καλώς ήρθες λοιπόν!
Φυγοπονία, όπως το λες. Επειδή ο μεγάλος αντίπαλος είναι πολύ, πολύ δυνατός, είναι ο ΕΑΥΤΟΣ μας! Μ' αυτόν πρέπει να τα βάλουμε, υπάρχει δυσκολότερο πράγμα;
Εξαρτάται από το πόσο τον αγαπάμε...
Printable View
καλώς ήρθες λοιπόν!
Φυγοπονία, όπως το λες. Επειδή ο μεγάλος αντίπαλος είναι πολύ, πολύ δυνατός, είναι ο ΕΑΥΤΟΣ μας! Μ' αυτόν πρέπει να τα βάλουμε, υπάρχει δυσκολότερο πράγμα;
Εξαρτάται από το πόσο τον αγαπάμε...
Sora, καλώς ήρθες στην παρέα μας!!!
Πραγματικά μπράβο για τους 3 πρώτους αυτούς μήνες και σου εύχομαι καλή επιτυχία και για όλους αυτούς που θα ακολουθήσουν!
Πάντα ν' αγαπάς τον εαυτό σου και να είσαι περήφανη γι' αυτόν! :thumbup:
εγω παντα νιωθω οτι καποιος ειναι καλυτερος οτι και να κανω.ξερω τρεις γλωσσες,τρια μουσικα οργανα,εχω γραψει τρια βιβλια (μανια με το τρια αλλα ετσι ετυχε ;);) ),ασχολουμαι με την φωτογραφια και κανω και πραγματα για μενα αλλα μετα σκεφτομαι τι νοημα εχει...και μποτε να κανεις και τα μαλλια σου παντα ενα πραγμα ξεχωριζει...το βαρος.και αντε αμα εχεις φιλους και ανθρωπους γυρω σου νιωθεις καλα αλλα αμα δεν εχεις κανεναν?αν εισαι μονη?αν νιωθεις ανεπιθμητη?αν φοβασαι να υποστηριξεις την αποψη σου μονο και μονο απο το φοβο οτι καποιος θα σου απαντησει πισω με καποιο προσβλητικο σχολιο για το βαρος σου μπροστα σε αλλους?εχει γινει.ειναι αδικο εσυ να εισαι καλη και να προσπαθεις να υπερασπιστεις τον εαυτο σου με επιχειρηματα και ο αλλος με ενα σχολιο να σου κλεινει το στομα.και οι γυρω ειτε θα υποστηριξουν τον πιο δυνατο ειτε θα σου φερθουν με οικτο...καλυτερα μονη μου λοιπον.συνδεουν την καλοσυνη με την αβουλια και την ευαισθησια με την αδυναμια...μονο και μονο επειδη δεν θες να κανεις τα ιδια που σου κανουν οι αλλοι.τουλαχιστον εμεις αν αδυνατισουμε δεν θα πληγωσουμε ποτε ανθρωπο ετσι,γιατι το ζησαμε.αν για κατι χαιρομαι ειναι γι'αυτο.Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
μαρία επειδή υπάρχει μια κοινή τάση απόλους να θέλουν να κάνουν κάτι γρήγορα κ άμεσα για να απαλαχτούν από το βραχνά τους προσπάθησε να το αποφύγεις.
ξεκίνα από το να πάρεις απόφαση οτι αυτό που πρέπει να γίνει θέλει πολύ χρόνο κ γερές βάσεις αλλιώς θα γυρνάς γύρω από το ίδιο σημείο.
καλύτερα να σκεφτείς οτι βρίσκεσαι σε ένα ελατήριο κ όσο το περνάς σιγά σιγά κ με αργά βήματα θα φτάσεις στην άλλη άκρη κ θα ελευθερωθείς. (αυτό είναι κλεμμένο κάπου εδώ πρέπει να το διάβασα)
μετά κάνε διάφορες μικρές αλλαγές σιγά σιγά, μόλις κάνεις ρουτίνα την μία αλλαγή μετά συνέχισε να κάνεις μια ακόμα κτλ.
πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου σε αυτά τα κιλά που είσαι τώρα αλλιώς κ να τα χάσεις πάλι δεν θα νιώθεις καλά, το λέω με πεποίθηση αυτό μιας κ έχω περάσει απόλες τις διατροφικές διαταραχές και έχω υπάρξει και αδύνατη κ κανονκή κ υπέρβαρη αλλά σε κανένα βάρος δν ενιωθα ικανοποιημένη κ πάντα ήθελα να είμαι σε κάποιου άλλου την θέση. ναι είμαι τόσο ματαιόδοξη κ κακομαθημένη αλλά κ τόσο άδικη με τον εαυτό μου
αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας γιαυτό που είμαστε τίποτα δν αλλάζει. αν όμως νιώσεις καλά με αυτοπεποίθηση κ θέλοντας το καλύτερο για σένα, τότε όλα είναι στο τσεπάκι σου, από το να χάσεις 5-10-20 κιλά μέχρι κ οποιαδήποτε άλλη καταξίωση σε προσωπικό κ επαγγελματικό επίπεδο.
αν θεωρείς τον εαυτό σου ανάξιο τότε τα παραπάνω κιλά είναι σύμμαχος ,μια ασφάλεια. απαλλάξου από φόβους κ ανασφάλειες κ θα απαλλαχτείς κ από τα κιλά.
διαφωνώ σε κάποια πράματα μαζί σου αν και σε καταλαβαίνω απόλυτα και λάβε υπόψιν σου οτι περνώ την χειρότερή μου φάση από άποψη διάθεσης ,κοινωνικότητας και νιώθω και τεράστια δυσφορία λόγω επιπλέον βάρους που έχει έρθει να κατσικωθεί στο ήδη υπάρχον πλεονάζον. νιώθω δηλαδή παντελώς ανήμπορη όπως κ η νηματοθέτρια.
1ον..δν ξεχωρίζει μόνο το βάρος εμάς μας βολεύει να το χρησιμοποιούμε προκειμένου να ρίχνουμε εκεί όλα μας τα προβλήματα. γιαυτό δν το χάνουμε κιόλας εύκολα όχι γιατί δν μπορούμε αλλά γιατί το θέλουμε εκεί να μας παιδεύει. θα στο πει κ ο κάθε τελευταίος ψυχολόγος αυτό.
2ον.. η γυναίκα είναι ένα μαλλί θα στο πει μέχρι κ ο πιο σκληροπυρηνικός γκέι φάσιον στάιλιστ που δν καταδέχεται να φορέσει τα ίδια ρούχα μέσα στην ίδια βδομάδα ;)
3ον. δν μπορεί η ευαίσθητη ψυχολογία μας να κρέμεται από μια κλωστή και να πέφτει στο χώμα από ένα πικρόχολο σχόλιο του κάθε κομπλεξικού που κυκλοφορεί. δυο πράματα είπες τα οποία έτσι είναι κ δν αλλάζουν κ με τα οποία πρέπει να συμβιβαστείς κ εσύ κ εγώ κ όλοι μας. ένα είναι αυτό: ο κόζμος είναι κακός ψυχρός και ανάποδος
το άλλο είναι οτι ναι πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εσένα.
καλώς η κακώς αυτά είναι κάποια στάνταρντς. Έτσι είναι ο άνθρωπος από τη φύση του! Ανικανοποίητος, όπως και να είναι , ότι και όσα κι αν έχει, πάντα θα θέλει άλλα, ή περισσότερα, ή μεγαλύτερα, όλα τα σε υπερθετικό βαθμό. Και πάντα θα θεωρεί κάποιον καλύτερο απ'τον ίδιο ως προς κάτι. Όσο σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό!
Όπως κανείς δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος από όσα έχει, έτσι θα υπάρχει πάντα και κάποιος που θα σου πει πικρόχολο σχόλιο για την εμφάνισή σου, για τον τρόπο ζωής σου , τη συμπεριφορά, τη μόρφωσή σου.
Αυτά έτσι είναι και έτσι θα μείνουν, δεν αλλάζουν. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που χειρίζεσαι εσύ τις καταστάσεις, το πώς και πόσο επηρεάζεσαι από τις εκάστοτε συνθήκες! Φάρμακο αναισθητοποίησης δεν υπάρχει, ούτε συγκεκριμένη φόρμουλα, αλλά θεωρώ ότι όλος αυτός ο τρόπος διαχείρισης των καταστάσεων είναι αλληλλένδετος με το πόσο αγαπάς τον εαυτό σου. Πιστεύω ότι αυτό κυριαρχεί παντού. Δεν πιστεύω στην αδυναμία, αν και πολλοί πατούν στο ''δεν είμαι δυνατός, δεν έχω ισχυρή προσωπικότητα, είμαι ανίκανος'' . Πιστεύω στην ανθρώπινη παντοδυναμία, αν θες το προσπαθείς, και αν το προσπαθείς αργά ή γρήγορα το καταφέρνεις.
Μας φταίει η παραίτηση και αν θες το βόλεμα, όταν εγκαταλείπουμε τις προσπάθειες. Και ναι, η μαμά μας είχε δίκιο: Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω και να κατακρίνω κανέναν, δεν κουνάω το δάχτυλο σε σας λέγοντάς σας πως είστε βολεψάκηδες και κότες. Μιλάω εκ πείρας, I've been there !
Ήμουν κ εγώ κάποτε στη φάση που είσαι κι εσύ, δεν έβγαινα γιατί φοβόμουν το πώς θα με κοιτάξουν αχνογελώντας με το βάρος μου, δεν πήγαινα έξω για φαγητό μην ακούσω κανένα περίεργο σχόλιο, δεν ψώνιζα ρούχα, δεν δεν δεν. Βόλεμα ήταν.
Άλλες είναι οι αιτίες που σε κρατάνε μέσα. Ο ίδιος δεν θέλεις να βρεθείς με κόσμο, ο ίδιος προτιμάς την απομόνωσή σου, και εντάξει, ίσως φταίει το βάρος, αλλά είναι επειδή ΕΣΥ νιώθεις χάλια, άβολα, περίεργα εξαιτίας του βάρους σου και όχι επειδή οι ΑΛΛΟΙ σου δημιουργούν πρόβλημα, ενώ δεν υπάρχει.
Οι ''αλλοι'' θα είναι πάντα εκεί , διατεθειμένοι να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Εσύ πού θα είσαι είναι το θέμα! Θα είσαι εκεί να βουλώνεις στόματα, ή στη γούβα σου για να προστατευτείς ;
Όλα εξαρτώνται από τη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου, αν και πόσο τα έχετε βρει, αν σου αρέσεις, αν δε σου αρέσεις, αν είσαι έτοιμη να αλλάξεις ή να εξαφανίσεις ό,τι δε σου αρέσει κλπ.
Πρώτα πρέπει να γίνει αυτό το βήμα, και μετά οποιοδήποτε άλλο. Πρώτα να συνειδητοποιήσεις σε θεωρητικό επίπεδο τι σου συμβαίνει, μετά να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις στη ζωή κ τον εαυτό σου, και τέλος να εφαρμόσεις σε πρακτικό επίπεδο τς αποφάσεις σου...
Και γιατί να πρέπει να συγκρινόμαστε με τους άλλους; Σε αγώνα τρέχουμε και θα πάρει ένας μόνο το έπαθλο;Quote:
Originally posted by Missmary852
εγω παντα νιωθω οτι καποιος ειναι καλυτερος οτι και να κανω.ξερω τρεις γλωσσες,τρια μουσικα οργανα,εχω γραψει τρια βιβλια (μανια με το τρια αλλα ετσι ετυχε ;);) ),ασχολουμαι με την φωτογραφια και κανω και πραγματα για μενα αλλα μετα σκεφτομαι τι νοημα εχει...και μποτε να κανεις και τα μαλλια σου παντα ενα πραγμα ξεχωριζει...το βαρος.και αντε αμα εχεις φιλους και ανθρωπους γυρω σου νιωθεις καλα αλλα αμα δεν εχεις κανεναν?αν εισαι μονη?αν νιωθεις ανεπιθμητη?αν φοβασαι να υποστηριξεις την αποψη σου μονο και μονο απο το φοβο οτι καποιος θα σου απαντησει πισω με καποιο προσβλητικο σχολιο για το βαρος σου μπροστα σε αλλους?εχει γινει.ειναι αδικο εσυ να εισαι καλη και να προσπαθεις να υπερασπιστεις τον εαυτο σου με επιχειρηματα και ο αλλος με ενα σχολιο να σου κλεινει το στομα.και οι γυρω ειτε θα υποστηριξουν τον πιο δυνατο ειτε θα σου φερθουν με οικτο...καλυτερα μονη μου λοιπον.συνδεουν την καλοσυνη με την αβουλια και την ευαισθησια με την αδυναμια...μονο και μονο επειδη δεν θες να κανεις τα ιδια που σου κανουν οι αλλοι.τουλαχιστον εμεις αν αδυνατισουμε δεν θα πληγωσουμε ποτε ανθρωπο ετσι,γιατι το ζησαμε.αν για κατι χαιρομαι ειναι γι'αυτο.
Και ποιός ορίζει τι είναι "ο καλύτερος"; Και σε ποιόν τομέα παίρνει το βραβείο της πρωτιάς του; Έχουμε χάσει τη μπάλα, μου φαίνεται...
Μπράβο σου που ασχολείσαι με όλα αυτά, από τα οποία εύχομαι να παίρνεις ικανοποιήση και να νιώθεις να εκτονώνεται το δημιουργικό σου κομμάτι.
Εύχομαι να μην τα κάνεις για να γεμίσεις το κοινωνικό σου βιογραφικό, λες και είναι το οπλοστάσιό σου στον στίβο της σύγκρισης που ρίχνεσαι.
Το ότι δεν έχεις φίλους ή νιώθεις να μην μπορείς να υπερασπίσεις τον εαυτό σου σε έναν διάλογο, είναι κάτι που δεν πιστεύω πως σχετίζεται
με την εικόνα του σώματός σου. Ίσως βολεύει να το αποδίδεις εκεί κι αυτό κι όλα όσα χώνουν το μαχαίρι πιο βαθιά στο κόκκαλο.
Και όχι! Δεν είναι οι παχύσαρκοι οι καλοί κι ευαίσθητοι άνθρωποι και οι λυγερόκορμοι είναι κακοί κι επιθετικοί χωρίς λόγο.
Αρκετά με τα στερεότυπα! Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που αλληλεπιδρά με άλλες εξίσου μοναδικές.
Δες εσύ τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα κι ας κάνουν κι οι άλλοι την αυτοκριτική και την αντίστοιχη προσπάθεια βελτίωσής τους!
Ίσως ακούγομαι κάπως σκληρή. Σε καμία περίπτωση δε σου τη λέω. Να σε ταρακουνήσω θέλω να δεις λίγο αλλιώς
κάποια πράγματα. Έστω να προβληματιστείς μήπως άλλες είναι οι αιτίες όσων σήμερα δείχνουν να σε ταλαιπωρούν.
Είναι βαρύ να νιώθεις πως είσαι "μόνη" κι "ανεπιθύμητη". Πως ότι και να κάνεις δεν αξιολογείται όπως του πρέπει
και συνεπώς "δεν έχει νόημα". Διάβασε λίγο τα λόγια σου, άκουσε τον εαυτό σου και υποστήριξέ τον, εσύ για σένα!
Άλλος δε θα το κάνει για λογαριασμό σου, να το ξέρεις! Είναι κρίμα να περνούν τα χρόνια και να μην τα χαίρεσαι...
Κάνε κάτι και δεν εννοώ δίαιτα φυσικά! Μην κλείνεις το θέμα λέγοντας "καλύτερα μόνη". Άκου την ανάγκη σου
και μην την υποτιμάς. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, έχει ανάγκη τους άλλους και το καθρέφτισμα του εαυτού του σε κείνους.
Άλλο καθρέφτισμα δείχνεις να χρειάζεσαι, θετικότερο και όχι μοναξιά. Οπότε άλλο είδωλο καλείσαι εσύ να καθρεφτίσεις!
Η απόσυρση κι η παραίτηση δεν έκανε ποτέ κανέναν να νιώσει καλύτερα. Το αντίθετο. Αναλογίσου πώς νιώθεις τώρα.
Έσι θα είναι κι αργότερα αν δεν κάνεις τώρα κάτι για αυτό! Κι ίσως μάλιστα να βαραύνει και περισσότερο ο χρόνος μετά...
Σου ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων αν σου απευθύνομαι πολύ πιο έντονα απ'όσο νιώθεις να είσαι έτοιμη να ακούσεις.
Με κάνεις να θέλω να προσθέσω κάτι, που ίσως να μην πρέπει κιόλας να το πω,Quote:
Originally posted by kokkinoskoufitsa
Φάρμακο αναισθητοποίησης δεν υπάρχει, ούτε συγκεκριμένη φόρμουλα, αλλά θεωρώ ότι όλος αυτός ο τρόπος διαχείρισης των καταστάσεων είναι αλληλλένδετος με το πόσο αγαπάς τον εαυτό σου. Πιστεύω ότι αυτό κυριαρχεί παντού. Δεν πιστεύω στην αδυναμία, αν και πολλοί πατούν στο ''δεν είμαι δυνατός, δεν έχω ισχυρή προσωπικότητα, είμαι ανίκανος'' . Πιστεύω στην ανθρώπινη παντοδυναμία, αν θες το προσπαθείς, και αν το προσπαθείς αργά ή γρήγορα το καταφέρνεις.
γιατί αυτά είναι πράγματα που για να μπολιάσουν θέλουν το κατάλληλο πλαίσιο
κι αυτό δεν είναι ένα φόρουμ, αλλά το ασφαλές περιβάλλον της ψυχοθεραπείας.
Από μικροί μεγαλώνουμε με κάποιον τρόπο, που όσο κι αν θέλουν το καλύτερο για μας οι γονείς μας,
κάποιες φορές μας γαλουχούν με όσα λανθασμένα κι εκείνοι ενδεχομένως γαλουχήθηκαν και παίρνουμε εμείς μετά τη σκυτάλη.
Αν έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας την πεποίθηση πως δεν είμαστε ικανοί είτε για αγάπη είτε για αποτελεσματικότητα
είτε ακόμη χειρότερα και τα δύο, κάθε φορά που κάτι ανάλογο θα συμβαίνει στο παρόν θα μας ταξιδεύει αυτόματα
στο παρελθόν και θα ενεργοποιεί αυτά τα σχήματα για τον εαυτό μας. Κι αυτό θα το εκλαμβάνουμε ως επιβεβαίωσή τους.
Και θα ισχυροποιείται η πεποίθηση, η ήδη παγιωμένη και θα είναι όλο και πιο δύσκολο να την αλλάξουμε μέσα μας.
Το τι συνέβη κάθε φορά, τι είπε ο χ και τι έκανε ο ψ είναι ένα μικρό δέντρο μέσα στο δάσος, που περιπλανόμαστε.
Αν δεν πάμε πίσω, αν δε μας οδηγήσει κάποιος έμπειρος εκεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε πρίσμα οπτικής,
πραγματικά δεν ξέρω πώς συμβουλές τύπου "αγαπησέ τον εαυτό σου" δε θα μείνουν κενό γράμμα
για κάποιον που δεν έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας το και χωρίς τώρα να εκπαιδευτεί σε αυτό.
Όσοι νιώθουμε να βρισκόμαστε αλλού στη σχέση με τον εαυτό μας θέλουμε να πάρουμε μαζί κι όσους
δείχνουν ακόμη να μην είναι. Να τους ταρακουνήσουμε, να πατήσουμε αν γίνεται στην ανάγκη το κουμπί εμείς
για λογαριασμό τους. Τέτοιο κουμπί ωστόσο δεν υπάρχει. Είναι ένα προσωπικό ταξίδι, που ο καθένας καλείται
να διανύσει με δική του πρωτοβουλία. Αλλιώς ούτε νόημα έχει ούτε πολύ περισσότερο, αποτέλεσμα.
Αυτό εύχομαι για όλους όσους φοβούνται να το τολμήσουν. Έχει να τους αποκαλύψει απίστευτες ομορφιές!
Θα είναι δύσκολα τα περάσματα, ειδικά στην αρχή, αλλά όταν φτάνεις στο ξέφωτο, δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση!
Και μετά όλα είναι πιο ανάλαφρα και πιο εύκολα διαχειρίσιμα. Όχι πως δεν προκύπτουν θέματα και προκλήσεις,
αλλά όλα είναι αλλιώς γιατί εμείς πρώτιστα έχουμε γίνει αλλιώς και έχουμε σύμμαχο πια τη δύναμή μας.
Ίσως το τελευταίο να ήταν η ανάγκη μου να απολογηθώ που ορισμένες φορές νιώθω να επεμβαίνω
με τα σχόλιά μου. Πάντα η πρόθεσή μου είναι θετική, να το ξέρετε αυτό όσοι νεότεροι δε με γνωρίζετε.
Τα φιλιά μου και καλή μας φώτιση!
εγώ διαφωνώ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας έμπειρος να μας οδηγήσει κάποθ και να μας βοηθήσει να αλλάξουμε πρίσμα οπτικής κλπ. Εμένα προσωπικά κανένας ''έμπειρος'' δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για να με βοηθήσει σε τίποτα. Όλα έγιναν όταν το αποφάσισα εγώ, όταν το θέλησα εγώ, όταν το προσπάθησα εγώ !
Και ναι, σίγουρα το παρελθόν μας σημαδεύει και μας ακολουθεί, σίγουρα είναι μη αναστρέψιμο, αλλά και πάλι είναι στα δικά μας χέρια το αν θα φτιάξουμε το παρόν και το μέλλον στα θεμέλια του παρελθόντος ή όχι.
'' κάθε φορά που κάτι ανάλογο θα συμβαίνει στο παρόν θα μας ταξιδεύει αυτόματα
στο παρελθόν και θα ενεργοποιεί αυτά τα σχήματα για τον εαυτό μας.'' --> το ''κάτι ανάλογο'' που θα συμβαίνει, δε μας ταξιδεύει μόνο του πουθενά και δεν ενεργοποιεί από μόνο του τίποτα. Εμείς του επιτρέπουμε να το κάνει !!
Όλα από τα χέρια μας περνάνε, και από μας εξαρτώνται. Όχι τα απρόοπτα και απόβλεπτα που συμβαίνουν, αλλά ο τρόπος διαχείρισής τους!
Επίσης, το ''αγάπησε τον εαυτό σου'' , όπως όμως και κάθε άλλη συμβουλή, είναι κενό γράμμα για κάποιον που δεν έχει ιδέα πώς να το κάνει στην πράξη!
Αλλά κανείς δε μπορεί να σε εκπαιδεύσει να αγαπάς τον εαυτό σου, το σώμα σου, τα ελαττώματά σου κλπ. Μόνος σου πρέπει να το κάνεις,να βρεις τη δύναμη,το χρόνο και τον τρόπο. Στα λόγια όλοι μα όλοι μπορούν πολύ εύκολα να σου πουν ''ξεπέρασέ το'', ''ξέχνα το'', ''μη σκας'', ''μην είσαι τόσο ευαίσθητος'' , ''κάνε δίαιτα'', ''κόψε το ποτό'', ''κόψε το τσιγάρο'', ''γίνε κοινωνικός''. Κανείς όμως δε μπορεί να σου φυτέψει στο μυαλό το πώς, το γιατί και πότε θα το κάνεις !
Μιλώντας προσωπικά πάντα, και φίλοι, και συγγενείς και ψυχολόγοι πάλεψαν με πολλά λόγια και συμβουλές να με πείσουν να ξαναβγω από το σπίτι , να κάνω δίαιτα γιατί θα έχω μεγάλο πρόβλημα, να κόψω το ποτό γιατί φαίνεται στον ορίζοντα η ηπατική ανεπάρκεια κ άλλα πολλά. Ήξερα και γιατί έπρεπε να κάνω ότι μου λένε, και τις ανητικές συνέπειες των πράξεών μου, και και και.
So what? Αυτό δεν άλλαξε τίποτα. Ποτέ. Όταν βρήκα εγώ τον τρόπο, το λόγο, τη δύναμη και την πραγματική θέληση, τα έκανα όλα.
μόνο να προσθέσω οτι η δικιά μου τουλάχιστον συμβουλή δν είναι "αγάπησε τον εαυτό σου"σκέτο αλλά "αγάπησε τον εαυτό σου σε όσα κιλά κ να είσαι κ μην περιμένεις να τον αγαπήσεις αφού τα χάσεις".
προφανώς κ δν είναι εύκολο κ χρειάζονται πολλά για να το πετύχει κάποιος και δν ξέρω πως μπορεί να γίνει,κ αν θα χρειαστούν από 0 έως 10 ειδικοί. αλλά τι να κάνουμε αυτό είναι η μόνη λύση. αν κάποιος περιμένει να χάσει κιλά για να αγαπήσει τον εαυτό του ή έστω να τον συμπαθήσει να τα βρουν σε ένα επίπεδο τεσπά τότε καηκάμεν. δηλαδή έτσι όπως τα βλέπω από την δική μου οπτική πάντα οτι ο συλλογισμός να χάσω για να με συμπαθήσω είναι λάθος κ αυτό ήθελα να επισημάνω. δν ήθελα να κάνω πριτσινγκ στην αγάπη.
Μαμουζέλ, το πρώτο είναι πράγματι "αγάπη" ενώ το δεύτερο είναι "όροι αξίας",Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
μόνο να προσθέσω οτι η δικιά μου τουλάχιστον συμβουλή δν είναι "αγάπησε τον εαυτό σου"σκέτο αλλά "αγάπησε τον εαυτό σου σε όσα κιλά κ να είσαι κ μην περιμένεις να τον αγαπήσεις αφού τα χάσεις".
προϋποθέσεις δηλαδή που εφόσον πληρωθούν και μόνο τότε έχουμε την επιθυμητή ενέργεια,
εν προκειμένω την αγάπη. Για μένα η αγάπη δεν έχει όρους, επεξηγήσεις, αστερίσκους εξαίρεσης κλπ.
γι'αυτό και δεν ένιωσα την ανάγκη να διευκρινήσω κάτι, αναφερόμενη σε κείνη.
Κι όταν την ευχόμαστε στους άλλους κι όταν προσπαθούμε να της αφεθούμε,
έτσι ολοκληρωτικά έχει για μένα νόημα κι αξία κι όχι ως επιβράβευση για κάτι,
που προηγήθηκε. Όλοι είμαστε άξιοι αγάπης ειδικά προς τον εαυτό μας.
Αλλά κι αυτό πάλι ανάγεται στην αγάπη που πήραμε από τους γονείς μας.
Αν δεν την έχουμε λάβει δεν ξέρουμε πώς να την προσφέρουμε στους άλλους,
πολύ περισσότερο σε μας. Αν μας είχαν μάθει πως για να την έχουμε πρέπει πρώτα
κάπως να την κερδίσουμε, όντας πχ καλά παιδιά κατά τα επιθυμητά τους πρότυπα,
τότε έτσι συνήθως φερόμαστε κι εμείς στον εαυτό μας και του βάζουμε τον πήχη
του ιδανικού εαυτού, που ο δόλιος ο πραγματικός οφείλει να κατακτήσει
προκειμένου να πάρει το βραβείο σε πρώτη φάση έστω της αποδοχής.
Όλα αυτά σαφώς και μπορούμε να τα αλλάξουμε στην πορεία,
αλλά πραγματικά θέλει πολλή δουλειά κι υπέρβαση.
Τάσο μου, πολύ μου άρεσε η εικόνα που έδωσες στην κοκκινοσκουφίτσα μας! Πολύ δεικτική! Μπράβο!
Μικρό περιπλανώμενο στο δάσος πλασματάκι, θα μπορούσα πολλά να σου πω, αναλύοντας λέξη προς λέξη αυτά που σχολίασες,
αλλά επειδή δίνω μάθημα τη Δευτέρα και διαβάζω θα περιοριστώ σε λίγες λέξεις, όσο κι αν είναι κόντρα στη μη Λακωνική καταγωγή μου.
Η θεραπευτική σχέση για να λειτουργήσει καλά και να έχει αποτελέσματα θέλει και ο ψυχοθεραπευτής να είναι ικανός και έμπειρος
και ο θεραπευόμενος να είναι έτοιμος και δεκτικός να δουλέψει σκληρά και συνεργατικά μαζί του και μάλιστα για αρκετό συνήθως χρόνο,
προκειμένου να φέρει τις πολυπόθητες σ'αυτόν αλλαγές θέασης. Μερικές φορές και πάλι δεν τσουλάει καλά το πράγμα καθώς
- όπως σε όλες άλλωστε τις σχέσεις- παίζει ρόλο κι η χημεία, που λέμε, αυτή η απροσδιόριστη κι ανεξήγητη ορισμένες φορές παράμετρος,
Δε με εκπλήσσουν οι ενστάσεις σου. Πολλοί λανθασμένα πιστεύουν πως ο ψυχολόγος είναι κάποιος που θα τους δώσει στο πιάτο λύσεις,
θα τους πει τι να κάνουν, θα πάρει τη δική τους ευθύνη και με το μαγικό του ραβδί θα επιφέρει ανώδυνα κι άμεσα τις επιθυμητές αλλαγές.
Η τουλάχιστον θα είναι ένας δεινός ρήτορας που, επειδή επιπρόσθετα θα τον πληρώνουμε, οφείλει να μας πείσει για όσα ήδη οι ίδιοι
γνωρίζουμε ή μας έχουν συμβουλεύσει οι δικοί μας, χωρίς ωστόσο να έχουμε εντωμεταξύ καταφέρει να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη.
Δεν είναι έτσι. Ο ψυχολόγος μπορεί να δει πράγματα που εμείς δεν είμαστε σε θέση, λόγω της εκπαίδευσης που έχει λάβει και πάντα
σε συνάρτηση με την ειδικότερη προσέγγιση που πρεσβεύει κι εφαρμόζει (γιατί κι αυτό έχει μεγάλη σημασία) και η δουλειά του δεν είναι
να μας δώσει σε μασημένη τροφή τις απαντήσεις, αλλά να μας οδηγήσει στο να τις βρούμε οι ίδιοι, γιατί μόνο τότε οι νέες αποκαλύψεις
έχουν την πρέπουσα δυναμική, που θα οδηγήσει στην αλλαγή. Κι είναι σημαντικός κι ο χρόνος πάντα, ως προς τον βαθμό ωρίμανσης μέσα μας
της επιθυμίας για αλλαγή, του πόσο δυσκολευόμαστε να "θυσιάσουμε" ενδεχόμενα δευτερογενή οφέλη, του αν φοβόμαστε να μεγαλώσουμε
και να προχωρήσουμε στο άγνωστο....πολλά...Στην τελική ο καθένας είναι πάντα ελεύθερος κι υπεύθυνος ταυτόχρονα για τις επιλογές του.
Το να τα ρίχνουμε σε έναν ψυχολόγο που δεν κατάφερε να μας ανοίξει τα μάτια, καταλαβαίνω πως βολεύει, αλλά δεν είναι πάντα αληθές.
Και ένα τελευταίο ως προς εσένα. Αποκλείεις το ενδεχόμενο όλα αυτά που άκουσες να τα κράτησες μέσα σου κι όταν τελικά έκανες
την υπέρβαση να είχαν παίξει κι εκείνα τον σημαντικό τους ρόλο, παρόλο που επιφανειακά φάνηκε να σου ανήκει όλη η δόξα της αλλαγής;
ναντίν έχεις δίκιο. αλλά πια είναι η λύση; αν μιλάμε για κάποιον ξένο ναι αυτόν αν δν τον αγαπώ γιατί απλά δν τον αγαπώ δν θα μπορέσω να τον αγαπήσω κ τέλος. τον εαυτό μου όμως; πρέπει να τον καθίσω στο ντιβάνι ,να σκεφτώ τις ανορθόδοξες συμπεριφορές των γονιών μου να τις διαγράψω και να με επαναπρογραμματίσω; τότε θα με αγαπήσω; ή πρέπει σιγά σιγά μέρα με την μέρα να βρίσκω ένα λόγο να με αγαπώ; ή να συνεχίσω να ζω χωρίς να με αγαπώ αλλά τουλάχιστον συμβιβασμένη με αυτό;
καλό διάβασμα κ σε ευχαριστώ για όσα γράφεις κατά καιρούς.
1) Ενας ψυχολόγος που προσπαθεί να με πείσει ότι το σεξ με έναν αρκετά μεγαλύτερο άντρα = μαζί του είναι η λύση για κάθε πρόβλημά μου, και ακόμα καλύτερα, μια σχέση μαζί του θα του δώσει την ευκαιρία να με ''παρακολουθεί'' πιο στενά.
2) Μια ψυχολόγος που υποτιμά τη σπουδαιότητα και την αρνητική επίδραση στη ζωή μου ορισμένων γεγονότων και συνθηκών, λέγοντας χωρίς κανένα πρόλογο και επίλογο '' το να κόψεις το φαί είναι θέμα θέλησης. Εσύ προφανώς δε θες, γιατί σ'αρέσει να τρως'', ''δεν πάσχεις από τίποτα, οι εμετοί σου δεν είναι από βουλιμία κλπ, κάνεις νάζια στον εαυτό σου'', ''ε καλά κι άμα σε βίασαν κάποιοι; Μην είσαι τόσο απόλυτη,κράτα μόνο τα καλά που σου άφησε η εμπειρία και πήγαινε παρακάτω''
3) Ένας ψυχολόγος-ψυχίατρος που ακούει όσα έχεις να πεις, και καταλήγει στο ότι η λύση στους εφιάλτες σου είναι ζάναξ και η λύση στην βουλιμία-παχυσαρκία-συναισθηματική υπερφαγία είναι η χορήγηση παράνομων χαπιών για αδυνάτισμα.
Αν κράτησα κάτι μέσα μου ; Ναι, για αρκετό διάστημα πίστευα ότι είμαι εντελώς άχρηστη, ένα κοινό γουρούνι που τρώει επειδή είναι ένα κοινό γουρούνι, και κάνει εμετό 10 φορές τη μέρα επειδή είναι ένα ναζιάρικο κοινό γουρούνι.
Κράτησα ότι τα χάπια τύπου ζάναξ-λεξοτανίλ δεν είναι και κάτι φοβερό, οπότε μετά από κάποιο καιρό που οι εφιάλτες με άφηναν 5 μέρες σερί άυπνη και εξαντλημένη, είπα το ναι και άρχισα δειλά δειλά να παίρνω. Έφτασα να κοιμάμαι με 8-12 λεξο τη βραδιά, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οπότε, όπως ίσως δύνασαι να διαπιστώσεις κ εσύ, δεν αρκεί ένας πάσχων και ένας ψυχολόγος. Ένας πάσχων έτοιμος να θεραπευτεί και ένας ειδικός με κατάλληλη μόρφωση, επαγγελματισμό, ανθρωπιά και παιδεία, ναι, μπορούν να κάνουν δουλειά!
Εγώ προσωπικά δεν ξέρω αν ήμουν έτοιμη και απλά δε μου δόθηκε το σπρώξιμο-βοήθεια που είχα ανάγκη, δεν ξέρω αν ήταν λάθος που στα 5 ραντεβού max σταματούσα τις επισκέψεις, ξέρω ότι οι συγκεκριμένοι 3 επαγγελματίες, (2 εκ των οποίων δεν έχουν πλέον άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος) με πήγαν μόνο πίσω . Οκ, ο πορνοπαππούς δε με επηρέασε κάπως, αλλά απλά πρόσθεσε ένα λιθαράκι στα τείχη που έχω σηκώσει ανάμεσα σε μένα και κάθε είδους ψυχοθεραπευτές .
Δεν είναι δηλώσεις με ισχύ καθολικότητας, δεν είμαι απόλυτη ως προς το τι βοήθεια μπορεί να προσφέρει σ'εσάς ένας ειδικός, ξέρω με βεβαιότητα ότι εμένα μου προσέφεραν ένα τίποτα πασπαλισμένο με καθόλου, επειδή οι συγκεκριμένοι απλά δεν είχαν κάτι παραπάνω να προσφέρουν ! Γι'αυτό οι ενστάσεις και η επιμονή στο ότι μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε πολλά, χωρίς να το ξέρουμε. Για να το έκανα εγώ, που είμαι μία ανάμεσα σε πολλά εκατομμύρια και όχι Η μια, Η μοναδική, Η πολύ δυνατή, Η μάνα της αυτοπεποίθησης, μπορούν και άλλοι.
Και κλείνω εδώ, γιατί και η δική μου εξεταστική είναι σε εξέλιξη !
Καλημέρα,κοκκινοσκουφίτσα!
Δε διαφωνούμε τελικά ως προς τις προϋποθέσεις μιας αποτελεσματικής θεραπευτικής σχέσης.
Λυπάμαι πάρα πολύ για τις δικές σου εμπειρίες, που δεν είναι καθόλου απορίας άξιο πώς σε οδήγησαν
να είσαι αρνητικά προκατελειμένη ως προς τους ψυχοθεραπευτές. Χίλια μπράβο στη δύναμή σου
που κατάφερες να διαχειριστείς τις ανεπίτρεπτες κι αντιδεοντολογικές εμπειρίες, που είχες
και να προχωρήσεις με τον εαυτό σου, ώστε σήμερα να βρίσκεσαι σε ένα πολύ καλύτερο σημείο!
Χαίρομαι που άρθηκε η άδεια των δύο πρώτων, φαντάζομαι, ώστε τουλάχιστον να μην κάνουν κακό
και σ'άλλο κόσμο. Πραγματικά είναι ντροπή για το επάγγελμα τέτοιες συμπεριφορές! Τι να λέμε...
Οι ψυχίατοι, οκ, έχουν γενικά αυτήν την τάση να συνταγογραφούν ελαφρά τη καρδία φαρμακευτικά σκευάσματα,
αν και οι ποσότητες που αναφέρεις ακούγονται εξωπραγματικές! Ευτυχώς ακούγεσαι να είσαι καλά στην υγεία σου!
Θέλω να πιστεύω πως οι περιπτώσεις που ανέφερες και βίωσες ανήκουν στις εξαιρέσεις του κλάδου. Θέλω!
Για την Μητσοτακική σου τύχη τι να πω; Εύχομαι να εξαντλήθηκε εκεί και στα υπόλοιπα να είσαι τυχερή!
Καλή δύναμη με το διάβασμά σου και καλά αποτελέσματα στην εξεταστική και ό,τι άλλο σ'ενδιαφέρει!
Φιλάκιααααααααα
Καλημέρα, Μαμουζέλ και σ'ευχαριστώ για την ανατροφοδότηση που μου δίνεις ως προς όσα κατά καιρούς γράφω και νιώθεις να σου ακούγονται εδιαφέροντα.Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
ναντίν έχεις δίκιο. αλλά πια είναι η λύση; αν μιλάμε για κάποιον ξένο ναι αυτόν αν δν τον αγαπώ γιατί απλά δν τον αγαπώ δν θα μπορέσω να τον αγαπήσω κ τέλος. τον εαυτό μου όμως; πρέπει να τον καθίσω στο ντιβάνι ,να σκεφτώ τις ανορθόδοξες συμπεριφορές των γονιών μου να τις διαγράψω και να με επαναπρογραμματίσω; τότε θα με αγαπήσω; ή πρέπει σιγά σιγά μέρα με την μέρα να βρίσκω ένα λόγο να με αγαπώ; ή να συνεχίσω να ζω χωρίς να με αγαπώ αλλά τουλάχιστον συμβιβασμένη με αυτό;
καλό διάβασμα κ σε ευχαριστώ για όσα γράφεις κατά καιρούς.
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να επιλέγαμε το τελευταίο. Ο συμβιβασμός για μένα έχει αρνητική χροιά γενικότερα, πόσο μάλλον ως προς τη σχέση με τον εαυτό μας.
Μου ακούγεται σαν ένας γάμος με κάποιον που δεν περνάμε καλά μαζί του κι ωστόσο επιλέγουμε να περάσουμε όλη μας τη ζωή δίπλα του, θυσιάζοντας την ευτυχία μας.
Η διαχείρηση όσων κακώς κειμένων βιώσαμε, θεωρώ πως επιβάλλεται προκειμένου να ελευθερωθούμε από τις αλυσσίδες του παρελθόντος και να πετάξουμε.
Όχι με διαγραφή όμως αλλά με αντιμετώπιση. Με κατανόηση της δυσλειτουργίας που μας προκαλούν, όλων των πώς και γιατί, με τοποθέτηση δική μας ως προς αυτά
κι εστίαση τέλος σε επαναπροσδιορισμό συμπεριφοράς. Αν οι γονείς είναι σε ζωή και μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, είναι απίστευτα λυτρωτικό να μιλήσουμε
ανοιχτά για όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας σε σχέση με τις εμπειρίες που μοιραζόμαστε. Σ'εμένα τουλάχιστον λειτούργησε απίστευτα θεραπευτικά ως προς τη σχέση
με τον πατέρα μου, η οποία βελτιώθηκε κατά πολύ μετά από κείνη την αποκαλυπτική κουβέντα εφ' όλης της ύλης. Όχι ως επίθεση, αν και η ένταση συνήθως εμπεριέχεται,
αλλά ως μοίρασμα διαφορετικών οπτικών κι εμπειριών. Ο δικός μου πατέρας για τα περισσότερα δεν είχε καν ιδέα πόσο με είχαν επηρεάσει. Κι αν δε γυρίζει το ποτάμι
κι αν δεν ξεγίνονται όσα έγιναν, ωστόσο έχει απίστευτη δυναμική αυτή η κατάθεση ψυχής, αυτό το ξελάφρωμα ειδικά απέναντι σε κείνον που νιώθεις να σ'επιβάρυνε.
Ως προς τη σχέση με τον εαυτό μας τώρα και δη την αγαπητική. Δεν είναι ούτε εύκολη η μεταστροφή ούτε γίνεται αυτόματα και σύντομα. Αλλά γίνεται. Αλήθεια.
Εγώ ξεκίνησα από τη συγχώρεση. Κι αυτό που με βοήθησε τελικά ήταν η αποδοχή πως ό,τι είχα μέχρι τότε επιλέξει ήταν συνάρτηση του ό,τι ήμουν και πρέσβευα
μέχρι τότε με τις τρέχουσες προσλαμβάνουσες της εκάστοτε περίπτωσης, με δεδομένη πάντα την πρόθεση πως επέλεγα βάσει του εκτιμώμενου ως καλύτερου
δυνατού μου, ακόμη κι αν απέβαινε τελικά αρνητικό. Αυτό μπορούσα, αυτό ένιωθα να χρειάζομαι περισσότερο, αυτό έκανα κι είμαι οκ με αυτό ακόμη κι αν τελικά
το πλήρωσα ακριβά κι ήταν αυτοκαταστροφικό. Για να το επιλέξω έναντι όλων των άλλων δυνατοτήτων, είχα τους πολύ σημαντικούς μου λόγους να το κάνω
κι αν εντωμεταξύ άλλαξα ή έγινα γνώστης άλλων παραμέτρων, με αποτέλεσμα να μην έκανα σε καμία περίπτωση σήμερα την ίδια επιλογή, δε μετανιώνω
ούτε με τιμωρώ άλλο για ό,τι έκανα. Αυτό έκρινα τότε, αυτό μπορούσα, τέλος. Συμφιλιώνομαι με όσα ακολούθησαν κι εστιάζω στο τώρα, στην ενδεχόμενη ζημιά
και πώς θα τη διαχειριστώ. Όταν κατάφερα να με συγχωρήσω, έπαψα να είμαι αυτοκαταστροφική κι ενοχική και μπόρεσα να μου αναγνωρίσω κάποια θετικά μου.
Από κει και πέρα κάπως με συμπάθησα, με ξεκόλλησα από τον τοίχο της ανελέητης και μόνιμης κριτικής και προσπάθησα να με επιβραβεύω όποτε ένιωθα
να τα πηγαίνω καλά κάπου, να είμαι καλή, να παίρνω αναγνώριση από τους άλλους...Αναγνώριση που και πριν έπαιρνα, αλλά δεν άντεχα να την αποδεχτώ.
Η ανάγκη μου ήταν να την υποτιμήσω, να την τακτοποιήσω με έναν τρόπο βολικό μέσα από τον οποίο η πεποίθησή μου για αναξιότητα δεν κλονιζόταν.
Από κει και πέρα όσο περνούν τα χρόνια κι είμαστε συντονισμένοι στο να κάνουμε πράγματα που αγαπούμε -όπου συνήθως για τον λόγο αυτό τα καταφέρνουμε,
οπότε τονώνεται και η αυτοπεποίθησή μας- συν τη χαρά που προσκομίζουμε, είναι πιο ανάλαφρα τα βήματα της ζωής και σιγά σιγά φτάνεις να νιώθεις καλά
με τον εαυτό σου. Το να πεις πως νιώθεις να τον αγαπάς νομίζω πως θα έρθει στο χρόνο χωρίς να γίνει κάτι βαρύγδουπο ώστε να το καταλάβεις.
Όταν θα πιάσεις τον εαυτό σου να σου φέρεσαι όπως θα έκανες για κάποιον που αγαπάς - που προσωπικά μου ήταν πάντα πολύ ευκολότερο-
για παράδειγμα όταν παρατηρήσεις να σε υπερασπίζεσαι, να σε φροντίζεις, να διεκδικείς καλύτερα πράγματα για σένα, θα νιώσεις πως τα έχεις καταφέρει.
Δεν ξέρω αν σου ακούγονται βοηθητικά όλα αυτά... Σε κάποιους τομείς τα κατάφερα καλύτερα (πχ. όχι μόνο να μου επιτρέπω αλλά να επιδιώκω κιόλας
στιγμές ευτυχίας) σε άλλους θέλω κι άλλη δουλειά (πχ. να με φροντίζω : από κρέμα ενυδάτωσης μέχρι να μαγειρέψω μόνο για μένα), αλλά πάει καλά, θεωρώ.
Κράτησε ό,τι νιώθεις να κάνει νόημα και σε σένα κι από κει και πέρα ψάξε να βρεις τα δικά σου κενά, όπου καλείσαι ν'ακούσεις και να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου.