Printable View
Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη
και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές,
να ξαναρχίσει κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε στιγμή.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος άλλο χέρι,άλλο όνομα,
άλλη σημαία,άλλη καρδιά,άλλο άστρο,άλλη δικαιοσύνη
απ'τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης
Τι ομορφο κομματι Ναταλιτσα και τι μυνηματα περναει!!! το χεις φιλεναδα το χεις!!!:thumbup:Quote:
Originally posted by NADINE
Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη
και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές,
να ξαναρχίσει κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε στιγμή.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος άλλο χέρι,άλλο όνομα,
άλλη σημαία,άλλη καρδιά,άλλο άστρο,άλλη δικαιοσύνη
απ'τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης
Τι έχω καλέ εγώ;Ο Τάσος ο Λειβαδίτης είναι ο δημιουργός αφού!
Εγώ τελώ απλά χρέη γραμματέως : Αντιγραφή-Επικόλληση :)
Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε...
Όχι δεν είμαστε πικραμένοι...Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης...Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...Για το παραμύθι που δεν είπαμε...Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ'όνειρό μας...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Μακριά εκεί στο ηλιόφωτο,
βρίσκονται οι υψηλότερες προσδοκίες μου...
Ίσως να μην μπορέσω να τις αγγίξω ποτέ,
μπορώ όμως να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω την ομορφιά τους,
να πιστεύω σ' αυτές και να προσπαθώ να τις φτάσω...
Λουίζα Μέυ Άλκοτ
Η ευτυχία κατακτιέται, δεν χαρίζεται. Και σίγουρα η ευτυχία δεν είναι κάτι ξένο και έξω από εμάς, η ευτυχία είναι μέσα μας, μέσα στον πραγματικό μας Εαυτό.
Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπείς δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.
Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε “νύχτα ασέληνο” αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει.
...Από κεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί.
Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις, κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου.
Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο.
Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει.
Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.
Mάρω Βαμβουνάκη
Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινούν πάντα με το πρώτο μικρό βήμα.
Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον.
Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία.
Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να “παίζουμε” αυτό το παιχνίδι.
Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε
και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.
Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανά ανοιχτούμε σε νέα ταξίδια.
Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι.
Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας …
ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι….
Χόρχε Μπουκάι
O κόσμος, δεν είναι ατελής,
ούτε να τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα μακρύ δρόμο προς την τελειότητα.
Όχι, είναι κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη,
όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους το γέρο,
όλα τα βρέφη το θάνατο, όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή.
Γι αυτό ό,τι υπάρχει μου φαίνεται καλό, ο θάνατος μου φαίνεται σα ζωή,
η αμαρτία σαν αγιότητα, η εξυπνάδα σαν ανοησία, όλα έτσι πρέπει να είναι,
όλα χρειάζονται μόνο τη συγκατάθεσή μου, την προθυμία μου μόνο,
τη γεμάτη αγάπη κατανόηση μου, έτσι είναι καλά για μένα,
μπορούν μόνο να με στηρίξουν, δεν μπορούν να με βλάψουν...
Έρμαν Έσσε
Μην ακούω ανοησίες για ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα.
Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας.
Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες -
αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι μια αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός.
Λίλη Ζωγράφου
Έφτασα στην είσοδο του Λευκού Πύργου κατά το μεσημεράκι. Ο ανοιξιάτικος ήλιος έκαιγε και ο πέτρινος γίγαντας άπλωνε τη σκιά του στα πόδια του δροσίζοντάς μας. Ένα τέταρτο της ζωής μου έχω περάσει στη νύφη του Βορρά, όμως ποτέ δε την κοίταξα στα μάτια.
Μπροστά μου απλωνόταν αυτό το θηριώδες κτήριο. Τα ουρλιαχτά των βασανισμένων ψυχών του παρελθόντος μου προκαλούσαν ανατριχίλα καθώς ανέβαινα τα κυκλικά σκαλιά περνώντας έναν- έναν τους σκοτεινούς ορόφους του. Η πονεμένη ιστορία της όμορφης αυτής πόλης αποκαλύπτεται σιγά-σιγά. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες δεν ήταν φτιαγμένες από την αρχαιότητα. Είναι σύγχρονο έργο της φωτιάς. Όπου και να σκάψεις σʼ αυτή την πόλη βρίσκεις αρχαία. Πέτρα χτισμένη πάνω σε πέτρα αρχαία. Ξανά και ξανά. Ζωή κι ελπίδα στηριγμένη στα συντρίμμια του παρελθόντος.
Σκοτεινός Πύργος, σκοτεινές και οι σκέψεις. Μόλις φτάνεις όμως στην κορυφή η πρώτη βασική αντίθεση, κυρίαρχο στοιχείο στη δημιουργία του κόσμου μας, μετά το σκοτάδι, φως. Μπροστά στα μάτια μου απλώνεται ολόγυρα μου η λευκοντυμένη νύφη μου. Η μάνα μου κι η θυγατέρα. Φωτεινή κι ερωτιάρα. Πόσο τυφλός ήμουνα τόσα χρόνια. Ποτέ μα ποτέ δεν στάθηκα μια στιγμή να δω τη νύφη μου με φόντο τον Χορτιάτη, την Περαία και τον επιβλητικό Όλυμπο. Η όμορφη πόλη που πήρα την πρώτη μου ανάσα, που έκανα τα πρώτα μου βήματα. Που σπούδασα, που ανδρώθηκα. Όλη τώρα δικιά μου. Μόνο για μένα.
Πού κοίταζα τόσα χρόνια; Δε μπορώ να καταλάβω. Ομόρφυνε ξαφνικά η Σαλονίκη μου ή άνοιξαν ξαφνικά τα βλέφαρά μου μετά από τόσα χρόνια. Άραγε εκτιμάς την ομορφιά μόνο όταν σου λείπει; Την θεωρείς δεδομένη όσο είναι δίπλα σου και δε δίνεις καμιά σημασία;
Αργότερα το απογευματάκι βγήκα στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και είδα τον Χορτιάτη. Είναι η φύση άραγε τόσο όμορφη την Άνοιξη ή η ομορφιά κρύβεται στην καρδιά μας τελικά; Μήπως η ομορφιά βρίσκεται παντού τριγύρω μας σαν μια σιωπηλή και σεμνή οπτασία και περιμένει απλά να την αποκαλύψουμε και να την θαυμάσουμε.
Το επόμενο πρωί βγήκα για το καθιερωμένο μου τρέξιμο. Ο Χειμώνας έκανε ένα τελευταίο απελπισμένο πέρασμα κάνοντας αισθητή την παρουσία του και θυμίζοντας μου πως ο καιρός είναι ένας ατελείωτος κύκλος. Αφού έκανα μερικές γύρες στον λόφο του Πανοράματος, βγήκα δειλά-δειλά να δω και το Πανόραμα. Είναι ωραίο πράγμα να ταξιδεύεις και να βλέπεις τα αξιοθέατα ενός τόπου τρέχοντας. Οι αισθήσεις είναι σε υπερδιέγερση και βλέπεις με άλλα μάτια. Και μάλλον είναι μια ιδιότητα που διαρκεί πάνω σου συνεχώς. Είναι σαν τις ενδορφίνες που τα ίχνη τους παραμένουν στο σώμα μας για να καλωσορίσουν τις επόμενες διεγερτικές ουσίες.
Άρχισα να ανεβαίνω κατευθυνόμενος προς Χορτιάτη. Μια διαδρομή που έχω κάνει άπειρες φορές στη ζωή μου και για άλλη μια φορά θαύμαζα σαν το 8ο θαύμα του κόσμου. Σα να βρισκόμουν εκεί για 1η φορά. Παρασύρθηκα από την ανθισμένη φύση και την εθιστική ανηφόρα και προχώρησα αρκετά μέχρι που άρχισε να απλώνεται μπροστά μου ο κάμπος του Χορτιάτη γεμίζοντας με αναμνήσεις γεμάτες με λουλούδια κι αρώματα. Έκανα πίσω. Δεν ήμουν έτοιμος ακόμη να το αντιμετωπίσω
Άρχισα να κατηφορίζω. Ο κάμπος του Θερμαϊκού απλωνόταν μπροστά μου σαν ένα ανθισμένο λουλούδι. Η νύφη μου με αποχαιρετούσε λυπημένη με το κατάλευκο νυφικό της να ανεμίζει στον παγωμένο βοριά. Τραγουδώντας χαρούμενα, άνοιξα τα χέρια μου και πέταξα ψηλά. Έστειλα ένα ζεστό φιλί στη παντοτινή μου νύφη και της υποσχέθηκα πως θα την ξαναδώ μια μέρα.,
Η ομορφιά υπάρχει παντού γύρω μας και περιμένει να μας γοητεύσει και να μας κάνει δικιά της. Και βρίσκεται κατά κύριο λόγο εκεί που σπάνια κοιτάμε.
Γιώργος Δεμερτζής
Το δάκρυ του γέρου συγκλονίζει, δεν είναι σαν του νέου,
το δάκρυ του γέρου ανθρώπου είναι ότι απομένει από την ζωή σε ένα σώμα που σβήνει.
Το δάκρυ του νέου παιδιού μοιάζει με δροσοσταλιά στα πρωινά πέταλα,
ενώ εκείνα του γέρου μοιάζουν με το κίτρινο φύλλο που πέφτει στο πρώτο φύσημα του ανέμου από τον χειμώνα που έρχεται..
Χαλιλ Γκιμπραν
Να κριθεί κάθε άνοιξη από τη χαρά της
από το χώμα το κάθε λουλούδι
Από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί
Μίλτος Σαχτούρης
Να 'χε η νοσταλγία σώμα,
να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω!
Να τσακίσω εκείνο που δεν γίνεται...
Οδυσσέας Ελύτης
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα.
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη.
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
Έλα Γουίλερ Γουίλκοξ
Όλα κυλούσαν σε μια γκρίζα ατμόσφαιρα. Σε μια συγκατάβαση.
Σε μια σιωπή, που σιγά-σιγά σχημάτιζε λάσπη.
Και πάνω στη λάσπη, δεν αφήνει πατημασιές ο χρόνος.
Απλώς, κυλάει…
Πού να βρει τα χνάρια κι η χαρά…Χάνει το δρόμο
Αλκυόνη Παπαδακη
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις.
Έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών,
έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη.
Ρομπέρτο Μπενίνι
ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ (Κική Δημουλά)
Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.
Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.
Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.
Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.
Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.
"Έχουμε πολύ ταξιδέψει
Το σώμα σου κι εγώ
Έχουμε φανταστεί
Όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
Μπορούν να φανταστούν."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Charlie Chaplin :
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!
Θα κλείνεις τα μάτια και θα μου στέλνεις ένα φιλί.
Αυτό θα 'ρθει και θα με οδηγήσει εκεί που θα 'σαι...
Τα φιλιά ποτέ δε χάνουν το δρόμο τους...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.Quote:
Originally posted by NADINE
Θα κλείνεις τα μάτια και θα μου στέλνεις ένα φιλί.
Αυτό θα 'ρθει και θα με οδηγήσει εκεί που θα 'σαι...
Τα φιλιά ποτέ δε χάνουν το δρόμο τους...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Οδυσσέας Ελύτης
Ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε,δεν αλλάζει.
Μένει εκεί...Μνημείο του βίου και της πολιτείας μας.
Ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα,
που πληρώθηκε ακριβά...
Μάρω Βαμβουνάκη
"OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε Αυθεντικότητα.
OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε Αυτοεκτίμηση.
OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε Ωριμότητα.
OTΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε Αποδοχή.
ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε Ειλικρίνεια.
OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα «υγιή εγωισμό». Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι Αυταγάπη.
ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε Απλότητα.
OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν. Έτσι σήμερα ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω Πληρότητα.
OΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία (της καρδιάς).
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η Ζωή."
Το «Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά» είναι μέρος του ομότιτλου βιβλίου της Kim McMillan. Ξεκίνησε από την Kim ως μια συλλογή αγάπης και σοφίας που μοιράστηκε με τους φίλους της. Μετά τον θάνατό της, η κόρη της Alison συνέχισε να εξαπλώνει τα γραπτά της.
"Υπάρχουν τα συγχωρώ τα γεμάτα έπαρση.
Εννοούν: εγώ ο καλότατος, ο γενναιόκαρδος, ο άριστος, ο ακομπλεξάριστος, συγχωρώ βέβαια εσένα, ο οποίος, σαν μυρμήγκι που είσαι, τι βλάβη θα μπορούσες να μου προξενήσεις…
Υπάρχουν τα συγχωρώ του καλόπαιδου του Θεού!
Δες, Θεέ μου, πόσο εντάξει δούλος Σου είμαι, πόσο καλός μαθητής, Σε υπακούω, ακολουθώ τις διδαχές Σου, μιμούμαι το παράδειγμα Σου, και φρόντισε να με ανταμείψεις σύντομα.
Υπάρχουν τα συγχωρώ τα πανεύκολα.
Τώρα πλέον που το πρόβλημα το οποίο μου προκάλεσες δεν υφίσταται -εσύ με απάτησες μεν, αλλά εγώ τώρα βρήκα έναν άλλο πανέμορφο και πλούσιο άντρα, ευτυχώς δηλαδή που με απάτησες και σώθηκα, άνοιξαν τα μάτια μου-, σου απευθύνω ένα μεγαλειώδες «σε συγχωρώ»! Καμαρώνω μειώνοντας σε. Προσφέρω συγγνώμη άκοπη, χωρίς κόστος, χωρίς θυσία· με αυταρέσκεια. Κυρίως δε στοιχίζει, δεν πονάει διότι όλες οι συνθήκες άλλαξαν, αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που σε συγχωρώ.
Και ασφαλώς, το πιο συνηθισμένο, υπάρχουν συγχωρώ που δεν τα εννοούμε. Τα πετάμε αμέσως, επιπόλαια, τυπικότατα, άδεια σαν φακέλους δίχως επιστολή μέσα, σαν φέιγ βολάν διαφήμισης, σαν ένα ψυχαναγκαστικό και κούφιο χαιρετισμό. Οι ψυχαναγκασμοί είναι πάντα κούφιοι. Μιμούνται ένα περιεχόμενο, αλλά είναι κενοί.
«Τι κάνετε;»
«Καλά! Εσείς;»
«Κι εμείς καλά!»
«Χαίρετε!»
«Πολύ καλημέρα σας!»
«Επίσης!»
«Τα όμοια!»
Ούτε καλά είμαστε, ούτε να χαίρεστε εσείς έχουμε όρεξη, ούτε να είναι καλή η μέρα σας ευχόμαστε όταν εμείς περνάμε μια τόσο ζόρικη μέρα. Τα επίσης δεν έχουν αντιστοιχίες, τα όμοια εννοούν εντελώς ανόμοια. Ετσι άστοχα λέμε τα συγχωρώ, ιδίως άμα θέλουμε να ξεφορτωθούμε κάποιον που θεωρεί χρέος του να ζητάει συγγνώμες, προκειμένου να κοινωνήσει για παράδείγμα, και οφείλει να συλλαβίσει λέξεις: «Συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό».
Αξία έχει να μπορείς να συγχωρείς εκείνον που σε πόνεσε, ενώ ο πόνος διαρκεί και καίει. Η πιο αληθινή, η πιο σπαραχτική συγγνώμη που δόθηκε ποτέ ήταν η συγγνώμη πάνω σε σταυρό από έναν αιμορραγοΰντα νεαρό σταυρωμένο. Τότε μόνο. Ενόσω υποφέρεις από την αδικία που σου έγινε να συγχωρείς, να το εννοείς με καθαρή καρδιά για εκείνον που σε αδίκησε. Να συγχωρείς διότι καταλαβαίνεις ίσως την πρόθεση του τη διαφορετική από την πράξη του. Διότι υποψιάζεσαι το «δεν ξέρει τι κάνει»…
Διότι δέχεσαι πως είναι πλάσμα ατελές και ταλαίπωρο ακριβώς όπως εσύ, πέφτει σε λάθη από αδυναμίες και ανοησίες προπατορικές. Το σπουδαιότερο, διότι δέχεσαι ότι κι εσύ έχεις πράξει ακόμη χειρότερες αδικίες, ακόμη πιο επικίνδυνες κουταμάρες, ασυναισθησίες αλλά και αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό. Τότε μετράει. Τότε συγχωρείς, τότε λύνεις δεσμά και αποδεσμεύεσαι. Πονώντας.
Ο Αντόνιο Πόρτσια λέει: Ναι, αυτό είναι το καλό: να συγχωρείς το κακό. Δεν υπάρχει άλλο καλό."
Μάρω Βαμβουνάκη: “Σιωπάς για να ακούγεσαι” (απόσπασμα)
"Καλύπτω τις τρύπες
με φεγγάρι, με ποιήματα
ή με τα φιλιά σου."
Φερεϊντούν Φαριάντ
Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, «Το σώμα είναι η νίκη και η ήττα των ονείρων»
Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνετʼ απʼ τον ύπνο
με κοιμισμένʼ ακόμα τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους
δροσερούς μέσα στη χούφτα.
Το σώμα είναι η Ήττα των ονείρων
σαν κείται μακρύ κι αδειανό
–να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ–
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απʼ το χρόνο
βογκάει, πλήγεται
μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά
το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται την τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.
Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο.
Με τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.
Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του
με θάνατο
στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω – ανατρέπω»
«πεινάει το μωρό μου».
Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.
Το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι-θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται γύρω απʼ την καταβόθρα
–κίνηση του κόσμου–
στʼ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στους δρόμους
κι υποφέρει·
χάνει τα δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.
Μάρω Βαμβουνάκη : Απόσμασμα από το βιβλίο «Σιωπάς για να ακούγεσαι»
"Κανέναν μα κανέναν δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε καν ένα αφελές μικρούλι παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία τού να μη συμφωνήσει μαζί σου. Αν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλο, και βασιλιά να τον στέψεις δε θα διαρκέσει η λαμπερή συμφωνία σας. Σύντομα θα αισθανθεί δυσφορία, ότι κάπως παγιδεύτηκε και βρέθηκε εκεί που δε θέλει.
Τα χρυσά κλουβιά τα ανακάλυψαν τύποι σαν τη γυναίκα της πρώτης ιστορίας μας, όμως, κλειδωμένο, ένα πουλί μαραίνεται.Ο Ελύτης γράφει πως γίνεται να φυλακίσεις ένα αηδόνι αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαηδισμό του.
Υπάρχουν όμως προσωπικότητες τόσο ανασφαλείς, εξαρτημένες και εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο το αηδόνι τους, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό. Ξέρουν πολύ καλά άλλωστε την τέχνη να ταριχεύουν.
Όλοι μας έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες. Δεν είναι λίγοι και γνωρίζουν να πλέκουν ιστούς σαν την αράχνη. Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους. Ο ελεύθερος, ο ανεξάρτητος άνθρωπος δεν τους ανέχεται, γρήγορα κάνει πέρα, σύντομα κόβει μαζί τους τις διαπραγματεύσεις.
Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Όλοι έχουμε τις αναγκεμένες πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τα παθήματα και τα πάθη μας. Όλοι κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας. Παρά ταύτα πάντα υπάρχει τρόπος να γιατρεύεσαι όταν όντως το αποφασίζεις, διότι η υγεία είναι πιο επιθετική και δυναμική από την αρρώστια."
«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν... Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις...»
Θανάσης Βέγγος
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ : ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ
"Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει."
Όμορφο ποίημα, που μιλάει για μια δύσκολη κατάσταση που μπορούμε να βιώσουμε στη ζωή μας.
Πραγματικά η μονοτονία είναι θάνατος. Δεν την αντέχω με τίποτα!
Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη... είναι τόσο κρίμα να είναι μονότονη!
Χρειάζεται να κάνουμε τ' αδύνατα δυνατά ώστε να την κάνουμε ενδιαφέρουσα!
Επιστολή του Antonin Artaud (1896-1948) στη Génica Athanasiou
"Κι αν ποτέ η ζωή μας χώριζε, οι ψυχές μας θα
μπορούσαν να επουλωθούν με τον καιρό, αλλά
θα έμεναν κατώτερες.
τη θαμπή απόχρωση του δέρματός σου και τα λαμπερά
σου μάτια, σαν ένα νερό μέσα από φρέσκα φύλλα.
Η ζωή μου όλη είναι κόλαση, εάν δε μου γράφεις. Θέλεις
να έχεις ελέυθερη τη ζωή σου, θα την έχεις, μα δεν θα
σου φέρει ευτυχία το να την αρχίσεις με τη ρημαγμένη
ζωή ενός ανθρώπου στο κατώφλι σου. κι αυτός να είμαι εγώ.
Έξω από σένα δεν θα υπάρχει πια ολοκλήρωση για μένα
σε τίποτα μέσα σ'αυτή τη ζωή που αποτραβιέται αλλω-
στε από μένα κάθε μέρα, κεραυνοβόλα, μες στους
πόνους μιας παράλογης γέννας. Αποτρόπαιος τοκετός
φαντασμάτων.
Το χρόνο που περνούν οι άλλοι για να ζήσουν, εγώ
τον περνώ για ν΄απογοητεύομαι.
Και σε λατρεύω. Έχω χαραγμένο το βλέμμα σου μες
στο μυαλό μου, πιο βαθύ κι από μαχαιριά.
Πρέπει να μου βρεις ηρωίνη με κάθε τρόπο και πρέπει
να σκοτωθείς να μου την φέρεις εδώ.-Να που
βρίσκονται τα πράγματα- "
Κρατάμε μέσʼ στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.
Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στʼ αστέρια.
-Ανδρέας Εμπειρίκος
Αφιερωμένο στις μαύρες τρύπες του καθενός:
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com...d99dfe0e82.jpg.Quote:
Τα λουλούδια θ΄ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους.
Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.
Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.
Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου…..
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος Της Πνευματικότητας Φύλλα Πορείας V
"Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε;
Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε;
Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς επιθυμιές;"
Mενέλαος Λουντέμης
“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θαʼ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σʼ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σʼ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θʼ αναγνωρίσεις τʼ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.”
Τίτος Πατρίκιος
έπεσε στα χέρια μου ένα σκονάκι που έγραφε:
Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει:
Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;
Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε:
Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε και ρώτησε ξανά:
Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα. Και αν κάνω αυτό; To πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε , το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα βρώμικο κ τσαλακωμένο. Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή- είπε ο καθηγητής. Ό,τι κ αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ.
Πολλές φορές στην ζωή μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν αλλά παρόλα αυτά εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο...!
Υπέροχο! :thumbup:
Πώ Πώ! Τέλειο!! πολύ καλο παράδειγμα αυτό με το χαρτονόμισμα!! :o
:thumbup::thumbup: