Printable View
Άτιτλο (Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή...)
Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.
Σε περιέχω όπως τ' αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.
Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής τού καραβιού ρουφάει
μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.
Σ' αγρικώ με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρόδερμος
κολλάει το αυτί του χάμω, για ν' ακούσει
τον καλπασμό τού αλόγου.
Μάτση Χατζηλαζάρου
You are the music while the music lasts.
T. S. Eliot
<<Στην μαχη με σπαθια δεν πας ποτε με βενταλια>>
Ο Φυλλομάντης
Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ
Nαυαγισμένο στα ρηχά των άστρων
Tο παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια
Kαι το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω
Πόρτες παράθυρα ανοιχτά
Tο παλιό μου σπίτι αδειάζοντας
Φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα·
Σαστισμένες φωνές κι άλλες που ακόμη
Tρέχοντας μες στις φυλλωσιές αστράφτουν σαν
Mυστικά περάσματα πυγολαμπίδας
Aπό τα βάθη ζωής ανεστραμμένης
Mες στο κρύο ασπράδι των ματιών
Eκεί όπου ακινητεί ο Kαιρός
Kι η Σελήνη με τ' αλλοιωμένο μάγουλο
Aπελπιστικά σιμώνει το δικό μου·
Ένα θρόισμα σαν από χαμένης
Που ξανάρχεται αγάπης σκοτεινό αρχινούν:
"Mη". Kι ύστερα πάλι "Mη". "Mωρό μου".
"Tι σού 'μελλε", "Mια μέρα θα το θυμηθείς".
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά".
"Eγώ που σ' αγαπώ". "Πες πάντα". "Πάντα".
Kι όπως μέσα στην απληστία του μαύρου
Που ανοίγεται στα δυο περιβολιού
Σβηστό απανθρακωμένο
Πάει και καταποντίζεται όλο το έχει σου
Aνεβαίνει απ' της ψυχής τ' απόνερα ένα
Kύμα θολό που οι φυσαλλίδες είναι
Άλλα τόσα παλιά ηλιοβασιλέματα
Παράθυρα τρεμάμενα στο φως του εσπερινού
Mια στιγμή που προσπέρασες την ευτυχία
Σαν τραγούδι όπου κρύφθηκε μήπως το δεις
Δακρυσμένο για σένα ένα κορίτσι -
Όλα της αγκαλιάς τα ιερά του όρκου
Tίποτα τίποτα δεν πήε χαμένο
Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ
Mέσ' απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι
Tο ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Mονολογεί και συνθροεί τα φύλλα
Mονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".
"Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".
Kι άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα·
Bατές όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια
Mόνος αλλ' όχι μόνος· όπως πάντα·
Όπως τότε νέος που προχωρούσα
Mε κενή τη θέση στα δεξιά μου
Kαι ψηλά μ' ακολουθούσε ο Bέγας
Tων ερώτων μου όλων ο Πολιούχος.
Αφιέρωση
Πόσοι χώροι και χρόνια
με αντικείμενα
με ορέξεις
και με δάση με άγριες βιολέτες
εσύ αγγίζεις με τη ζωγραφική τα όρια
που χρωματίζεις τα πράματα και τα ονόματά τους
και τους σπαραγμούς τους μια αχτίδα
είναι η ριπή τής ορμής σου με τον ρυθμό και τον
σφυγμό και τη βραχνή φωνή τού έρωτα που κρατιέται
κάποτε ψηλά και κάποτε χαμηλά πάνω σε γκάμες έξω
από κάθε γραμμή είμαι πάντα μαζί σου.
Μάτση Χατζηλαζάρου
Γιώργος Αλισάνογλου, Απώλεια στιγμής
Η γραφομηχανή κάλπαζε σαν άγριο
ατίθασο άλογο που ποδοπατούσε
τα διαμελισμένα μου μηνίγγια...
Περπατούσε σαν πληγωμένος ακροβάτης
πάνω στα τεντωμένα νεύρα
του μυαλού μου που τα σάπιζε
η ιδρωμένη μέρα...
Ξαφνικά, οι λέξεις σβήστηκαν απ' το χαρτί,
και με τρόπο παράξενο,
η κενή σελίδα σχίστηκε στη μέση
και πυκνή σιωπή απλώθηκε παντού.
Το φεγγάρι τρομαγμένο, χύθηκε μέσα
στο ανοιχτό παράθυρο του δωματίου
και πάνω στο ασημένιο φόντο
χιλιάδες όνειρα σκορπίσαν στον ορίζοντα.
Όνειρα αβέβαια, ματωμένα
Πινελιές σκέψης που συνθλίβονταν
στο άδειο καγκελωτό κρεβάτι.
Σύγχυση στιγμής... αμηχανία...
Καμία επίκληση (για ποιον;)
Καμία λέξη (για ποιον;)
δεν καταλαγιάζει τον φόβο της αβεβαιότητας...
Η στιγμή περνάει και χάνεται,
δίχως να ζητήσει συγγνώμη!
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)
ΣΤΙΓΜΗ
«Πως να α-νοήσω;
Ο νοο-τροπιασμένος;
Ο ντροπιασμένος και α-νόητος.»
Δεν είμαι πρόσωπο αλλά ισορροπία.
Πιάνω τα πράγματα
από τα πράγματα πιάνομαι
από εσένα, τον άλλον
αναδύομαι ετερόφωτος
εξακοντίζομαι αστραπιαία
μα τείνω – πάντα – προς το χώμα
τοξοειδής στιγμή·
ακόντιο σκουριασμένο
που περιμένω κάτι – πάλι –
να με πιάσει.
Να συμβεί.
Πέτρος Γκολίτσης
Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι ******* στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
Κατερίνα Γώγου - Η Μοναξιά
Αναστάσης Βιστωνίτης, Άσκηση
Αυτή την ώρα είμαι ένα πρόσωπο βουβό
κι ας υποκρίνομαι τον ομιλούντα.
Παίζω με το χρόνο, τον ιδιωτικό μου θάνατο.
Ασυγκίνητοι όλοι, οικοδομώντας
θεωρίες συγκινήσεων, μικρά θλιβερά φαντάσματα.
Υπάρχουν οι λέξεις που μας ορίζουν.
Προτιμώ να παίζω με τις λέξεις –
καμιά φορά σε κάνουν να ξεχνάς το αίμα.
Αφαιρώντας το περίγραμμα του εαυτού σου
τι μένει; Καταφθάνουν οι ειδήμονες.
Αόριστα εικάζεται η αλήθεια.
Αντιτάσσεις σφραγισμένα χείλη στον εμπαιγμό,
ασκητεύεις μέσα σ' έναν θηριώδη κόσμο.
Από τη συλλογή Έδαφος (1981)
Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.................................
αυτο μου θυμισε συνειρμικα ενα αλλο που νομιζω παει καπως ετσι "οποιος στη μαχη παει γα να πεθανει, στρατιωτη μου τον πολεμο τον χανει"...καπου το χω ακουσει δεν θυμαμαι απο που προερχεται ο στιχος αυτος ετσι μου ρθε τυχαια τωρα..Quote:
Originally Posted by ανεμος
http://www.youtube.com/watch?v=EIyEAeF7vJg
Υποδόρια Λίνα..
"Γεννήθηκα για να προφτάσω να χαιρετήσω στην άκρη του δρόμου τον ήλιο των ματιών σου"
Να αγαπάς τα ποιήματα, όχι τους ποιητές ; )
Απόψε νοιώθω πως οι κύκνοι κρυώνουν.
Ένα πλοίο παιδικό έφυγε.
Το νερό είναι παγωμένο. Ένας κρίνος νυστάζει.