Quote:
Originally posted by NADINE on 13/3/09 στις 07:56
Αναλογίζομαι πάλι το κομμάτι,που λείπει.
Δε με βοηθάει,το συμμερίζομαι,
αλλά όσο δε νιώθεις ολόκληρος
δεν μπορείς παρά να το αναζητάς,
έστω στη σκέψη σου,έστω στις λέξεις.
Σαν να υπήρξες κάποτε αρτιμελής
κι ύστερα κρίθηκε αναγκαίο να σε ακρωτηριάσουν,
εσύ όμως ακόμα νιώθεις τον σπασμό στα δάχτυλα
κι ας βλέπεις ξεκάθαρα πως δεν τα έχεις πια.
Μαθαίνεις να ζεις χωρίς...επιβιώνεις...
Κάθε μέρα και πιο ικανός.Και λοιπόν;
Σου λένε για προσθήκη άλλων μελών,
να συμβιβαστείς,να γίνει πιο εύκολη η ζωή σου.
Για σένα θα'ναι ωστόσο πάντα σώμα ξένο.
Και τότε,εσύ,αλίμονο,πιο ξένος κι από σένα!
Σε ξέρεις καλά,τους φωνάζεις
πως ακόμα κι αν λυγίσεις και δεχτείς,
δε θα το αντέξεις για πολύ!
Θα σε φυλακίζει,θα σε πνίγει,
ώσπου θα δώσεις μιά,θα το πετάξεις!
Καλύτερα χωρίς,παρά έτσι!
Ναι,καλύτερα!Σίγουρα καλύτερα!
Τι να σου πνεύσουν τα υποκατάστατα;
Πώς να πετάξει τα μαλλιά σου ο άνεμος
ενώ αργοσέρνεσαι,ενώ κουτσαίνεις;
Εσύ έτρεχες και μόνο να τρέξεις νοσταλγείς.
Νοσταλγία,πόσο γερασμένη λέξη!
Κρατάς τα φθαρμένα παπούτσια,
τις αναμνήσεις,τ'απομεινάρια παρουσίας,
αγκιστρώνεις σ'αυτά το είναι σου,αναπολείς...
Κατακάθεται κι άλλη σκόνη επάνω τους,επάνω σου.
Δεν την τινάζεις,δεν την οσφραίνεσαι,αδιαφορείς...
Νιώθεις πως,όπου να'ναι,θα σηκωθείς,δεν μπορεί,
θα τα φορέσεις πάλι να ορμήσεις τρέχοντας έξω.
Βασιλεύεις κι ανατέλεις με την εικόνα αυτή.
Έφτασες μάλιστα να την αισθάνεσαι πού και πού.
Μένεις ακίνητος,φυλάς την ανάσα σου
μην τυχόν τρομάξει και σου γλυστρήσει πάλι.
Θα'χει άραγε επόμενη φορά;Κι αν όχι;
Σφαλίζεις στο τέρμα πλέον τις γρίλιες.
Καμία απειλή δε θα επιτρέψεις.Ούτε αχτίδα!
Βουλώνεις τ'αφτιά στα βήματα άλλων έξω...
Όλες σου οι αισθήσεις επιστρατευμένες εδώ!
Μόνος σου κόσμος,τα παπούτσια αυτά κι εσύ!
Τα άχαρα λυμένα κορδόνια φαντάζουν φιόγκοι,
ωραία δεμένοι να σε τυλίγουν.Σχεδόν το νιώθεις!
Ακόμα μια μέρα,ένας μήνας,μια χρονιά,
μια αιωνιότητα...ακόμα...πόσο ακόμα;
Αρχίζει και σκουριάζει το καρφωμένο βλέμμα.
Νεκρώνει η αίσθηση,ξεθωριάζει η εικόνα...
Όσο κι αν τσιτώσεις τα βλέφαρα,
δε σου είναι μπορετό να δεις το ίδιο ζωντανά.
Τα μάτια σε πρόδωσαν,δε συνεργούν πια
κι η θύμιση,κι αυτή σ'εγκατέλειψε.
Θυμώνεις με όλα!Πελαγώνεις...
Ακόμα πιο μόνος,ακόμα πιο λειψός.
Θέλεις να φύγεις κι εσύ μαζί...
Αλλά για πού;Για τι;Και πώς;
Σου λένε πως είναι καλύτερα έτσι,
πως λυτρώθηκες και θα το δεις,
πως ο χρόνος έκανε για σένα αυτό,
που εσύ πεισματικά αρνιόσουν.
Δεν έχεις άλλες δυνάμεις να παλέψεις,
αφήνεσαι...Νομίζουν πως νικούν...
Με τον καιρό μπορείς ν'ακούς και πάλι
τα βήματα τα ξένα,άναρχα πλήκτρα,
άλλα μακρόσυρτα,άλλα βιαστικά...
Χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια εκεί έξω,
καινούρια,λιωμένα,παράταιρ α,μοντέρνα,παλιά...
Χορεύουν,σέρνονται,περπατά νε,κουτσαίνουν,
στέκονται,τρέχουν,πατιούντ αι,προσπερνούν...
Κι εσύ,κυκλωμένος,σαστισμένος ...
ούτε εκεί ούτε εδώ...
ούτε μαζί ούτε χωρίς...μόνο ούτε.
ʼρνηση ζωής;Όχι,ούτε άρνηση.Αδιαφορία.
Αδιαφορία πλέον και για το κομμάτι που λείπει!
