Originally Posted by
savatage
Βλεπω οτι πολυ συχνα επικαλεισαι την αγαπη ως βεβαιο και αναμφισβητητο λογο οτι αποκλειεται καποιος να βγαζει απωθημενα και κομπλεξ πανω σε καποιον που αγαπαει. Αυτο δυστυχως δεν ισχυει.
Το ενα δεν αναιρει το αλλο.
Μπορεις να αγαπας, αλλα να νιωθεις μειονεκτικα σε ενα ρολο και να βγαζεις εναν βιαιο εαυτο.
Μπορεις να αγαπας και να κακοποιεις.
Μπορεις να αγαπας και να ζηλευεις.
Μπορεις να αγαπας και να φθονεις.
Μπορεις να αγαπας και να σκοτωσεις το προσωπο που αγαπας.
Η υπαρξη αγαπης, δεν αναιρει το ενδεχομενο να κανεις ασχημα πραγματα στα ατομα που αγαπας και οχι απαραιτητα για το καλο τους, αλλα επειδη σε καποιο ρολο εισαι ανεπαρκης(ή και κακος) για προσωπικους λογους και επειδη μαζι με την αγαπη συνυπαρχουν και άλλα συναισθηματα.
Αυτο δε σημαινει οτι εισαι εξ ολοκληρου δαιμονας, καταπτυστος, για τα σκουπιδια, για λιθοβολισμο, αλλα μπορει σε εναν τομεα να εκανες λαθη που στοιχισαν ζωες ολοκληρες. Και γιατι πρεπει οπωσδηποτε να ανθολιστουν αυτα τα λαθη και να μικρυνει η σημασια τους?
Γιατι πρεπει να βρισκουμε αλλοθι και δικαιολογιες? Φυσικα αιτιες υπαρχουν παντα. Και στο βιασμο υπαρχουν αίτια. Οπου και να σκαλισεις, θα βρεις δικαιολογιες και ειδικα η αγαπη ειναι απο τις πιο δημοφιλεις.
Σε τι χρησιμευουν ομως? Πρεπει οπωσδηποτε να δικαιολογεις τα λαθη της μανας σου για να την αγαπας? Πρεπει να της δωσεις δικιο? Μπορεις να την αγαπας, επειδη την αγαπας, ετσι, και χωρις δικαιολογιες.