Originally Posted by
νοσταλγία
Ρέμεντυ, εδώ δεν ήθελε να πάμε σε σύμβουλο γάμου, σιγά μην τον πείσω για ψυχίατρο. Το θέμα της ευθύνης το ψιλοσυζητήσαμε με την ψυχολόγο, η οποία το βλέπει όπως κι εσύ. Θα το συνεχίσουμε στην επόμενη επίσκεψη. Επίσης δεν θέλω να ανοίξω ξανά το θέμα "αποδείξεις", καθότι έπαθα μια πατάτα το Σάββατο και τον υποψιάστηκα άδικα και τώρα είμαι η "φαντασιόπληκτη". Αν είχα χειροπιαστές αποδείξεις, το θέμα θα ήταν διαφορετικό, θα έλεγα, έκανες αυτό κι ανέλαβε τώρα τις ευθύνες σου. Τώρα η θέση μου είναι η θέση μιας γυναίκας ζηλιάρας που κατηγορεί άδικα το σύζυγό της και αυτή θα φταίει για ό,τι κι αν συμβεί. Γι αυτό και η ψυχολόγος έφτασε στο σημείο να μου πει "πάρτε ένα ντεντεκτιβ" για να καταλήξει βέβαια ότι αυτή η ιστορία με το ντετέκτιβ και τα πρακτικά προβλήματα (δεν μπορώ να τα αναφέρω εδώ) θα μου κοστίσει 7.000 ευρώ και μπορεί και στο τέλος να μου πει ότι μέσα σε μια βδομάδα δεν ανακάλυψα τίποτα. Έτσι ουσιαστικά το μόνο που μου μένει είναι να πω ότι δεν μπορώ να ζήσω μαζί του γιατί δεν τον εμπιστεύομαι πλέον και η εμπιστοσύνη είναι σοβαρό στοιχείο μιας σχέσης. Όσο για τα παιδιά δεν ξέρω αν είναι κανείς μεγάλος στα 18 του ή στα είκοσί του για να χάσει τον πατέρα του. Εγώ έχασα πολύ αργότερα τους γονείς μου και ήταν πολύ βαρύ παρόλη την προχωρημένη ηλικία μου. Θεωρώ πολύ σημαντικό βήμα το γεγονός ότι κατάφερα επιτέλους να αποστασιοποιηθώ εσωτερικά από αυτόν και παρόλο που είναι πολύ δύσκολο, νιώθω καλύτερα έτσι.