Συνήθως δεν θυμάμαι ημερομηνίες θεωρώντας τες ανούσιες, ανάξιες μνημόνευσης ωστόσο δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ ότι στις 21 Ιουνίου, σκότωσα το παιδί μου. Με το γνωστό τρόπο, την απλή, σύντομη διαδικασία, καταδικάστηκα αν όχι σε αιώνια τιμωρία στην μετέπειτα ζωή μου, τότε σίγουρα σε μια αυτοδημιούργητη κόλαση σε αυτόν τον κόσμο. Αυτοδημιούργητη, ναι. Όλα είναι στο μυαλό μας, εμείς τους δίνουμε βαρύτητα, εμείς τα μεγαλοποιούμε. Είναι αρκετά δυνατή για να το ξεπεράσω, έχω πίστη στις απεριόριστες ικανότητες μου. Αυτές ήταν οι απόψεις μου πριν. Πλέον δεν έχω διάθεση να διατυπώνω θεωρίες. Είμαι τόσο κουρασμένη από τις τύψεις.
Αν είχα κρατήσει το παιδί μου σήμερα θα είχα ολοκληρώσει τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης ?περιστασιακά χαιδεύω την κοιλιά μου (εντελώς επίπεδη πλέον) και φαντάζομαι ότι ένα πλάσμα μεγαλώνει μέσα μου. Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Το σώμα μου έχει επανέλθει πλήρως αλλά το πνεύμα μου, ανήσυχο ταλανίζεται. Σαν μικρά νύχια μωρού να γρατσουνάνε την ψυχή μου. Αν και δεν έμαθα το φύλο, η διαίσθηση μου επιμένει ότι ήταν κοριτσάκι ?αναφέρομαι συχνά σε αυτήν ως Chérie. Στην άκρη των χειλιών μου και κυρίαρχο στη σκέψη μου έχω το όνομα της, γλυκόηχο και παρηγορητικό σαν χάδι. Φυσικά είναι μεγάλη ειρωνία να την αποκαλώ «Αγαπημένη» την στιγμή που την απέρριψα.
Δεν ξέρω αν έχω μετανίωσει. Πραγματική μετάνοια σημαίνει πως αν γύριζες τον χρόνο πίσω δεν θα επαναλάμβανες την πράξη αυτή, το αμάρτημα σου. Ίσως και να επέλεγα κάτι διαφορετικό, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Αντιμετωπίζοντας το θέμα σήμερα, με ψυχραιμία συνειδητοποιώ ότι οι λύσεις ήταν πολυάριθμες και όχι μονόδρομος όπως θεωρούσα. Υπό το πρίσμα της πίεσης, του φόβου, είχε θολώσει η σκέψη μου. Ένιωθα ότι η ζωή μου απειλούνταν, πως ο κόσμος που είχα χτίσει κινδύνευε να καταστραφεί. Και με την εγωιστική φύση μου να διαμορφώνει τις αποφάσεις μου, στράφηκαν εναντίον της και την εξάλειψα, την εξαφάνισα. Την όμορφη Chérie μου.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, στον οποίον η ζωή μου θα ήταν περισσότερο τακτοποιημένη και η πορεία προς του στόχους μου θα εξελισσόταν σταθερά και ομαλά, θα κρατούσα την Chérie σίγουρα. Ορθολογιστικά σκεπτόμενοι οι φίλοι μου υποστηρίζουν ότι με τα τωρινά δεδομένα μόνο πρόβλημα θα αποτελόυσε ακόμη και το να την γεννήσω και μετά να την δώσω. Συμφωνώ μαζί τους όμως όταν η πραγματικότητα μου γίνεται αβάσταχτη μου αρέσει να μεταφέρομαι νοερά στις πλασματικές ιστορίες του μυαλού μου, στις οποίες έχω δώσει την μικρή μου σε παρένθετους γονείς. Η λύση της ανοιχτής υιοθεσίας θεωρώ ότι θα ήταν η καλύτερη. Την βλέπω σχέδον να μεγαλώνει, να γελάει, να βγάζουμε φωτογραφίες όλοι μαζί. Να περιβάλεται από αγάπη, ένα υγιές περιβάλλον, γεμάτο όμορφες εικόνες.
Πριν από λίγες μέρες έγραψα ένα μήνυμα αυτοκτονίας στον πατέρα της και του το έστειλα, σε μια κρίση κατάθλιψης. Η αντίδραση του, ήταν η αναμενόμενη. Ορθολογιστική και ψύχραιμη, στην ουσία όμως αδιάφορη. Μου είπε ότι δεν θα έπρεπε να καταστρέψω το μέλλον μου, δεν θα έπρεπε να παραιτηθώ από την ζωή εγκαταλείποντας τους στόχους και τα μεγαλεπίβολα σχέδια μου για ένα λάθος, ακόμη και αν αυτό ήταν σημαντικο. Δεν καταλαβαίνει ?δεν είχα καμία τέτοια απαίτηση φυσικά. Εγωιστικός ο τρόπος σκέψης του και ανθρωποκεντικός, δεδομένου ότι εγώ θεωρούμαι άνθρωπος ενώ η Chérie απλά μια μάζα (κάποτε υποστήριζα αυτές τις απόψεις και εγώ). Εκείνος δεν ένιωσε καμία αλλαγή στο σώμα του, στην ζωή του. Δεν συνειδητοποιεί πλήρως ότι αν δεν την είχα σκοτώσει, σε μερικούς μήνες θα αποτελούσε μια νέα οντότητα πάνω στην Γη η μικρή μου. Της στέρησα την ευκαιρία να αναπνεύσει αυτόν τον υπέροχο μυρωμένο αέρα, να θαυμάσει τα χρώματα γύρω της, να γευτεί αυτόν τον κόσμο. Ενδέχεται το περιβάλλον στο οποίο θα μεγάλωνε να μην ήταν ιδανικό, ενδέχεται να μην είχε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αλλά τουλάχιστον θα ήταν ζωντανή και θα μπορούσε να αγωνιστεί για την ευτυχία της. Εγώ, το λέω και μισώ τον εαυτό μου για αυτό, της στέρησα απροστάτευτη και ευάλωτη καθώς ήταν την ευκαιρία να ζήσει, να αγωνιστεί, να προσπαθήσει. Την καταδίκασα στο σκοτάδι.
Όπως και τον εαυτό μου. Πλέον όλα έχουν χάσει το νόημα τους, τίποτα δεν με χαροποιεί, αποστρέφομαι την διασκέδαση ?οποιαδήποτε μορφή της την αντιμετωπίζω ως βλασφιμία απέναντι στην μνήμη της Chérie. Δεν την ξεφορτώθηκα για να αναλώνομαι σε ανούσια διασκέδαση. Θυσιάστηκε επειδή έπρεπε να μείνω προσηλωμένη στους στόχους μου, να μην αποσπαστεί η προσοχή μου από τον προορισμό μου στην ζωή. Δεν εχω λοιπον το δικαιωμα, το περιθωριο να μην αγωνιστω, να μην εξαντληθω προσπαθωντας να πετυχω. Όπως και δεν εχω το δικαιωμα να αφηνω τον χρονο να περναει διασκεδαζοντας. Απο εδώ και περα ότι καταφερω είναι για εσενα γλυκια μου, ομορφη μου, παντοτινη μου Cherie. Αν ζήσω απλά θρηνώντας, χωρις να ειμαι παραγωγικη, λειτουργικη η θυσια σου θα ηταν ασκοπη. Καταλαβαινεις?
