ΕΙΜΑΙ Ο/Η ... ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

οπως εχεια γραψει dance μου, τα εμποδια εμφανιζονται οταν παρεις τα ματια σου απο τον στοχο...συνεχισε δυναμικα!

ειμαι η free και ειμαι πολυ καλα..γιατι??...γιατι ετσι πρεπει..η ζωη ειναι για να την ζουμε,ειδαλως δεν θα λεγοταν ζωη αλλα αδρανεια!..συνειδητοποιω με το περασμα του καιρου οτι μου εδωσε καποιο μαθημα ολη αυτη η ιστορια που μισω, η βουλιμια μου...με εκανε δυνατοτερη, μπορεσα να καταλαβω πως ειναι να παλευεις με κατι το οποιο ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι ειναι πανω απο τις δυναμεις σου, καταλαβα ποια ατομα με αγαπανε πραγματικα για αυτο που ειμαι, μπορεσα και αγαπησα περισσοτερο και δυνατοτερα, γνωρισα εσας που ειναι πραγματικα πολυ σημαντικο, δοκιμασα τα ορια μου και εφτασα στο τελμα για να μπορεσω τελικα να ξανασηκωθω και να πω πως Η ΖΩΗ, ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ...ειναι δικη μου και την πλαθω οπως εγω θελω..ειμαι κυρια του εαυτου μου και της ζωης μου...μπορεσα και με αγαπησα..σιγα-σιγα με πολυ προσπαθεια και επμονη...αν εχω ασχημες στιγμες??..φυσικα και εχω, οπως ο κα8ενας μεχρι και ο πιο ''φυσιολογικος"..αλλα το ξεπερναω..το ξεπερναω γιατι καθε μερα πλεον ειναι μια καινουρια αρχη και εγω κατι θα πρεπει να μαθω απο αυτη...αδρανησα πολυ, κλειστηκα, εκλαψα, απομωνοθηκα..και τελικα ξαναβγηκα στο φως..αλωβητη...ευαισθητη αλλα αλωβητη..παντα ημουν ευαισθητη, παντα ολα τα εβλεπα και τα αντιμετωπιζα λανθασμενα..νομιζα οτι ποτε δεν επρεπε να κανω λαθη γιατι θεωρουσα τον εαυτο μου(μπορει και οι αλλοι) ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ...καταλαβα αργα οτι κανεις μας δεν ειναι αλανθαστος...μεσα απο τα λαθη ξαναγενιομαστε...καθε λαθος και ενας θανατος, καθε αντιμετωπιση και μια νεα αρχη..εγω εβλεπα την ζωη μου στα 17 μου χρονια σαν ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ...η αρχη δεν υπηρχε πουθενα..και αυτο πιστεψτε με ηταν απαισιο..καθε μερα μου φαινοταν ιδια..μια βαρεμαρα, μια ατονια, μια καταθλιψη για απροσδιοριστο τελικα λογο...η οποια εμφανιζοταν με την μορφη βουλιμιας, ανορεξιας, αναλογα τα κεφια...πιστευα οτι οταν θα εχανα θα μουν ευτυχισμενη..ειχα γινει αδυνατη αλλα η ζωη μου παλι ηταν βυθισμενη στο σκοταδι...επρεπε να χασω αλλα 3 κιλα για να μαι καλα..τα χασα..και??...τοτε συνειδητοποιησα οτι ειχα πιασει πατο κυριολεκτικα...φως??..πουθεν� �...αυτο που τοσο ηλπιζα οτι θα μου δωσει χαρα και9 ζωντανια ηταν που τελικα με ειχε κλεισει ακομα περισσοτερο σενα δικο μου απομωνομενο κοσμο ο οποιος ηταν μονο δικος μου...και περα απο αυτον δεν υπηρχε τιποτα..δεν μπορουσα να αναγνωρισω κατι αλλο...ημουν εγω και τα κιλα μου..ολοι οι υπολοιποι ηταν εχθροι γιατι ηθελαν να με παχυνουν και να με κανουν παλι λυπημενη...αστειακι, ε???...ημουν πολυ πιο λυπνημενη απο πριν..πολυ πιο αντιπαθητικη..ολους τους εκρινα απο την εμφανιση και μονο..κοιτουσα ολες τις κοπελες στο σωμα και ζηλευα οσες ηταν πιο αδυνατες απο μενα...ή που απλα ΝΟΜΙΖΑ οτι ηταν πιο αδυνατες..ειχαν κουραστει ολοι, το εβλεπα, το αντιλαμβανομουν καποιες στιγμες που εβγαινα απο αυτο τον μιζερο αυτοσχεδιασμο μου...αλλα δεν μπορουσα να αντιδρασω...ή μαλλον δεν ηθελα τελικα να αντιδρασω...μου αρεσε μηπως αυτος ο κοσμος ο μοναχικος και πονεμενος?..δεν ξερω..το μονο που ξερω ειναι οτι δεν προσπαθουσα καν να γινω καλα, να πιστεψω σε μενα, να ΖΗΣΩ...και το αστειο της υποθεσης ειναι πως νομιζα οτι εκανα τα παντα για να βγω...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ...ζουσα σε μια πλανη..ακριβως αυτο...η πλανη αυτη μου στερησε 3 χρονια(και λιγο παραπανω) απο την ζωη μου...χρονια λυκειου που δεν ξαναγυρνανε πισω..θα μου πεις, η ζωη ειναι μπροστα..ναι, το δεχομαι...αλλα οτι χανεται, χανεται..και πιστεψτε με ηθελα να τα ζησω, αξιζε να τα ζησω...δεν εχω να θυμαμαι τιποτα παρα μονο διαβασμα απο την σχολικη μου ζωη...μου αρεσε το διαβασμα για πολλους λογους..ακομα μου αρεσει αλλα παραλληλα το φοβαμαι λιγο..το φοβαμαι γιατι το διαβασμα ηταν ο βοηθος μου, με βοηθουσε να παραμενω βουλιμικη..κλεινομουν στο σπιτι και διαβαζα για να ξεχνιεμαι..ποσο λαθος εκανα τελικα?..ακριβως το αντιθετο γινοταν...η ζωη με ξεχνουσε και εγω το ιδιο...ειχα αφεθει...διαβασα, εκλαιγα, διαβαζα, εκλαιγα και ξανα την επομενη μερα τα ιδια..ηταν πολυ ωραια η ζωη αυτη,ε?...αμε...ειχα πολυ καλη μου φιλη την μοναξια οπου καποιες στιγμες μεχρι και αυτη με παρατουσε..αυτες τις στιγμες, δικες μου στιγμες, δεν ενιωθα τιποτα...δεν μπορουσα να νιωσω..και τοτε ετρεμα πολυ...ετρεμα γιατι καταλαβαινα οτι χανομουν ολο και βαθυτερα σε αυτο που ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ ειχα επιλεξει...και τοτε θυμωνα με τον εαυτο μου, ετρωγα, εσκαγα, εκλαιγα, κουλουριαζομουν στο κρεβατι μου και για μαι βδομαδα μεσα ωσπου να κανω και αλλο βουλιμικο..ετσι περασε το προηγουμενο εξαμηνο της ζωης μου...ημουν πολυ χαρουμενη για την κατακτηση μου...ειχα καταφερει τελικα να χασω εμενα που ηταν το σημαντικοτερο οπλο μου..απαξ και χανομουν εγω, ποιος να παλεψει για μενα πια???...κανεις..ειμαι υπευθυνη για οτιδηποτε εχω κανει στον εαυτο μου ως τωρα..τον πληγωσα και πανω εκει που χαθηκα, με ξαναβρηκα..παλεψα ομως πολυ..πηρα κιλα..αυτο που τοσο φοβομουν...αλλα καταλαβα κιολας...καταλαβα οτι ειμαι ΕΓΩ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΗ επειδη παχυνα 20 κιλα...εχω τους ιδιους φιλους, φιλες, μαμα, μπαμπα, αδερφη, σοι...και με αγαπανε...και με αγαπησα...γιατι ετσι επρεπε...μπορουσα να το χα κανει νωριτερα..ναι, συμφωνω αλλα ποτε δεν ειναι αργα...ειναι πολυ δυσκολο να καταφερεις να σηκωθεις απο εναν βουρκο...εκανα τα παντα για να βγω, παλεψα, εδωσα μαχη με μενα, με ολους οσους μαγαπουν και βγηκα νικητρια...δεν εχει σημασια που εχω φορτωθει 20 κιλα και το βασικο τα αγαπαω τα κιλα μου...με εμαθαν να ΖΩ...αυτα ηταν που μου εδειξαν πως να βγω απο ολο αυτο το οποιο με ετρωγε μερα με την μερα..τα κιαλ ειναι η λυτρωση μου...βρηκα τον εαυτο μου και αυτο εχει σημασια..αν εχανα εμενα για λιγο μεγαλυτερο διαστημα, τοτε θα ταν πραγματικα δυσκολα τα πραγματα..αν χασουμε εμας, κανεις και τιποτα δεν μπορει να μας βοηθησει γιατι ο καθενας μας εχει την δικη του ζωη και την κατευθυνει οπως θελει...γιαυτο κοριτσακια μου παλεψτε..αξιζει...μου θυμιζει το ποιημα του ριτσου" την σονατα του σεληνοφωτος ολο αυτο"...παλευουμε και παλευουμε ωστε στο τελος να αναδειχθουν διαμαντια του παρελθοντος τα οποια ειναι κρυμμενα μεσα μας απλα εμεις δεν το εχουμε καταλαβει...και το λεω κυριως στα καινουρια μας κοριτσακια..οταν γραφτηκα σε αυτο forum ημουν 57 κιλα κοριτσακια μου...αξιζει τον κοπο να κανετε μια ανδρομη σε παλαιοτερα μηνυματα μου και να διαπιστωσετε και μονες σας οτι η ζωη μου τοτε ηταν ενα τιποτα...γραφτηκα γιατι ηθελα να βοηθησω...απο μικρο κοριτσακι μου αρεσε να βοηθαω γιατι αυτο με εκανε να αισθανομαι καλα, γεματη...αλλα πως??....πως να βοηθουσα οταν εγω ημουν με ψυχολογια υπο του μηδενος??...ευχαριστω τον Θεουλη που μου εδωσε αυτα τα κιλα...το λεω και το ξαναλεω...καταλαβα το νοημα της ζωης ή εστω προσπαθω...καθε μερα μια παλη ωσπου αν φτασω καποια στιγμη και να αντιληφθω οτι ειμαι νικητρια σε εναν ολοκληρο αγωνα...ολες μας ΠΡΕΠΕΙ να βγουμε νικητριες...καθε μερα εχει δυσκολιες αλλα καταφερα να μην βλεπω μονο τις δυσκολιες...υπαρχει παντα και η θετικη πλευρα την οποια ηθελημενα αποφευγαμε τοσο καιρο να δουμε...ειμαστε μαζι στον αγωνα αυτο..τα καταφερα..δεν ειμαι λιγοτερη δυνατη απο εσας..μπορειτε...και ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ...ειμαι μαζι σας...

υ.γ: σορρυ για το μακροσκελες γραπτο μου αλλα ενιωθα την αναγκη να μιλησω αναλυτικα καποια στιγμη για ολο αυτο το μονοπατι που εχω διανυσει και διανυω και θα διανυω!

FREE ΤΟ ΜΠΡΑΒΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ.
Εαν υπαρχει μια λεξη που να δηλωνει την ευχαριστηση που εχω νιωσει διαβαζοντας αυτο το ''γραμμα'' και που δειχνει οτι σ'ολα τα πραγματα σ'αυτο τον κοσμο οπως υπαρχει το αρνητικο και το ασχημο υπαρχει επισης και το θετικο και το ομορφο και μπορουμε να πιανομαστε απο αυτο για να περνουμε δυναμη,αυτη η λεξη σου αξιζει.
Εγω θα σου πω ενα απλο ευχαριστω.
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

Eίμαι ο υποφαινόμενος και μέ τόσες ασχολίες που έχω, δεν έχω χρόνο για κακές <<συνήθειες>>.

Όταν το μυαλό λειτουργεί συνεχώς, όταν κάνεις επαγγελματικές προσπάθειες, όταν αναλώνεις δημιουργικά το χρόνο σου, τότε δε βασανίζεσαι με αυτοκαταστροφικές σκέψεις και πρακτικές.Και απότοκος αυτής σου της προσπάθειας, είναι η ψυχική ικανοποίηση,η πληρότητα αυτής,Είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως δεν αξίζει να μένεις στην απραξία!Μπορείς να παράγεις έργο!Χαραμίζεσαι...Κρίμα δεν είναι;

Αναφορικά με τη μακροσκελή δημοσίευση της free:

Γενικότερα, μ' αρέσει αυτή η ψυχαναλυτική θεώρηση που κάνεις.Σίγουρα όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!

Πιστεύω πως όταν διαταράσσεται η ισορροπία σ' έναν οργανισμό ή όταν τη διαταράσσει εκούσια κάποιος, τότε σίγουρα θα υπάρχει αντίδραση,ανασταλτικός μηχανισμός που θα προσπαθήσει να επαναφέρει την κατάσταση.Τι θέλω να πω με αυτό:

πχ:Ένας άνθρωπος που νιώθει καλά με την εξωτερική του εμφάνιση και έχει καβαλήσει το καλάμι,έχει φιλαρέσκεια, εγωπάθεια είναι σίγουρα εκτός ορίων.Τότε κάτι του συμβαίνει - παχαίνει,ασχημαίνει, κτλ - απλά και μόνο για να τον επαναφέρει στην τάξη και να τον συνετίσει.Ίσως να <<πρέπει>> να γίνει αυτό...Ίσως να είναι αναγκαίο για να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του και να <<προσγειωθεί>>.

free, προσυπογράφω πλήρως τις απόψεις σου!

ΜΠΡΑΒΟ ΒΑΓΓΕΛΙΤΣΑ ΜΟΥ....
ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΕΙΔΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ?
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ....
ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΥ ΣΚΟΝΤΑΨΕΙΣ,ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ...ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ...
ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΕΙΣ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ....
Σ'ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ.ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΝΤΛΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΣΕΝΑ!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!

Γεια σε ολους!ειμαι 24 ετων φοιτητης και ειμαι βουλιμικος...πριν 10 χρονια ημουν 130 κιλα καταφερα να χασω 30 κιλα αλλα επρεπε να χασω αλλα 30.Λογω σπουδων και εφησυχασμου παρεμεινα για καιρο στα 95 κιλα-ΔΜΣ 30.τον τελευταιο χρονο παρα τα ανυπερβλητα προβληματα μου(οχι αστεια),εχασα περιπου 20 κιλα και για πρωτη φορα εφτασα τοσο κατω.Απο μικρος λογω υπερκαταναλωσης τροφης ειχα την δυνατοτητα να "ανεβαζω" ακομα και την πιο μικρη ποσοτητα χωρις προσπαθεια δηλ.τεχνητα.Ενιωθα σαν μυρηκαστικο αυτο το "ταλεντο" εγινε συνηθεια και ποτε δεν ακουσα την εννοια "βουλιμια".οταν ομως χανοντας τα κιλα(76Κ) το χρησιμοποιησα ως μεσο ελεγχου και μπηκα στο κυκλο εντονων και συνεχων βουλιμικων επεισοδιων καθως και ανορεξικων εξαρσεων.("αφου τρωω τα βγαζω και δεν παχαινω").τελευταια αντιληφθηκα την εγκληματικη αγνοια μου και τις καταστροφικες συνεπειες της βουλιμιας και με εχει καταλαβει τρομος...απο την μια ειναι το παχος και ο ψυχο-κοινωνικος ολεθρος και απο την αλλη ο σταδιακος αυτοκαταστροφικος θανατος.φοβαμαι οτι δεν το ελεγχω.αν μπορουσε καποιος να μου πει σε ποσο καιρο βγαινουν οι συνεπειες και αν ειναι μη αναστρεψιμες...

din σου απαντησα στο αλλο θεμα που εχεις ανοιξει..εκει νομιζω θα δοθουν και οι υπολοιπες απαντησεις των αλλων μελων..

Είμαι κι έγω ένας από τους εκδρομείς του τριημέρου. Πήγα στα Χανιά για να περάσω τις μέρες αυτές με το αίσθημα.Κακοδιάθετη καιρό τώρα, με τρομερές τύψεις για την εμφανισή μου και γι όλες τις φορές που έσπασα τη δίαιτα. Εχθές το βράδυ πήρα το καράβι της γραμμής για την επιστροφή με την ίδια χάλια διάθεση και σήμερα το πρωί σηλώθηκα μια ώρα νωρίτερα΄πριν δέσει το καράβι να πιω έναν καφέ να λειτουργήσει ο εγκέφαλος. Στην δεύτερη γουλιά μου είπε μια κυρία να κοιτάξω έξω την κοπέλα... μηχανικά και χωρίς να έχω καταλάβει τι μου λέει κοίταξα έξω απο το παράθυρο και είδα μιακοπέλα καθισμένη στην κουπαστή του καραβιού. Περίπου στην ηλικία μου ίσως και λίγο πιο μικρή, όμορφη, μπουλούκα ντυμένη στα μαύρα με υπέροχα μαύρα μακρυά μαλλιά και με μια απροσδιόριστη ηρεμία στο πρόσωπο της. Κοιτούσε το λιμάνι που πλησίαζε και ήταν τόσ ήρεμη που δεν με τρόμαζε το ότι καθόταν στα κάγκελα με τα πόδια της να κρέμοται απέξω. Η κυρία της έκανε νόημα να κατέβει και αυτή έγνεψε όχι προς το μέρος μας. Και εκεί κατάλαβα γιατί είχε ανέβει η κοπελίτσα στα κάγκελα... σηκωθήκαμε, φωνάξαμε τον πρώτο καμαρώτο που πέρασε από μπροστά μας ο οποίος βγήκε της μίλησε λίγο και μπήκε πάλι μέσα να φωνάξει και άλλους για βοήθεια, τον κοίταξα και μέχρι να κοιτάξω πάλι την κοπελίτσα αυτή είχε βγει από την έξω μεριά του πλοίου ζύγιζε με το σώμα της την απόσταση, στήλώσε το κορμί της και με την ίδια ηρεμία στο πρόσωπο της πήδηξε. Ήταν ακριβώς εκεί, μπροστά μου και μετά πήδηξε. Βγήκαμε έξω, κάποιος της πέταξε ένα σωσίβιο αλλά εκείνη δεν το επιασε, προσπαθούσε να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε.... Δεν έχω σταματήσει να την σκέφτομαι από εκείνη την ώρα, τι μπορείνα είναι αυτό που να την ώθησε να το κάνει. Όλοι έχουν προβλήματα αλλά πως φτάνεις σε αυτό το σημείο... και μετά σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεσαι ένα μεγάλο πρόβλημα, πολλά μικρά προβλήτα αρκούν να σου κλέψουν στιγμιαία την ελπίδα, κι εγώ την έχω χάσει πολλές φορές. Σκέφτηκα πόσο μπορει να μου μοιάζει και να της μοιάζω και πόσο εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ σε μια τέτοια στιγμή κι εγώ, χωρίς ελπίδα για την επόμενη μέρα.Έχουν υπάρξει στιγμές που είχα ευχηθεί να μην ξυπνήσω την επόμενη μέρα, ίσως το ίδιο να είχε κανει κι εκείνη χθες το βράδυ και σημερα το πρωί να μην άντεξε το ότι ξύπνησε και πρέπει να παλέψει με τον εαυτό της για ακόμα μια μέρα.... Με επηρέασε πολύ αυτή η κοπέλα, άκουσα ότι σώθηκε, ότι είναι ζωντανή και χάρηκα γιαυτήν, μπορεί τώρα να της φαίνονται πιο όμορφα τα πράγματα αλλά πανω από όλα θα ήθελα να ήξερα το όνομα της γιατί με άλλαξε, μου έδωσε δύναμη μέσα στην αδυναμία της, δύναμη να μην αφήσω τίποτα να με νικήσει, δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου, ακο΄μα και στα χειρότερα μου να μην ξεχνάω να κοιτάω τον ήλιο και να σκέφτομαι ότι έρχονται και όμορφες μέρες φτάνει να είμαι εκεί. Ετσι είμαι η Ελπίδα και είμαι καλά, και θα είμαι καλά καθε μέρα που έρχεται ακόμα και όταν όλα φαίνοντα μαύρα θα χαμογελάω και θα λέω πως ναι είμαι η Ελπίδα και είμαι καλά. Τα κιλά χάνονται, οι μέρες κυλάνε, οι φίλοι και εραστές εναλλάσονται στην ζωη μας και όλοι αφήνουν το στόγμα τους, όλα αλλάζουν και όλα διορθώνονται φτανει να είμαστε εκεί και να παλεύουμε τον σκοτεινό μας εαυτό, αυτόν που τρέφεται με τις αδυναμίες μας. Μπορούμε να νικήσουμε και μπορούμε να είμαστε καλά, απο εμάς εξαρτάται.

οκ μόλις διάβασα ότι τελικά πέθανε η κοπέλα αυτή.....

Αουτς!!! Μου ήρθε κάπως απότομα το προηγούμενο ποστ με την κοπέλα που αυτοκτόνησε....Και πάνω που χάρηκα ότι όλα πήγαν καλά παρά την απόπειρά της... Σοκαριστικό όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Πωπω..... :(

Μπήκα αρχικά στο topic αυτό για να γράψω ότι ΌΧΙ ΔΕΝ είμαι καλά, και έχω απίστευτα νεύρα με τη μαμά μου που επιμένει να με εξευτελίζει μπροστά σε φίλους και γνωστούς μου με αηδιαστικές ατάκες λες και είναι ο χειρότερος εχθρός και εφιάλτης μου... Και της λέει με τόση κακία και καυστικότητα, έτσι, λες και θέλει να σε κάνει να πονέσεις... ΓΙΑΤΙ????

Χθες χτύπησα κόκκινο, το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι μου και λίγο έφτασα πριν πω "ε, αϊ στο διάολο πια!"
ποτέ, ποτέ δεν έχω βρίσει τη μητέρα μου, ούτε πρόκειται... Δε θα ήταν για εκείνη εξάλλου, αλλά για τις ανηλεείς ατάκες της που της ξεστομίζει με κακία... ΓΙΑΤΙ??
Καθόμουν με μία φίλη φίλης στο σπίτι, που την κοπέλα λίγο την ξέρω, όχι δλδ δικιά μου φίλη... Ήδη έχω προσφερθεί να προσφέρω κάτι στο κορίτσι αλλά εκείνη δεν ήθελε. Επιστρέφει η μαμά μου από δουλειά, μπαίνει στο δωμάτιο και επίσης ρωτάει την κοπελιά να της προσφέρει κάτι.... απαντά το κορίτσι και πάλι"όχι ευχαριστώ δε θέλω τίποτε" και μετά η μαμά μου, με τη μεγαλύτερη δόση ειρωνίας και κακίας, λέει κοιτώντας εμένα "ε, ναι, αλλιώς δε θα ήσουν αδύνατη κορίτσι μου"... (υπονοόντας ότι ¨ενώ εσύ που τρως σαν τη γουρούνα κοίτα πώς είσαι!")
Το μόνο που είπα ήταν "ε, αϊ παράτα μας" και τα μάτια μου αν μπορούσαν εκείνη την ώρα θα την είχαν κάψει....
ρε γαμώτο, με πονάει που της αρέσει να με μειώνει μπροστά σε όλους!!! νομίζει ότι αν με ντροπιάει και με εξευτελίζει μπροστά σε κόσμο θα με κάνει να καταλάβω πώς είμαι!!! Πόσο στενόμυαλός είναι ο κόσμος...

Λοιπόν όχι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ. Είμαι η Kyveli, έχω απίστευτα νεύρα, τρώω προσεγμένη διατροφή τα μεσημέρια και και μετά από ώρες έχω κανα δύο βουλιμικά επεισόδια με παγωτό και άλλες βλακειούλες.... light καταστάσεις με σχέση παλιά μου... Ναι έχω χάσει 2 κιλά, ναι θα χάσω και άλλα 7... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ τα σχόλια των άλλων.. ειδικά όταν αυτοί οι άλλοι είναι η μαμά σου....

με βλέπει να τρώω, με κοιτάζει με μίσος και με προπερνάει κοιτώντας με φθονερά και λέγοντάς μου "γουρούναααα"... Κομπλεξικιά γυναίκα Θέε μου.

Κυβέλη μου σόρρυ!!!!
Αλλά θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να χώσω 2 χαστούκια στην μάνα σου και να της πω: "Βούλωστο επιτέλους μωρή άσχετη! Με ποιό δικαίωμα μιλάς? Ποια νομίζεις ότι είσαι και τι ξέρεις?"

Συγγνώμη για τον αυθορμιτισμό μου, αλλά νοιώθω πως καταλαβαίνω απόλυτα το πως αισθάνεσαι καθώς όπως σου έχω εξηγήσει σε παλαιότερο ποστ, ακριβώς τα ίδια περασα κι εγώ με την δικιά μου μαμά (αν αξίζει να την λέω έτσι)....

ελπίδα πραγματικά η ιστορία είναι συγκλονιστική . Το γεγονός οτι αφορά σε πραγματικό γεγονός μας βάζει όλους σε σκέψη. Δεν είναι δυνατόν υγιείς άνθρωπος σωματικά να επιτρέψει στον εαυτό του τέτοιο ατόπημα . Αλλά αυτό το καταλαβάινεις με τα χρόνια . Μπορώ να καταλάβω ότι είσαι συγκλονισμένη . τελεία .
Κι εγώ θέλω να ευχηθώ για μια ακόμη φορά σωματική και ψυχική υγεία σε όλους σας για να μπορώ να σας συναντώ . Δύναμη για να αντέχει η ψυχή μας να επικοινωνεί γυμνή και να γιατρεέυει τα πάθη της έτσι όπως εμείς εδώ , απλά και ανθρώπινα προσπαθούμε να κάνουμε . Δεν είναι αδυναμία ελπίδα έχεις δίκιο . Είμαστε υπέρ του δέοντος δυνατοί άνθρωποι απλά ..... δεν μας αντέχουμε . Κουράγιο κορίτσι ....ποτέ δε θα φύγει απο τη μνήμη σου η εικόνα . Ηταν συγκλονιστικό ,απάνθρωπο ,για μας που τη ζωή τη βλέπουμε ξανθή .Καλή συνέχεια .

Τι να πεις???
Τι μπορεις να πεις για αυτο που ειδε με τα ματια της η ελπιδα??
Ειτε για την ελπιδα ειτε για την κοπελα που το εκανε.Το μονο που θα μπορουσα να πω ειναι μακαρι η κοπελα να ζουσε και μακαρι η ελπιδα να μην χρειαζοταν να αντικρυσει κατι τοσο φοβερο και σοκαριστικο.

Ας πουμε οτι βγηκε και κατι καλο απο ολο αυτο .Ειναι η αλλαγη σου ελπιδα προς το καλο.Τερμα η απαισιδοξια και η μιζερια!!!!!!!Ζητω η καινουργια ελπιδα!!!!!!!

kyveli πρωτα ρωτα την μαμα σου μηπως σε εχει υιοθετησει?
Και εαν σου πει οχι δωστης μια μπατσαρα και εαν σε ρωτησει ''γιατι''? πες της ''ξερεις εσυ''!!!!
Και εαν παλι δεν το εχει καταλαβει πες της οτι ειχες μια ελπιδα και σου την γκρεμισε και αυτη.Γιατι εαν η σουν υιοθετημενη τουλαχιστον θα ειχε μια δικαιολογια εστω και τραβηγμενη αλλα τωρα τι αλλο μενει να σκεφτεις?????????
Σου ευχομαι να ερθει εκεινη η μερα που θα εισαι οικονομικα ανεξαρτητη και να εχεις την ευχερεια και την πολυτελεια να μπορεις να μεινεις μονη σου και να μην εισαι αναγκασμενη να την αντιμετωπιζεις ολη μερα αλλα οποτε επιλεγεις εσυ!!!!!
Μην το βαζεις κατω!!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!1

Εδώ και 5 χρόνια που ήμουν Πάτρα φοιτήτρια μόνη μου έμενα... τώρα γύρισα και θα είμαι με τη μαμά μου μέχρι τέλος καλοκαιριού, μετά και πάλι μόνη...(επιτέλους)
Όχι υιοθετημένη δεν είμαι, μοιάζουμε καταπληκτικά και γενικά έχω πολλά αποδεικτικά ότι δεν είμαι. Εξάλλου το έχουμε συζητήσει (όταν είχαν πριν πολλά χρόνια βγει οι ιστορίες με τα υιοθετημένα παιδιά που ξαφνικά το ανακάλυπταν, με είχε πιάσει η εμμονή ότι είμαι, επειδή είμαι μοναχοπαίδι)... Τέλος πάντων, αυτό δεν έχει σημασία, εξάλλου το υιοθετημένο πιστεύω το αγαπάς διπλά, γιατί εκεί και αν είναι επιλογή σου να έχεις ένα παιδάκι...

Το πρόβλημα είναι ότι η μαμά μου το κάνει για να.. με ξυπνήσει!!!
Το θέμα το έθιξα, ακριβώς μετά που έγραψα το ποστ, προχθές, και σε ένα ξέσπασμα θυμού μπροστά της, όπου είδε όλη μου την οργή σα φουρτούνα να με καταλαμβάνει, της είπα ότι είναι κομπλεξικιά. Το γελοίο είναι ότι με έβρισε και με είπε αχάριστη και αγνώμονα!!!!!(έλεος)
Και μετά μου ήταν θυμωμένη 2 μέρες... μου είπε και τα εκπληκτικά ότι "ε, εσύ που είσαι η ακομπλεξάριστη και είσαι έτσι όπως είσαι γιατί θίγεσαι με το τι σου λέω εγώ" και άλλα τέτοια θεϊκά που μέσα μου έλεγα "Θέε μου δίνε μου δύναμη να μην εκραγώ τώρα και το τσουναμι του θυμού μου την παρασύρει!!!"

Της είπα να πάμε σε ψυχολόγο μαζί, εγώ για τη βουλιμία μου και εκείνη για τα κόμπλεξ της, αλλά εκείνη μου είπε "εγώ έτσι είμαι, άμα σου αρέσω, εσύ να πας". Τι να πεις... Δεν καταλαβαίνει, δεν υπάρχει περίπτωση μου φαίνεται να αλλάξει. Είναι πάντα της επιφάνειας σε κάποια πράγματα.

Το οικονομικά ανεξάρτητη και γενικώς αποστασιωποιημένη είναι κάτι που θέλω και εύχομαι.. και σιγά σιγά έρχεται, αλλά πάντα θα είναι η μαμά μου, η μαμά που αγαπάω και η μαμά που με πληγώνει με τη συμπεριφορά της και μου δημιουργεί τα μεγάλα ΓΙΑΤΙ??.

δεν είναι το αν με αγαπάει... Ξέρω ότι το αγαπάει το παιδί της... αλλά ξέρω ότι παράλληλα μπορεί να με σιχαίνεται όταν παχαίνω. Τόσο αντιφατικά αυτά μεταξύ τους...

Όπως όταν στα 11 μου η νονά μου με είχε παχύνει μου έλεγε(η μαμά μου) "ντρέπομαι να κυκλοφορώ μαζί σου, ντρέπομαι να λέω ότι είσαι κόρη μου και σε μισώ" και μου περιέγραφε τα όνειρα οργής που έβλεπε εναντίον μου...
Τα συναισθήματά της είναι αντικρουώμενα τόσο πολύ....

Kyveli παιρνω το θαρρος να σου πω καποια πραγματα γιατι εχω μια αναλογη σχεση με την μητερα(ετσι την λεω και τσατιζεται),αγαπης-μισους,οχι ομως τοσο για τα κιλα ,αλλα για πασης φυσεως θεματα.Για να καταλαβεις συνηθως εαν μιλησουμε πανω απο 5 λεπτα θα τσακωθουμε στο τελος και το κακο ειναι οτι η δικια μου κανει γενικη ανασκοπηση και μου υπενθυμιζει οτι λαθος εχω κανει δτη ζωη μου απο τα 15μου(τωρα ειμαι 32).Στο τελος καταληγουμε αυτη να φωναζει,εγω να κλαιω και να με προτρεπει να παω σε καποιον ψυχολογο γιατι ειμαι μονιμως ταραγμενη!!!Τωρα προσπαθω να μην ανοιγω συζητησεις οπου μονιμως διαφωνουμε ή να την κανω γρηγορα οταν αναμενεται μπορα.Μενουμε πανω κατω και αυτο κανει πιο δυσκολα τα πραγματα ομως το παλευω γιατι ξερω οτι με αγαπαει κι εγω της εχω αδυναμια ομως ειμαστε δυο εντελως διαφορετικοι ανθρωποι που σε αλλη περιπτωση δεν θα ταιριαζαν ουτε για παρεα.ΟΠΟΤΕ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΚΙ ΕΣΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΑ ΚΙΛΑ ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ Ή ΟΧΙ ΑΞΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΤΡΑΝΕ ΠΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΕΤΙΣΜΑΤΑ.ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΜΠΛΕΞ & ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΣΥ;;;;;;;;;;;;;;;;;ΑΝ ΠΑΛΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ "ΞΥΠΝΗΣΕΙ" ΕΞΗΓΗΣΕ ΤΗΣ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ.ΤΙ ΝΑ ΠΩ;ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!