωση κοπελες που παντα ηταν αδυνατες εμεις που χανουμε τοσα κιλα παραπανω τι περιμενουμε?
Νομιζω οτι πρεπει καποια πραγματα να τα παρουμε αποφαση οσο δυσκολο και αν ειναι.

παιδια...πιστευω οτι φταιει αυτο που μας πασσαρουν...το χααμε δυστυχως...για το προτυπο λεω.
Στην πρωτη εγκυμιοσυνη δεν επαθα καταθλιψη οταν παχαινα, δεν επαθα στη λοχεια, επαθα μολις εχασα τα κιλα...που συνειδητοποιησα οτι ποτε δεν θα ειμαι οπως πριν....
Αλλα ευτυχως ξεπεραστηκε και αυτο...
ΣΗμασια δεν εχει να ειμαστε σαν τα μοντελα, ουτε να ειμαστε οπως ημασταν καποτε (οσες ηταν)....σημασια εχει να ειμαστε ο καλυτερος μας εαυτος....

Ετσι ακριβως mamadyo. Ειναι ολες αυτες οι διασημες που εχουν προσωπικο γυμναστη, διαιτολογο και πλαστικο και δειχνουν τελειες και αυτο παλι αμφισβητειται. Το τι ρετους πεφτει νομιζω οτι το ξερετε ολοι. Ασε που αν τις δεις αβαφες δεν θα τις γνωριζεις. Σημασια εχει να αγαπας εσυ τον εαυτο σου και ολοι οι αλλοι θα κανουν το ιδιο.
Ο συζυγος μου του αρεσω οπως ειμαι, και το μονο που θελει ειναι να ειμαι υγιης και οχι να εχω τις τελειες αναλογιες.
Και δεν του αρεσουν οι αδυνατες, αλλα θελει να εχει κρεατακι πανω της η γυναικα. Βεβαια εγω το εχω μπολικο... αλλα και παλι δεν τον χαλαει καθολου:bouncing:

τυχερη εισαι χαχχχχαχχαχ...και εμενα ο δικος μου δεν λεει κατι αλλα δυστυχως με προτιμαει αδυνατη...η μαλλον κανονικη....και ας προσπαθει να το κρυψει....Βεβαια το θεμα ειναι οτι και σε εμενα δεν αρεσω καθολου ετσι, αλλα δεν μπορω να κανω κατι αλλο απο να προσπαθησω να αλλαξω....

Εννοειται οτι και εμενα δεν μου αρεσω καθολου. Προσπαθω ομως να μην αυτομαστιγωνομαι γιατι αυτο με οδηγει σε υπερφαγικα επεισοδια. και εμενα με γνωρισε με λιγα κιλακια παραπανω και τωρα αυτα εχουν γινει 40 ζωη να χουν....
Αλλα δεν εχει αλλαξει συμπεριφορα ουτε με προσβαλει ποτέ. Και καμια φορα οταν μιλαω ασχημα εγω για μενα μου βαζει τις φωνες. Βεβαια ανησυχει για θεματα υγειας παρα πολυ και μονο για αυτο μου λεει οτι πρεπει να κανω καποια προσπαθεια να χασω καποια κιλα. Φοβαται μην παθω τιποτα κατι που φοβαμαι και εγω βεβαια.

Πωλίνα μου γλυκια και πανέμορφη,
μάλλον περνάς την μεταβατική ψυχοφθόρα φάση. Πέρασα και εγω ανάλογα όταν είμουν λίγο πριν κλείσω τον 6ο μήνα ( μετά επέμβασης ) και μέχρι τον 7ο προς 8ο. Τότε είχα φτάσει σε κιλά που δεν είχα ποτέ και είχα πάθει κατι σας κρίση..... αισθανομουν όπως και εσύ πιο χοντρή από ποτέ.... αρνιόμουν να δω την απώλεια, φοβομουν ότι τότε που είμουν στο 6μηνο θα σταματησω να χανω και παει τελειωσε, είχα φτασει σε σημείο να τρωω λίγο και να θελω να το βγαλω.... ημουν πολυ δυστηχισμενη και τσαντιζομουν σχεδον με τον κόσμο που μου έλεγε ότι έχω αδυνατήσει. Είχα φτάσει σε σημείο ....μμμ όχι πολυ καλο, πήγα σε ψυχολογο λοιπον αλλά δεν έκανα παρα μονο 2 συναντησεις. Με τον καιρό το δουλεψα στο μυαλο μου και επανηλθα. Ηταν η φαση των 85 κιλών για εμένα τότε που άλλαζα, μεταμορφωνόμουν. Θεωρώ ότι είσαι και εσύ σε μια ανάλογη φάση, η οποία Πωλίνα μου περνάει και μετά αλήθεια θα πετάς απο χαρά!!!!

Είσαι εξωτερικά ένας άλλος άνθρωπος πια, δες το και αποδέξου το, εσωτερικά είσαι πάντα η Πωλίνα. Μείνε στο πρόγραμμα σου και απόλαυσε το ταξίδι. Στο έχω πει ξανα , θα ανατρέχουμε σε αυτα τα ποστ του χρόνου και θα χαμογελάμε αδυνατισμένες και ανανεωμένες.

Polinaki μου,
νομίζω ότι κατά βάση δεν φταίει το γεγονός ότι έχεις κολήσει προσωρινά, ή ότι δεν βλέπεις τον εαυτό σου πιο λεπτό από πριν, ή δεν ξέρω τι άλλο που αφορά στην επέμβαση.Ίσως άλλα πράγματα σε βασανίζουν και σε απασχολούν και έχουν αντίκτυπο σε αυτό που μας κατακλύζει περισσότερο εμάς τους χειρουργημένους, το αδυνάτισμα μας.
Και εγώ τελευταία είμαι πεσμένη, και μου τη βιδώνει που βλέπω την φουσκωμένη μου κοιλιά , ή κάποιες μέρες δεν χάνω γραμμάριο, κτλ. Ξέρω όμως ότι άλλα πράγματα μου φταίνε, η ασθένεια της μαμάς μου, το πένθος γαι τη ξαδέρφη μου που έχασα πριν μερικές μέρες, τα οικονομικά μου που είναι για κλάμματα κτλ.
Σιγά σιγά και με όσο λιγότερο στρες γίνεται, θα τα τακτοποιήσουμε μέσα μας τα θέματά μας, και ο εαυτός μας θα είναι ο καλός μας σύντροφος και όχι ο αντίπαλός μας..
Σε φιλώ:smug:

Καλημέρα κορίτσια.... Σας ευχαριστώ για τις απαντίσεις σας.

Θα απαντήσω γενικά λοιπόν, καλύπτοντας όσο μπορώ όλες σας.

Ποτέ δεν πίστεψα πως με το να χάσω τα κιλά μου, θα λίνονταν ως διά μαγείας και τα υπόλοιπα προβλήματά μου. Αυτό δεν με απασχολεί καν. Ούτε πίστεψα ποτέ, αλλά ούτε και έχω την απαίτηση να έχω ένα σώμα μιας κοπέλας 80 κιλών που πάντα ήταν 80, χωρίς ποτέ να φτάσει τα 150. Αυτό είναι αδύνατον να γίνει, και πίστεψέ με δεν ζω σε ροζ συννεφάκια ούτε σε κόσμους ονειρικά πλασμένους για να πιστεύω κάτι τέτιο. Ούτε ασχολίθηκα ποτέ με πρότυπα, και με ωραία σώματα, δεν έχω τέτιες βλέψεις. Τις πλαστικές που θέλω να κάνω, θέλω να τις κάνω καθαρά για δικούς μου σκοπούς, και όχι για να έχω ένα τέλια σχηματισμένο σώμα, αλλά για να δώσω ένα πιο σωστό σχήμα στο σώμα μου.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να αποδεκτώ πως αυτό το "αδύνατο" πλάσμα που βλέπω στις φώτο και στον καθρέφτη είμαι εγώ..... Δεν μπορώ να συνιδητοποιήσω πως πλέων τα ρούχα με μέγεθος small που πια κατακλείνουν την ντουλάπα μου είναι δικά μου και όχι της αδελφής μου. Είναι φορές που νιώθω πιο άσχημη και πιο αποκρουστική από ποτέ.... Εχω χάσει την αυτοπεποίθηση και τον αέρα που είχα πριν.

Και νιώθω ακριβώς όπως περιγράφει η Κέιτυ.... Δεν αναγνωρίζω το αποτέλεσμα, τσαντίζομαι με όπιον μου πει πως αδυνάτισα... Ακόμα κι αν αυτός ο κάπιος έχει καιρό να με δει, που όντως η διαφορά είναι εμφανείς, η απάντησή μου είναι πάντα σιγά καλέ, μόνο 28 κιλά έχασα. Σιγά τα πολλά.....

Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα πια... Νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα ξένο σώμα...... Νιώθω πως έχω βρεθεί ξαφνικά σε έναν κόσμο άγνωστο για μένα....... Δεν ξέρω πως πρέπει να φερθώ, πως να περπατίσω, πως να κάτσω σε μια καρέκλα, πως να ντυθώ, πως να φτιαχτώ.....

Και πως να ξέρω άλλωστε, αφού πάντα ήμουνα κρυμμένη μέσα στην "πανοπλία" των 100+ (110+ για την ακρίβεια) κιλών. Ολο αυτό για μένα είναι άγνωστο.......

Δεν λέω, έχει τις ωραίες του στιγμές, αλλά δεν ξέρω πως να το ζήσω....

Εχεις το παιδακι σου την οικογενεια σου, την δουλεια σου τους φιλους σου. Νομιζω οτι ολη την ημερα σκεφτεσαι για τα κιλα σου, αν χασεις, ποσα θα χασεις, αν θα εχεις χαλαρωση και ποση και ολα τα σχετικα.
Θα σε συμβουλευα να μην πολυσκεφτεσαι για το βαρος σου γιατι ειναι πολυ ψυχοφθορο να σκεφτεσαι ολη την ημερα τι να φαω και ποσα κιλα θα χασω και τι πλαστικες να κανω.
Η ζωη σου δεν αλλαζει απο τα κιλα. Δυστυχως η καθημερινοτητα και οι αναγκες της ειναι οι ιδιες. Αυτο που αλλαξε ειναι οτι εισαι πιο υγιης, δεν κουραζεσαι τοσο ευκολα, χωρας να κατσεις παντου και βρισκεις πιο ευκολα ρουχα και βεβαια νιωθεις καλυτερα.
Αλλιως τι αλλο να αλλαξει? ή τι παραπανω να ζησεις που δεν μπορουσες να το ζησεις οταν δεν ειχες χασει κιλα? Δεν ησουν αναπηρη και ξαναπερπατησες..

Pelagia1000 μου, άμμα έχεις περάσει από 2 βαριατρικά χειρουργεία, άμμα εξετίας του ενός από θαύμα ζεις, τότε τα σκέφτεσε όλα αυτά που λες. Φοβάσαι μήπως ξανασυμβεί, μήπως η ίδια ιστορία επαναλυφθεί......

Το τί θα φάω δεν το σκέφτομαι, πίστεψέ με είναι το μόνο που δεν σκέφτομαι. Προσπαθώ να ακολουθίσω το πρόγραμμά μου το οποίο έχει υιοθετήσει και όλη μου η οικογένεια και αυτό είναι....

Το πόσο θα χάσω όμως με απασχολεί πολύ..... Ξαναέζησα την "θεαματική απώλεια" των 28 κιλών, τα οποία όμως ποτέ δεν είχαν γίνει 30......

Οσο για το τί άλλο να ζήσω, πίστεψέ με και εγώ εκπλήσσομαι κάπιες φορές με το τί μπορώ να κάνω τώρα που πριν ούτε μου περνούσε από το μυαλό.

Ομως ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να με αποδεκτώ.... και αυτό με σκοτώνει.....Αυτό είναι που πρέπει να βρω λύση..... Πάντα ήμουνα γεμάτη αυτοπεποίθηση, μέσα στην τρελλή χαρά, γεμάτη ζωή, όπου πήγαινα κέρδιζα τους πάντες.. Και τώρα? Τώρα είμαι ένα μουντό άτομο που με το ζόρι χαμογελάει........ Όλοι οι φίλοι μου ρωτάν που πήγε η Πωλίνα που ήξεραν που ήταν πάντα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, που πάντα έκανε μπαμ σε κάθε την εμφάνιση....

καλημερα κοριτσαρα

Θα σου πω πρωτα για εσενα και μετα για εμενα σε σχεση με αυτα που γραφεις

Λοιπον αυτο που λες με την πιστη στην απωλεια και τα ρουχα και την αναγνωριση του νεου σου εαυτου ειναι (πιστευω εγω) απολυτα φυσιολογικο, το χουμε περασει ολοι μας και θελει χρονο. Οπως ολες οι μεγαλες αλλαγες στην ζωη μας, θελει χρονο και βαλε κ λιγο παραπανω απο τα αλλα γιατι το ματι αργει να αλλαξει την εικονα. Εμενα ακομη μου λενε, αδυνατισες κιαλλο? σιγα ενα κιλο, δεν ειναι αυτο το κιλο που βλεπουν αλλα η συνηθεια του δικου τους ματιου που με ειχε συνηθησει αρκετα ποιο παχια, θελουν κ αυτοι τον χρονο τους, ποσο ακομη εγω, εχω 6 μηνες που εχω χασει τα πρωτα 35-40 κιλα και ακομη δεν το χω χωνεψει, παω στα μαγαζια και ζηταω ακομη το μεγαλυτερο και οι πωλητριες μου τα χωνουν! Τα καλοκαιρινα μου ρουχα ηταν το xs των ρουχων για παχουλες και μου πηγαιναν μεγαλα, αλλα εγω εκει δεν εμπαινα στα benetton για κανεναν λογο!!! Τωρα μπηκα και αγορασα κα το medium!! Απλα ηθελα τον χρονο μου, χαλαρα κοριτσακι ολα θα γινουν.

Την πλαστικη να την κανεις, και γω θα την κανω :P οχι για να γινουμε Ζηγουλη αλλα για να νιωσουμε ποιο ανετα με το σωμα μας και τον καθρεπτη μας.

εγω παντως οταν εκανα το χειρουργειο ειχα την εντυπωση οτι θα γινω μοντελο, για να ειμαι σωστη στην περιγραφη, ειχα βασικα την χαζη εντυπωση οτι θα μπορω να φορεσω τα παντα, οτι θα ειμαι σαν κοπελα που δεν ειχε ποτε κιλα οπως εγραψες, οτι θα κατφερω να φυγει η χαλαρωση και αλλα τετοια, ναι ημουν σε ροζ συννεφακι!!. Φυσικα χωρις να υπολογιζω οτι δε μπορω να βαλω καποια ρουχα λογο σχηματος σωματος, τοπικου παχους κτλ. Μετα, κπαπου στο Μαη καταλαβα οτι αν δεν κανω πλαστικη δεν θα βαλω ποτε μπικινι μαγιω και τα εσωρουχα που μ'αρεσουν και επαθα μια καταθλιψουλα, περασα στην αλλη μερια και οπως εγραψα παραπανω δεν εμπαινα στα απλα μαγαζια, επειδη δεν καταφερα να νιωσω οπως πιστευα οτι θα ενιωθα, εβλεπα τον εαυτο μου 120 κιλα και ας ηταν 80. Τωρα προσπαθω να εχω ψυχραιμα και ρεαλισμο..παω καλητερα νομιζω!!

btw εμας εδω παντως μας εχεις κερδισει...ισως να μη το βλεπεις αλλα δεν εχεις χασει την λαμψη σου μικρο μου αστερακι :)

τι ζωδιο εισαι ρε κοπελια????????

και να πεις στους φιλους σου οτι παρολο που στο λενε απο αγαπη θα πρεπει να σεβαστουν την φαση που περνας και να σου σταθουν χωρις να ψαχνουν τον animateur που ησουν...ρολοι ΤΕΛΟΣ! ψαχνουμε τον πραγματικο μας εαυτο, οχι τη μασκα του αυτοσαρκασμου που εκανε ολους να γελανε

gilie μου, γλυκιά μου gilie, τί ωραία που τα λες.... Μακάρι να μου περάσει αυτό που περνάω τώρα, και να μπορέσω να χαρώ επιτέλους το αποτέλεσμα μου..... Τώρα εγώ φωράω small στα καταστήματα για μεγάλα μεγέθη, και κάποτε με πιάνει πανικός για το ότι που θα βρίσκω ρούχα μετά που θα μου είναι μεγάλα αυτά? Οκ έχω ψωνίσει κάπια πράγματα από κανονικό κατάστημα, μέγεθος 16, αλλά ακόμα δεν τα φόρεσα γιατί μόνο που τα βλέπω στην κρεμμάστρα σκέφτομαι πως αποκλείετε να μου κάνει (άσχετα αν τα είχα δοκιμάσει προτού τα αγοράσω). Αν και με χαροποίησε το 16 τότε που το πήρα, τώρα δεν μπορώ ακόμα να δεκτώ πως θα βάλω κάπιο νούμερο που δεν έχω φορέσει ποτέ ξανά στην ζωή μου.....

Ταυράκι είμαι στο ζώδιο, εξού και η αγάπη για την μαγειρική και την τέχνη της δημιουργίας στην κουζίνα!!!!!!

εγω παντως όταν ήμουν σε αυτή την φάση , με πήρε από το χέρι η αδελφή μου και με πήγε σε όλα τα μαγαζια που δεν τολμούσα να περάσω απ'εξω και μπηκα και αρχισα να δοκιμάζω ρούχα. Ηταν μεγάλη η χαρά μου, επίσης κάθε μέρα κοιτιόμουν στον καθρέφτη για ώρες και έβγαζα τον εαυτό μου φωτογραφιες από ολες τις απόψεις για να τις βλέπω και να συνηθίζω στη ιδέα του νέου μου εαυτού. Μόλις συνήλθα από το σοκ, γιατί αυτό περνάς, άρχισα να περπαταω στον δρόμο με τόση αυτοπεποίθηση που λέω ότι θα με περνάνε για ΜΕΓΑ ψωνάρα.

Τότε θυμάμαι έλεγα στην ψυχολόγο " Μα πως είναι δυνατον ΕΓΩ που στα 100 κιλά φυσούσα από αυτοπεποιθηση , πίστευα πραγματικά ότι ήμουν γκομενάρα και τώρα στα 85 να νιώθω ΜΠΟΓΟΣ???" Την απάντηση την βρήκα μέσα μου φυσικά. Απλά Πωλίνα πρόσεχε κάτι πολυ, εγώ σε εκείνη την φάση είχα αποστροφή και προς το φαγητό, το ενοχοποιούσα, το μισούσα. Πρόσεξε μην στο γυρίσει σε ανορεξία.