Etet_ μου σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα. Ήδη νιώθω πολύ ζεστά εδώ και διαβάζοντας δικά σας ποστς, πιστεύω θα μάθω κι εγώ πολλά και θα κάνω καλούς φίλους. Η δική μου ιστορία εν συντομία...
Από τότε που με θυμάμαι, σαν παιδάκι, ήμουν πάντα παχουλό. Αυτό νομίζω ήταν και το πρώτο σύμπτωμα πολυκυστικών. Οι δικοί μου βέβαια το απέδιδαν στην υπερφαγία, πράγμα που δεν είναι εντελώς ψέμα αλλά δεν είναι ούτε αλήθεια. Ήμουν μεν ένα λαίμαργο παιδάκι (ακόμα είμαι) αλλά δεν κατανάλωνα τόσο απεριόριστες ποσότητες φαγητού έτσι ώστε να φτάσω στα 11 μου να ζυγίζω 98 κιλά! Ήμουν και ψηλό παιδί και ανεπτυγμένο για την ηλικία μου, και έτρωγα περίπου το ίδιο με τους συμμαθητές μου, μόνο που αυτοί ζύγιζαν 45-60 κιλά. Στα 11 μου, είχα και το πρώτο σύμπτωμα τριχοφυΐας, σε πρόσωπο και στήθος. Από τότε άρχισε το λούκι. Έτρεχα για ριζικές αποτριχώσεις με τη γνωστή μέθοδο της βελόνας που δεν μπορούσα με τίποτα να αντέξω (πολύς πόνος μιλάμε). Οι δικοί μου τότε με πήγαν σε ενδοκρινολόγο, ο οποίος έκανε αιματολογικές εξετάσεις και βρήκε ψηλά επίπεδα τεστοστερόνης κλπ. Η διάγνωση ήταν ορμονική διαταραχή λόγω παχυσαρκίας. Τόσο άσχετοι κάποιοι γιατροί. Με έβαλε σε αυστηρή δίαιτα (κάτω των 1.200 θερμίδων ημερησίως) και κατάφερα να κατέβω στα 83 κιλά. Σιγά-σιγά πήρα κάποια κιλά πίσω. Στα 14 μου, αποφάσισα να πάω σε άλλο ενδοκρινολόγο, ο οποίος πάλι αιματολογικές εξετάσεις κλπ, αυτός με έβαλε σε ακόμα πιο αυστηρή δίαιτα και μου έδωσε και το αντισυλληπτικό χάπι diannette. Κατάφερα με αυτή τη δίαιτα (χημική παρακαλώ) να φτάσω τα 80 κιλά (παραδόξως 80 κιλά πάνω μου φαινόντουσαν πραγματικά λίγα, δηλαδή φαινόμουν κανονική αν και με ύψος μόνο 1.70). Το άσχημο ήταν ότι είχα τρελό ξέσπασμα ακμής. Η τριχοφυΐα όμως βελτιώθηκε. Κουράστηκα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα από τους γιατρούς που με έκαναν να νιώθω σαν τέρας. Τους παράτησα και συνέχισα τα χάπια μόνη μου, μέχρι τα 20 μου περίπου. Και ενώ το βάρος μου είχε αυξηθεί αρκετά (κυμαινόμουν από 105 σε 118 κιλά), το πρόσωπο μου ήταν καθαρό και είχα ελάχιστη τριχοφυΐα στο πρόσωπο την οποία αντιμετώπιζα με χαλάουα.
Παραδόξως με το σώμα μου δεν τα είχα ιδιαίτερα άσχημα, ειδικά όταν έπαιζα στα κάτω όρια του τριψήφιου. Φαινόμουν πιστεύω αρκετά νόστιμη, αν και παχουλή. Τα κουβαλούσα καλά τα κιλά (ακούγεται περίεργο ε;) Στα 22 μου αποφάσισα να αποδεσμευτώ πλήρως από τα αντισυλληπτικά. Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχω περίοδο για αρκετούς μήνες. Γυναικολόγος στον οποίο πήγα το απέδωσε στα κιλά μου... Ξέσπασμα ακμής πάλι και η τριχοφυΐα αυξανόταν σταδιακά. Την ακμή την αντιμετώπισα με περιποιήσεις προσώπου κλπ. Την τριχοφυΐα με χαλάουα κλασσικά. Το βάρος μου όμως άστα να πάνε. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεχα και έβγαλα τα απωθημένα μου. Έφτασα σε ηλικία 27 ετών να ζυγίζω 178 κιλά. Και αυτό αφού είχα ακολουθήσει δίαιτα για κανένα δίμηνο! Αν και στην προσωπική μου ζωή ήμουν μια χαρά, το σώμα μου είχε πια γίνει το μόνιμο αγκάθι της ζωής μου. Να βρω ρούχα ήταν δύσκολο. Έραβα. Ακόμα και τα μεγαλύτερα νούμερα από το εξωτερικό μου έπεφταν μικρά. Για να πάω κάπου (κινηματογράφο πχ) φοβόμουν γιατί δεν χωρούσα στα καθίσματα. Το ίδιο και στο αεροπλάνο. Δειλά-δειλά αποφάσισα να κόψω λίγο το φαί. Έφτασα να ζυγίζω 110 κιλά και να νιώθω υπέροχα. Πάλι όμως πήρα την κατηφόρα. Τώρα (υπολογίζω) είμαι στα 140-145 κιλά. Σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο επέμβασης αφού βλέπω άτομα με πολύ λιγότερα κιλά από μένα και καταφεύγουν σε αυτή τη λύση. Όσο αφορά την ακμή, δεν έχω πια (με την ηλικία περνά αυτό το πρόβλημα). Και με λέιζερ αντιμετώπισα την τριχοφυΐα. Έμεινε το βάρος.
Διάγνωση για πολυκυστικές ωοθήκες μου έκανε ένας γυναικολόγος, ο οποίος μάλιστα με καθησύχασε. Μου είπε ότι δεν φταίω εγώ γι αυτό, και πως σήμερα οι περισσότερες κοπέλες που έχουν πρόβλημα με το βάρος τους πάσχουν από πολυκυστικές.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με όλα αυτά.
