Originally Posted by
ioannis2
Είτε το αντιλαμβάνεται- συνειδητή - είτε όχι, ύποσυνείδητα όμως καταγράφεται με ανεξήτηλο μελάνι και στιγματίζει τη ζωή του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα τραυματικά γεγονότα τα βιώνει πολύ ζωντανά στη μνήμη του όταν η σκέψη τα φέρνει , λες και συμβαίνουν ξανά εκείνη τη στιγμή. Και κάθε συμπεριφορά των άλλων απέναντι του, ακόμα και την πιο αθώα και την όντως φιλική, θα πρέπει (κι αυτό γίνεται στη σκέψη του σαν αυτοματοποιημένη κίνηση) να την περάσει πρώτα από το φάσμα που του άφησε η τραυματική εμπειρία και να την συγκρίνει με αυτό και μετά να την αποδεκτή ή όχι. Ακόμα και η αποδοχή έχει έστω λίγο χρώμα από τα αρνητικά συναισθήματα. Πόσες ωραίες στιγμές ζωής και χάνονται και πόσους ανθρώπους διώχνουμε λόγω της προκατάληψης αυτής. Και αυττοί που προκάλεσαν τη ζημιά να ζουν ανέμελοι, λες και δε συνέβηκε κάτι.
Η συνηδητοποίηση της ανάγκης για ψυχοθεραπεία είναι μόνο η αρχή, πολύ σημαντικό βήμα και όσο πιο γρήγορα το άτομο το συνηδητοποιήσει τόσο το καλύτερο. Κανείς δε ξέρει όμως πόσο καιρό θα πάρει για να το ξεπεράσεις, όταν τα νειάτα θα αρχίσουν να φεύγουν?
