..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Quote:

---

Originally posted by krino
Εγω πιστευω στο να αφηνουμε τον εαυτο μας να λειτουργει βασιζομενος στα παθη του, στα θελω του, στην αυθεντικοτητα του και απο κει και περα ο πλανητης ολος ας κανει οτι θελει.

Ενοχλω κανενα?? ε δεν ενοχλω....

Το ποτε και σε ποιο βαθμο,
ποτε?? παντα.
Σε ποιο βαθμο?? σε εκεινο που ειμαι ελευθερος και δεν φοβαμαι τιποτα.

---

κρίνο,
είναι όμορφο αυτό που έχεις. Και η φιλοσοφία σου.
Πιστεύω οτι ο καθένας χτίζει τη δική του φιλοσοφία ανάλογα με τα θέλω και τις ανάγκες του.

Το κόστος όμως πάντα υπάρχει.
Και στην προκειμένη περίπτωση,
Ο άνθρωπος που τον νοιάζει μόνο το να ικανοποιεί την ανάγκη του να είναι ολοκληρωτικά \"ελεύθερος\",
θα βιώσει αναπόφευκτα την μοναξιά σε σχεση με τον κόσμο που καίγεται ( και δεν τον νοιάζει) ή με τον άλλον που μπορεί να θίγεται απο την ελευθερία αυτή.
Απο την άλλη, ενας άνθρωπος που δεν αφήνεται τόσο ανεξέλεγκτα υπο οποιαδήποτε συνθήκη και κόστος ελέυθερος,
θα νιώσει την εσωτερική μοναξιά απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό... Θα έχει αποξενωθεί απο την ακρατη ελευθερια του να είναι ολοκληρωτικά ο εαυτός τους αρκετες φορές, προκειμένου να μετάσχει στον κόσμο που καιγεται ή σε μια σχέση με τον άλλον..
Δυο διαφορετικά κόστη, το ίδιο επώδυνα? Εξαρτάται, ο καθένας ζυγίζει το βάρος τους με τη δική του \"ζυγαριά\".

Πάντως εχω ο άνθρωπος αμφιταλαντεύται συχνά αναμεσα στη ροπή του να βυθιστεί ( και άρα να είναι) ολοκληρωτικά ο εαυτός του, αποκομένος απο τα αλλότρια μεγέθη ( του κόσμου, του άλλου)
αλλα και στη ροπή του να σχετισθεί, να αλληλεπιδράσει και άρα να δεσμέυσει κάποια απο την άκρατη ελευθερία του όταν είναι ολομόναχος...

Μια ροπή ατέρμονη απο το εγώ στον άλλο κι απο τον άλλο στο εγώ...

Είναι χρήσιμο και όμορφο πάντως να υπάρχουν όλων των ειδών οι απόψεις...

Και φυσικά, σε μια σχέση ερωτική όπου τα δύο γίνονται ένα,
εκει πιο μπορούμε να μιλάμε συχνά για απογείωση του εγώ μέσα στο εσύ, έλλειψη ορίων και άρα για μια απόλυτη ελευθερία μέσα στο \"μαζί\".

Αυτά, ωραία κουβεντούλα για βράδυ.
Καληνύχτα.

Σωστα, ο καθενας χτιζεται φιλοσοφικα βασει των αναγκων του.

Τρα μιλωντας για κοστη, τιποτα στη ζωη δεν γινεται, βιωνεται χωρις κοστος.
Ολα και τα παντα εχουν τιμημα, και ο καθενας επιλεγει αυτο που του ταιριαζει.

Παρολα αυτα πιστευω οτι καποια στιγμη ολα αυτα ερχονται σε μια ισορροπια η και ταυτιση. Και αυτο θεωρω οτι μου αρμοζει σε εμενα και σε ολο το κοσμο.
Ολα τα υπολοιπα ειναι διαστροφη.

Το θεματακι του φιλου αλτερ ειναι παντα φιλοξενο για ωραιες κουβεντες.
Επισης καληνυχτα.

Κι εγω πιστευω στις οικουμενικές ή πανανθρώπινες αλήθειες..
Οχι βέβαια με μια απόλυτη έννοια που προσεγγίζει τον δογματισμό, αλλα με μια έννοια ελαστική.

Η ευρεση της εσωτερικής μας αλήθειας και η κατάκτηση της εσωτερικής μας ελευθερίας, ο τρόπος που επιλέγουμε να καθορίσουν αυτά τη ζωή μας, είναι προκλήσεις για τον κάθε ένα μας...

Η ουσία είναι μια, τα σχήματα και οι μορφές αλλάζουν... είναι σαν το γεγονός οτι όλοι έχουμε μάτια, χέρια, πόδια, ένα στόμα... κι όλοι είμαστε άνθρωποι.
Επί του συγκεκριμένου όμως, κανένα μάτι δεν είναι ίδιο μετο άλλο ούτε το δακτυλικό μου αποτύπωμα με κανενός άλλου,αν και όλοι έχουμε ένα.

Ετσι και όλοι έχουμε την δική μας,ολοδική μας αλήθεια να υπερασπιστούμε, κι ο δρόμος περνά μέσα απο την ελευθερία...

Διακυμάνσεις θα υπάρξουν, κανένας αγώνας σημαντικός δεν κερδίζεται έυκολα,
όπως και καμία ελευθερία δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν είχε προηγηθεί η ανελευθερία... ούτε και δύναμη χωρίς την αδυναμια..
Όλα χρειάζονται, αρκεί να έρχονται και να φεύγουν την κατάλληλη στιγμή. Κι εκεί είναι το έργο του καθενός.

χεχε το ριξα το φιλοσοφικό μου πρωινιατικα.

Quote:

---

Originally posted by weird

Η ουσία είναι μια, τα σχήματα και οι μορφές αλλάζουν... είναι σαν το γεγονός οτι όλοι έχουμε μάτια, χέρια, πόδια, ένα στόμα... κι όλοι είμαστε άνθρωποι.
Επί του συγκεκριμένου όμως, κανένα μάτι δεν είναι ίδιο μετο άλλο ούτε το δακτυλικό μου αποτύπωμα με κανενός άλλου,αν και όλοι έχουμε ένα.


αυτο ειναι μια μεγλαη αληθεια.
Επισης μεγαλη αληθεια θα ηταν, αν αποδεχωμαστε τα διαφορετικα δαχτυλα.

Δυστυχως πολλοι απο εμας λειτουργουν σαν το προκρουστη.




Ετσι και όλοι έχουμε την δική μας,ολοδική μας αλήθεια να υπερασπιστούμε, κι ο δρόμος περνά μέσα απο την ελευθερία...


το μοναδικο μας καθηκον σε αυτη την ζωη ειναι να υπερασπιστουμε το δικαιωμα να υπαρχουμε μεσα απο την ελευθερια μας.



Διακυμάνσεις θα υπάρξουν, κανένας αγώνας σημαντικός δεν κερδίζεται έυκολα,
όπως και καμία ελευθερία δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν είχε προηγηθεί η ανελευθερία... ούτε και δύναμη χωρίς την αδυναμια..
Όλα χρειάζονται, αρκεί να έρχονται και να φεύγουν την κατάλληλη στιγμή. Κι εκεί είναι το έργο του καθενός.



υπαρχει ενα μικρο προβλημα,
συνηθως δεν εμφανιζονται η ανθρωποι οταν πρεπει,
η αν εμφανιστουν δεν φευγουν επισης οταν πρεπει.


χεχε το ριξα το φιλοσοφικό μου πρωινιατικα.




εγω στο καφεδακι και εχω ερθει ορεξατος για κουβεντα.

---

Αχ, ο φόβος του διαφορετικού που επικρατεί στις μαζες,
ανατροφοδοτεί τον φόβο των ανθρώπων να ξεχωρίσουν όντας πιότερο οι εαυτοί τους και άρα ανόμοιοι σε σχέση με το\"κοπαδι\" της μάζας και του \"κανονικού\"αυτό είναι μια αλήθεια...

που προτιμώ να την εκφράζω ποιητικά ή να την βλέπω μεσω της τέχνης.. ετσι μόνο αξίζουν να λέγονται κατ\' εμε οι αλήθειες;)

Το μοναδικό καθήκον το ξέρει καλύτερα ο καθένας για τον εαυτό του..
Αυτός μόνος θα ορίσει τις αξίες για τις οποίες και με τις οποίες, αν ζήσει, θα οδηγηθεί στην ΕΥΤΥΧΙΑ.

Γιατί η δική μου στάθμη των αξιών, καθορίζεται όχι απο κρίσεις ηθικόυ τύπου, σωστού και λάθους, αλλα απο το τι θα με οδηγησει σε ψυχικη γαληνη, πληρότητα και ευτυχία..

Κι ετσι θεωρω θα πρεπει να τα ζυγισει ο καθεις.

Κρίνο το τελευταίο που γράφεις δεν το κατάλαβα, σχετικά με το timing αν μπορείς γίνε λίγο πιο σαφής.

Προς το παρόν χαιρετω! καλο μεσημερακι:)

ειναι πολυ απλο,
καποια στιγμη γνωριζεις ανθρωπους που θα ηθελες να τους ειχες γνωρισει χρονια πριν....
αυτο ειναι λαθος timing.

Quote:

---

Originally posted by krino
ειναι πολυ απλο,
καποια στιγμη γνωριζεις ανθρωπους που θα ηθελες να τους ειχες γνωρισει χρονια πριν....
αυτο ειναι λαθος timing.

---

Χτυπησες φλέβα...
μεγάλο και πονεμένο κεφάλαιο.. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο, αν και μπορεί να ωφεληθεί απο κατι που περασε απλα ή που δεν έφυγε όταν έπρεπε.. στο χέρι του είναι...
Χτες μόλις, έγραψα.
\"Να ξέρεις πότε να μένεις ή να εμμένεις και να ξέρεις ποτε να φεύγεις ή να εγκαταλείπεις, για να μπορείς παρόλαυτα να λες οτι πολέμησες αλλα και προχώρησες\".

Κι ακόμα κι αν τα εχεις μάθει και καταφέρει όλα αυτά,
το timing μπορεί πάλι να μην σου καθεται καλα..
Ετσι είναι η ζωη...παιχνιδιάρα η άτιμη:))

ε οκ,
δεν θα παθουμε και τιποτα....

γενικα μια φιλοσοφια μου λεει,
οσα πανε και οσα ερθουν.

Και εγω βελπω και παρακολουθω.

Μου αρέσει η άνεσή σου...
χεχε εγω στην πραξη κολλάω λίγο παραπάνω το βλεμμα απο οτι πρέπει..
Αλλα, εδώ κολλάει και το τραγούδι \"σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθω!\"
Βεβαια, και το κλάμα κι ο φόβος, κι αυτα μέρος της διαδικασίας είναι.
Δεν τα λογοκρίνω:)

δεν ειναι θεμα ακριβως ανεσης οσο φιλοσοφιας.
Οσο και να κλαψεις, τα προβληματα δεν αλλαζουν, ουτε λυνονται.
Αυτο που θα αλλαξει κατι ειναι ο τροπος που θα σκεφτεις και στην συνεχεια
ο τροπος για να λυσεις αυτο που σε απασχολει.

Οσο για τον φοβο, δες την υπογραφη μου.

Η λύτρωση απο τον φόβο είναι ότι το καλύτερο ;)


Η διαδρομή για να φτάσεις απο το ένα στο άλλο έχει ενδιαφέρον...
Αυτό δεν παλεύουν να κάνουν και τόσοι άνθρωποι και μαζι με αυτούς κι εγω ( κι εσύ φαντάζομαι ) εδω μέσα?

Να λυτρωθούμε απο το φόβο...
Αυτός είναι ο αγώνας για τον οποίο αξίζει να πονέσεις και να κλάψεις και να γελάσεις και να παλέψεις..

Η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα πάντως, στο πως φτάνει τελικά ο καθένας στην δική του λύτρωση, στο να γίνει , αυτός που είναι... ( όπως θα λεγε κι ο Νίτσε).
Εχουμε μια μόνο ευκαιρία, που διαρκεί, όσο και η ζωή μας για να τα καταφέρουμε ή να τα καταφέρνουμε ( κι οι μικρές λυτρώσεις είναι εξίσου σημαντικές, κι οι μικρές νίκες).

Ενα επίσης ενδιαφέρον συστατικό, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, όσο μοναδική κι αν είναι αυτή για τον καθένα, είναι η αγάπη.
Εξαλείφει τον φόβο, όπως το φως νικά το σκοτάδι. :)

Quote:

---

Originally posted by krino
δεν ειναι θεμα ακριβως ανεσης οσο φιλοσοφιας.
Οσο και να κλαψεις, τα προβληματα δεν αλλαζουν, ουτε λυνονται.
Αυτο που θα αλλαξει κατι ειναι ο τροπος που θα σκεφτεις και στην συνεχεια
ο τροπος για να λυσεις αυτο που σε απασχολει.

Οσο για τον φοβο, δες την υπογραφη μου.

---

Κλασσικός αντρικός τρόπος σκέψης...
Κρίνο μου, το κλάμα δεν έχει σαν στόχο την επίλυση του προβλήματος.
Οπως σωστα λες, η αλλαγή της στάσης μας επί των πραγμάτων και της ερμηνείας μας γι αυτά, η αλλαγή του τρόπου σκέψης και δράσης μας θα φέρει την \"επίλυση\".
Ωστόσο,
ο φόβος, ο πόνος, το κλάμα, η πτώση,
μπορεί να είναι αναπόσπαστα στοιχεία μιας διαδικασίας που καταλήγει αργά και σταδικακά στον μετασχηματισμό του ανθρώπου...
Οταν κλαίω, ακόμα κι όταν μιζεριάζω αν θες, εκφράζομαι.... Εκφράζω τον πόνο μου, όπως θα μπορούσα να το κάνω με ένα ποίημα πχ.
Αυτό δεν μου λύνει το πρόβλημα,
αλλα με κάνει να αλαφρώσω, να δω πιο καθαρα,
προκειμένου κάποια στιγμή να ξεκινήσω να λύνω το πρόβλημα...
Όλα είναι μέρος της διαδικασίας ..