εγώ δεν έχω ανορεξία έχω βουλιμία.τα κιλά μου είναι λιγάκι πάνω από το φυσιολογικό.με βοήθησε πιστεύω γιατί δεν έκανα ξανά εμετό.τώρα δεν ξέρω αν με βοήθησε αυτό η άλλα πράματα.
Printable View
εγώ δεν έχω ανορεξία έχω βουλιμία.τα κιλά μου είναι λιγάκι πάνω από το φυσιολογικό.με βοήθησε πιστεύω γιατί δεν έκανα ξανά εμετό.τώρα δεν ξέρω αν με βοήθησε αυτό η άλλα πράματα.
το ειχα πει σε μια κοπελα που καναμε ελαχιστη παρεα χρονια πριν,κλασικη αντιδραση που νοιαζεται καποιος για σενα,αλλα τι να κανει,απλα με χαιδευε οταν εκλαιγα...οσο για τη μανα μου,το ψαξε λιγο στο ιντερνετ+μου αραδιασε 5 κουβεντες λες και δεν τα ξερα.αρχικα αντεδρασε λες κι εφταιγα εγω,απο τοτε απλα ειναι σαν θεμα ταμπου,εγω ξερω τι περναω.και σε μια αλλη φιλη το χω πει,αλλα το αποτελεσμα δεν αλλαζει.θελω να πω πως αυτο που εγινε ηταν να μου επιβεβαιωσουν οτι με αγαπανε,κι ειναι πολυ καλο..ειμαι πολυ καιρο μετα,κι εχω παλεψει με εφιαλτες μονη μου,εκεινοι απλα δεν το ζουν δε ξερουν τι να κανουν,αν δε κλαψουρισω δε θα το αναφερουν,αν κλαψουρισω θα πουν εγω ειμαι εδω.ηταν καλο που ξεσπασα τοτε.εδω μεσα ειναι αλλιως,δε σας ξερω και λετε αυτα που θα θελα ν ακουσω,αυτα που βιωνω,κι οσα δεν ξερω αλλα βοηθανε.η δυναμη ειναι μεσα μας.ο καθενας εχει αλλες αναγκες κ τροπους αντιμετωπισης,λογικο.κρατα με τη ζωη στα χερια μας και τη σφιγγουμε περισοτερο απ οτι χρειαζεται,να πεσουμε χοροπηδηχτα στο κρεβατι και να κοιταξουμε το χερι μας,ισως ακουγεται χαζο,αλλα φαντασια θελει η ζωη..να ξαπλωσουμε πανω στο 'ζουμερο'παπλωμα και να κοιταξουμε τα χερια μας...κραταμε τη ζωη :) σε αντιθεση με αλλους εχουμε την επιλογη να ζησουμε η οχι..αν ηταν θα τα ειχαμε παρατησει,δε θα γραφαμε καν εδω...βλεπουμε λοιπον ελπιδα,ξερουμε ακομα κι υποσυνειδητα οτι μπορουμε,κι αν στα λογια λεμε δε μπορω και τι να κανω,κατι μεσα μας καιει...η φλογα μεσα μας...να τα καψουμε ολα ρε σειςςςςςς....γιατι ειναι η στιγμη μας επιτελους,απο εμας για μας..κανεις αλλος...για οσα γουσταρουμε κι αξιζουμε.
εμένα δε με εχει βοηθησει σε τιποτα που το ειπα.
την προηγουμενη εβδομαδα πχ δεν ημουν πολυ καλα,επαθα κριση γιατι ειχα φαει ελαχιστα παραπανω απο το κανονικο,ενιωθα χαλια με το σωμα μου,τρομερη απογοητευση.
και αποφασισα να το εξωτερικευσω στην αδερφη μου,να της πω πως ενιωθα...
και η απαντηση που πηρα : (με πολυ νευριασμενο υφος παντα) να σταματησω να λεω βλακειες,οτι ειμαι πολυ αδυνατη και δε γινεται να μη το βλεπω,οτι αν θελω να μεινουν μονο κοκαλα ας το κανω,και να τα λεω απο μεσα μου γιατι δε μπορει να ακουει μαλακ...ιες.
τι εκνανα?πηρα το αυτοκινητακι μου,εκανα μια τεραστια βολτα και βαλαντωσα στο κλαμα.
απο τοτε ομως αποφασισα καποια ατομα που μου κανουν κακο να τα αφησω εξω απο τη ζωη μου,κι ας με αγαπανε,κι ας ειμαι αναγκασμενη να συμβιωνω...
πλεον δεν της μιλαω εκτος απο τα απαραιτητα,κλειδωνω παντα το δωματιο μου οταν φευγω,δεν την αφηνω να φοραει τα ρουχα μου και να παιρνει τις τσαντες μου και γενικα προσπαθω να της δειξω οτι δεν θελω και πολλα πολλα.
ίσως θα έπρεπε να κλάψεις μπροστά της για να καταλάβει οτι ο τρόπος της δεν είναι καλός κ πρέπει να σου φέρεται με περισσότερη ευγένεια.
Πολύ σωστή πάλι.Κοίτα εγώ έχω πει στους δικούς μου απο παλιά(πολύ πριν αρχίσω τους εμετούς) οτι όταν δεν είμαι καλά ή όταν έχω άγχος κτλ τρώω ακατάσχετα κ με έχουν δει κιόλας.Είναι γνωστό και το κάνω απο την εφηβεία χωρίς να το θεωρώ διατροφική διαταραχή πραγματικά.Οι άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν ποτέ παραπάνω, δν τους είδα να ανησυχούν, η μάνα μου ακόμα και τώρα που μιλάμε στο τηλ. και της λέω πχ άσε έχω άγχος και έφαγα 5 σοκολάτες μου λέει οκ απο αύριο θα συμμαζευτείς..Πιο πολύ με ζαλίζουν για το ποτό ή το τσιγάρο.Το θέμα είναι οι εμετοί, αυτό πώς στο καλό να το πω?Εσύ βουλιάνα είπες κ για εμετούς?Εμένα μια κ μοναδική φορά που προσπάθησα να κάνω στο πατρικό μου, δν πρόσεξα και με κατάλαβαν..την έκφρασή τους μόνο να έβλεπες..ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Τα μπάλωσα βέβαια αλλά δν ξέρω κατα πόσο το έχαψαν.Απο τότε μόνο που σκέφτομαι την εκδοχή να το μάθουν με πιάνει ταχυκαρδία.Ειδικά τώρα που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο σπίτι, είμαι ολόκληρη γαιδούρα πια, τι?θα ασχολούνται οι άλλοι για το αν εγώ ξερνάω το φαγητό για να μην βάλω γραμμάριο?Φοβάμαι όπως κατάλαβες την ξεφτίλα του πράγματος..Quote:
Originally posted by bouliana
εγώ κορίτσια πάντως επιμένω. δεν είπα να τα πούμε όλα με κάθε λεπτομέρεια κ σε όλους .απλά να βρούμε ένα άτομο που εμπιστευόμαστε κ ξέρουμε οτι μας αγαπάει κ να του πούμε τι συμβαίνει. ροζ αν πιστεύεις οτι δεν είναι η κατάλληση στιγμή να το πεις σε κάποιον στην οικογένειά σου,ίσως να το λεγες σε κάποια φίλη σου.
δεν λέω κορίτσια ότι μόλις το πει κάποιος ξαφνικά θα βρει αμέριστη συμπαράσταση κ κατανόηση.μάλλον το αντίθετο.μάλλον η αρχική αντίδραση δεν θαναι καλή κ αυτό μάλλον είναι που φοβόμαστε κιόλας.εμένα η μαμά μου έκανε υστερίες ,λες κ δεν τοξερε σάμπως' και μια φίλη μου τοπαιζε πολύ ανώτερη κ οτι σε αυτήν δεν θα συνέβαινε ποτέ.παρόλα αυτά το οτι το είπα κάπου κ το ξελάφρωμα που ένιωσα ήταν πολύ ωραίο.επίσης η μαμά μου κατάλαβε επιτέλους ,βέβαια μετά από καιρό που της το είπα ,οτι με ενοχλεί όταν μου λέει οτι πάχυνα ή οτι τρώω πολύ,κ με άφησε ήσυχη. η φίλη μου σταμάτησε να με φορτώνει με τα δικά της προβλήματα όλη την ώρα γιατί κατάλαβε οτι δεν είναι η μοναδική που δικαιούτε ναναι στεναχωρημένη κ καταλάβαινε οτάν της έλεγα οτι δεν θέλω να πιω ούτε να πάω έξω να φάω γιατί φοβάμαι μην δεν κρατηθώ.κ μέχρι τότε ήταν πολύ πιεστική.
επίσης δεν χρειάζεται να τα πείτε όλα.κάθε λεπτομέρεια που σας κάνει να ντρέπεστε.απλά να πείτε οτι έχετε κακή σχέση με το φαί,οτι όταν νιώθετε άσχημα ξεσπάτε εκεί,ότι μετά νιώθετε αφόρητες τύψεις,ότι αυτό σας κάνει δυστυχισμένες.
επίσης εμένα με βοήθησε το εξής.όταν κάποιος έλεγε παλιά κάτι για μένα αρνητικό,για την εμφάνισή μου κτλ κτλ τότε δέν έδειχνα ότι μενοχλούσε κ πήγαινα σπίτι κ άρχιζα τα βουλιμικά πάρτυ.τώρα πια απαντάω αναλόγος,δείχνω οτι στεναχωριέμαι η ένοχλούμε κ πιστέψτε με οι γνώμη των άλλων έχει καλυτερέψει κ εγώ δεν μαζεύω μέσα μου αρνητικά συναισθήματα.
αυτή η αρρώστια τρέφεται από τον εγωισμό,την ματαιοδοξία κ την μοναξιά.
άχσετο αλλά το μόνο που έχω σκεφτεί να πω ξεκάθαρα, είναι οτι πέρασα νευρική ανορεξία, άλλωστε πάνω κάτω όλοι το είχαν καταλάβει αλλά δν έχω επιβεβαιώσει τίποτα.Και αυτό γιατί απο τότε που πήρα κιλά, πολύ συχνά ακούω, "τι ωραία που έκανες καμπύλες", "ξαναπάχυνες και έγινες άνθρωπος" κτλ και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, οτι το μόνο που κάνουν είναι να με φρικάρουν και να με ξανασπρώχνουν στην ανορεξία.
σκεψου λιγο αυτο που λες....
εχεις 3 επιλογες :
1) δεν τρως τιποτα,εισαι κοκαλο και αρρωστη.δεν αρεσεις σε κανεναν,μονο σε σενα.
2)τρως του σκασμου,κανεις εμετους,τα κιλααυξομειωνονται,εχεις φουσκωματα,νιωθεις χαλια και εισαι αρρωστη.
και μια τριτη...
3)τρως φυσιολογικα,εισαι υγιης,λεπτη.στην αρχη δεν σου αρεσει ο εαυτος σου,αλλα μετα θα συνηθισεις την νεα σου εικονα.
οι γονεις σου αγνοουν την 2 επιλογη, γι αυτο στα λενε αυτα....
δεν υπαρχει μονο η βουλιμια και η ανορεξια,αλλα και η ενδιαμεση κατασταση που μαλλον την εχουμε ξεχασει.
κοίτα κάθε άνθρωπος γύρω μας θέλει κ την ανάλογη αντίδραση από εμάς.θέλουν εκπαίδευση από εμάς τους ίδιους για το πως θα τους φερόμαστε. δηλ.η μαμά μου έπρεπε να μάθει για τους εμετούς γιάτί με έπριζε οτι έτρωγα πολύ κ μου δημιουργούσε ενοχές.κ έπρεπε να το σταματήσει. η κολλητή μου δεν έμαθε για τους εμετούς γιατί σαν άνθρωπος δεν είναι ευαίσθητος την αρέσει να κοροιδεύει κ να το παίζει καλύτερη από τους άλλους ακόμα κ αν κάνει τα ίδια,είναι έτσι το χιούμορ της κ ο τρόπος που αντιδράει.επίσης δεν είναι καθόλου ενημερωμένη γύρω από αυτά.το να της πω απλά ότι έχω θέμα με το φαγητό κ πως σκέφτομαι έφτανε.της είπα όμως οτι μικρή τα έβγαζα χωρίς να ξέρω τι κάνω.για να μη με πιέζει να τρώω μαζί της.
ο φίλος μου ξέρει για την βουλιμία,ξέρει για τα προβλήματα με την περίοδο,ξέρει πολλά αλλά επίσης όχι για τους εμετούς γιατί στην τελική τους έκοψα όταν τον γνώρισα.
η άλλη κολλητή μου,να τα ξέρει όλα από πολύ καιρό από τα 17 μου.είναι ενημερωμένη κ αντέδρασε φυσιολογικά αλλά πέρα από συζητήσεις που άνοιγα εγώ κ κατανόηση σε κάποια πράματα δεν έκανε κάτι.το θέμα είναι οτι υπάρχει ταμπού.όσο δύσκολο είναι να μιλάμε εμείς γιαυτά τόσο δύσκολο είναι κ για τους άλλους. \
δεν με νοιάζει τι στήριξη θα μου δώσουν οι άλλοι ,με ενδιαφέρει να δείχνω πια τα συναισθήματά μουστους δικούς μου ,κ την αχίλλειο πτέρνα μου.γιατί τόσο καιρό που την έκρυβα τι κατάλαβα?
κ εγω ενω συνεχιζα τους εμετουσ παχυνα!!οι γονεις μου μεσ στην καλη χαρα!!αυτο ειναι το χειροτερο. γιατι τοτε λες¨"ΕΧΕΙΣ ΠΑΧΥΝΕΙ"!!ΟΤΙ Κ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΤΡΗ!! εχτες ζυγιστηκα κ εδειχνε 49!!!!επαθα σοκ:punk:!! πωσ εγινε αυτο θα σκασω!!ο μεταβολισμος επιασε πατο!! κ μετα τι εκανα;;ξεσπασα στο φαγητο!!η αληθεια ειναι οτι θελω να αδυνατισω τωρα..αλλα με σωστη διατροφη κ γυμναστικη θα τα καταφερω χωρις τους εμετους...θα τα καταφερω;;;;ηδη εχω αγχωθει:thumbdown:
μα είσαι μόνο 49 κιλά.δεν χρειάζεται να αδυνατίσεις αλλά να παχίνεις.
Αλεξανδρίτα ναι όντως αγνοούν τη δεύτερη περίπτωση, αλλά να σου πω την αλήθεια συχνά την αγνοώ κ εγώ..ίσως είναι ένας τρόπος άμυνας για να μη τρελαθώ.Σήμερα μου έστειλαν κατι φωτό απο το Πάσχα, με έβλεπα και έκλαιγα με το πως ήμουν..το τζιν παντελόνι σαν φορμα.Πήγα το ξαναφόρεσα να δω τι παίζει και είναι πάλι στενό..απο τη μια ανακουφίστηκα που έπιασαν τόπο οι προσπάθειές μου, απο την άλλη άρχισα να νοσταλγώ την "ασφάλεια" του πολύ αδύνατου σώματος..θέλω δουλειά ακόμα, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ να με πιέζω να σκέφτομαο σωστά, ελπίζω περνώντας ο καιρός απλά να ξανασυνηθήσω.
Βουλιάνα και εμένα οι κολλητές μου είναι σαν την 1η κολλητή σου, κάποια πράγματα που είναι μακριά απο αυτές απλά τα θεωρούν αδιανόητα και τα απορρίπτουν ασυζητητή.Και ούτως ή άλλως είχα την ευκαιρία να δω την αντίδρασή τους σε παρόμοια ιστορία με φίλη τους που είχε νευρική ανορεξία και σταδιακά απλά την ξέκοψαν, πέραν του κοινωνικού θαψίματος που της έριξαν για το αν είναι δυνατόν να είναι τόσο προβληματική.Εντάξει δν τις παρεξηγώ πια, άλλωστε δν είναι ψυχολόγοι οι κοπέλες και δεν είναι και υποχρεωμένες να γίνουν , αλλά έχω την συναίσθηση οτι το έδαφος δν είναι πρόσφορο για να συζητήσω και την δική μου ιστορία.Το μόνο που θυμάμαι να μου είχε πει η μια κατα το Πάσχα, είναι "πώς έχεις γίνει έτσι ρε μλκ, βάλε κανα κιλό σαν πρεζόνι έχεις γίνει, αν συνεχίσεις έτσι να ξέρεις θα τσακωθούμε κ κοίτα σύνηλθε γιατί εγώ δν πρόκειται να σε στηρίξω αν πέσεις κάτω"Αλεξανδρίτα...σου θυμίζει κάτι??!
Γεια σας και από εμένα...
Είναι όντως πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσεις σε κάποιον "φυσιολογικό" για την βουλιμία. Το χαρακτηριστικό της ασθένειάς μας που είναι η απόλυτη μυστικοπάθεια μας δυσκολεύει στο να γίνουμε πιστευτοί όταν πάμε να μιλήσουμε ια αυτό. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια έτρεμα στην ιδέα μην το ανακαλύψει κανείς. Κάποια στιγμή μόνο που είχα φτάσει στα όριά μου και προσπάθησα να το πω στον πρώην φίλο μου, η αντίδρασή του ήταν "πάλι κάτι βρήκες για να ασχοληθούμε μαζί σου"... Εκείνη την ημέρα έκλαψα ατελείωτα και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπροσπαθούσα να το πω ποτέ σε κανέναν. Πριν κανά χρόνο όμως το είπα αρχικά στον νυν φίλο μου και δήλωσε σύμμαχος. Και μετά σε γονείς και φίλες... Η εξομολόγηση προφανώς ήταν δύσκολη, με μισόλογα. Έλεγα τα μισά και άφηνα να εννοηθούν τα υπόλοιπα. Για τον εμετό δεν είναι εύκολο να το πεις. Εγώ το είπα εμμέσως συζητώντας για τις συνέπειες τις βουλιμίας, τα δόντια, τα στομαχικά, ... Από την στιγμή όμως που το είπα είχα συμμάχους. Κάποιον που να έρχεται μαζί μου στον εκάστοτε γιατρό, να λέω τις ανησυχίες μου, να μπορώ να πω ελεύθερα "ρε γαμώτο έχω παχύνει αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω". Και εκείνη την στιγμή κανένας δεν μου μιλάει για δίαιτα. Το μόνο που μου λένε είναι να φροντίζω να είμαι καλά και τα κιλά κάποια στιγμή θα έρθουν. Έχω πάρει τον φίλο μου 2.00 το πρωί τηλέφωνο για να μιλήσουμε μέχρι να φτάσω σπίτι και να μοιραστώ μαζί του τον φόβο μου μην παρασυρθώ και φάω. Και ήταν ο αποτρεπτικός παράγοντας... Η μυστικοπάθεια λειτουργεί αποθαρρυντικά. Το ενισχύει ακόμα περισσότερο. Είναι πολύ δύσκολο στην αρχή να βρεις το θάρρος και τις λέξεις να το πεις, αλλά το αποτέλεσμα σε ανταμοίβει...
...απο 42 εφτασα 47 με πολυ δυσκολια κ ειχα σταθεροποιηθει 46-47κ. τωρα φυσικα τα παντολονια μου ειναι τσιτα, δεν μου κανουν κ μολις ειδα το 49 σκεφτηκα οτι":τι καταλαβα τοσα χρονια; παλι η ζυγαρια δειχνει παραπανω απο αυτο που θεσ"λες κ ο οργανισμος μου με εκδικειται!!!
δεν τρωω πολυ το ξερω οτι δεν τρωω ποτε δεν θα ξεφευγα τοσο ωστε να παρω ξαφνικκα 2 κιλα!!
δεν επρεπε να ζυγιστω...τωρα το σκεφτομαι ολη μερα..:o:o
αχ μη μου το κανετε αυτο...
εγω περυσι τετοια εποχη δεν εβρισκα παντελονι να φορεσω,ηταν ολα σαν σακια... ακομα και το xs.και τωρα μου ειναι οχι τσιτα αλλα οπως πρεπει...
αλλα προσπαθω να σκεφτω για πιο λογο ακριβως εχω πεισει τον εαυτο μου οτι θα πρεπει να μου πλεει το μικροτερο νουμερο.
αααμ,δεν υπαρχει λογος,ειναι οι εμμονες μας και πως νιωθουμε εμεις καλα με τον εαυτο μας..εγω ειμαι 48 κιλα και τα παντελονια τα παιρνω πιο μικρο νουμερο με την ελπιδα οτι θα χασω 3-4- κιλακια...που πιστευω αν τα φτασω θα μου φυγει το πιο πολυ αγχος,αλλα εβαλα προτεραιοτητα να μην κανω εμετους και να επανελθει στα φυσιολογικα η ορεξη μου...κι ας με τρωει το ποσα πηρα και πως θα τα χασω,και με ριχνει κι αυτο...γαμωτο μου,δε γινονται ολα αμεσως με ενα κουμπι...εκει που θελω να μαι κομπλε σε μια βδομαδα,τοσο χρειαζομαι να συνηδητοποιησω οτι το πηρα αποφαση να αντιμετωπισω το 1 δεκατο απο τα προβληματα που μου χουν δημιουργηθει απο τη βουλιμια στο σωμα,το μυαλο,τη ψυχη...σε οσους το εχω πει μεχρι τωρα αρκει και περισσευει,οσον αφορα εμενα σαν χαρακτηρα...