Δεν επέστρεψα κατευθείαν, Χάρλεϊ. Έφαγα κι άλλες απορρίψεις. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από το τίποτα.
Printable View
Δεν επέστρεψα κατευθείαν, Χάρλεϊ. Έφαγα κι άλλες απορρίψεις. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από το τίποτα.
Γιατι η ζωη ειναι δυσκολη και ο θανατος ευκολος, δεν μπορεις να ξεφορτωνεις την ευθυνη για την ζωη σου στους αλλους, αλλα ακομα χειροτερο ειναι να φορτωνεις τον θανατο σου στους αλλους.
Κάποιος έχει πει, έχω ήδη βρει χίλιους τρόπους να πεθάνω και ούτε έναν για να ζήσω.
Κι αν όχι αυτά, τότε τι; Αυτά σε κάνουν άνθρωπο χωρίς κενά. Εκτός κι αν έχεις υπαρξιακό κενό που εδώ στην κοπέλα δεν το βλέπουμε.
Έχει ανάγκη αποδοχής, σχέσεων, να ζήσει! Και δεν ξέρει πώς να το κάνει.
Τι; Αρχιζεις και αποδωμεις την προσωπικοτητα σου μεχρι να φτασεις σε κατι πραγματικο και την ξαναχτιζεις απο'κει, δεν υπαρχει αλλος τροπος. Ο ανθρωπος ειναι αδυναμο ζωο, αλλα εχει την ικανοτητα να αφηνει τις ιδεες του να πεθανουν αντι για αυτον - αντι να κανεις τα ιδια και να περιμενεις αλλα αποτελεσματα αλλαζεις μυαλα.
Ακριβώς, Χάρλεϊ. Δεν έχω κανέναν τρόπο να έχω αυτά που χρειάζομαι. Δεν είναι ότι δε θέλω τίποτα, είναι ότι δεν μπορώ να έχω αυτά που θέλω.
axl, αυτά που χρειάζεσαι είναι αυτά που χρειάζεσαι. Δεν αλλάζουν. Είναι σαν να λες το στομάχι σου χρειάζεται φαγητό, αλλά αφού δεν έχεις φαγητό, άλλαξέ το. Ε δεν αλλάζει, αυτό είναι, αυτό χρειάζεται! Αν δεν το βρει, πεθαίνει.
Μου έχουν πει πως οι σχέσεις και η αποδοχή δεν είναι το μόνο πράγμα στη ζωή και πως κάνω σαν παιδάκι που θέλει μόνο μια συγκεκριμένη σοκολάτα ή ένα συγκεκριμένο παιχνίδι.
Τι να κάνω που εγώ, όπως το στομάχι χρειάζεται φαγητό, και όχι σαπούνι, εγώ χρειάζομαι αυτό;
Τι σημαίνει βρε wanderer «χρήσιμος άνθρωπος»? Και οτι μονο αυτοι αξιζει να ζουν ενω οι «αχρηστοι» οχι? Ποιος σου ειπε οτι εισαι βαρος? Σου το παραπονεθηκε κανεις? Μονη σου το λες εσυ για τον εαυτο σου. Ποια ειναι η δικαιοσυνη? Ολα αυτα που σκεφτεσαι και λες? Δικαιοσυνη ειναι να αντιμετωπιζουμε τη ζωη σαν ενα πολυτιμο δωρο (ναι, είναι..), ακομη και τις μερες που νιωθουμε σκατα και να κανουμε κουραγιο μεχρι να περασει το δυσκολο κομματι. Αυτο ειναι δικαιοσυνη. Το να μη σκοτωνουμε την ελπιδα. Εισαι νεότατη κοπελα, εχεις τοσα ωραια πραγματα να ζησεις παρακατω. Θα ρθουν και αυτα που λες πως εχεις αναγκη, θα ρθουν και οι σχεσεις, φτιαξε τωρα το αλλο που ειναι το επειγον και μετα θα μπορεις να χτισεις και σε αυτον τον τομεα κατι ομορφο, οχι κατι που να θυμιζει προηγουμενες δυσαρεστες εμπειριες. Αυτον τον ανθρωπο που διακαως προσπαθεις να βρεις για να στηριχτεις, γινε εσυ λιγο παραπανω για τον εαυτο σου. Αν ειχες εκει καποιον που σε αγαπαει και σε νοιαζεται πως θα ενιωθε που λες ολα αυτα? Δε θα προσπαθουσε να σου αλλαξει γνωμη? Εγω τα δεχομαι ολα αυτα που λες μονο σαν εκφραση του πως αισθανεσαι, κι εσυ ετσι εξέλαβε τα, αλλα δε θα κανεις τιποτα απο ολα αυτα που λογω κακης ψυχολογικης καταστασης εισβαλουν στο μυαλο σου. Τιποτα που σου υπαγορευουν αυτες οι ξενες σκεψεις. Δεν ειναι δικες σου αυτες, συμπτωμα ειναι. Αμα δεν ενιωθες τοσο σκατα δε θα σε πειραζε τιποτα ουτε θα ελεγες ειμαι αχρηστη. Θα εκανες ωραια πραγματακια και παρακατω θα τα κανεις. Τωρα θα εμπιστευτεις αλλους που σου λενε πως παρακατω θα περασει και θα επουλωθει η πληγη και θα κρατας ζωντανη την ελπιδα γι αυτο. Κι ας μην το βλεπεις εσυ η ιδια. Ζητω οι αχρηστοι ανθρωποι! Ειδαμε προκοπή και απο τους «χρησιμους»… Για πες τωρα, με τι αχρηστο τροπο θα περασεις την αχρηστη μερα σου? Για πες καμια ιδεα για αχρηστες δραστηριοτητες. Εγω εχω διαβασμα αλλα λογω αγχους δυσκολευομαι να συγκεντρωθω κι ετσι κοιταω απλα το μελανι στις σελιδες να ξεραινεται. Μια χαρα..
Αυτό λιγάκι προσπάθησε να το τροποποιήσεις, είναι σημαντικό. Είσαι νέος άνθρωπος, φυσικά και θα έχεις «θέλω» και θα βάλεις πλώρη να τα κυνηγήσεις. Αλλά στο τέλος της μέρας έχε την ικανότητα αλλά και τη φιλοσοφημένη στάση να παίρνεις τη ζωή όπως ήρθε. Σημερα τουλάχιστον. Το αύριο δεν το ξερουμε, αυριο μπορεί να γίνουν πολλά. Αυτο το θα προσπαθώ για τα θέλω μου αλλά στο τέλος θα έχω την ικανοτητα να αποδέχομαι τη μέρα όπως ήρθε, με ό,τι είχε μέσα, είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν ξέρω αν αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένη αλλά σίγουρα σου εξασφαλίζει ότι δε θα είσαι δυστυχισμένη. Η μετωπική σύγκρουση του εγωιστικού μας θελήματος με τη ζωή και αυτα που πολλες φορες αναγκαστικα φέρνει είναι αυτή που μας τσακίζει και μας κανει να νιώθουμε εξουθενωμένοι.
Μακάρι να τελείωναν όλα.
Βασίλη, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όπως τα τελευταία δέκα χρόνια θα είναι ακριβώς. Απλά δεν θα ξαναγνωρισω κανένα και θα σαπιζω μόνη μου.