Ναι, αυτός ήταν ο λόγος αλλά το μετάνιωσα που την άφησα να μιλήσει γιατί ο πατέρας μου λέει ότι αυτά είναι συναισθηματικοί εκβιασμοί κι ότι δεν μασάνε... Με προσβάλλει κι από πάνω δηλαδή... Πραγματικά το μετάνιωσα, εγώ είπα στην ψυχολόγο ότι εμπιστεύομαι εκείνη ν' αποφασίσει αν πρέπει να τους το πει ή όχι αλλά μάλλον κρίναμε κι οι δυο λάθος...Quote:
Originally Posted by savatage
Συλληπητήρια για το γατάκι, καταλαβαίνω τον πόνο, έχω χάσει πολλά ζωάκια. Σημασία έχει που έζησε ΠΟΛΥ και ΚΑΛΑ :)
Η ψυχολόγος φοβήθηκε για απόπειρα μάλλον και ήθελε να ταρακουνήσει τους γονείς σου. Έχει ευθύνη και σίγουρα δεν ήθελε να το ρισκάρει. Ξέρει ότι ο μπαμπάς σου δεν κολώνει και το βλέπει έτσι; Πως σε βοηθάει με το θέμα της παραμέλησης που νιώθεις; Πέρα από το ότι προσπαθεί να καταλάβει ΓΙΑΤΙ νιώθεις έτσι, είναι αρκετά σημαντικό να σε βοηθήσει να δεις αλλιώς το θέμα ή έστω να το διαχειριστείς, από την στιγμή που φτάνεις στο σημείο να θες να κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Τόσο καιρό έλεγες πως ήθελες να φύγεις από το σπίτι και ότι δεν αντέχεις άλλο εκεί μέσα. Επίσης είπες πως νιώθεις ότι οι πιθανότητες να τα καταφέρεις χωρίς την μαμά σου είναι 50-50. Ναι είναι ρίσκο, αλλά ίσως είναι ένας τρόπος κι' αυτός για να πάρεις την ζωή στα χέρια σου και να δεις πώς είναι να ζεις μόνη και να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Με τέτοια ψυχολογία, ποτέ δεν θα ένιωθες έτοιμη και δεν θα έκανες το βήμα. Μην το προδικάζεις όμως γιατί αν σκέφτεσαι πως δεν θα τα καταφέρεις τότε όντως ο φόβος θα σε νικήσει. Ήδη μας λες πως οι γονείς σου είναι αυτοί που σου δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα. Δες το σαν μια ευκαιρία να ξεπεράσεις τον φόβο σου...
Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Η ψυχολόγος σου το είπε στους γονείς σου αρχικά για να σε προστατέψει κι έπειτα για να προστατέψει τον εαυτό της.... θα ήταν επαγγελματική καταστροφή γι αυτήν.
Κι επίσης, κύκνε, ίσως θα έπρεπε να δουλέψεις περισσότερο στο κομμάτι που αποζητάς τόσο έντονα την αγάπη και την προσοχή της μητέρας σου. Σε κάνει πραγματικά δυσλειτουργική αυτή σου η ανάγκη κι ώρες ώρες θολώνει την κρίση σου.
Σ' ευχαριστώ για τα συλλυπητήρια... Σήμερα είναι ακόμα μια μέρα που ξύπνησα και νιώθω χάλια επειδή λείπει... :( Θέλω να κλάψω... :(Quote:
Originally Posted by blackbird
Όχι, που να το ξέρει και που να το φανταστεί ότι ο πατέρας μου θα είναι τόσο σκληρός και βλάκας; Εγώ το σκεφτόμουν από την περασμένη Τρίτη και δεν είπα τίποτα σε κανέναν, αυτός είναι ο συναισθηματικός εκβιασμός που τους κάνω... Όσο για το θέμα της παραμέλησης τι να πρωτοσυζητήσουμε; Έχω πολλά προβλήματα, δεν έμεινε χρόνος για να εμβαθύνουμε σ' αυτό...
Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ την πιθανότητα το να μείνω μόνη μου, ίσως λίγο πιο μετά όταν καταλαγιάσει ο πόνος γιατί κυρίως το πρωί που ξυπνάω υποφέρω πιο πολύ επειδή συνειδητοποιώ ότι ο Τζέρυ δεν ζει...
Κατά τη γνώμη μου αν η οποιαδήποτε γυναίκα θέλει να λέγεται μάνα οφείλει ν' αγαπάει τα παιδιά της, είτε είναι ανήλικα είτε ενήλικα... Αν δεν τα αγαπάει δεν της αξίζει αυτός ο τίτλος κι ας μην τα γεννούσε καθόλου...Quote:
Originally Posted by Έρις
Βρε κύκνε, αυτή η απάντηση είναι παιδαριώδης... Το θέμα δεν είναι τι κάνει η κάθε γυναίκα που έχει παιδιά.....Επίσης, ο καθένας εκφράζει την αγάπη του με διαφορετικό τρόπο (ο οποίος είναι μαθημένος) κι από ότι έχω καταλάβει οι γονείς είναι αυταρχικοί κι έχουν διάφορα θέματα.... οπότε ίσως να δυσκολεύονται και σε αυτό. Η ουσία αυτού του θέματος είναι να εξυγιάνεις τις σχέσεις σου με τους γονείς σου (όσο περισσότερο μπορείς) και να νιώσεις καλύτερα εσύ. Στην περίπτωση που η μητέρα σου δεν σου δώσει ποτέ αυτό που θέλεις, τι θα κάνεις; Μια ζωή θα περιμένεις την προσοχή της μητέρας σου; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η μητέρα σου να μην μπορεί ή να μην θέλει να βρίσκεται πιο κοντά σου.... Εσύ όμως έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου... να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου.Quote:
Originally Posted by Κύκνος