΄Ερχεσαι από πού? Καλό σου ταξίδι. Καλή δύναμη στην εξεταστική σου. Γρήγορα να περάσει κι αυτό. Θα σου στέλνω ελπιδοφόρα κύμματα ενέργειας. Μη λυγίσεις, χαμογέλα.
Printable View
΄Ερχεσαι από πού? Καλό σου ταξίδι. Καλή δύναμη στην εξεταστική σου. Γρήγορα να περάσει κι αυτό. Θα σου στέλνω ελπιδοφόρα κύμματα ενέργειας. Μη λυγίσεις, χαμογέλα.
Ερχομαι απο Κυπρο.. :) Ειμαι απο Κυπρο.
Σε ευχαριστω πολυ...θα τα καταφερω και θα εχω ολη την θετικη ενεργεια μαζι μου.
Πως εισαι εσυ;
Μία πάνω, μία κάτω. Παλεύω με τον εαυτό μου. Αλλά έχω καινούρια ελπίδα. Αρχίζω να με γνωρίζω. Τα θέλω μου τα ψάχνω, μέχρι χτες δεν υπήρχαν. Αποφάσισα να τα γυρέψω και να τα ικανοποιήσω όσο βαστώ κι όσο μπορώ να την παλέψω.
Χαιρομαι που μεσα απο ολο αυτο βγαινει μια θετικη σκεψη και ας ειναι αδυναμη.Υπαρχει και θα υπαρχει οσο εσυ την αφησεις να ειναι εκει..
Να εισαι οσο πιο καλα μπορεις,γιατι μονο εσυ μπορεις να το κανεις τοσο καλα.Καλη υπολοιπη ημερα!
καλημεραQuote:
Originally posted by Alterego
Δεν ξερω κατα ποσο επρεπε αυτο το θεμα να το γραψω σ\'αυτη την ενοτητα,ομως για μενα αυτο που εχω να πω δεν αποτελει καμια αλλη ενοτητα εκτος απο τις φοβιες γιατι ολες μου οι φοβιες και ανασφαλειες ξεκινανε απο αυτο ακριβως το προβλημα.
Μου πηρε καιρο να παρω το θαρρος να καταγραψω την δικια μου ιστορια.Μερικοι με εχουν γνωρισει απο τις διαφορες απαντησεις σε αλλα θεματα που δεν αφορουσαν εμενα.Ακομη και τωρα που πηρα το θαρρος να γραψω ειναι τοσο δυσκολο.Αυτο που δυσκολευει περισσοτερο ειναι η σκεψη για το πως μπορει ο καθενας να το αντιληφθει,γιατι αυτο που θελω ειναι ο καθενας να το καταλαβει ακρι βως ετσι οπως ειναι,αν και ειναι πολυ μα πολυ δυσκολο.Ισως μιλησω περισσοτερο απο οτι μπορουν τα ματια σας να διαβασουν,μα πιστευω πως αξιζει και περισσοτερο αξιζει για μενα αλλα και για ατομα που ισως,ισως εχουν παρομοιο προβλημα.
Βρισκομαι στην ηλικια των 23 χρονων.Σπουδαζω εδω και τρια χρονια σε μια σχολη που ιδιαιτερως δεν με αγγιζει,αλλα η μανια τοτε που ειχα να φυγω μακρια,εφερε αυτο το αποτελεσμα,της λαθος επιλογης,του λαθος θελω.Στην ηλικια των 13 χρονων ανακαλυψα πως κατι παει λαθος με μενα,κατι δεν παει οπως επρεπε να πηγαινει,συγκρινοντας παντοτε τον εαυτο μου με τους υπολοιπους.Αναγκαστηκα απο μικρο παιδι να κρυβω την διαφορα μου με τους αλλους,να προσπαθω να ενταχθω στην κοινοτητα τους,μα ματαια.Εφηβεια,δυσκολα χρονια.Στην ολη πορεια ανακαλυψα κατι που επρεπε να το δεχθω,να το αγαπησω γιατι οτι ημουν ως πριν το ανακαλυψω ενιωθα να μην υπαρχω και ειναι τραγικο να νιωθεις πως δεν υπαρχεις πουθενα!
Το τι ανακαλυψα δεν ειχε και τοση σημασια τοτε,γιατι ηταν μεγαλος ο φοβος μου μην τυχον και οσα νιωθω δεν μπορουν να επιζησουν,ενιωθα και το νιωθω ακομη και τωρα πως ειμαι πλασμα υπο εξαφανιση.Ηθελα με μανια να σταματησω αυτο που προχωρουσε τοσο εντονα και γρηγορα,εκεινη την ανακαλυψη δηλαδη.Ομως δεν μπορεσα ποτε.Μερικες φορες πρεπει να δεχεσαι τα πραγματα ως εχουν αλλιως οσες προσπαθειες αρχισεις να κανεις,τα κανεις ολα χειροτερα.Ετσι το δεχθηκα και εκεινο που μου εμεινε ειναι να αρχισω να ζω ετσι ακριβως οπως το ηθελα,ετσι οπως μου εδειξε η πορεια μου οτι πρεπει να ζω.Δεν ηταν αποφαση εφηβεας,δεν ηταν κατι επιπολαιο,ηταν η ουσια που ηρθε στην επιφανεια τοσο απροσδοκητα.Επρεπε να μεταδωσω και στους υπολοιπους τα οσα ενιωθα,γιατι δεν υπαρχει χειροτερο συναισθημα απο την μοναξια και τον εγκλωβι σμο στον ιδιο σου τον εαυτο.
Ζω σε ξενο σωμα.Δεν ξερω κατα ποσο εχετε ακουσει η ζησι κατι τετοιο μα υπαρχει και ειμαι ενα παρακλαδι αυτου του γεγονοτος.Ουτε και εγω πιστευα ποτε οτι υπαρχει κατι τετοιο,ωσπου και μου ετυχε.Γεννηθηκα ενα ανοιξιατικο μεσημερι,στις 12 του Μαη του 1984.Η μητερα μου εφερε στον κοσμο ενα υγιεστατο κοριτσακι.Τωρα πια ξερω γιατι εκλαψα οταν βγηκα απο την κοιλια της μητερας μου.Ειδα την μοιρα απεναντι μου να με κοιταζει με ειρωνεια.Απο τοτε ηξερα πως τα πραγματα δεν θα ειναι και τοσο ροδινα.Οι οικογενεια μου ειναι δεμενοι,αγαπημενοι.Δεν ειχα ποτε οποιαδηποτε βια απανω μου η εστω να την δω καταματα.Ολα ειναι ησυχα,ηρεμα..Δεν υπαρχει κανεις αλλος στην οικογενεια μου που να εχει το ιδιο προβλημα.Τα λεω αυτα γιατι η ψυχολογος που επισκεπτηκα με ρωτησε πως ειναι η οικογενιακη μου κατασταση και αν εχω υποστει βια κλπ.Τιποτα απο ολα αυτα δεν εχουν συμβει..αρα πως γινεται;Μου πηρε χρονια μα το εχω καταλαβει.Ζω σε ξενο σωμα.
Οποιος κι αν το θελησε ηρθα στον κοσμο για να αλλαξω την φυση μου.Επρεπε να δεχθω οτι το σωμα που κουβαλω δεν μου ανηκει,γιατι τοτε δεν θα μπορουσα να ζησω.Η καρδια μου κτυπα τοσο δυνατα και τιποτα δεν αναγνωριζει στο σωμα μου.
Εχω φερει κοντα μου ανθρωπους,εχω κανει σχεσεις και ολες οσες ηταν μαζι μου ηξεραν και ενιωσαν ακριβως τι ειμαι..Μπορει ποτε να μην μπορω να πω σε τριτους πως με λενε,γιατι αλλο θα θελα να πω κι αλλο βλεπουν,μπορει εσυ αναγνωστη μου να μην μπορεσεις να καταλαβεις ακριβως τι ειμαι,μα σημασια εχει οτι αγαπηθηκα και αγαπησα τοσο βαθια που ακομη και καποιος \"φυσιολογικος\" να μην το πετυχει ποτε.Εζησα μεγαλους και δυνατους ερωτες..με δεχθηκαν.Ολες οι κοπελες που ηταν μαζι μου ειναι φυσιολογικες.Δεν ειναι ομοφυλοφιλικες,ουτε κι εγω ειμαι.Δεν αναγνωριζω το κορμι μου και δεν θα μπορουσα να κανω δεσμο με κοπελα που ειναι ομοφυλοφιλη.Δεν εχω κατι μαζι τους απλα εγω θεωρω τον εαυτο μου κατι αλλο απο αυτο που φαινεται.Αυτο το ξεχωριζω,ξερω τι ειμαι και τι θελω..
Ειναι κατι που με πνιγει,ειναι ενας καημος βαρυς και ασηκωτος που δεν λεει να ησυχασει ποτε,γιατι ποτε δεν θα μπορω να συνυπαρξω με σενα οπως εγω θελω,δεν θα μπορεσω να σταθω πλαι σου και να μπορεσεις να με δεις μεσα στα ματια,να καταλαβεις τι κρυβω μεσα μου,παντα θα πρεπει εγω να σου εξηγω,να σου λεω το ενα το αλλο ωσπου να γινω βαρετος και πλεον να σου φανει και ανιαρη η συζητηση μας.Ειμαι σαν το ποταμι που κυλαει και δεν μπορει να σταματησει,οπως την βροχη που γδερνει τον δρομο και δεν μπορει να του γλυκανει λιγο τον πονο με ενα χαδι.Ειμαι απο αμμο,φαινομαι ενιαιος μα ειμαι συναρμολογημενος απο το απειρο.Οι απειραριθμοι κοκκοι μου δειχνουν ιδιοι μα ειναι τοσο διαφορετικοι μεταξυ τους.Μεσα μου συγκρουονται οι κοσμοι μου,επικρατει ενα χαος,μια οαση.Δυσκολευομαι ακομα και εγω να ηρεμησω τον ανελπιδο “καβγα” τους,μου ειναι δυσκολο ακομα να μπορω να αντιστεκομαι,να χαραζω τα ορια μου,να ξεχωριζω,δυστηχως οσα χρωματα κι αν μου δειχνουν δεν τα αναγνωριζω,τα μπλεκω πασχω απο αχρωματοψια.Οσο κι αν θελω να πεταω παντα κατι βρισκεται και με προσγειωνει,καποιος με θελει κτητικα κοντα του,εσυ,αυτος,αυτη,αυτοι..ολ οι.
Κανεις δεν θα μαθει πως ειναι να θες κατι και να μην μπορεις να το εχεις απλα επειδη φαινεσαι ανικανος,εισαι λειψος δεν εχεις οτι θα πρεπε,κατι σου λειπει.Εσυ δεν γνωριζεις πως ειναι να ερωτευεσαι και να μην το εχεις,να κλαις,να γελας με τον δικο σου ξεχωριστο τροπο και να μην μπορεις να τον εκφρασεις,να προσπαθεις να κρατας τις αποστασεις μηπως και τους διωξεις ολους,να δακρυζεις αθορυβα γιατι οι ανθρωποι αν σε δουν να δακρυζεις αδιαφορουν.Χιλιες φορες να αδιαφορεις παρα να μην καταλαμβαινεις τι ειναι και πως ειναι να ζεις μυστικα,να μπαινεις στην φωλια σου καθε που νυχτωνει.Ποσο ασχημο ακουγεται να μπορω εγω να σε δω ενω εσυ οχι,να μην μπορεις να δεις απο τι υλικο φτιαχτηκα,πως καταφερα να φτιαξω τα μεσα μου,ποιος ειναι ο μεγαλυτερος μου καημος.Ομως αυτο οριστηκε,να ζω με τον δικο μου τροπο και να μην μπορω να τον εκφρασω.Ποιον να κατηγορησω;
Ελπιζω να το εχω εξηγησει οσο πιο καλα γινεται.Ελπιζω να με κρινεται οπως πρεπει.Ελπιζω να καταφερα να σας δανεισω τα ματια μου να δειτε οτι βλεπω,ετσι θα ειναι καλυτερα να με νιωσετε.Ποσο δυσκολο φανταζει να πατησω το κουμπι να καταχωρησω το προβλημα μου αυτο..
Θα θελα να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους εκ των προταιρων και ιδιαιτερα αυτη την σελιδα που με αφηνει να εκφραζομαι και να μιλαω ελευθερα.Σας ευχαριστω και συγνωμη αν σας κουρασα..
αν σου ζηταγα με 2 λογια να περιγραψεις οχι τι εισαι γιατι ομολογω πως μπερδευτηκααλλα δεν εχει και τοση σημασια , οσο το τι θαλελες να εισαι που για μενα τουλαχιστον εχει τη σημασι του μπορεις να το κανεις?
μην το κάνεις για εκείνον. Μην ασχολείσαι.
Έφτασε λοιπόν η μέρα!Quote:
Originally posted by Alterego
Καλημερα!!...
Πως εισαι σημερα;
Σημερα ετοιμαζομαι γιατι το μεσημερι ταξιδευω για Ελλαδα,παω για την εξεταστικη μου..Ειμαι ενταξει,ειχα καλο υπνο και αυτο μου εδωσε δυναμη.
Ελπιζω να εισαι καλα και εσυ..
Καλό ταξίδι φιλαράκι, να δεις που όλα θα πάνε μια χαρά.
Η έκθεση είναι το καλύτερο πράγμα για τις φοβίες.
Μην σου πω, ακολούθα τον φόβο σου ( εν είδη, ακολούθα την καρδιά σου ενα πράγμα;)
Είμαι καλύτερα σήμερα, μπορώ να πω οτι είχα μια δυνατή κρίση συναισθήματος χθες, η αλήθεια είναι οτι πρώτη φορά γράφω σε τέτοια κατάσταση, να μην μπορώ να δω το πληκτρολόγιο απο το κλάμα.
Σήμερα πάντως διαβάζω και η λογική με βοηθά να βάλω σε τάξη το συναισθηματικό μου χάος.
Αναλογίζομαι αν τυχόν, παρά την ψυχοθεραπεία που έκανα, χρειάζομαι κι άλλη βοήθεια, για να τα βγάλω πέρα με την κυκλοθυμία μου αυτή τη φορά ( πιο δύσκολο αυτό, παρά το άγχος και οι φοβίες, αν και συνδέονται).
Αν δω οτι δεν μπορώ μόνη, θα ζητήσω βοήθεια και όλα θα πάνε μια χαρα!
:)
Είμαι έτοιμη για μάχες, εξετάσεις, αποφάσεις κτλ.
Φιλάκια πολλά και καλή επιτυχία.
Πω πω!Quote:
Originally posted by narnia
Μία πάνω, μία κάτω. Παλεύω με τον εαυτό μου. Αλλά έχω καινούρια ελπίδα. Αρχίζω να με γνωρίζω. Τα θέλω μου τα ψάχνω, μέχρι χτες δεν υπήρχαν. Αποφάσισα να τα γυρέψω και να τα ικανοποιήσω όσο βαστώ κι όσο μπορώ να την παλέψω.
τι ωραίες κουβέντες....
μια ηλιαχτίδα που άρχισε να ξεμυτίζει, μέσα απο βαθύ σκοτάδι μου φαίνεται...
Νάρνια, συνέχισε να προχωράς και να κρατάμε όλοι μαζί το χέρι :)
Αυτό το μεγάλωμα Νάρνιά μουQuote:
Originally posted by narnia
weird περαστικούλια. Ευτυχώς συνήλθες λίγο. Γιατί τόση βαρύτητα στις σκέψεις-αποφάσεις του μπαμπά? Μεγαλώνουμε όταν για τις αποφάσεις και τα λάθη μας παύουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας.
Μακάρι να ήταν απλό να αποφασίζουμε και να πράτουμε ότι μας κατεβαίνει. Αν δεν είχε και συνέπειες θα ήταν θαύμα.
Alter μου έχεις λείψει μικρέ μου. Είσαι καλά?
μου φαίνεται άθλος ολάκαιρος
Δεν τον κατηγορώ για τα λάθη μου
ούτε του φορτώνω την ευθύνη του εαυτού μου
( τον κατηγορώ για την κακοποίηση που έχω υποστέι απο αυτόν στην πιο τρυφερή μου ηλικία)
Απλώς για τον συγκεκριμένο άνθρωπο τα συναισθήματά μου
είναι τόσο ακανθώδη...
που με δυσκολεύουν σε διάφορες πτυχές της ζωής μου
μα κυρίως σε φάσεις που πρέπει εμείς οι δυο να συνεργαστούμε.
Ωστόσο
επεξεργάζομαι τον λαβύρινθο,
διακρίνω που αλλοιώνω το πραγματικό
με το υπερβολικό συναίσθημα
και πιστεύω θα την βρω την άκρη.
Φιλιά κοπέλα μου καλή
χαίρομαι που νιώθω μια λάμψη απο εσένα
με ζεσταίνει :)
weird
είδες, σήμερα είσαι καλύτερα...:)
Χρειάζεται να ξεσπάσει το συναίσθημα το έντονο για να ανακουφιστούμε...
Μια νέα μέρα ξημέρωσε για σένα, για μένα, για όλο τον κόσμο.
Ο ήλιος πάλι βγήκε και σου χαμογελά.
Θα την βρεις την άκρη.
Όπως πάντα...
Αρκεί να μη χάνεις την πίστη σου.
Ευχαριστώ πολύ Ανώνυμη.
Καλημέρα...
Κάθε φορά που βγάζω φτερά, βρέχει και δεν πετάω.
Κάθε φορά που βγάζω νύχια μου κόβονται τα δάχτυλα.
Θα \'ρθει ο καιρός να γίνω αϊτός. Όσα χρόνια κι αν μου πάρει θα πετάξω ψηλά. Θα φύγω.
ψέμματα...θα μείνω στο κλουβί μου ως......
Καλημέρα.
Σήμερα πια το βλέπω το πράγμα εντελώς αντικειμενικά.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε.
Ο πατέρας μου με νοιάζεται.
Δυστυχώς, σαν τους περισσότερους, δεν ξέρει πώς να αγαπά.
Δεν ξέρει τον τρόπο να νοιάζεται κάποιον χωρίς να τον πνίγει.
Επίσης, πράγμα πολύ άσχημο, με βλέπει σαν μια επέκταση του εαυτού του.
Απο την άλλη, όταν βυθίζομαι στα παιδικής υφής, έντονα συναισθήαμτά μου, με βλέπω κι εγώ σαν προέτκασή του! Παρασύρομαι. Χάνω την εικόνα μου και γίνομαι αυτό που βλέπει εκείνος : η προέκτασή του, το παιδί.
Είναι χαρακτηριστικό οτι σήμερα στο τηλέφωνο μιλόύσε για μένα στο β πληθυντικό \" πρέπει να δούμε τί θα κάνουμε, πού θα πάμε, να ψάξουμε\"
\" γιατί μιλάς στον πληθυντικό?\"
Απάντηση δεν πήρα...
Η αναπνοή του ήταν λαχανιασμένη, η φωνή του βραχνή και ταλαιπωρημένη και τα λόγια του \" είμαι 70 χρονών το έχεις καταλάβει? Πρέπει κάτι να κάνεις γρήγορα! Πρέπει να βρεις τι θα κάνεις στην ζωή σου! Κοντεύεις τα 30\"
\" Σε 4 χρόνια εννοείς θα είμαι 30... μπαμπά, παίρνω τον χρόνο μου, βλέπω τι θέλω και θα το κυνηγήσω, μην με αγχώνεις..\"
\" ε πώς να μην σε αγχώνω, αφού δεν έχεις βρε παιδί μου ένα πλάνο, ψάχνεσαι...\"
\"Ηρέμησε, άκουσα αυτά που μου είπατε και όπως είδες πολλά απο αυτά τα πήρα σοβαρά υπόψην, σας ακούω τι μου λέτε. Μην πανικοβάλλεσαι. Το θεωρώ χαζομάρα να δώσουμε τόσα λεφτά σε φροντηστήρια, σου λέω οτι είμαι αποφασισμένη να διαβάσω μόνη μου\"
\" Στα καλύτερα θα πας! Μην χάνεις χρόνο, πάνε να γραφείς! Και του χρόνου θα πάμε Αθήνα! Στα καλύτερα! Εγώ τα βαζω τα λεφτά, εσένα μην σε νοιάζει!\"
Ζητήματα.
1. ΜΟυ κάνει την καρδιά περιβόλλι με το άγχος του! Εχει και την καρδιά του και έχουν πει οι γιατροί να μην τον αγχώνουμε. Αυτός και μονο που υπάρχω αγχώνεται!
2. Τόσα χρόνια που ήμουν στην εφηβεία μου, και μετά τα 18 που είχα ανάγκη κάποια στήριξη απο αυτόν, τσιγκουνευόταν, τα μάζευε για το φροντηστήριο!!! Και τώρα πρέπει ντες και καλά να τα δώσει, τόσα λεφτά έβαλε στην άκρη.
3. Το οτι στέκεται έτσι πάνω απο το κεφάλι μου και με παρατηρεί μου είναι τρομερά δυσάρεστο! Με αγχώνει διπλά και τριπλά. Ασε που πιστεύω οτι θα μου το πετάει αργότερα, εγώ τόσα λεφτά έδωσα για σένα, αν κάτι πάει στραβά που λέει ο λόγος.
4. Εχω κάνει μεγάλη προσπάθεια να πάρω απόσταση. Με το να δουλεύω μόνη μου σε δικηγορικό πχ τον τελευταίο χρόνο. Κι όμως αυτός θέλει να είναι κολλημένος πάνω μου. Ολο το χρόνο λύσσαξε οτι χάνω τον καιρό μου και πρέπει να δω το μέλλον μου και και και....
Αχ δεν τον αντέχω!
Εντωμεταξύ δεν έχει παρά αμυδρή ιδέα για το τι έχω περάσει και για τα 4 χρόνια θεραπείας και για το οτι τα συναισθήματά μου απέναντι του είναι ένα απο τα βασικά στοιχεία των νευρώσεών μου. Δεν έχει ιδέα για το τι έχω περάσει και ξεπεράσει.
Πώς θα το διαχειριστώ αυτό το βουνο?
Προσπαθώ να μην βουτήξω πάλι στο συναίσθημα, να διατηρώ δηλ επαφή με την ενήλικη πλευρά μου.
5. Όσον αφορά το επαγγελματικό. Έβαλα την αντιδραστικότητά μου στην άκρη και έκατσα και τους άκουσα κι αυτόν και την μητριά μου. Κράτησα πολλά απο αυτά που μου είπανε. Αποφάσισα, τώρα που είμαι καλά απο απόψεως φοβιών και πανικών, να θέσω έναν υψηλό στόχο. Με τον πατέρα μου μες τα πόδια μου να μου διπλασιάζει τα άγχη και να νιώθω οτι το κάνω και γι αυτόν όμως, κάνω δεύτερες σκέψεις..
Αυτά.
Την καλημέρα μου :)
Καλημέρα weird !
πωπω.....νομίζω ότι καταλαβαίνω αρκετά καλά πως νιώθεις. Έχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα στη σχέση μου με τους γονείς. κ ειδικά σ αυτό το κομμάτι που λες κι εσύ για την παιδική κ ενήλικη πλευρά και κατα πόσο μερικές φορές νιώθεις κι εσύ προέκταση του πατέρα σου.
Τέλος πάντων....
Αυτό που έχω να σου πω σαν συμβουλή είναι να κοιτάξεις αυτό που πραγματικά πιστεύεις ότι ειναι καλό για σένα και θέλεις πραγματικά και να το κυνηγήσεις χωρίς να αφήνεις να το δηλητηριάζει η προσδοκία ή οι επιθυμίες του πατέρα σου που είναι πιεστικές και σε κάνουν τελικά να μη το θες κ τόσο. Γιατί τελικά μ αυτό τον τρόπο θα ζημιωθείς εσύ η ίδια και θα είναι κρίμα.
Δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά απλά είναι σκέψεις που είχα κάνει για μένα και ήθελα να στις πω μήπως βοηθήσουνε.
πχ εμένα η μητέρα μου ξέρω ότι θα θελε πάρα πολύ να κάνω ένα μεταπτυχιακό για διάφορους λόγους (οι περισσότεροι κατα τη γνώμη μου είναι λάθος αλλά τεσπα) ......ωραία.....ας ήθελε.......εγώ δεν ήθελα..........
Κάποια στιγμή όμως βρήκα ένα που μου άρεσε και θέλησα να το κάνω...για δικούς μου λόγους..... Μόλις βέβαια το ανακοίνωσα στους γονείς μου η μάνα μου κατενθουσιάστηκε, ταυτίστηκε, καταχάρηκε κι αρχισε να σχεδιάζει όλες τις λεπτομέρεις λες και θα το έκανε εκείνη! εμένα αυτό με διέλυσε, σιγά σιγά ένιωθα αυτό που λες κι εσύ ότι θα το έκανα για εκείνη κι όχι για μένα. ε....κι εκει προσπάθησα να κολλίσω στη σκέψη που σου πρότεινα, ότι αν το κάνω θα το κάνω για μένα , επειδή το θέλω εγώ , και δεν αξίζει το κόπο από αντίδραση στη μάνα να σταματίσω να θέλω κάτι που θα είναι καλό για μένα....κι έτσι σιγά σιγά προσπάθησα να αρχίσω να αγνοώ το γεγονός του πόσο υπέρ ήταν εκείνη και το πόσο το ήθελε, και να επικεντρώνομαι μόνο στη δική μου επιθυμία και όρεξη.
καλά το τι έκανα βέβαια τελικά έιναι άλλη ιστορία γιατί μπλέχτηκαν κι άλλοι παράγοντες αλλά απλά το ανέφερα για να αναδειχτεί κάπως καλύτερα το κομμάτι του τρόπου σκέψης που πρότεινα...
όπως και να χει σου εύχομαι να πάρεις την απόφαση που θα σου ταιριάζει περισσότερο και που θα έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για εσένα κ μόνο
Illusion
με βοηθάς πολύ με αυτά που γράφεις.
Θέλω να επανέλθω αφού τα επεξεργαστώ πρώτα καλά!
Σε υπερευχαριστώ :)
Αλτερ
πως είσαι ?
Σε είχα στο μυαλό μου.
Πώς ήταν το ταξίδι?
Καλησπερα..δυστηχως δεν εχω καλο ιντερνετ εδω που ειμαι και γιαυτο αργησα να μπω.
Ειχες δικαιο τελικα οταν μου ειπες οτι τιποτα απο οσα σκεφτομαι δεν μπορουν να συμβουν.Τελικα το μυαλο ειναι μεγαλο μπερδεμα.Το ταξιδι πηγε καλα,εκατσα στο αεροπλανο,πηρα βαθεια αναπνοη και ειπα οτι οτι και να γινει θα γινει.Ειχα αρκετο τρεμουλο στα χερια και ενιωθα οτι δεν ειμαι ηρεμος..ομως εκανα μεγαλη παλη μεσα μου και νομιζω νικησα.Ηπια μια μπυρα,αρχισα λιγο να χαλαρωνω..Σηκωθηκα πηγα και στην τουαλετα εβαλα νερο στο προσωπο μου..αργοτερα ανοιξα τον υπολογιστη ειδα λιγο ταινια και περασε η ωρα.Ημουν αρκετα καλα μπορω να πω αν και δεν μπορεσα να ηρεμησω τελειως.Το θετικο ειναι οτι δεν με επιασε πανικος.Οταν πατησα το ποδι μου εδω ενιωθα ηδη αλλος ανθρωπος.Φρεσκος...Δεν ενιωσα τιποτα αρνητικο...και ελπιζω να συνεχισω ετσι...θα δειξει.
Τελικα το να εισαι μαχητης σου ανοιγεται η ψυχη.Μπαινει το φως μεσα της.Οταν εχεις πιστη...Και εχω. Ευχαριστω που εισασταν μαζι μου.Ειλικρινα...αυτο που ζω εδωμεσα ειναι λυτρωτικο.Ανθρωποι να σε εχουν στο μυαλο τους.Να σε νιωθουν..Αυτα ουτε οι δικοι σου ανθρωποι δεν τα κανουν.
Ελπιζω να μπορεσω να μπω συντομα ξανα.
Πως εισαι εσυ;...Ενιωσα ομορφα οταν ειδα οτι προσπαθεις τοσο πολυ και τα καταφερνεις σιγα σιγα..ενα μικρο βημα καθε φορα.Μου δινεις θετικη ενεργεια,ευχαριστω.Δεν θα τα παρατησουμε ποτε και για κανεναν.
Quote:
Originally posted by Alterego
Καλησπερα..δυστηχως δεν εχω καλο ιντερνετ εδω που ειμαι και γιαυτο αργησα να μπω.
Ειχες δικαιο τελικα οταν μου ειπες οτι τιποτα απο οσα σκεφτομαι δεν μπορουν να συμβουν.Τελικα το μυαλο ειναι μεγαλο μπερδεμα.Το ταξιδι πηγε καλα,εκατσα στο αεροπλανο,πηρα βαθεια αναπνοη και ειπα οτι οτι και να γινει θα γινει.Ειχα αρκετο τρεμουλο στα χερια και ενιωθα οτι δεν ειμαι ηρεμος..ομως εκανα μεγαλη παλη μεσα μου και νομιζω νικησα.Ηπια μια μπυρα,αρχισα λιγο να χαλαρωνω..Σηκωθηκα πηγα και στην τουαλετα εβαλα νερο στο προσωπο μου..αργοτερα ανοιξα τον υπολογιστη ειδα λιγο ταινια και περασε η ωρα.Ημουν αρκετα καλα μπορω να πω αν και δεν μπορεσα να ηρεμησω τελειως.Το θετικο ειναι οτι δεν με επιασε πανικος.Οταν πατησα το ποδι μου εδω ενιωθα ηδη αλλος ανθρωπος.Φρεσκος...Δεν ενιωσα τιποτα αρνητικο...και ελπιζω να συνεχισω ετσι...θα δειξει.
Τελικα το να εισαι μαχητης σου ανοιγεται η ψυχη.Μπαινει το φως μεσα της.Οταν εχεις πιστη...Και εχω. Ευχαριστω που εισασταν μαζι μου.Ειλικρινα...αυτο που ζω εδωμεσα ειναι λυτρωτικο.Ανθρωποι να σε εχουν στο μυαλο τους.Να σε νιωθουν..Αυτα ουτε οι δικοι σου ανθρωποι δεν τα κανουν.
Ελπιζω να μπορεσω να μπω συντομα ξανα.
Πως εισαι εσυ;...Ενιωσα ομορφα οταν ειδα οτι προσπαθεις τοσο πολυ και τα καταφερνεις σιγα σιγα..ενα μικρο βημα καθε φορα.Μου δινεις θετικη ενεργεια,ευχαριστω.Δεν θα τα παρατησουμε ποτε και για κανεναν.
Φιλε μου,
χαίρομαι τόσο πολύ για αυτά που γράφεις!
Φυσικά και έχω περάσει αυτόν τον αγώνα.
Ξέρεις πώς τον ονόμασα?
Ο αγώνας μου ενάντια στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Εκανα και εγώ πάρα πολλά σενάρια, για το πώς θα είναι εκείνη ή η τάδε ώρα, σενάρια που τελικά, μόνο η άμεση εμπειρία μου τα διέψευδε.
ΜΗΝ ακούς αυτό που σου υπαγορεύουν οι σκέψεις σου ως πιθανό.
Μην το μπερδεύεις με το πραγματικό.Μην το αντιμετωπίζεις μέσα σου σαν να έχει κιόλας συμβεί. Ξέρω, συχνά είναι μπερδευτικό.
Ξέρεις πόσες φορές έπεσα στην παγίδα, για να μάθω τελικά να σφυρίζω αδιάφορα απέναντι στις φοβικές σκέψεις? ΠΟλλές.
Αλλά έμαθα, όπως κάνεις και εσύ τώρα.
Σε συγχαίρω για την τόλμη σου και εύχομαι όλα να σου πάνε καλά.
Είμαι καλύτερα.
Συνεχίζω σθεναρά να συνέρχομαι απο το συναισθηματικό μου ξέσπασμα, που σίγουρα ξεκινά απο τις δύο απώλειες που έζησα αυτό το καλοκαίρι.
Φιλιά πολλά!
Αυτες οι φοβικες σκεψεις σε αιχμαλωτιζουν και δεν ζεις..Θες να κανεις πραγματα αλλα δεν σε αφηνουν.Ειναι σχεδον τρελλα.Με βασανιζει αρκετα,γιατι ειναι τοσα αυτα που θελω να κανω.Θα μπορεσουν ποτε να φυγουν τοσο απλα οσο ηρθαν; Γιατι τοση συνομιλια με τον μεσα μου κοσμο;
Σημερα περπατησα πηγα να παρω ενα καφε και ξαναμπηκα σπιτι και ενιωσα σχεδον ελευθερος.Μερικες φορες αναρωτιεμαι απο που βρισκω δυναμη..Προσπαθω να μην ακουω αυτη την παρανοια γιατι με τρελλαινει.Προσπαθω οσο δεν προσπαθησα ποτε για τιποτα αλλο στην ζωη μου.Περιεργο....πιστευω πολλες φορες οτι τα καταφερνω.
Αλτερ,Quote:
Originally posted by Alterego
Αυτες οι φοβικες σκεψεις σε αιχμαλωτιζουν και δεν ζεις..Θες να κανεις πραγματα αλλα δεν σε αφηνουν.Ειναι σχεδον τρελλα.Με βασανιζει αρκετα,γιατι ειναι τοσα αυτα που θελω να κανω.Θα μπορεσουν ποτε να φυγουν τοσο απλα οσο ηρθαν; Γιατι τοση συνομιλια με τον μεσα μου κοσμο;
Σημερα περπατησα πηγα να παρω ενα καφε και ξαναμπηκα σπιτι και ενιωσα σχεδον ελευθερος.Μερικες φορες αναρωτιεμαι απο που βρισκω δυναμη..Προσπαθω να μην ακουω αυτη την παρανοια γιατι με τρελλαινει.Προσπαθω οσο δεν προσπαθησα ποτε για τιποτα αλλο στην ζωη μου.Περιεργο....πιστευω πολλες φορες οτι τα καταφερνω.
αυτές οι σκέψεις
έχουν όση εξουσία τους δίνεις εσύ.
Αρχισε να γελάς μαζί τους! Να λες, εντάξει, το τροπάρι σας εσείς, εγώ δεν σας παίρνω στα σοβαρα.
Δεν ξέρεις πόσο με βοηθησε.
Οσο για τον ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο, που σου αποσπά την προσοχή, προσπάθησε να συγκεντρώνεσαι σε κάτι.
Ταινία, βιβλίο, δραστηριότητα, για να ελαττώνεις την ροή της σκέψης :)
Ναι ξερω οτι εγω τους δινω τροφη..και οσο τις ταιζω τοσο πεινανε.Τις χλευαζω οταν νιωθω δυνατος.Παιζω μαζι τους για να εξασθενησουν.Τα καταφερνω αρκετες φορες.
Απο την αλλη αυτη την σιωπη δεν την μπορω.Οταν επικρατει σιωπη γυρω μου νιωθω οτι απο στιγμη σε στιγμη θα πεταχτουν οι σκεψεις εξω και θα ουρλιαζουν.Ειναι τοσο δυνατες που νιωθω οτι ακουγονται απο παντου.Αλλα και παλι ειναι σιωπη..Τι να πεις;..περιεργα παιχνιδια.Θελω να δουλεψω το μυαλο μου,να το γνωρισω.Με δυσκολευει πολυ.
Οσο για την συγκεντρωση εχω μεγαλο προβλημα..ισως δεν με τραβαει αυτο που διαβαζω.Αλλα εχω και την εξεταστικη αρα δεν εχω πολλες επιλογες..Θελει πεισμα και γιαυτο το θεμα δεν το εχω.
Αλτερ, τις λες σε κανέναν φωναχτά αυτές τις σκέψεις?Quote:
Originally posted by Alterego
Ναι ξερω οτι εγω τους δινω τροφη..και οσο τις ταιζω τοσο πεινανε.Τις χλευαζω οταν νιωθω δυνατος.Παιζω μαζι τους για να εξασθενησουν.Τα καταφερνω αρκετες φορες.
Απο την αλλη αυτη την σιωπη δεν την μπορω.Οταν επικρατει σιωπη γυρω μου νιωθω οτι απο στιγμη σε στιγμη θα πεταχτουν οι σκεψεις εξω και θα ουρλιαζουν.Ειναι τοσο δυνατες που νιωθω οτι ακουγονται απο παντου.Αλλα και παλι ειναι σιωπη..Τι να πεις;..περιεργα παιχνιδια.Θελω να δουλεψω το μυαλο μου,να το γνωρισω.Με δυσκολευει πολυ.
Οσο για την συγκεντρωση εχω μεγαλο προβλημα..ισως δεν με τραβαει αυτο που διαβαζω.Αλλα εχω και την εξεταστικη αρα δεν εχω πολλες επιλογες..Θελει πεισμα και γιαυτο το θεμα δεν το εχω.
τις μιλας?
Μερικες φορες τις λεω στον εαυτο μου..οχι φωναχτα αλλα τις λεω για να τις ακουω.Γιατι οταν τις ακουω νιωθω οτι δεν μπορουν να υπαρχουν.Ειναι αδυνατο..
Αυτό που πρόσεξα απο την προσωπική μου εμπειρία, ήταν οτι όταν τις εξωτερίκευα, μιλούσα στην θεραπευτειά μου δηλ, μειονώταν κατά πολύ η ροή και η πυκνότητά τους.Quote:
Originally posted by Alterego
Μερικες φορες τις λεω στον εαυτο μου..οχι φωναχτα αλλα τις λεω για να τις ακουω.Γιατι οταν τις ακουω νιωθω οτι δεν μπορουν να υπαρχουν.Ειναι αδυνατο..
Δες την εξωτερικευση σαν \"αποσυμπίεση\"
Ναι αυτο που λες υσχιει...εκοψα την θεραπεια στην ψυχολογο.Δεν μου εδινε εμπνευση πια να πηγαινω.
Σκεφτομαι οταν επιστρεψω πισω να βρω καποιον αλλο.Θελω να το ψαξω γιατι το χρειαζομαι νομιζω.Απλα και για διαλογο..
Μην υποτιμάς τον διάλογο φιλαράκι!Quote:
Originally posted by Alterego
Ναι αυτο που λες υσχιει...εκοψα την θεραπεια στην ψυχολογο.Δεν μου εδινε εμπνευση πια να πηγαινω.
Σκεφτομαι οταν επιστρεψω πισω να βρω καποιον αλλο.Θελω να το ψαξω γιατι το χρειαζομαι νομιζω.Απλα και για διαλογο..
Η δύναμη της \"ομιλούσας\" θεραπείας, βρισκεται και σε αυτήν την εξωτερικευση πιστεύω.
Σε αποφορτίζει.
Α! Και βρες κάποιον που να σε εμπνεει αυτή τη φορά ε?
:)
Με συνειρμούς διαβολεμένους
ψάχνω τους λόγους που με σπρώξαν στα ταξίδια μου
λόγοι που πάντα μου διαφεύγουν
Μαζεύω τους αφηρημένους
σαν γάτες έρχονται και τρώνε απ\' τα σκουπίδια μου
τρών τα καλύτερα και φεύγουν
Κάθονται γύρω μου να ζήσουν
και περιμένουνε ν\' αρχίσω να ονειρεύομαι
Νιώθω τα φίδια να γλιστράνε
Οι μαύρες σκέψεις θα με πνίξουν
θα με σταυρώσουνε πριν φύγουν, δε γιατρεύομαι
Οι γάτες πάντα θα πεινάνε
Ο διάολος κάθεται και βλέπει
να μου γελάει σαν παλιόφιλος ο θάνατος
να μου θυμίζει κάτι πλάκες
Βάζει το χέρι του στην τσέπη
και τι ψυχή έχει μια ψυχή, θα γίνω αθάνατος
Ο διάολος ψάχνει για μαλακες
Χριστος Θηβαιος
καλημέρα.!!! Να περνάτε καλά, να αγαπάτε, να ξεχνάτε και να συνεχίζετε να αγωνίζεστε.
Αλτερ, μπράβο σου. Σε ακούω και χαίρομαι που μες στις σκέψεις σου έχουμε μια θέση και που σε παρακινούμε θετικά.
Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.
Άσιμος...
Αφού δεν μπορώ να ξεκουνήσω λέτε να αρχίσω να αποκοιμιέμαι?.....?
Καλημέρα Νάρνια!Quote:
Originally posted by narnia
καλημέρα.!!! Να περνάτε καλά, να αγαπάτε, να ξεχνάτε και να συνεχίζετε να αγωνίζεστε.
Αλτερ, μπράβο σου. Σε ακούω και χαίρομαι που μες στις σκέψεις σου έχουμε μια θέση και που σε παρακινούμε θετικά.
Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.
Άσιμος...
Αφού δεν μπορώ να ξεκουνήσω λέτε να αρχίσω να αποκοιμιέμαι?.....?
Χαίρομαι που σε ακούω.
Αν δεν μπορείς να ξεκουνήσεις....
αφού δεν σε χωράει ο τόπος....
αφού θα χρειαστεί να μείνεις εκεί καιρό....
άλλαξε τον τόπο σου.
Κάντον όμορφο!
Βάλε μέσα του χρώματα,
λουλούδια,
κορδέλες
και άλλα πραγματάκια απο την ψυχή σου:)
Φτιάξε το δικό σου \"σπίτι\"
για να χωράς μέσα του, όπου κι αν είσαι.
Φιλη μου Ναρνια πως εισαι σημερα;
Καλησπέρα φιλαράκι!
τι μου κάνεις?
:)
Όλα καλά επλίζω.
Επιβιωνω οπως πρεπει να επιβιωνω..:)
Σημερα εδωσα μαθημα και νομιζω το περνω.
Εσυ τι κανεις;πως εισαι;
Συγχαρητήρια!Quote:
Originally posted by Alterego
Επιβιωνω οπως πρεπει να επιβιωνω..:)
Σημερα εδωσα μαθημα και νομιζω το περνω.
Εσυ τι κανεις;πως εισαι;
Είμαι καλα σ ευχαριστω..
Είδες πριν κάποιες μερες που τα έβλεπες όλα μαυρα?
Μην εμπιστεύεσαι σκέψεις και συναισθήματα, δεν δείχνουν πάντα την πραγματικότητα. ;)
Η κουβεντα σου μου εκανε καλο.. οπως και οι περισσοτερες!
Τιποτα δεν θα σου συμβει απο οσα πιστευεις..αυτο το εχω μεσα μου καθημερα.
Συναισθηματα;Και τι να τα κανω ολα αυτα τα συναισθηματα;...Οταν εισαι μαζι με ενα ανθρωπο καιρο και νιωθεις τοσα και θες να δωσεις και να παρεις και μια στιγμη χανονται ολα γιατι κατι δεν πηγαινε καλα..Ολα αυτα τα συναισθηματα τι να τα κανεις μετα;
Οταν η μνημη δεν λεει να ξεθωριασει και αναζητας το παρελθον σου γιατι εκει δεν φοβασαι..δεν εχεις κατι να φοβηθεις απο το παρελθον,σου ειναι γνωριμο.
Και οι ανθρωποι;Που σε περιτριγυριζουν αλλα δεν σε νιωθουν;Που ο καθενας στο κατω κατω κανει εκεινο που θελει...Μερικες φορες νιωθω οτι δεν τους εχω αναγκη και με πληγωνει...γιατι ουτε μονος θελω να μεινω.
Παει και αυτη η ημερα..........επιτελους...
Μακαρι να ειστε καλα..
Θα τα πουμε αργοτερα ξανα.
Quote:
Originally posted by Illusion
Καλημέρα weird !
πωπω.....νομίζω ότι καταλαβαίνω αρκετά καλά πως νιώθεις. Έχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα στη σχέση μου με τους γονείς. κ ειδικά σ αυτό το κομμάτι που λες κι εσύ για την παιδική κ ενήλικη πλευρά και κατα πόσο μερικές φορές νιώθεις κι εσύ προέκταση του πατέρα σου.
Τέλος πάντων....
Αυτό που έχω να σου πω σαν συμβουλή είναι να κοιτάξεις αυτό που πραγματικά πιστεύεις ότι ειναι καλό για σένα και θέλεις πραγματικά και να το κυνηγήσεις χωρίς να αφήνεις να το δηλητηριάζει η προσδοκία ή οι επιθυμίες του πατέρα σου που είναι πιεστικές και σε κάνουν τελικά να μη το θες κ τόσο. Γιατί τελικά μ αυτό τον τρόπο θα ζημιωθείς εσύ η ίδια και θα είναι κρίμα.
Δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά απλά είναι σκέψεις που είχα κάνει για μένα και ήθελα να στις πω μήπως βοηθήσουνε.
πχ εμένα η μητέρα μου ξέρω ότι θα θελε πάρα πολύ να κάνω ένα μεταπτυχιακό για διάφορους λόγους (οι περισσότεροι κατα τη γνώμη μου είναι λάθος αλλά τεσπα) ......ωραία.....ας ήθελε.......εγώ δεν ήθελα..........
Κάποια στιγμή όμως βρήκα ένα που μου άρεσε και θέλησα να το κάνω...για δικούς μου λόγους..... Μόλις βέβαια το ανακοίνωσα στους γονείς μου η μάνα μου κατενθουσιάστηκε, ταυτίστηκε, καταχάρηκε κι αρχισε να σχεδιάζει όλες τις λεπτομέρεις λες και θα το έκανε εκείνη! εμένα αυτό με διέλυσε, σιγά σιγά ένιωθα αυτό που λες κι εσύ ότι θα το έκανα για εκείνη κι όχι για μένα. ε....κι εκει προσπάθησα να κολλίσω στη σκέψη που σου πρότεινα, ότι αν το κάνω θα το κάνω για μένα , επειδή το θέλω εγώ , και δεν αξίζει το κόπο από αντίδραση στη μάνα να σταματίσω να θέλω κάτι που θα είναι καλό για μένα....κι έτσι σιγά σιγά προσπάθησα να αρχίσω να αγνοώ το γεγονός του πόσο υπέρ ήταν εκείνη και το πόσο το ήθελε, και να επικεντρώνομαι μόνο στη δική μου επιθυμία και όρεξη.
καλά το τι έκανα βέβαια τελικά έιναι άλλη ιστορία γιατί μπλέχτηκαν κι άλλοι παράγοντες αλλά απλά το ανέφερα για να αναδειχτεί κάπως καλύτερα το κομμάτι του τρόπου σκέψης που πρότεινα...
όπως και να χει σου εύχομαι να πάρεις την απόφαση που θα σου ταιριάζει περισσότερο και που θα έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για εσένα κ μόνο
Αγαπητή Illusion,
πήρα τον χρόνο μου τελικά και το σκεφτόμουνα απο εχθές να σου απαντήσω.
Το θέμα με τον πατερα μου... το ένιωσα πια στο πετσί μου.
Νιώθει οτι του ανήκουμε.
Κι εγώ κι η αδερφή μου.
Ο πατέρας μου, με θεωρεί ιδιοκτησία του.
Θεωρεί οτι αυτός με έπλασε. Αν μπορούσε να με κατοχυρώσει με πνευματικά δικαιώματα,να είσαι σίγουρη, θα το είχε πράξει.
Είναι δύσκολο να το δώσω με λόγια.
Εχει την αντίληψη οτι ως δικά του δημιουργήματα, δεν είμαστε αυτόβουλα όντα.
Η ανάγκη του να μας καθορίζει και να ασκεί εξουσία πάνω μας είναι μεγάλη και πηγάζει, πιστεύω, απο βαθύτατο άγχος.
Μου έχει μεταδώσει κι εμένα αυτήν την αίσθηση! Μου την εμφύτευσε μέσα μου απο μικρή. Κάποτε, έγραφα στο φόρουμ, οτι δεν νιώθω την δική μου ταυτότητα, οτι είμαι ενα παρακολούθημα του dna του πατέρα μου.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα με πόσο βάρος και ανελευθερία με έλουζε όλο αυτό.
Είναι απίστευτο αλλά ο πατέρας μου, φέρεται σαν να είναι ο θεός μας κι εμείς να πρέπει να τον σεβόμαστε ως τέτοιο και να γίνουμε καθ εικόνα και καθ ομοιώση του...
Εξου και το οτι με θεωρεί προέκταση του δικού του εαυτού, το θηλυκό του αντίγραφο ίσως?
Διαρκώς επαναλαμβάνει την φράση \"εγώ σε γέννησα\" ή \"δεν ξέρω τι ( εννούσε τι πράγμα και κατ επεκταση εμένα) έχω\"?
Πλέον το βλέπω ξεκάθαρα.
Κατανοώ με πόνο τον δικό μου χώρο, που μου στερήθηκε, την αυτονομία μου, την κρίση μου, την ταυτότητά μου, που ποτέ δεν μου άφησε το περιθώριο να τα ξετυλίξω όπως είχα ανάγκη.
Ευτυχώς μετά την κρίση, και την ψυχοθεραπεία, αναπήδησαν τα χαμένα κομμάτια ( τα απωθημένα) απο μέσα μου. Τώρα ακόμα βρίσκομαι σε διαδικασία συγκόλλησης του παλιού με το καινούργιο.
Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα απώλειας ταυτότητας ( ουσιαστικά πρόκειται για ναρκισσισμό: δεν σου δίνω, παρα μόνο την ευκαιρία να είσαι όπως σε θέλω για να μου είσαι αρεστός και να με ικανοποιείς, υπαγορεύει ο γονιός στο παιδί, το οποιό αρχίζει να χτιζει προσωπεία και να παλευει να γίνεται αρεστό με ψευδοταυτότητες) παρουσιαζει και η αδερφή μου.
Μα πώς τα \"κατάφερε\" ο πατέρας μου όλα αυτά?
Εννοώ, το να γιγαντωθεί στα μάτια μας η πατρική φιγούρα, σχεδόν να μας ορίζει...
Μετά τον χαμό της μητέρας μου, μάλλον και ο ίδιος πανικοβλήθηκε κι ένιωσε το βάρος της ευθύνης δυο μικρών παιδιών, εκεί που ήταν αραχτός και λαιτ.
Αρχισε να την νιώθει τόσο έντονα αυτήν την ευθύνη, που ακόμα και σήμερα, που έχει καταστεί βάρος για μας και την ανάπτυξή μας, δεν λέει να αποσύρει τα πλοκάμια της απο επάνω μας.
Κι εμείς... εμείς ορφανέψαμε απο μάνα. Ενας πατέρας μας έμεινε. Μόνο αυτόν είχαμε. Στα χέρια του νιώθαμε ασφάλεια αλλά και έρμαια συνάμα. Απο τότε μάθαμε να τρέμουμε, μήν τον χάσουμε. Ηταν ο μόνος που μας έμεινε.
Κι απο τότε μέχρι σήμερα, πάλι ο μόνος είναι που μας μένει.
Γι αυτό και τούτα τα κατάλοιπα της επιρροής του πάνω μας.Γι αυτό και ο βαθύς φόβος μην πάθει κάτι που ώρες ώρες μας ωθεί σε συμβιβασμούς και μπερδέματα.
Γι αυτό και κάτι φορές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα θέλω μου απο τα δικά του, την ταυτότητά μου απο την δική του, μπερδεύομαι και χάνομαι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.
Ηρθε η ώρα να μείνω στο παρόν όμως.
Τώρα που πια, τα βλέπω όλα πεντακάθαρα.
Και θα πράξω, αναλόγως.
:)
Weird, φτάνει κάποτε μια μέρα, αν κουράζουμε λίγο το μυαλό μας σ’αυτή και σε όλες τις κατευθύνσεις, όπως κάνεις εσύ, που οι γονείς μας, μας φαίνονται πολύ λίγοι. Όσα κι αν ξέρουν. Που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να φτάσουν το επίπεδο των σκέψεών μας. Που ξέρουμε πια, ότι είναι δώρο άδωρο να τους πούμε τις σκέψεις μας, γιατί απλά δεν θα καταλάβουν. Το είχα διαβάσει στον Γιάλομ, στο «μάνα και το νόημα της ζωής» και το βρήκα πολύ δυνατό και αληθινό.
Η γνώση έχει μοναξιά weird. Και μας στερεί ακόμα και τους γονείς μας.
Καλή μου Φύση,Quote:
Originally posted by nature
Weird, φτάνει κάποτε μια μέρα, αν κουράζουμε λίγο το μυαλό μας σ’αυτή και σε όλες τις κατευθύνσεις, όπως κάνεις εσύ, που οι γονείς μας, μας φαίνονται πολύ λίγοι. Όσα κι αν ξέρουν. Που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να φτάσουν το επίπεδο των σκέψεών μας. Που ξέρουμε πια, ότι είναι δώρο άδωρο να τους πούμε τις σκέψεις μας, γιατί απλά δεν θα καταλάβουν. Το είχα διαβάσει στον Γιάλομ, στο «μάνα και το νόημα της ζωής» και το βρήκα πολύ δυνατό και αληθινό.
Η γνώση έχει μοναξιά weird. Και μας στερεί ακόμα και τους γονείς μας.
για κάθε γνώση,
για κάθε βήμα,
για κάθε σοφία,
υπάρχει ένα τίμημα.
Όσο αλαζονικό κι αν ακούγεται,
όσο πιο πολύ εμβαθύνω και προχωρώ,
τόσο λιγότεροι μπορούν να με ακολουθήσουν.
Ερχεται μια μέρα που οι γονείς φαίνονται λίγοι.
Κι άντε εσύ το αντέχεις.
Οταν δεν το αντέχουν εκείνοι και παν να σε μειώσουν,
είναι το πρόβλημα.
Σ ευχαριστώ για τα λόγια σου :)
Καλησπερα σας..
Τι κανεις γλυκεια μου weird;..
Τα διαβασματα;
weird ,εκτος των αλλων, θαυμαζω σε σενα την αμεσοτητα του λογου σου!γραφεις οτι περασες μια κριση που ηταν θεραπευτικη και οχι ανασταλτικη-πολυ μεγαλη ελπιδα μου-αυτο οφειλεται στο χαρακτηρα σου η στον χειρισμο της καταστασης (ψυχοθεραπεια ,φαρμακα,κλπ).Εκανες ψυχαναλυση?