Quote:
Originally posted by Ava
Το βασικότερο όλων είναι ότι θα νιώσω ξανά παιδί, κι αυτό όχι λόγω Χριστουγέννων, αλλά λόγω οικογένειας. Παιδιά παύουμε να είμαστε μόνον όταν χάσουμε τους γονείς μας. Μέχρι τότε είμαστε τα παιδιά κάποιων και αυτό το εκμεταλλεύομαι στο έπακρο. Χαιδεύομαι, απολαμβάνω οικονομική ασφάλεια, έλλειψη σκοτούρας, θαλπωρή. Το αγαπημένο μου είναι όταν είναι πρωί και πάει κανένας να μιλήσει δυνατά και ακούγεται "σσσσ, θα ξυπνήσεις το παιδί"! Εκεί χαμογελάω, αλλάζω πλευρό και σε λίγο σηκώνομαι να ανακατευτώ με τους υπόλοιπους. Το πρόβλημα είναι ότι το πιστεύω ότι είμαι παιδί και δυσκολεύομαι μετά να αναλάβω ξανά τις συνηθισμένες μου ευθύνες...
Αβάκι, μεγάλη κουβέντα άνοιξες.. η σχέση μου με τους γονείς υπήρξε ένα από τα δικά μου δαιμονάκια.. Ξέρω ότι υπάρχουν αντίστοιχα τόπικ, αλλά μια και το έθιξες , ας καταθέσω ότι είμαι ο μεγαλύτερος μαμάκιας που υπάρχει σε αυτην την κοινωνία, έχω τόση εξάρτηση και αγάπη στη μάνα μου που για πολλά χρόνια -που δεν το διαχειριζόμουν σωστά- ό,τι κι αν έκανα έσερνα το βάρος της μαζί μου. Έβγαινα από το σπίτι και σκεφτόμουν που εκείνη έμεινε πίσω, περνούσα κάπου καλά και σκεφτόμουν που εκείνη έχει βασανιστεί στη ζωή της κτλ. Τώρα πια είμαι στη σωστή κατεύθυνση και πιο ορθολογίστρια και διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου καλύτερα.. Δεν παύω βέβαια να είμαι αυτό που περιγράφεις, το απόλυτο παιδί που έχει ανάγκη ακόμη να της τρίβεται σαν τη γάτα και να αναζητά το χάδι και την αγκαλιά.. Ίσως γιατί δεν έχω κάνει δική μου ακόμη οικογένεια να διοχετεύσω εκεί το πλεονάζον συναίσθημα...