Printable View
Φοβερό...Quote:
Originally posted by weird
Πού βρίσκεσαι ζωή?
Ελα λίγο έξω απο την πόρτα μου.
Συνήθισα να σε βρίσκω
μέσα σε χάρτινες κούκλες
ακριβή ομοιώματα
μαγκωμένα λόγια
και συμβατικές χειρονομίες
Πού βρίσκεσαι ζωή
και γιατί δεν σε βλέπω?
Πάντα ήθελα
κάπου να σε παραχώσω μα..
επαναστατούσες
σαν το νερό
που φεύγει απο τα χέρια
άτιμο νερό
Είσαι ζόρικη ζωή,
όταν σου στέλνω παραγγελία με στήνεις
ΣΗΜΑΔΙΑ Τ\' ΟΥΡΑΝΟΥ.
Απαλά
έτσι θέλω
να ακουμπώ
τις λέξεις
Να τις γεμίζω
με αρώματα
και πινελιές
Να τις εξυμνώ
Κι απο λέξεις
θα γκρεμιστεί
το τίποτα
Απο λέξεις
θα φτιαχτεί
το κάτι.
Αχνά
ακούγονται
οι φθόγγοι
και τα φωνήετνά
που ανασαίνουν
μέσα τους
Νανούρισμα
ανεπαίσθητο
κι αθόρυβο...
Εχουν
Οι λέξεις
τα μυστικά
τους
κρατάν
κρυφά το δάκρυ μου
στο σώμα τους
Σαν άστρο μακρινό
το καθρεπτίζουν
κάτω απο το φως
τις παλλόμενης
αύρας τους.
Εξευμενίζουν
την οργή
καθώς
Θρυψαλλάκια μικρά
και αδαμάντινα
γεννιούνται
στο διάβα τους.
Μικρά
μικρά σημάδια
στο πέρας του
ουρανού.
ΗΣΟΥΝΑ ΠΛΟΥΣΙΑ
Ήσουνα πλούσια
Πληθωρική
Τόσο γεμάτη
Και έντονη
Δεν χώραγες
Μέσα στα μικρά τα χέρια
Στο μικρό μου στέρνο
Έκατσες σαν κατακάθι.
Ήσουν απέραντη
Πολύ
Για τα μικρά μου μάτια
Ήθελαν να ανταμώσουν
την εικόνα σου
Δεν άντεχαν
Δεν χώραγαν
Έμεινα να προσπαθώ
Να σε χωνέψω
Να σε συλλάβω
Να σε κατακτήσω
Λίγο λίγο
Στα χρόνια π’ ακολούθησαν
Ακόμα με στοιχειώνεις
Τα βράδια
Αλύπητα
Δεν χωράς
ούτε στα όνειρά μου
Ακόμα όλα στάζουν
Το άρωμά σου
Δεν μένει χώρος σ άλλα αρώματα
Δεν μένει χώρος για πολλά
Μόνο για λίγα
Για κείνα τα λίγα που
Σε θυμίζουν…
Τόσο άπλετο ήταν το βήμα σου
Που ακόμα τρέχω να σε φτάσω
Μήπως μια μέρα
Μπορέσω να σ αφήσω
Πίσω μου
Εκεί που ανήκεις.
Πολύ ωραίο.Quote:
Originally posted by weird
ΗΣΟΥΝΑ ΠΛΟΥΣΙΑ
Ήσουνα πλούσια
Πληθωρική
Τόσο γεμάτη
Και έντονη
Δεν χώραγες
Μέσα στα μικρά τα χέρια
Στο μικρό μου στέρνο
Έκατσες σαν κατακάθι.
Ήσουν απέραντη
Πολύ
Για τα μικρά μου μάτια
Ήθελαν να ανταμώσουν
την εικόνα σου
Δεν άντεχαν
Δεν χώραγαν
Έμεινα να προσπαθώ
Να σε χωνέψω
Να σε συλλάβω
Να σε κατακτήσω
Λίγο λίγο
Στα χρόνια π’ ακολούθησαν
Ακόμα με στοιχειώνεις
Τα βράδια
Αλύπητα
Δεν χωράς
ούτε στα όνειρά μου
Ακόμα όλα στάζουν
Το άρωμά σου
Δεν μένει χώρος σ άλλα αρώματα
Δεν μένει χώρος για πολλά
Μόνο για λίγα
Για κείνα τα λίγα που
Σε θυμίζουν…
Τόσο άπλετο ήταν το βήμα σου
Που ακόμα τρέχω να σε φτάσω
Μήπως μια μέρα
Μπορέσω να σ αφήσω
Πίσω μου
Εκεί που ανήκεις.
Aνυπαρξία.
Εγώ κι εγώ.Σιωπή.Δεν ακούω τίποτα.Που είμαι?υπάρχω?
-Που είσαι?Λύσαξα να σε βρω κι εσύ εκεί του κεφαλιού σου.Να κερδίζεις στο κρυφτό.
Μίλα μου,μ\'έχεις εξοργίσει.
-Χα,όταν με είχες δε με ήθελες.Τώρα κάτσε μόνη σου.Ψυχρή λογική.
-Μίλησες!Που είσαι?Έλα κοντά μου.Δεν έχω άλλον από σένα.Δε μπορώ χωρίς εσένα.
-....(σιωπή)
-Σκύβω μπροστά σου και σου λέω πως ακόμα κι αν ξεσκίστηκα,ακόμα κ αν έπεσα απ\'τον 8ο έχοντας εσένα δίπλα μου,δε μπορώ χωρίς εσένα.
Μού λεγες,μου λεγες κ γω σ\'άκουγα στο καθετί.Ξαφνικά έγινα ένα με το χώμα,ένιωσα ανάπηρη,διαλυμένη και τότε σ\'έδιωξα για πάντα από κοντά μου,από φίλη μου.Από μια φίλη που έβαζα πάντα πάνω από μένα.
Τώρα κατάλαβα πως δεν έφταιξες εσύ αλλά εγώ που παραχωρούσα τη θέση μου αβίαστα και σ\'ακολουθούσα αμέτοχη.
Καμιά μας δε θα βρει γαλήνη χωρίς την άλλη.Συγχώρεσέ με κι έλα κοντά μου.
-Μπορείς να με αγαπήσεις πραγματικά?Να με υπολογίσεις πραγματικά?Να με σεβαστείς?
-Που είσαι,δε σε βλέπω....
Δεν ξέρω να σου πω.Ξέρω πως χώρια σου είμαι μισή αγαπημένη μου φίλη συναίσθημα,άλλο μου μισό.Έλα να αγκαλιαστούμε...
-Κ γω είμαι μισή αλλά κ θυμωμένη μαζί σου.Μπορείς να αντέξεις τον θυμό μου?
-Αφού άντεξα τη σιωπή σου,μπορώ να αντέξω κ το θυμό σου.
-Δεν ξέρω αν έρθω,ξέρω μόνο πως χώρια δεν υπάρχει καμία.
Καθρέπτες
Παντού!
Μέσα μου, έξω μου
παντού.
Σπάω έναν
και ματώνει το χέρι μου
Αλλά η πληγή δε θα αιμορραγεί για πάντα
Θα κλείσει...
Μα εκεί που σπάω έναν
ανακαλύπτω έναν άλλο πίσω του...
Η πληγή δεν έχει ακόμα κλείσει
αιμορραγεί...
Θα την αφήσω να γιάνει
από κατακόκκινη
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
Για να σπάσω τον επόμενο
και τον επόμενο...
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
anatara εγραψες!Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
τελεια ερωτηση!
τι θα γινοταν αραγε?
Το θέμα είναι πως όλοι έχουμε κάτι ξεχωριστό μέσα μας αντάρα(που σήμερα είμαι εγώ μαντάρα...!)αλλά η ειρωνεία είναι πως το κρύβουμε!!!!!κ ενώ όλοι μας είμαστε τόσο ξεχωριστοί τείνουμε να θέλουμε να είμαστε ΄όμοιοι΄!Μήπως κ το ξεχωριστό θεωρηθεί αλλόκοτο...τουλάχιστον εγώ το παθαίνω!!!!!!Quote:
Originally posted by researcher
anatara εγραψες!Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
τελεια ερωτηση!
τι θα γινοταν αραγε?
researcher,antara πιστεύω ότι καθημερινά ερχόμαστε αντίκρυ με ξεχωριστούς ανθρώπους,που θα είχαμε πολλά να ΄πούμε΄ αλλά δεν το παίρνουμε γραμμή....κλεισμένοι στα κλισέ της καθημερινής ζωής που είπε κ η αντάρα.....
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Μην το λες Sofia.....Εκανα συστηματική παρέα με 2 άτομα για χρόνια(2 στη μια περίπτωση κ περισσότερα στην άλλη)κ πριν αποφασήσουν να μου ανοιχτούν δεν είχα καταλάβει τι κρύβαν μέσα τους.Quote:
Originally posted by Sofia
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Αν δε θες να δειξεις τι κρύβεις μέσα σου,δεν το δείχνεις.Φαίνονται στοιχεία του χαρακτήρα,της προσωπικότητας αλλά ο ψυχικός κόσμος του καθενός μας κρύβει διάφορα που δε φαίνονται αν δε θέλουμε.
Αντάρα μου πάντως σ\'ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα κ κολακευτικά λόγια σου....Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες.
οπως ειπα ειναι θεμα χρονου. Σου πηρε 2 χρονια, τους πηρε 2 χρονια για να ανοιχτουν. σε εναν κοινο χωρο που διαμορφωσατε μαζι. υπήρξατε εκει αυτα τα 2 χρονια που η μια εχτιζε τον κοινο τοπο μαζι με την αλλη.αλλα υπηρχαν κ συγκεκριμενες συνθηκες που ετρεχαν τοσο στη ζωη της μιας, οσο κ της αλλης...Quote:
Originally posted by Arsi
Μην το λες Sofia.....Εκανα συστηματική παρέα με 2 άτομα για χρόνια(2 στη μια περίπτωση κ περισσότερα στην άλλη)κ πριν αποφασήσουν να μου ανοιχτούν δεν είχα καταλάβει τι κρύβαν μέσα τους.Quote:
Originally posted by Sofia
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Αν δε θες να δειξεις τι κρύβεις μέσα σου,δεν το δείχνεις.Φαίνονται στοιχεία του χαρακτήρα,της προσωπικότητας αλλά ο ψυχικός κόσμος του καθενός μας κρύβει διάφορα που δε φαίνονται αν δε θέλουμε.
Τα στοιχεια του χαρακτηρα κ της προσωπικοτητας φαινονται, αλλα οχι αμεσως. Κ ανεξαρτητα απο το ποσο φαινονται, παιζει ρολο κ ποσο εμεις μπορουμε κ θελουμε να τα δουμε. Ειτε τα θετικα ειτε τα αρνητικα.
Το θέμα είναι πως όλοι έχουμε κάτι ξεχωριστό μέσα μας αντάρα(που σήμερα είμαι εγώ μαντάρα...!)αλλά η ειρωνεία είναι πως το κρύβουμε!!!!!κ ενώ όλοι μας είμαστε τόσο ξεχωριστοί τείνουμε να θέλουμε να είμαστε ΄όμοιοι΄!Μήπως κ το ξεχωριστό θεωρηθεί αλλόκοτο...τουλάχιστον εγώ το παθαίνω!!!!!!Quote:
Originally posted by Arsi
τι θα γινοταν αραγε?
[/quote]
Ο φόβος του να μην είσαι όμοιος, του να μην ανήκεις στο κοπάδι. Ο φόβος του να αποδεχτείς την διαφορετικότητά σου, μην τυχόνκαι σε πουν αλλόκοτο ή τρελό...
Είναι πανανθρώπινο φαινόμενο.
Αντάρα, δεν είμαι κλειστή, αλλά δεν ξέρω τί μπορεί να \"δει\" ο κάθε άλλος που έχω απέναντί μου.
Συμφωνώ με την Αρσι οτι όλοοι έχουμε μέσα μας μια ξεχωριστότητα. Το θέμα είναι πόσο χώρο της δίνει ο καθένας να υπάρχει μέσα του, και πόσο την εξωτερικεύει. Ετσι, την επικοινωνεί και την εξελίσσει.
Ο ελύτης είχε πει δυο κορυφαίες φράσεις πάνω στο θέμα αυτό.
\"Πιάσει το \"πρέπει\" απο το \"π\" και γδάρε το ίσα με το \"ι\"\"
και
Ο καθένας κρύβει μέσα του μιαν αίσθηση μοναδική. Αυτήν πρέπει να βρει καλά, να εντοπίσει, και να να την κάνει πράξεις ορατές με τις οποίες να γεμίσει την ζωή του.
Η τελευταία φράση με σημάδεψε.
Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι εξωστρεφής.
Ετσι μου έχουν πει κιόλας πως αντέχω να δείχνω έτσι άφοβα την διαφορετικότητα΄μου και τον εαυτό μου (;)γενικότερα, κι οτι αυτό προκαλεί ( και το έχω δει) μεγάλες δυσκολίες.
Απο κοινωνικούς εξωστρακισμούς έως φθόνους και αντιζηλίες έως παρεξηγήσεις έως σχόλια , εικασίες κτλ.
Καμιά φορά, το τίμημα του να είναι κανείς όπως είναι, είναι βαρύ.
\"Το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα\" αγάπη μου,Quote:
Originally posted by anwnimi
Καθρέπτες
Παντού!
Μέσα μου, έξω μου
παντού.
Σπάω έναν
και ματώνει το χέρι μου
Αλλά η πληγή δε θα αιμορραγεί για πάντα
Θα κλείσει...
Μα εκεί που σπάω έναν
ανακαλύπτω έναν άλλο πίσω του...
Η πληγή δεν έχει ακόμα κλείσει
αιμορραγεί...
Θα την αφήσω να γιάνει
από κατακόκκινη
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
Για να σπάσω τον επόμενο
και τον επόμενο...
έχει μέσα του κάτι απο πόνο και κάτι απο ελπίδα.
Σαν κι αυτό που έχει μέσα του το όμορφο ποίημά σου.