Γι αυτο σου λεω χαμενη μερα .Γιατι άφησες τον φοβο σου να καθορισει το προγραμμα σου .Quote:
Originally Posted by tzimani
Τι ακριβως φοβουσουν εκεινη την ωρα οτι θα γινει αν σηκωθεις?
Printable View
Γι αυτο σου λεω χαμενη μερα .Γιατι άφησες τον φοβο σου να καθορισει το προγραμμα σου .Quote:
Originally Posted by tzimani
Τι ακριβως φοβουσουν εκεινη την ωρα οτι θα γινει αν σηκωθεις?
Φοβόμουν και φοβάμαι για το αύριο. Όσο η πραγματικότητα εμφανίζεται μέσα στο μυαλό μου, τόσο τρέμω να αντιμετωπίσω την κάθε μέρα. Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά. Σε μια στιγμή να διαλυθούν όλα. Εκείνες τις πρωινές ώρες η ψυχραιμία μου είναι απλά απούσα και μόνο κάνοντας θετικές σκέψεις συνέρχομαι λίγο. Πού ζούσα τόσα χρόνια? Τι έκανα ακριβώς? Όλα έρχονται μαζεμένα στο κεφάλι μου και με πιάνει πανικός. Τόσα λάθη και πού μπορούν να οδηγήσουν?? Τόση προσπάθεια χαμένη
Δηλαδη με το που ανοιγεις τα ματια σου ξεκιναει ολο αυτο?Quote:
Originally Posted by tzimani
Δεν εχεις ας πουμε το αγχος πως θα σηκωθεις να ετοιμασεις τους δικου σου και ολα αυτα που χρειαζονται ?
Αγχος μολις ξεκιναει μια καινουργια μερα γι αυτη-αυτες που θα έρθουν ?
Για πες μου σαν τριτος ,εξω απο ολο αυτο ,το βλεπει λογικό?
Εδω καποιο τα εχουν ολα στρωμενα και πραγματικα δεν ξερουν τι τους ξημερώνει ,οχι τώρα εσυ που εισαι μπροστά σε κατι αγνωστο για τα δεδομένα σου ...
Όλα είναι άγνωστα για τα δεδομένα μου αφού από τα πάντα ήμουν απών.
Πιο πολύ με τρομάζει που δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη. Τι θα απογινουμε?? Γιατί να μην είχα λάβει δράση μικρότερος?? Φαντάσου πως όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν εγώ ήμουν σοβαρός και όχι ότι να ναι. Η άνοια στην αρχή προλαβαινεται. Ευκαιρίες για δουλειά είχα και για κάποιο λόγο δεν τραβούσα μπροστά. Τα έβλεπα όλα μαύρα. Μήπως είχα ψυχολογικά βαριά που δεν συνειδητοποιούσα? Μου λένε πως ήταν υπερπροστατευτικός ο πατέρας μου. Αλλά από ένα σημείο και μετά πρέπει να παίρνουμε πρωτοβουλιες. Δεν μπορώ να τον δικάζω έτσι και να βγάζω την ουρά μου απέξω. Αφού κι εγώ απολάμβανα το βολεμα. Συν βέβαια ότι λόγω ευαίσθητης φύσης απέφευγα καταστάσεις που με πλήγωναν. Πολλές φορές εύχομαι να μην είχα γεννηθεί ποτέ και το ξέρω πως κάνω αμαρτία που το λέω. Τι να πω?? Συμφορές πάντα θα γίνονται δυστυχώς. Γιατί δηλαδή εμείς να μέναμε στο απυρόβλητο??
Εισαι σε κάποια αγωγη, σε παρακολουθει καποιος γιατρος ,ψυχολόγος για αυτές τις κρίσεις πανικου,τις φοβίες που περνάς ?
Με παρακολουθεί ναι. Έπαιρνα και αγωγή. Πώς να μην έχω φοβίες? Εσύ στη θέση μου δεν θα ειχες;;
Άλλο ένα πρωινό με τρομερές τύψεις ανασφάλεια και απογοήτευση. Είμαι βαθιά απογοητευμένος με τον εαυτό μου. Παρά πάρα πολύ. Τώρα σε λίγο θα καλέσω τη βοήθεια στο σπίτι.
Ειχα και εγω καποια φοβια παλιοτερα και εχω δουλεψει πανω σε αυτη ούτως ωστε να μην μπορει πλεον να μου καθοριζει την ζωη μου.Quote:
Originally Posted by tzimani
Ειναι ο πονος ,ο σωματικος πονος ,αυτος που σου απαγορευει να κινηθεις και να βγεις εστω και για ενα περίπατο....
Τον εχω ακομα αλλα οχι στο βαθμό πλεον που να μου δημιουργεί τον πανικο που διακρινω στα δικα σου ματια και να μου ελενχε την ζωη μου. Τωρα πλεον οταν ερχεται τον οριζω εγω, δεν του επιτρεπω να με επηρεασει ...
Λες επερνα..Γιατι την σταματησες ?Δεν εισαι πλεον?
Τελικα σημερα καταφερες να παρεις τηλεφωνο?
Τους έπαιρνα για μια ώρα δεν το σηκώνει κανείς. Υπάρχει και γραμμή του υπουργείου θα την δοκιμάσω. Έκανα πρωινό στους δικούς μου και μετά ξάπλωσα λίγο. Είμαι τόσο χάλια που δεν περιγράφεται. Ξεφεύγω με λίγο ύπνο.
Υποθέτω ο πατέρας σου είναι κλινήρης ακόμα. Η μητέρα σου με τι ασχολείται μέσα στην μέρα; Ποιο είναι το πρόγραμμά της;
Εντάξει περπατάει λίγο. Σήμερα δεν είναι πολύ καλά όλο ξαπλωμένος. Η μητέρα μου είναι όρθια κάνει και καμία δουλειά αλλά στον κόσμο της. Κάθεται και βλέπει τηλεόραση. Παιδιά δεν ξέρω πώς θα ανταπεξέλθω σε όλο αυτό. Είναι τεράστιες οι ενοχές που έχω και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Μόνο από το τηλέφωνο μπορώ και βρίσκω λίγο υποστήριξη από τους συγγενείς. Όλο κλαίω απογοητεύομαι. Λέω γιατί να τύχουν όλα αυτά σε εμένα?? Νιώθω μόνος και αβοήθητος. Δεν είμαι καλά. Με το ζόρι υπάρχω αυτή την στιγμή. Και έχω και τον φόβο του ιού. Κρέμομαι από μια κλωστή δεν μπορώ άλλο. Όλο κλαίω.
Οκ! αρκει που κανεις τις προσπαθειες σου ,ειν αι και οι μερες τωρα ...Quote:
Originally Posted by tzimani
Δεν μου ειπες ομως για την αγωγη σου ,γιατι την σταματησες?
Πιστεύω ότι θα βοηθήσει την μητέρα σου ψυχολογικά, αλλά και εσένα, να βάλετε κάποιες κοινές δραστηριότητες μέσα στη μέρα. Να μην της περάσεις το αίσθημα ότι είναι ανήμπορη, αλλά να της περάσεις το αίσθημα ότι έχει πράγματα να σου δώσει κι ότι μπορείτε να μοιράζεστε πράγματα. Να σου δείξει πως φιάχνει κάποια φαγητό, πως γίνεται κάποια δουλειά, να δείτε μαζί μία ταινία ή να φιάξετε ένα παζλ, να κάνετε μία συζήτηση για κάποιο ανάλαφρο θέμα έστω και για τα παλιά. Και εσύ θα κρατήσεις το μυαλό σου απασχολημένο και εκείνη θα είναι σε κάποια εγρήγορση. Το ίδιο και με τον πατέρα σου όταν έχει δυνάμεις.
Μου το έχει πει και γιατρός αυτό, όταν η γιαγιά μου έχασε τον παππού μου και έμεινε μόνη. Αν αντιμετωπίζεις τους ηλικιωμένους σαν κούτσουρα κι ανήμπορους, που δεν μπορούν να πάρουν μικρές πρωτοβουλίες, θέλουν μόνο ντάντεμα για τις σωματικές τους ανάγκες, δεν μπορείς να τους δώσεις κίνητρα, δεν έχετε καμία σύνδεση πλέον κτλ, τότε εξασθενούν πολύ και οι νοητικές και οι σωματικές τους λειτουργίες. Δεν χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του ο άλλος επειδή γέρασε ή έχει άνοια ή ξέρω κι εγώ τι. Θα τους στηρίξεις και θα σε στηρίξουν με τον τρόπο τους, ανατροφοδοτούμενα είναι αυτά.
Το κάνω ήδη αυτό. Και τους δύο τους ζητάω βοήθεια όταν με πιάνουν πχ τα κλάματα. Και έρχονται και μου στέκονται. Γενικώς κάτι κάνουν. Μερικές δουλειές κάνουν απλά τα πιο πολλά τα κάνω εγώ προς το παρόν.