για πες τε μου τωρα ,τι συνταγη φτιαχνεις με κομματιασμενες σκεψεις ??
για πες δεν την ξερω αυτη την συνταγη
αλλα ολοι μαλλον την ξερουν
χαρα μου να την μαθω
Printable View
για πες τε μου τωρα ,τι συνταγη φτιαχνεις με κομματιασμενες σκεψεις ??
για πες δεν την ξερω αυτη την συνταγη
αλλα ολοι μαλλον την ξερουν
χαρα μου να την μαθω
λοιπον
σκεψεις γαριδας
εχουν μεγαλο κεφαλι,και νοστιμο ,μονο νανμην ειναι εστω και λιγο μαυρο ,μπλε σκουρο
απλος αφηνω τις γνωσεις μου αποψε χε χε , και τις κομματιασμενες μου σκεψεις .
τι αλλο να πω
κηπ ευχαριστω :)
προσπαθησα ομως χε χε
εχω +++++=====0000
00000000=0000000000
Να σαι καλα soft:) Γαριδες...οχι παλι γαριδες ρε γαμωτο , ας φαμε και καμμια σαρδελλα...οικονομικη κριση...:D
Νεα απο το μετωπο :
"Το τηγανι νικησε"
αυτο σκεφτηκε ο sir μπολτικ μολις απολαμβανε την γαριδομακαροναδα του μπροστα απο την τηλεοραση λιγο αφοτου ειχε συνδιασει τα ζυμαρικα με την σαλτσα που ηταν μιγμα παστα'ντοματας'τυρι και φετας αναμυγμενη με τις προαναφερομενες γαριδες μαζι με τριμενο ημισκληρο τυρι απο πανω.
"τωρα αυριο παλι κρεας. ή ισως... μμμμ... να παμε για γαριδες νουμερο 2: η επιστροφη της κιλερ γαριδας" ,
συμπληρωσε απο μεσα του λιγα δευτερολεπτα αργοτερα
boltseed, εχεις κ blog! για τετοια θεματα!
ναι μπαινω βγαινω
μιλω για γαριδες ,αλλα προσπαθω να κρατηθω ,αποψε χεχε
αν αμε σωσουν οι γαριδες αποψε δεν θα ξαναπαω με τρατα που θα εχει και ρανταρ
[url]http://www.y
Πώς κι οι γαρίδες έχουν ψυχή.
Και πως πρέπει να προσέχεις και τα οστρακόδερμα.λολ
Γεια σου soft που μας έδωσες ιδέες για μενού.χαχαα
Να πάω γιά ύπνο .... καληνύχτα.
τι να κανω για να μην σκεφτομαι?καληνυχτα......
Ο υπερκαταναλωτισμός μας και η αφθονία πηγών και υλικών, οδήγησε σε ανικανότητα εκτίμησης πως τα δικά μας αναλώσιμα και περιττά (που πετάμε δίχως δεύτερη σκέψη), είναι για κάποιους άλλους χρήσιμα και όχι άφθονα. Πως αυτά που πέταξε η γειτόνισσά μου χτες στη βροχή, σήμερα θα τα πάρουν παιδάκια που τα έχουν ανάγκη. Πως ίσως κάποτε να ξυπνήσουμε και να δούμε πως τα σκουπίδια μας δεν ήταν όλα σκουπίδια και να κάνουμε τον κόπο να τα ξεδιαλύνουμε, να τα πάμε κάπου που θα ανακυκλωθούν ή να τα δωρίσουμε σε κάποιον δικό μας, ή άγνωστό μας, γιατί οι γαμημένες μας οι χωματερές έχουν κατακυριέψει τον πλανήτη τούτο και στενάζει, ενώ άλλοι στενάζουν για φαγητό, ρουχισμό και τα δικά μας τόσο αυτονόητα. Πως θέλω να γίνω λιγότερο εγωίστρια και μαλακισμένη και να σκέφτομαι περισσότερο έτσι. Πως τα έπιπλα που πετάμε στους δρόμους μπορούν να αναπαλαιωθούν και να γίνουν ξανά χρήσιμα, τα παιχνίδια να δίνονται, τα υλικά να ανακυκλώνονται, υπάρχουν ειδικοί κάδοι ρε, γιατί πετάμε εκεί σκουπίδια, ούτε τον κόπο να ξεσκαρτάρουμε αλουμίνιο γυαλί και πλαστικό δεν κάνουμε, ααααα, πότε δηλαδή??????
εγω τελευταιος σκεφτομαι οτι αφου οταν συντριβεται εν ααεροπλανο το μονο που γλειτωνει ειναι το "μαυρο κουτι" τοτε θα επρεπε να ταξιδευουμε σε μαυρα κουτια...
Πως η ιψδ δεν ήταν ότι χειρότερο μου συνέβη...
Οι επιλογές μου πάλι ήταν και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, με το να είμαι παθητική και να τα παίρνω όλα μέσα μου
Έτσι ξέσπασε η αρρώστια και θα συνεχίσει να με ταλαιπωρεί εφόσον δεν αλλάζω εγώ συμπεριφορά και χαρακτήρα
Ίσως δεν φταίνε τα γονίδια για τις ψυχικές μας ασθένειες, αλλά η καθεμία να έχει συγκεκριμένο λόγο και τρόπο να μας χτυπά το καμπανάκι του κινδύνου για τη ζωή που κάνουμε και όσα μας πιέζουν
ξημερωσε αραγε η εγω τα βλεπω ολα σκοτεινα?
Σκέφτομαι πως μετά από τόσα πήγαινε-έλα, τόσα μπες-βγες, άνοιξε-κλείσε,
ένα ρημάδι γιασεμί θα έπρεπε να το είχα βρει έξω από την πόρτα μου!
Φυλλάδια μόνο και σκόρπια διαφημιστικά επάνω στο χαλάκι. Σωροί.
Σα να λείπω από καιρό.. ή να μην ακούω το κουδούνι.
Δεν ακούω, μάλλον. Τον ήχο. Που κάνουν οι άνθρωποι. Όταν έρχονται. Όταν φεύγουν. Όταν φοβούνται. Όταν αγαπούν.
Δεν ακούω πια τον ήχο που κάνουν δυο ποτήρια που τσουγκρίζουν. ¡Salud!
Αναρωτιέμαι αν έχω ακόμα γεύση..
Mαλλον ισως και τελευταια μου βραδυα
θα ηθελα να πω οχι τι σκεφτομαι
αλλα οταν ανοιγεις τη πορτα σου τα σκουπιδια να τα πετας για να ειναι καθαρος ο χωρος για γιασεμια σου ,ειναι λεπτα λουλουδια τα γιασεμια με ομορφη μυρωδια ,μου θυμιζουν πολλα !!
το κουδουνι θα το ακουσεις οταν εσυ το θελησεις παλι οταν η καρδια θα ειναι ανοιχτη ζεστη και οχι παγωμενη ,για το σαλουτ..για να ειναι αληθινο
και οχι αναγαστικο
η γευση δεν ξεχνιεται ποτε ,οταν την αισθανθεις παλι θα ειναι πανδεσια και παραδεισος στο στομα σου ,και στο σωμα σου και στη ψυχη σου :)
Δωρα αν δεν κανεις κατι εσυ για σενα ,καμια μερα δεν θα δωσει φως γιατι τα παραθυρα σου θα τα εχεις κατεβασμενα ,και καμια αχτιδα δεν θα μπορεσει να μπει μεσα ,να σου δειξει δρομο,αν εσυ δεν ανοιξεις τα παραθυρα
Ξερεις ολοι τα κλεινουμε με τη προφαση οτι εχουμε πληγωθει πολυ και δεν θελουμε αλλο και δεν αντεχουμε και και και και
Και γω τα ιδια εκανα δεν ειμαι ο γκαντι ουτε ο χριστος
Αλλα αφησα χωρο ,και πορτες ανοιχτες ,και πεταγα και σκουπιδια ,και αφηνα και μερικα δεν πηραζουν λιγα ζιζανια
εχω να πω κατι γ αυτο το χωρο ,
Εκτος τους φιλους που ειχα εχω στην πραγματικη ζωη μου και να ειναι καλα παντα ,ειδα οτι εδω υπαρχουν ανθρωποι ,και εκανα και φιλους πραγματικους ρεαλ
επειδη πρεπει να φυγω θα το πω αλλιως, οτι οποιος δεν θελει να αλεσει δεκα μερες κοσκινιζει ,και αργα το βραδυ για να μην τον βλεπουν κιολας :)
Πόσο δίκιο έχεις soft :)
Καθαρισμοί μέσα - έξω..
Γράφοντας εκείνες τις σκέψεις μου, η εικόνα με τα φυλλάδια έξω από την πόρτα μου έφερε στο μυαλό
μια αγαπημένη ταινία του Κιμ Κι Ντουκ
http://www.youtube.com/watch?v=S-S5n0JniDw
Σκέφτομαι πως είναι φορές που θα ήθελα σαν άντρας να μπορώ να γράφω.
Νέτα, σκέτα. Δίχως φρου φρου και γλύκες.
Έτσι. Μετά από δυο μπουκάλια ουίσκι, θυμωμένη με αυτή τη ρημάδα αδυναμία που δε θέλω να φανεί,
με το στριφτό στο στόμα να τινάζω μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού τη στάχτη πάνω από τις λέξεις.
Έτσι. Σαν καύτρες βαριές να σκορπάνε μέσα σε τρεις αράδες. Σαν να μην ήταν άλλος κανείς να τις διαβάσει.
Δικές μου, ολόδικές μου τρεις αράδες.
Όχι τόσο για τα αντρίκια λόγια, παρά για κείνο το ******** κρυώνω που κάποτε δεν τόλμησα να γράψω.
Επειδή είναι ώρες που το σκέφτομαι ακόμα.
Σκιαγραφω τις εικονες των προσωπων σας, καθε φορα που διαβαζω μια απαντηση σας....
Αυτο σκεφτομαι!
αυτη τη στιγμη δεν ειμαι και τοσο στα καλα μου οποτε αυτο που σκεφτομαι οσο cliché κι αν ακουγεται εδω μεσα, ειναι κατι ασχημο. μακαρι η αυτοκτονια να ηταν πιο απλη, αλλα τελικα απαιτει πολυ δυναμη ψυχολογικα για να το κανεις! νιωθω φτυσμενος απο παντου, ακομα και απο ατομα που μου ταιριαζουν. και αυτο μου αξιζει τελικα γιατι ειμαι ο χειροτερος ολων και κανεις δε με αντεχει! μακαρι να μπορουσε να τελειωνε η ζωη μου το πρωι, να μη ξυπνησω καθολου! δεν εχει αξια πλεον κι εχει χαθει το νοημα εδω και χρονια.
συγνωμη ειναι η μερα σημερα πολυ ασχημη, εκει που ειχα κανα δυο ατομα να εμπιστευομαι, ξαναειμαι παλι πισω στο απολυτο μηδεν και δε ξερω τελικα που βαδιζω και που παω...
ο κενος ειναι κενος και παραμενει κενος εδω και χρονια, γιαυτο δεν αξιζει ιχνος σεβασμου. ετσι κι αλλιως ειμαι παλιανθρωπος, δε σεβομαι τιποτα και κανεναν, ουτε καν τη ζωη την ιδια, οποτε πως να σεβαστω και τον εαυτο μου ? αξιζω ταφο απλα!
Αν λεω αν,ηταν δυνατον να υπηρχε ο τροπος να φυλαμε καπου ολοι την περισσεια της αγαπης και της στοργης μας...
..και καθε φορα που καποιος θα χρειαζοταν βοηθεια, τσακ!
Hey you,
θα σε αφήσω στην κενή ησυχία σου, όμως πρώτα θα σου αφήσω αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=CRO0x...eature=related
Το 'χεις. Το κύμα. Μέσα σου..
:)
σε ευχαριστω πολυ crazy_diamond για το τραγουδακι, ειναι παλιο κι αγαπημενο, αλλα οι στιχοι ακομα με εκφραζουν (μαζι και με το Fade to Black των Metallica)...
ολοι μου λενε οτι το χω και το χω, αλλα ειλικρινα δε ξερω τι ειναι αυτο που βλεπουν. σιγουρα οχι το συνολο! το προβλημα μου ειναι οτι δυσκολευομαι να εμπιστευω πλεον τους ανθρωπους γιατι τελικα φευγουν απο κοντα μου, οσο κι αν βλεπουν οτι αξιζω ειναι λες και τους απογοητευω, αλλα δε το κανω επιτηδες, γιατι οπως ειπα ειμαι οντως παλιανθρωπος. και πως να τους εμπιστευτεις και να σε εμπιστευτουν κι ολας περισσοτερο, οταν εισαι καφρος και φερεσε σκατα και τελειως απροβλεπτα!
μαλλον θα επρεπε να ανοιξω θεμα να το αναλυσω, αλλα δεν εχω την απαιτουμενη διαθεση και υπομονη τωρα, ουτε θελω να γραφω για ολα μου τα προσωπικα εδω μεσα.
Μηπως τους εχεις φτυσει κ εσυ ολους? Ακομα και τα ατομα που σου ταιριαζουν?
Η ζωη σου μπορει να γίνει υπεροχη, αρκει να την ονειρευτεις και να το θελησεις.
Γιατι εισαι ο χειροτερος ολων? Ποιος ειναι ο χειροτερος ολων αραγε? Αυτος που εχει βασανισει και σκοτωσει αργα 100 ατομα? Το εχεις κανει αυτο? φαινεται οτι καποια καλα στοιχεια εχεις πανω σου, απο τις φρικες που τρως οτι εισαι παλιανθρωπος κ οτι θες να αυτοκτονησεις. Ειναι τα καλα σου στοιχεια αυτα που βροντανε την κασα να βγουνε εξω γιατι τα εχεις θαμμενα
Το θεμα ειναι οτι διωχνεις τους ανθρωπους απο γυρω σου, τους φοβιζεις. Το ερωτημα ειναι γιατι τους φοβασαι?
οχι δεν φτυνω ατομα που ταιριαζω, οταν εντοπισω καποιο που εχουμε κοινο γουστο (αυτο συμβαινει σπανια), τοτε προσπαθω να ειμαι οσο καλυτερος γινεται απεναντι του. ειδικα οταν ειναι κοπελα, σκεφτομαι απλα πως θα μπορουσαμε να κανουμε και σχεση να της παρεχω τα παντα, να ειμαστε μαζι και να εχουμε κατι οπως ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι... ε και τοτε ειτε τρομαζει, ειτε βλεπω οτι εχει αλλους γυρω της και αρχιζω εγω να αδιαφορω και την αφηνω μαζι τους.
το γιατι εμαι ο χειροτερος ολων ειναι λιγακι δυσκολο να το εξηγησω. σιγουρα δεν ειμαι normal στη σκεψη, ουτε θελω να γινω ομως. αυτο μαζι με τον τροπο ζωης μου που ειναι λιγακι μηδενιστικος, με κανει ισως παραξενο σε συγκριση με ολα τα αλλα ατομα, που εχουν τις δουλειες τους καθημερινα κλπ κλπ. μακαρι να μπορουσα να αλλαξω το τροπο ζωης μου χωρις να αλλαξει κι ο τροπος σκεψης μου, αλλα μονος αποκλειεται να το πετυχω οσο κι αν θελω...
το ενα ακυρωνει το αλλο, δε νομιζεις ? δεν τους φοβαμαι εγω, εγω απλα δυσκολευομαι να τους εμπιστευτω, γιατι ξερω οτι τελικα θα εξαφανιστουν απ'τη ζωη μου, οπως συμβαινει με ολους! συνηθως αυτοι τρομαζουν απ'το μεγεθος της καφριλας μου, και ειτε με χαρακτηριζουν καπως κι εξαφανιζονται, ειτε απομακρυνονται σταδιακα. λες και τους απογοητευω ολους και δεν υπαρχει καμια ελπιδα σωτηριας για μενα, δεν εχουμε μελλον μαζι.
Σκέφτομαι ότι μια ζωή ήμουν δυστυχισμένη και τώρα έχω δεν μπορώ να νιώσω σαν άνθρωπος. Πόσο θα θελα να χα συναισθήματα έστω και στενοχώρια δεν λέγεται. Δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση ειλικρινά. Παλιά δεν ένιωθα σαν άνθρωπος, και τώρα τα ίδια...
Thanks αλλά δεν είναι από τα φάρμακα. Το είχα από πριν αυτό.